Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, Wydział III Cywilny Odwoławczy w składzie

następującym:

Przewodniczący - Sędzia: SO Katarzyna Kwilosz – Babiś

Sędzia SO Ewa Adamczyk (sprawozdawca)

Sędzia SO Tomasz Białka

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Burnagiel

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014r. w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta N.

przeciwko S. K.

o eksmisję

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z dnia 27 stycznia 2014 r., sygn. akt I C 518/10

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Nowym Sączu) na rzecz adw. M. M. kwotę 73,80 zł (siedemdziesiąt trzy złote 80/100) tytułem wynagrodzenia za udzieloną pozwanej pomoc prawną z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt III Ca 183/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Nowym Sączu nakazał pozwanej S. K., aby opuściła i wydała stronie powodowej Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta N. lokal mieszkalny nr (...) położony w N. przy ul. (...) – w stanie wolnym od osób i rzeczy ( pkt I ), orzekł, iż pozwanej przysługuje prawo do lokalu socjalnego ( pkt II ),wykonanie orzeczenia wstrzymał do czasu złożenia pozwanej przez Miasto N. oferty umowy o najem lokalu socjalnego ( pkt III ), nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu ( pkt IV ), przyznał wynagrodzenie pełnomocnikowi z urzędu pozwanej.

Sąd ustalił, że pozwana S. K., jako wdowa posiadająca uprawnienia do policyjnej renty rodzinnej miała prawo do lokalu mieszkalnego nr (...)położonego przy ul. (...)w N., należącego do zasobu mieszkaniowego Skarbu Państwa, który w przeszłości pozostawał do dyspozycji K.w N.. Od 31 maja 2007r. zarząd nieruchomością sprawuje Prezydent Miasta N.. Z uwagi na to, iż pozwana nie uiszczała regularnie czynszu najmu, pismem z dnia 22 czerwca 2009r. w imieniu powoda podmiot sprawujący bieżący zarząd nieruchomością wypowiedział pozwanej skutecznie umowę najmu ze skutkiem na dzień 31 lipca 2009r. Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało doręczone powódce 23 czerwca 2009r. Od tego czasu pozwana S. K.zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Opłaty związane z zajmowanym lokalem uiszczała w sposób nieregularny doprowadzając do powstania z tego tytułu zadłużenia. 12 sierpnia 2011r. podpisała z powodem ugodę pozasądową, na mocy, której doszło do rozłożenia świadczenia na raty. Ponieważ pozwana spłacała zadłużenie w sposób nieregularny, nie uiszczając bieżących opłat związanych z używanym lokalem ugoda zgodnie z postanowieniami §4 utraciła moc. Na dzień 20 września 2012r. zaległości z tytułu używania zajmowanego przez nią lokalu wynosiły 3.738.13 zł. S. K.nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych w Powiatowym Urzędzie Pracy, nie pobiera emerytury ani renty z ZUS. W roku 2009 osiągnęła dochód w kwocie 26.176 zł. W roku 2011 nie korzystała z pomocy społecznej o charakterze materialnym i niematerialnym. W 2011 r. utrzymywała się z policyjnej renty rodzinnej w kwocie ok. 1.370,90 zł, z której dokonywane były potrącenia komornicze. W roku 2012 wypłacano jej świadczenie w kwocie 2.021,42zł. Powódka ma 66 lat, zamieszkuje w przedmiotowym lokalu od ok. 35 lat, w tym od ok. 10 lat samotnie. Nie ma orzeczenia o niepełnosprawności z ZUS ani (...). Od lat 80-tych leczy się jednak psychiatrycznie z powodu choroby dwubiegunowej oraz ma chore serce. W 2011 r. miewała zaburzenia orientacji przestrzennej, kontakt z nią bywał nielogiczny i niepełny. Zadłużenie lokalu powstało, ponieważ pozwana mieszkała przez ok. 2,5 roku w K.u córki i w tym czasie nie opłacała czynszu. Z uwagi na powyższe Sąd uznał ją za osobę niepełnosprawną i nieporadną życiowo, albowiem nie jest zdolna do samodzielnego wykonywania bieżących czynności życia codziennego.

Sąd ocenił żądanie powoda jako skuteczne podając podstawę prawną – art. 222 k.c.

