Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

SSO Marcin Mierz

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Krystyny Marchewki

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2014 r.

sprawy Z. Ż. ur. (...) w K.,

syna W. i M.

oskarżonego z art. 207§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 11 grudnia 2013 r. sygnatura akt VII K 850/12

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zabrzu.

sygn. akt VI Ka 138/14

UZASADNIENIE

Z. Ż. oskarżony został o to, że w okresie od 2005 roku do 1 marca 2012 r w Z. poprzez wyzywanie słowami wulgarnymi, wszczynanie awantur , kierowanie gróźb karalnych pozbawienia życia znęcał się psychicznie oraz fizycznie poprzez szarpanie, uderzanie i ściskanie za szyję nad swoja zona M. Ż., tj. o czyn z art. 207§1 kk.

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z dnia 11.12.2013 r. sygn. akt VII K 850/12 uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Apelację wniósł oskarżyciel publiczny zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego .

Prokurator zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. polegające na tym, iż Sąd w sposób ogólny i arbitralny przedstawił ustalenia faktyczne w uzasadnieniu wyroku, nie wskazując w jakiej części obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnienia oskarżonego Z. Ż., a w jakiej nie i dlaczego oraz w ustaleniach faktycznych pominął istotne dowody, które zostały ujawnione w toku postępowania, a miały znaczenie dla toczącego się procesu i wydanego rozstrzygnięcia; naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art 7 § 1 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 § l k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegające na oddaleniu wniosku dowodowego oskarżyciela publicznego o przeprowadzenie konfrontacji między oskarżonym a pokrzywdzoną pomimo sprzeczności pojawiających się w zeznaniach M. Ż. i wyjaśnieniach Z. Ż., tym bardziej, że w toku postępowania przygotowawczego Z. Ż. odmówił składania wyjaśnień w związku z czym przeprowadzenie konfrontacji nie było możliwe, a na rozprawie ujawniły się nowe, istotne okoliczności mające wpływ na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych; błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegających na przyjęciu, że oskarżony Z. Ż. nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa, podczas gdy wnikliwa analiza środków dowodowych zgromadzonych w sprawie, a w szczególności właściwa ocena zeznań świadka M. Ż. prowadzi do odmiennego przekonania.

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zabrzu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżyciela publicznego jest w pełni uzasadniona.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i znalazło to odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku (wyrok SN z dnia 2004.01.06, sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378).

Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.05.2005 roku sygn. WA 10/05, OSNwSK 2005/1/947 ).

Przede wszystkim w niniejszej sprawie nie sposób rozważać zachowania przez Sąd orzekający zasad oceny dowodów wyrażonych w art. 7 kpk, albowiem w istocie Sąd oceny niemal nie przedstawił, a zaprezentował szczątkowe tezy nie powiązane z wszystkimi uzyskanymi środkami dowodnymi, co jest konsekwencją obrazy przepisu art. 424 § 1 kpk

Sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku zaprezentował szczątkową ocenę dowodów, trafnie zauważył apelujący, że w uzasadnieniu wypowiedział się co do częściowego obdarzenia walorem wiarygodności zeznań pokrzywdzonej, odmawiając jej w zasadzie wiarę co do zdarzenia z marca 2012 r. Nie wypowiedział się jednak Sąd w zakresie oceny relacji pokrzywdzonej prezentującej akty agresji męża, pomijając też ocenę zeznań synów stron w tym zakresie, jak i świadka A. T.. Dyskredytując wartość zeznań S. H. i J. H. Sąd wskazał jedynie na ich niechęć do oskarżonego . Rację ma też apelujący, że zupełnie Sąd pominął ocenę wyjaśnień oskarżonego, choć wydaje się, że dał mu wiarę.

Konstrukcja uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd przytaczał treść części środków dowodowych w ogóle ocenę pomijając.

Podobnie nie przekonuje ocena zeznań J. Ż., która wydaje się być negatywna, a za tym mają świadczyć wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków D. R. i M. K.. Przy tym Sąd pominął, że J. Ż. potwierdził w zasadzie przebieg wizyty w warsztacie ojca i pretensje, że ma zeznawać, ale ani z jego zeznań, ani relacji wymienionych świadków nie wynika, aby była wtedy mowa o składaniu zeznań określonej treści, ale o samym fakcie zeznawania. Skupiając się na tym zdarzeniu Sąd pominął relacje J. Ż. o zachowaniu ojca, można istotnie dostrzec różnicę co do opisu zdarzenia z marca 2012 r. pomiędzy zeznaniami tego świadka, a jego matki, ale to rolą Sądu w trakcie przesłuchania było zmierzanie do wyjaśnienia owej różnicy.

W tym miejscu odnieść się trzeba do zarzutu nie przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzoną, ten co do zasady nie jest trafny. Pomijając nieprawidłowość sformułowania zarzutu, przypomnień wypada, że konfrontacja jest sposobem przesłuchania świadków, ale bynajmniej jej celem nie jest uzgadnianie wspólnej wersji wydarzeń, a jak słusznie zauważył to Sąd orzekający ocena dowodów jest domeną Sądu. W ujawnionych okolicznościach sprawy o ile istotnie trudno uznać, aby konieczne było przeprowadzanie konfrontacji, to jednak w świetle wyjaśnień oskarżonego, przedstawionego przez niego twierdzenia o wzajemności zachowań oraz zeznań J. Ż., celowym było uzupełniające przesłuchanie M. Ż..

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku oraz postawa oskarżonego również nie dają odpowiedzi, czy Sąd ustalił wzajemność i jakich zachowań stron, bo nawet zeznania małoletniego W. Ż. nie pozwalają na jednoznaczne ustalenie w tej mierze. Zeznania tegoż nie zostały w ogóle ocenione, bo oceną tą nie jest przytoczenie wniosków opinii psychologicznej, gdyż ta jak każdy dowód również podlega ocenia.

Przede wszystkim zatem Sąd odwoławczy dostrzegł wadliwość uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Uzasadnienie wyroku powinno wskazywać logiczny proces, który doprowadził sąd do wniosku o winie lub niewinności oskarżonego. Sąd powinien więc wskazać w uzasadnieniu, jakie fakty uznaje za ustalone, na czym opiera poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznaje dowodów przeciwnych, a następnie, jakie wnioski wyprowadza z dokonanych ustaleń (SN: II KR 105/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 21; II KR 337/81, OSNPG 1983, nr 2, poz. 22). Przepis nakłada też na sąd obowiązek przytoczenia okoliczności, które miał na względzie przy wymiarze kary, a więc wszystkich okoliczności, które były rozważane podczas narady nad wyrokiem (zob. uch. SN z 21 marca 1975 r., VI KZP 39/74, OSNKW 6/1975, poz. 70).

W niniejszej sprawie powyższe nie zostało spełnione, nie wiadomo bowiem dlaczego Sąd orzekający odmówił wiry zeznaniom pokrzywdzonej w świetle, co najmniej częściowo wspierających jej relacje zeznań świadków, w tym bezpośrednich, bo synów stron.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd powtórzy, zatem postępowanie dowodowe w dotychczasowym zakresie, z uwzględnieniem powyższych uwag. Zgromadzony i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy Sąd podda ocenie zgodnej z zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk, po czy wyprowadzi trafne, merytoryczne wnioski końcowe, co do winy lub jej braku po stronie oskarżonego.

Nie przesądzając w niczym ostatecznego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy orzeł, jak w części dyspozytywnej wyroku.