Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Waldemar Beczek

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2013 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. I.i J. I.

przeciwko Wspólnocie (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie

z dnia 20 listopada 2012 r., sygn. akt I C 1975/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od B. I.i J. I. solidarnie na rzecz Wspólnoty (...)w W.kwotę 600 (sześćset) złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 590/13

UZASADNIENIE

B. I.i J. I. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) s.c.wnieśli przeciwko Wspólnocie (...)w W.o zapłatę kwoty 7.300,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7.09.2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 29 czerwca 2012 roku wydanym w sprawie sygn. akt I Nc 4304/12 uwzględnił powyższe żądanie w całości.

Nakaz ten w całości zaskarżyła sprzeciwem pozwana wnosząc o oddalenie powództwa. Skarżąca zakwestionowała żądanie podnosząc przede wszystkim, iż bezzasadne było odstąpienie od umowy przez stronę powodową oraz, że roszczenie dochodzonego przez powodów nie zostało udowodnione. Pozwana wskazała, że z tytułu prac wykonanych przez stronę powodową zapłaciła na jej rzecz kwotę 17.000,00 zł jako wynagrodzenie za pracę, o którym mowa w § 6 zd. 2 umowy. Natomiast pozostała kwota wynikającą z umowy jest nienależna z uwagi na to, że strona powodowa nie wykonała prac, które miały być realizowane w drugim etapie, bowiem zostały one wykonane przez inny podmiot.

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie wyrokiem z dnia 20 listopada 2012 r. wydanym w sprawie sygn. akt I C 1975/12 oddalił powództwo j i orzekł o kosztach procesu.

Wyrok ten zaskarżyli apelacją powodowie wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie powództwa w całości. Skarżący zarzucili Sądowi I Instancji:

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na błędnym uznaniu, że wynagrodzenie w kwocie 17.000,00 zł obejmuje całość wykonanych robót w sytuacji gdy strona powodowa wykonując postanowienia umowy o dzieło z dnia 12 maja 2011 r. wykonała prace za które należy się jej wynagrodzenie w wysokości 24.300,00 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie jako pozbawiona uzasadnionych podstaw prawnych.

Sąd II instancji w pełni podziela ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy, jak również wnioski z nich wywiedzione. Przeprowadzone rozważania prawne i ich argumentacja zawarta w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku zasługują na pełną akceptację i mogą być przyjęte za własne przez Sąd odwoławczy, więc powielanie ich ponownie w pełnym zakresie na obecnym etapie postępowania nie jest celowe.

Zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy został oceniony zgodnie z regułami określonymi w 233 k.p.c., bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, a apelacja powodów stanowi z tego punktu widzenia jedynie polemikę z prawidłowymi rozważaniami Sądu I instancji, gdyż nie wykazuje merytorycznej zasadności zarzutów w odniesieniu do poczynionych ustaleń, a jedynie powtarza argumenty przytoczone już na wcześniejszych etapach postępowania.

Twierdzenia zawarte w apelacji nie znajdują umocowania w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie a tym samym zostały ocenione jako gołosłowne.

Żaden z przepisów prawa procesowego nie został naruszony przy orzekaniu a w szczególności przepis art. 233 § 1 k.p.c. określający zasady oceny materiału dowodowego. W zakresie uchybień jakie należy wykazać powołując się na naruszenie tego przepisu wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 stycznia 2010 r. w sprawie II UK 154/09 oraz w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2009r. w sprawie IV CSK 290/09, w których stwierdził, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, bowiem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawiane uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Takich zaś uchybień skarżący nie wykazali.

Z prawidłowo bowiem ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że strony łączyła umowa o dzieło z dnia 12 maja 2011 r. Stosownie do treści zawartej między stronami umowy w § 1 przewidywała ona zakres praz zleconych przez Wspólnotę a przyjętych do wykonania prze powodów. W § 6 określała natomiast wysokość wynagrodzenia należnego powodom z tytułu wykonanych prac, tj. 17.000, 00 zł płatne po wykonaniu warstw zakończonych na płycie dociskowej oraz pozostałe 13.240, 00 zł płatne w comiesięcznych ratach.

Umowa o dzieło łącząca strony przewidywała wypłatę wynagrodzenia na podstawie faktur VAT wystawionych po dokonaniu przez Wspólnotę odbioru robót. Strona powodowa nie wykonała natomiast prac, które miały być realizowane w drugim etapie (tj. po wykonaniu warstw zakończonych na płycie dociskowej), zatem Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, iż rezultat, który jest warunkiem do wypłaty wynagrodzenia z tytułu umowy o dzieło nie został osiągnięty. Nie było zatem podstaw, aby domagać się wynagrodzenia za prace, które nie zostały wykonane przez stronę powodową, a wykonane przez inny podmiot. Powodowie bowiem nie wykazali aby dochodzona przez nich kwota stanowiła różnicę pomiędzy rzeczywistą wartością wykonanych prac a otrzymaną zapłatą.

Skarżący nie prezentują jakichkolwiek argumentów merytorycznych, które mogłyby podważyć stanowisko Sądu I instancji czy wykazać wadliwość rozważań tego Sądu co do zagadnień mających najistotniejsze znaczenie dla zapadłego w tej sprawie orzeczenia.

W tym stanie rzeczy należało uznać, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu uchybień, a kwestionowane rozstrzygnięcie – zarówno w sferze jego podstawy faktycznej jak i prawnej – jest w ocenie Sądu odwoławczego trafne i w pełni odpowiadające prawu.

Z tych względów i na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację powodów jako bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego uzasadnia art. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c. oraz § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.