Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Piotr Prusinowski (spr.)

Sędziowie: SA Bohdan Bieniek

SA Marek Szymanowski

Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania W. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 listopada 2013 r. sygn. akt IV U 2865/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Olsztynie) na rzecz radcy prawnego P. M. prowadzącego Kancelarię Radcy Prawnego w Ł. – tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 147,60 ( sto czterdzieści siedem i 60/100 ) złotych, w tym kwota 27,60 zł tytułem podatku od towarów i usług.

Sygn. akt III AUa 145/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 23 października 2012 r., odmówił W. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odwołaniu wnioskodawca domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania prawa do świadczenia. W uzasadnieniu powołał się na swój aktualny stan zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wskazując, że w wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego komisja lekarska ustaliła, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy. Dlatego też nie przysługuje mu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 r., Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał W. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r.

Za podstawę faktyczną wyroku, Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia:

W dniu 30 marca 1998 r. wnioskodawca W. Ł., urodzony dnia (...), złożył wniosek o ustalenie prawa do renty inwalidzkiej. Orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 10 kwietnia 1998 r., po rozpoznaniu: raka jelita grubego, odwołujący został uznany za osobę okresowo całkowicie niezdolną do pracy do dnia kwietnia 2000 r.Sąd Okręgowy stwierdził, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 22 kwietnia 1998 r. przyznał W. Ł. od dnia 6 czerwca 1998 r.prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 30 kwietnia 2000 r. Ustalił również, iż kolejnymi decyzjami organ rentowy przedłużał prawo skarżącego do renty (z przerwami) do dnia 31 sierpnia 2012 r.

Ponadto, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż dnia 5 lipca 2012 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do wskazanego świadczenia na dalszy okres. Orzeczeniem lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, skarżący nie został uznany za osobę niezdolną do pracy. Decyzją z dnia 23 października 2012 r., organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ponadto, Sąd pierwszej instancji, stwierdził, iż ubezpieczony leczy się w poradni neurologicznej, onkologicznej i zdrowia psychicznego oraz u lekarza rodzinnego. Był hospitalizowany na Oddziale Otolaryngologicznym (...)- (...) Centrum Onkologii w O..

Zdaniem Sądu Okręgowego, okolicznością istotną dla rozstrzygnięcia sprawy była ocena stanu zdrowia odwołującego, w szczególności ustalenie czy W. Ł. nadal po dniu 31 sierpnia 2012 r. jest osobą niezdolną do pracy. Celem wyjaśnienia stanu zdrowia wnioskodawcy i ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: onkologa, psychiatry, psychologa i neurologa – specjalistów z zakresu chorób, które zgłaszał odwołujący oraz wskazanych w zaświadczeniach o jego stanie zdrowia. Sąd Okręgowy ustalił, iż biegli onkolog i neurolog po zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją lekarską, po zebraniu wywiadu i zbadaniu wnioskodawcy w opinii z dnia 16 stycznia 2013 r. uznali W. Ł. za osobę zdolną do pracy, rozpoznając: przebyte wycięcie okrężnicy po prawej stronie z powodu raka jelita grubego w 1998 r., bez objawów wznowy i przerzutów, a także dyskopatię lędźwiową z przebytą rwą kulszową prawostronną.

W oparciu o powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, że schorzenia onkologiczne i neurologiczne nie dają podstaw do uznania niezdolności do pracy u wnioskodawcy. Choroba jelita grubego leczona przed wieloma laty pozostaje bez objawów wznowy. Podobnie choroba dyskopatyczna kręgosłupa z przebytą rwą kulszową prawostronną nie ogranicza zdolności ubezpieczonego do pracy. Sąd pierwszej instancji dodał, że ocenę zdolności skarżącego do pracy biegli potwierdzili w opinii uzupełniającej z dnia 7 sierpnia 2013 r.

Biorąc pod uwagę wypowiedzi biegłych psychiatry i psychologa, Sąd pierwszej instancji ustalił, iż w opinii z dnia 11 marca 2013 r., po rozpoznaniu: epizodu depresyjnego umiarkowanego, biegli uznali skarżącego, nadal po 31 sierpnia 2012 r., za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2013 r. W oparciu o uzasadnienie opinii Sąd Okręgowy stwierdził, że ubezpieczony zgłaszał nasilone skargi o charakterze depresyjno–lękowym, powodujące ograniczenia w jego codziennym funkcjonowaniu. Ustalił również, że u odwołującego występują nasilone zaburzenia depresyjne w stopniu umiarkowanym i podwyższony poziom lęku. Sąd Okręgowy stwierdził także, iż objawy wymagają intensywnego leczenia psychiatrycznego oraz, że wskazany był pobyt ubezpieczonego w warunkach oddziału psychiatrycznego.

