Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 II 2014 roku sprawy

R. B.,

syna R. i H. z d. W.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 3 września 2013 roku w J. woj. (...) kierował samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) po drodze publicznej wbrew orzeczonemu w dniu 6 lipca 2010 roku przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze sygn. akt II K 733/10 zakazowi prowadzenia pojazdów mechanicznych obowiązującemu od 3 IV 2010 roku do 2 IV 2014 roku,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  oskarżonego R. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż działał on wbrew zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 26 marca 2010r. w sprawie II K 733/10, tj. występku z art. 244 k.k. i za to, na podstawie art. 244 k.k., wymierza mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 26 marca 2010 roku, w sprawie II K 733/10, orzeczono wobec R. B. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Obowiązywał on również w dniu 3 września 2013 roku. Tego dnia R. B. wsiadł do samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i kierował nim po ulicach (...), zanim został zatrzymany do kontroli drogowej na ulicy (...).

( dowód: wyjaśnienia R. B. k. 26-27 i 39,

zeznania B. G. k. 29,

notatka urzędowa k. 1,

odpis wyroku k. 16 )

R. B. był wcześniej karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 7-9,

odpisy wyroków k. 14-17 )

Oskarżony w toku całego postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, iż w dniu zdarzenia był w pracy w C.. Wówczas zadzwoniła do niego sąsiadka jego byłej żony, informując o urazie ręki syna. Oskarżony zdecydował się pojechać do miejsca zamieszkania dziecka, na ulicę (...). Kierował na tej trasie samochodem swojej konkubiny. Został jednak zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji. Wiedział o obowiązującym go zakazie prowadzenia pojazdów.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. Jego twierdzenia o kierowaniu samochodem po ulicy (...) w J. w dniu zdarzenia znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka oraz treści sporządzonej po kontroli drogowej notatki urzędowej. Przyznanie, iż obowiązywał go wówczas zakaz prowadzenia pojazdów jest zgodne z relacją świadka oraz treścią dokumentów – notatki urzędowej, danych o karalności, jak również odpisu wyroku. Wobec braku podstaw do kwestionowania prawdomówności oskarżonego, za wiarygodne uznano również jego twierdzenia, co do powodu, dla którego zdecydował się on w dniu zdarzenia na prowadzenie samochodu.

Za wiarygodne uznano zeznania świadka oraz dowody z dokumentów – notatki urzędowej, odpisów wyroków oraz danych o karalności oskarżonego. B. G. zgodnie z innymi dowodami przekazał przebieg kontroli drogowej R. B.. Wymienione dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności w toku postępowania.

Oskarżony przyznał, iż to on w dniu 3 września 2013 roku, około godziny 6:35, kierował po ulicy (...) w J. samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Potwierdziły to pozostałe dowody zebrane w sprawie. Sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie budziło zatem wątpliwości.

Oskarżony wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 733/10 został skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Orzeczono tam wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat. Wyrok ten uprawomocnił się 3 kwietnia 2010 roku. Wspomniany zakaz obowiązuje więc przez 4 lata od 3 kwietnia 2010 roku. Oskarżony miał go przestrzegać również 3 września 2013 roku. Kierując samochodem – pojazdem mechanicznym – po ulicy (...) w J. – w ruchu lądowym – naruszał on ów zakaz. Swoim działaniem wypełniał zatem znamiona z art. 244 k.k.

Oskarżony w czasie zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę jego działania lub podejmowania decyzji. Sam przyznał, iż nie musiał jechać samochodem, aby dowiedzieć się, co stało się dziecku. Jego zawinienie nie budziło w tej sytuacji wątpliwości.

Z tych powodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że 3 września 2013 roku w J. kierował samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po drodze publicznej wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 26 marca 2010 roku w sprawie II K 733/10 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, to jest występku z art. 244 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako przeciętną. Brak jest okoliczności istotnie podnoszących lub obniżających wagę jego występku.

Stopień zawinienia oskarżonego oceniono jako nieco niższy niż przeciętny. Sprawca kierował samochodem, gdyż spieszył do dziecka, które doznało urazu ręki. Jednak miał szereg stosunkowo łatwo dostępnych, innych możliwości przemieszczenia się na ulicę (...) w J.. Nadto syn oskarżonego ma 16 lat, potrafi już w podstawowym zakresie zadbać o swoje potrzeby, na miejscu obecna była nadto inna osoba – sąsiadka – która mogła reagować w razie zaistnienia poważnego zagrożenia dla zdrowia dziecka. Sytuacja R. B. nie była więc przymusowa, a nawet istotnie nagląca.

Na wymiar kary większego wpływu nie miała postawa oskarżonego w czasie postępowania. Przyznał się on wówczas do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśnił jego okoliczności. Wskazać jednak należy, iż fakty te były znane już wcześniej, ustalono je na podstawie innych dowodów. Jednoznaczność przebiegu wypadków była oczywista również dla sprawcy. Jego postawa nie przyczyniała się zatem do przyspieszenia postępowania, nie dowodziła też zrozumienia przez niego naganności naruszania zasad porządku prawnego.

Bardzo istotną okolicznością obciążającą dla oskarżonego był jego dotychczasowy tryb życia. R. B. był dotąd 14 razy karany za przestępstwa na terenie Polski. Za część z tych czynów odbywał kary pozbawienia wolności. Dwukrotnie skazano go też za naruszanie zakazu prowadzenia pojazdów. Obecnie rozpoznawanego czynu dopuścił się w okresach próby związanych z trzema skazaniami, w tym dwoma za czyny z art. 244 k.k. Oskarżony jest więc osobą w wysokim stopniu zdemoralizowaną, lekceważącą większość obowiązujących zasad postępowania. Nie jest przy tym podatny na oddziaływanie sankcji o charakterze wolnościowym.

Sąd brał przy tym pod uwagę, że R. B. ostatni raz skazany za przestępstwo został w 2010 roku, od tego czasu nie popełniał przestępstw, a także że od 2005 roku nie orzekano wobec niego bezwzględnych kar pozbawienia wolności. Dowodzi to nieznacznej poprawy jego zachowania w ostatnich latach, jednak nie zmienia ogólnej oceny jego skłonności do popełniania przestępstw. Skoro zlekceważył on zagrożenie wykonaniem trzech kar pozbawienia wolności, czyniąc to w sposób rażący przynajmniej w dwóch wypadkach, to nie można jego postawy z okresu po 2010 roku poczytywać jako dowodu na istotną resocjalizację.

Z uwagi na powyższe rozważania uznano, że konieczne jest wymierzenie R. B. kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Wolnościowe środki, ostatnio wobec niego stosowane, okazały się bowiem nieskuteczne. Wobec osoby, która już była wielokrotnie poddawana oddziaływaniu kary izolacyjnej i nie poprawiła swojego zachowania, niezbędne było orzeczenie kary w wysokości zauważalnie przekraczającej dolny próg ustawowego zagrożenia, nie przekraczającej ustalonego stopnia zawinienia sprawcy. Za odpowiednią w tej sytuacji karę uznano 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Biorąc pod uwagę fakt, iż aktualnie oskarżony ma na utrzymaniu troje dzieci, podejmuje prace dorywcze, nie posiada majątku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.