Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSO Magdalena Dąbrowska

Sędziowie: SSO Michał Pieńkowski

SSO Marek Konrad (spr.)

Protokolant: Katarzyna Bojnicka

przy udziale Prokuratora: Adama Kolbusa

z udziałem oskarżycielki posiłkowej M. B.

po rozpoznaniu w dniu: 26.06.2014r.

sprawy przeciwko: T. B.

Oskarżonemu z art. 157§2kk i art. 157§4kk

z powodu apelacji: obrońcy oskarżonego oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 20.03.2014r. w sprawie IIK 112/13

orzeka:

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. D. kwotę 420zł powiększoną o stawkę podatku VAT – łącznie 516,60zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu

III.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa

Sygn. akt IIKa 183/14

UZASADNIENIE

T. B. oskarżony został o to, że:

W dniu 22 września 2012r. w O. uderzał pięściami po brzuchu a następnie gdy się przewróciła, uderzał pięściami po plecach, zamieszkującą wspólne z nim swoją żonę M. B., w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci powierzchniowego stłuczenia tkanek okolicy nadbrzusza i łopatkowej lewej ciała, skutkując rozstrojem narządów jej ciała na okres poniżej dni siedmiu w myśl art. 157§2kk

Tj. o popełnienie czynu z art. 157§2kk w zw. z art. 157§4kk

Sąd Rejonowy w Ostrołęce w sprawie IIK 112/13 wyrokiem z dnia 20.03.2014r. uznał go za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu kwalifikując go z art. 157§2kk i skazując wymierzył mu karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Zasądził na podstawie art. 46§1kk od oskarżonego na rzecz M. B. kwotę 500zł tytułem zadośćuczynienia.

Rozstrzygnął nadto o kosztach sądowych w tym opłacie.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli: pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. B. oraz obrońca oskarżonego T. B..

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary z uwagi na brak zobowiązania oskarżonego do opuszczenia lokalu mieszkalnego oraz zasądzenie od oskarżonego zbyt niskiej kwoty tytułem zadośćuczynienia.

Konkluzji swojej apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i nakazanie oskarżonemu opuszczenie lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną, na okres dwóch lat oraz zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwoty 2000zł tytułem zadośćuczynienia.

Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

- rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wyroku poprzez nie przeprowadzenie przez Sąd I instancji dowodu z opinii biegłego z zakresu chirurgii na okoliczność uszkodzenia ciała u pokrzywdzonej i mechanizmu ich powstania,

- oparcie rozstrzygnięcia na dowodzie w postaci niejasnej wedle skarżącego „opinii sądowo – lekarskiej”.

-obrazę art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez wybiórczą nieobiektywną i dowolną ocenę materiału dowodowego poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego – w szczególności wyjaśnień samego oskarżonego,

W konsekwencji powyższych zarzutów: błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku polegający na błędnym ustaleniu, iż oskarżony w dniu 22 września 2012r. spowodował naruszenie czynności ciała swojej żony w wyniku czego ta doznała obrażeń ciała skutkujących rozstrojem narządów jej ciała na okres poniżej dni siedmiu.

W konkluzji apelacji ten ze skarżących wniósł o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd zważył co następuje:

Obie apelacje są bezzasadne i to w stopniu oczywistym.

Oceniając materiał dowodowy, Sąd Okręgowy w żadnej mierze nie podzielił argumentacji obrońcy oskarżonego.

Wbrew twierdzeniom tego ze skarżących, Sąd Rejonowy przeprowadził pełne i wyczerpujące postępowanie dowodowe.

Odnośnie zarzutu nie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, Sąd Okręgowy podzielił pogląd Sądu Rejonowego, iż opinia dotycząca obrażeń ciała pokrzywdzonej jest przekonująca i całkowicie wystarczająca – w połączeniu z pozostałym materiałem dowodowym, do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Z treści tej opinii wynika wszak jednoznacznie, jakie obrażenia miała pokrzywdzona i to obrażenia jakie zostały u niej stwierdzone w dniu następnym po zdarzeniu.