Wobec zastrzeżeń organu rentowego do powyższej opinii, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej wskazanych biegłych psychiatry i psychologa. Na podstawie opinii uzupełniającej z dnia 20 lipca 2013 r., Sąd Okręgowy stwierdził, iż biegli w całości podtrzymali swoją poprzednią opinię, wskazując, iż jest ogromna różnica w ocenie stanu psychicznego odwołującego, dokonanej w 2011 r. i obecnie w 2013 r. Sąd Okręgowy ustalił również, iż, w przypadku skarżącego, neurotyczność jest maksymalnie podwyższona. Pomimo stałej opieki psychiatrycznej leczenie było mało skuteczne, a wnioskodawca wymaga intensywnego leczenia psychiatrycznego, w tym w postaci psychoterapii.

Oceniając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji powołał się na przepisy art. 57, art. 102 ust. 1 oraz art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Sąd Okręgowy uznał opinie biegłych lekarzy z zakresu onkologii, neurologii, psychiatrii i psychologii za wiarygodne dowody w sprawie. Zważył, iż wprawdzie biegli: onkolog i neurolog w opinii z dnia 16 stycznia 2013 r., podtrzymanej w opinii uzupełniającej, uznali wnioskodawcę za osobę zdolną do pracy, to jednak biegli z zakresu psychiatrii i psychologii ocenili w kolejnych opiniach z dnia 11 marca 2013 r. i 20 lipca 2013 r., że wnioskodawca nadal po dniu 31 sierpnia 2012 r. jest okresowo częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 sierpnia 2013 r. Zdaniem Sądu Okręgowego opinie biegłych: psychiatry i psychologa są jasne, logiczne, pełne i zasługują na uwzględnienie. Zostały sformułowane po przeanalizowaniu historii chorób wnioskodawcy znajdujących się w aktach sprawy i rentowych.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, biegli sporządzający opinie dokonali bardzo starannego wszechstronnego rozpoznania, a wydane orzeczenia uzasadnili. Zważywszy na charakter stwierdzonych u wnioskodawcy schorzeń psychologicznych, a także ze względu na jego wiek (59 lat) i przebieg pracy zawodowej (skarżący od dnia 6 czerwca 1998 roku z przerwami pobiera świadczenie rentowe), zdaniem Sądu Okręgowego, brak było podstaw do kwestionowania zasadności powyższych opinii. Zostały one opracowane przez specjalistów w zakresie zdiagnozowanych u odwołującego chorób, którzy posiadają odpowiednie przygotowanie i doświadczenie zawodowe. Dlatego też, w ocenie Sądu pierwszej instancji, biegli obiektywnie ocenili stan zdrowia ubezpieczonego i jego stopień niezdolności do pracy.

Ponadto, zdaniem Sądu Okręgowego, nie było potrzeby powoływania nowego zespołu biegłych, o których wnioskował organ rentowy. Uzasadniając powyższe, odwołał się do wniosków z biegłych oraz wskazał, iż stanowisko organu rentowego, zaprezentowane w zastrzeżeniach do opinii biegłych z dnia 20 lipca 2013 r., stanowi ogólną polemikę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tezą biegłych i było wynikiem jedynie jednostronnej oceny stanu zdrowia W. Ł..

Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy, w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. , w której zaskarżył wyrok w całości. Apelujący zarzucił Sądowi Okręgowemu:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227, ze zmianami) poprzez uznanie, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy i przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 września 2012r. do dnia 31 sierpnia 2013 r.

2.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 217 § 3 oraz art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego polegające na pominięciu dowodu z opinii nowego zespołu biegłych zawnioskowanego przez organ rentowy, uznanie okoliczności spornych za dostatecznie wyjaśnione, a także przekroczeniu granic swobody oceny dowodów przejawiające się uwzględnieniem opinii biegłego lekarza psychiatry.