Powyższy wyrok zaskarżyła pozwana apelacją, wnosząc o jego zmianę przez oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, które nie zostały uiszczone ani w całości ani w części, względnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Apelująca zarzuciła naruszenie prawa materialnego art. 222 § 1 k.c. w zw. z art. 5 k.c., przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przez nakazanie pozwanej opuszczenia zajmowanego lokalu w sytuacji, gdy przejściowy brak dokonywania opłat czynszowych wynikał z jej bezradności życiowej, a orzeczenie eksmisji pozbawi ją mieszkania w którym zamieszkuje przez większość swojego życia. Zarzuciła też naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że pozwana od kilku lat nie opłaca należności czynszowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest niezasadna.

Podniesione w apelacji zarzuty uznać należy za nieskuteczne. W szczególności nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu by naruszył przepisy prawa materialnego i procesowego powoływane w apelacji. Sąd Okręgowy akceptuje ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

Podstawą prawną wydanego orzeczenia był przepis art. 222 k.c. Powód jako właściciel miał skuteczne roszczenie wobec pozwanej, która nie przedstawiła uprawnienia do władania rzeczą. Sąd I instancji ustalił prawidłowo, że stosunek najmu lokalu mieszkalnego został wypowiedziany skutecznie pozwanej z dniem 31 lipca 2009 r. Od tego czasu pozwana zajmuje lokal bezumownie. Tych ustaleń pozwana w złożonej apelacji nie zakwestionowała. Sugestie zawarte w apelacji, że regularne dokonywanie opłat czynszowych, w tym spłaty zadłużenia spowodowało, że pozwana posiada skuteczne roszczenie wobec powoda o przyzwolenie na dalsze zamieszkiwanie w lokalu nie ma uzasadnienia w stanowisku powoda, który swoje żądania podtrzymywał do końca procesu. Podkreślić należy, że nawet w w/w stwierdzeniu pozwana przyznaje, że zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Do chwili wydania wyroku w niniejszej sprawie, pozwana nie uregulowała prawnie swojej sytuacji związanej z zajmowaniem lokalu mieszkalnego mimo, iż postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się od 15 września 2010 r. Zatem, uwzględnienie powództwa znajdowało swoje uzasadnienie prawne.

Wszelkie pozostałe okoliczności podnoszone w apelacji wydają się być uzasadnieniem powoływanego naruszenia art. 5 k.c. W ocenie Sądu Okręgowego, takiego naruszenia stwierdzić nie można. W szczególności, apelująca nie konkretyzuje jakie zasady współżycia społecznego zostały naruszone przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Opłacanie opłat czynszowych przez pozwaną następuje w niepełnej wysokości, ustalonej między innymi w ugodzie z dnia 12 sierpnia 2011 r. Świadczy o tym dobitnie wzrastająca zaległość należności z tytułu zajmowania lokalu wobec powoda. We wrześniu 2009 r. stan zadłużenia pozwanej wynosił 3 116 zł , w lipcu 2011 r. – 3 504 zł, we wrześniu 2012 r. – 3 738 zł, a w listopadzie 2012 r. – 4 351 zł, zaś w czerwcu 2013 r. – 5 000 zł. Powyższe wskazuje, że jakkolwiek pozwana spłaca zadłużenie to jednak w niepełnej wysokości reguluje świadczenia bieżące i zaległe, co powoduje stały wzrost zaległości. Stan zdrowia pozwanej nie może stanowić samoistnej podstawy uznania, że dochodzone przez powoda roszczenie jest sprzeczne z art. 5 k.c. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że sama pozwana, będąc przesłuchana w charakterze strony oświadczyła, że chciałaby mieć mniejsze mieszkanie bo byłoby jej łatwiej, gdyż tego które obecnie posiada nie jest w stanie nawet posprzątać. Wszystkie te okoliczności oraz uznanie przez Sąd, że pozwanej przysługuje prawo do lokalu socjalnego i wstrzymanie orzeczenia do czasu złożenia przez Miasto N. oferty o najem lokalu socjalnego - daje podstawę do przyjęcia, że orzeczenie Sądu I instancji jest zgodne z przepisami prawa materialnego i procesowego.

Z tych przyczyn, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku oddalając apelację na podstawie art. 385 k.p.c. i orzekając o wynagrodzeniu dla pełnomocnika z urzędu za udzieloną pozwanej pomoc prawną w postępowaniu apelacyjnym na podstawie § 10 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r., w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

(...)

(...)