Samo stwierdzenie zawarte w treści tego dokumentu, w postaci wskazania przyczyn powstania obrażeń, nie może w żadnej mierze dyskryminować przedmiotowej opinii, w kontekście dostrzeżonych u pokrzywdzonej obrażeń.

Informacja ta - dotycząca genezy obrażeń, pochodzi zapewne od samej pokrzywdzonej i tylko w takim kontekście została zawarta w treści opinii.

Bezspornym jest jednakże to, iż w dniu 23 września 2012r. pokrzywdzona posiadała obrażenia ciała.

Dodać należy, iż dowód ten koresponduje w pełni z pozostałym materiałem dowodowym – w szczególności zeznaniami świadków, których zeznania stały się podstawą ustalenia przez Sąd I instancji, stanu faktycznego w sprawie.

Jak bowiem całkowicie zasadnie podnosi Sąd Rejonowy, niewątpliwym jest, iż pomiędzy małżonkami B. w dniu 22 września w mieszkaniu przez nich zajmowanym, doszło do incydentu. Okoliczności tej nie kwestionuje także oskarżony. Jednakże prezentuje on inną wersję wydarzeń w szczególności negując fakt, iż uderzał on pokrzywdzoną. M. B. opisując zaś całe zdarzenie – nie negując, iż pomiędzy nią a oskarżonym doszło do ostrej wymiany zdań związanej z zachowaniem oskarżonego, stwierdziła, iż w trakcie tego zajścia została uderzona przez oskarżonego. wskutek tych uderzeń udała się następnego dnia do lekarza.

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż obrażenia ciała pokrzywdzonej są bezsporne i co zostało powiedziane wyżej – stwierdzone przez lekarza, któremu trudno wszak zarzucić jakąkolwiek stronniczość.

O zdarzeniu pokrzywdzona mówiła także synowi i jakkolwiek ten ze świadków nie widział zdarzenia, to trudno przypuszczać, by pokrzywdzona wymyśliła akurat to konkretne zdarzenie.

W kontekście powyższego całkowicie niezasadny jest także zarzut obrońcy oskarżonego, naruszenia przez Sąd art. 7 w zw. z art. 410kpk.

Jak podkreśla Sąd Rejonowy, podstawą ustaleń faktycznych były zeznania samej pokrzywdzonej – co z racji przebiegu samego zdarzenia i braku innych naocznych świadków wydaje się oczywiste.

Prezentowana przez oskarżonego wersja wydarzeń, stanowi jedynie jego wersję nie mającą oparcia w przeciwieństwie do wersji pokrzywdzonej, w bezstronnych bo pozaosobowych dowodach. Trudno tu zatem mówić o nieobiektywnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego, jakiej według skarżącego miałby się dopuścić Sąd Rejonowy.

Tym samym skoro Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień wskazywanych jako zarzuty w odniesieniu do przepisów postępowania, trudno uznać za zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyrokowania.

Ustalenia Sądu Rejonowego są prawidłowe, analiza materiału dowodowego pełna i wszechstronna. Jej przeprowadzenie doprowadziło Sąd Rejonowy do wysnucia całkowicie słusznego wniosku dotyczącego sprawstwa oskarżonego a Sąd Okręgowy w pełni te wnioski akceptuje.

Sąd uznał także, iż apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jest niezasadna.

Sąd Okręgowy podzielił argumentację Sądu Rejonowego odnoszącą się do środków karnych jakie zostały – bądź nie, zastosowane wobec oskarżonego.

Także zdaniem Sądu Okręgowego nakazanie oskarżonemu opuszczenie lokalu jest środkiem zbyt radykalnym i wbrew twierdzeniom tego ze skarżących – nie znajdującym oparcia w okolicznościach sprawy.

Podobnie też Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do zwiększenia kwoty zadośćuczynienia. Rozważania dotyczące właśnie tego środka przeprowadzone przez Sąd Rejonowy – w kontekście wysokości kwoty, są całkowicie uzasadnione.

Mając powyższe względy na uwadze, orzeczono jak w sentencji.