Ponadto, w trybie art. 381 i 382 k.p.c., z przyczyn opisanych w uzasadnieniu apelacji, apelujący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy o specjalności psychiatra na okoliczność niezdolności ubezpieczonego do pracy i ewentualnie okresu, w jakim niezdolność ta występuje.

Czyniąc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania. Jako wnioski ewentualne, apelacja wnosiła o uchylenie rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Olsztynie.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne oraz dokonał prawidłowej wykładni prawa materialnego.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy (pkt 1), ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (pkt 2) oraz niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie (pkt 3). Z tymże jednak, przepisu ust. 1 pkt 3 ww. ustawy nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

W myśl art. 58 ust. 1 pkt 5 ww., ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa art. 57 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Osobie, która spełnia te warunki przysługuje według art. 59 ust.1 wyżej powołanej ustawy renta stała (jeżeli, niezdolność do pracy jest trwała) lub renta okresowa (jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa).

Dla oceny niniejszego stanu faktycznego, należy odnieść się również do art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z tym przepisem, osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Co więcej, zgodnie z art. 13 ww. ustawy, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie apelujący kwestionował uznanie ubezpieczonego za niezdolnego do pracy, a tym samym podważał zasadność przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu złożonej apelacji zarzucił nieprawidłowości przy wydawaniu opinii biegłego w przedmiocie oceny jego stanu zdrowia. Kategorycznie twierdził, iż W. Ł. jest osobą zdolną do pracy.

W sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa, ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych, posiadających odpowiednią wiedzę merytoryczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego. W rezultacie ocena istnienia częściowej niezdolności do pracy zarobkowej ubezpieczonego W. Ł. wymagała wiadomości specjalnych z zakresu psychologii, psychiatrii, onkologii oraz neurologii. Stąd też, Sąd pierwszej instancji zasadnie dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z powyższych specjalności. Wybór specjalistów, dokonany przez Sąd Okręgowy, odpowiada schorzeniom, na które leczył się odwołujący i nie nasuwa zastrzeżeń.

W celu wydania opinii, biegli zapoznali się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, jak też dokonali badania ubezpieczonego jako osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe. Sporządzone opinie biegłych psychologa i psychiatry wskazują, iż u wnioskodawcy występują nasilone zaburzenia depresyjne w stopniu umiarkowanym i podwyższony poziom lęku. Stwierdzili również, iż neurotyczność skarżącego jest maksymalnie podwyższona, a pomimo stałej opieki psychiatrycznej leczenie było mało skuteczne. W konsekwencji uznali, że wnioskodawca wymaga intensywnego leczenia psychiatrycznego, w tym w postaci psychoterapii.

W ocenie Sądu Apelacyjnego okoliczności niniejszej sprawy nie wymagały powoływania nowego zespołu biegłych do ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego. Zgodnie art. 217 § 3 k.p.c., Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. Zarzuty naruszenia prawa procesowego dotyczą pominięcia dowodu z opinii nowego zespołu biegłych zawnioskowanego przez organ rentowy. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, Sąd pomija twierdzenia i środki dowodowe także wtedy, jeżeli okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione, czyli kiedy nie budzą wątpliwości sądu (por. np. wyr. SN z dnia 2 lipca 2009 r., I UK 37/09, Legalis; post. SN z dnia 3 września 2008 r., I UK 91/08, Legalis).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy zasadnie pominął dodatkowy dowód z opinii nowego zespołu biegłych psychiatrów. Należy podkreślić, iż przy tak jednoznacznym stanowisku biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii, Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości co do stanu zdrowia ubezpieczonego W. Ł..

Ocena wartości opinii podstawowej biegłych, jak i opinii uzupełniającej nie nasuwają wątpliwości Sądu Apelacyjnego co do prawidłowości ich sporządzenia. Opinie biegłych należy uznać za wiarygodne. Co więcej, Sąd drugiej instancji podnosi, iż wydana została przez niekwestionowanych specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonego, po uprzednim zapoznaniu się z jego dokumentacją medyczną oraz po przebadaniu ubezpieczonego. Wnioski wyprowadzone w tej opinii są jasne, logiczne i należycie umotywowane. Tok rozumowania biegłych został klarownie przedstawiony, z powołaniem na konkretne okoliczności sprawy. W tym względzie, Sąd pierwszej instancji nie miał obowiązku dalszego prowadzenia postępowania dowodowego i mógł poprzestać na wydanych opiniach. Wobec powyższego, zarzut co do niezasadnego pominięcia dowodu z opinii nowego zespołu biegłych i tym samym naruszenia przepisu prawa procesowego, tj. art. 217 § 3 k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zbieżne uwagi należy poczynić odnośnie zarzut błędu w ocenie przez Sąd Okręgowy materiału dowodowego niniejszej sprawy. W tym kontekście należy przywołać treść art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem, sąd dokonuje swobodnej oceny dowodów i ocenia ich wiarygodność stosownie do własnego przekonania. Jednocześnie powinien dokonać wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy tej ostatniej czynności, Sąd jest zobligowany uwzględnić wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu, jak też uwzględnić wszelkie okoliczności towarzyszące ich przeprowadzaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00). Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia. W myśl powyższych dyrektyw Sąd pierwszej instancji rozważa w sposób racjonalny i wszechstronny materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, a wiążącą ich moc i wiarygodność odnosi do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UK 685/98).

Powołane przez apelującego naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. jest nazbyt ogólne. Nawet gdyby błąd w ocenie materiału dowodowego mógłby wystąpić, to skarżący nie precyzuje w zarzutach apelacji, na czym ten błąd miałby polegać. Brak konkretyzacji zarzutów powoduje, iż apelacja w głównej mierze sprowadza się do polemiki z ustaleniami dokonanymi przed Sądem pierwszej instancji.

Odnosząc się do kwestii dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii biegłych, należy wskazać, iż potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie wypowiedział się też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 16 września 2009 r., sygn. I UK 102/09, LEX nr 537027 i z dnia 15 lutego 1974 r., sygn. II CR 817/73, LEX nr 7404. Uznał, że Sąd rozpatrujący sprawę ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Taka potrzeba nie istniała w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji. Nie istniała również w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

Należy podkreślić, iż Sąd drugiej instancji kieruje się w prowadzeniu postępowania dowodowego regułami art. 382 i art. 381 k.p.c. Sąd drugiej instancji nie zbiera już dowodów, ale - jak stanowi art. 382 k.p.c. - orzeka na podstawie materiału dotychczas zebranego, który może tylko uzupełnić i wykorzystać jako podstawę orzeczenia. Uzupełnienie takie jest jednak możliwe i dopuszczalne tylko wówczas, gdy okoliczności sprawy wskazują na taką potrzebę i to pod warunkiem, że nie zachodzą przeszkody określone w art. 381 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005 r., I UK 299/04, Legalis nr 73523). W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny, uznając za pełną i rzetelną opinię biegłego lekarza, wydaną w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, nie widział potrzeby uzupełnienia postępowania dowodowego o dodatkową opinię biegłych w przedmiocie występowania bądź też nie występowania u ubezpieczonego niezdolności do pracy. W związku z powyższym, wniosek zgłoszony w postępowaniu apelacyjnym o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych podlegał oddaleniu.

W odniesieniu do zarzutów prawa materialnego, apelujący wskazuje na naruszenie art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Tekst jedn. Dz. U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227, ze zm.). Powołując się na ten przepis, skarżący wskazał na niezasadne uznanie przez Sąd Okręgowy, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy i w konsekwencji kwestionował przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. Stosownie do zaskarżonego przepisu, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy (art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

W kontekście niniejszej sprawy, prawo ubezpieczonego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ustało, z upływem okresu, na jaki zostało przyznane, tj. do dnia 31 sierpnia 2012 r. Nie ulega jednak wątpliwości, iż ubezpieczony nadal pozostawał niezdolny do pracy po okresie, na który przyznano mu rentę z tego tytułu. Takie stanowisko potwierdzają opinie podstawowe, jak i opinie uzupełniające, złożone przez biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii przed Sądem pierwszej instancji. Stąd też z oczywistych względów okres 18 miesięcy od ustania prawa do tego świadczenia został zachowany, a dolegliwości, dotykające ubezpieczonego, uzasadniają przekonanie, iż jest on osobą niezdolną do pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny podziela stanowisko wyrażone przez Sąd pierwszej instancji. Powyżej przedstawiony stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, iż ubezpieczony zalicza się do kategorii osób niezdolnych do pracy, a występujące u niego schorzenia uzasadniają przyznanie mu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.