Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 31 października 2013 roku nr (...)

w sprawie E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej się E. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01 sierpnia 2013 roku na okres lat dwóch.

Sygn. akt IV U 1837/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 21 maja 2014 r.

Decyzją z dnia 31 października 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił E. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia
15 października 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniosła E. K., domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołująca podniosła, że zaskarżona decyzja jest dla niej krzywdząca, ponieważ stan zdrowia, który nie ulega poprawie, uniemożliwia jej wykonywanie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołująca E. K., urodzona
(...)r., ma wykształcenie podstawowe. Ukończyła trzyletni kurs krawiecki i przez
6 lat pracowała w szwalni.

Ubezpieczona była uprawniona do renty według III grupy inwalidów od
13 października 1989 r. do 30 listopada 1993 r. i od 18 lipca 1995 r., a następnie do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała jej do 31 lipca 2013 r.

W dniu 28 czerwca 2013 r. ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ponowne przyznanie jej prawa do tego świadczenia.

Zaskarżoną decyzją z dnia 31 października 2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił wnioskodawczyni przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia 15 października 2013 r. stwierdziła, że w/w nie jest niezdolna do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 8 sierpnia 2013 r. rozpoznał u wnioskodawczyni:

-

organiczne zaburzenia afektywne.

W konsekwencji, uznał, że odwołująca jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy na okres do 30 września 2014 r.

W związku z kontrolą prawidłowości orzekania i rozpatrywaniem sprawy w trybie nadzoru nad wykonywaniem orzecznictwa lekarskiego sprawa na podstawie art. 14 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS skierowana została do ponownego rozpatrzenia przez Komisję Lekarską, która w orzeczeniu z dnia 15 października 2013 r., rozpoznając u wnioskodawczyni neurastenię, stwierdziła, że w/w nie jest niezdolna do pracy.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 08.08.2013 r.- k. 7 cz. II akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 15.10.2013 r.- k. 10, 11v cz. II akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołująca jest niezdolna do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego: lek. med. E. N.- specjalisty psychiatry.

Biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującej:

-

uporczywe zaburzenia afektywne,

-

obniżenie funkcjonowania intelektualnego (pogranicze upośledzenia umysłowego lekkiego).

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołująca jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 sierpnia 2013 r. na okres dwóch lat i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W uzasadnieniu opinii podał, że wnioskodawczyni pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 1989 r. z powodu zaburzeń depresyjno- lękowych,
a następnie organicznych zaburzeń nastroju. W/w była kilkakrotnie hospitalizowana psychiatrycznie z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych i lękowych (w 1989 r., 1994 r.,
1995 r. i 2004 r.), zaburzeń osobowości i zaburzeń adaptacyjnych (w 2005 r.) oraz organicznych zaburzeń nastroju (w 2007 r. i 2011 r.). W trakcie hospitalizacji stwierdzano zmiany w EEG, a w badaniach psychologicznych, podejrzenie zmian organicznych OUN. Przyczyną hospitalizacji psychiatrycznych badanej była skłonność do zachowań impulsywnych, agresywnych i samobójczych. W trakcie badań psychologicznych (w 2007 r.
i 2010 r.) stwierdzano, że jej sprawność umysłowa to pogranicze lekkiego upośledzenia. Wyniki testów badających organiczne uszkodzenie mózgu potwierdzały występowanie wtórnego obniżenia funkcjonowania poznawczego. Rozpoznawano również zaburzenia osobowości (osobowość histrioniczną). Przebieg zaburzeń u badanej jest przewlekły,
z tendencją do zaostrzeń (również wymagających hospitalizacji). W trakcie obecnego badania psychiatrycznego, poza zaburzeniami afektywnymi, stwierdzono nasilone drżenie rąk (być może polekowe, gdyż wnioskodawczyni otrzymuje lek neuroleptyczny o przedłużonym działaniu. Istniejące u w/w zaburzenia upośledzają jej funkcjonowanie, powodując częściową okresową niezdolność do pracy.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 28.03.2014 r.- k. 9-11,

Sąd w całości podzielił opinię biegłego psychiatry, uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującej, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłego oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osoby sporządzającej opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłego psychiatry odnośnie częściowej okresowej niezdolności badanej do pracy zarobkowej. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłego sądowego o specjalności adekwatnej do schorzeń zdiagnozowanych
u wnioskodawcy. Ponadto, podkreślić należy, iż opiniujący w sprawie biegły swoje ustalenia
i wnioski wywiódł po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonej.

Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołująca E. K. jest niezdolna do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała, czy nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego psychiatry, odwołująca
z uwagi na rozpoznane u niej schorzenia w postaci uporczywych zaburzeń afektywnych
i obniżenia funkcjonowania intelektualnego (pogranicze upośledzenia umysłowego lekkiego), jest osobą częściowo niezdolną do pracy zarobkowej od 1 sierpnia 2013 r. na okres dwóch lat.

Skoro więc zaskarżona przez E. K. decyzja ZUS Oddział w T.
z dnia 31 października 2013 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jej odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia powołane przepisy art. 107,
art. 57 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2013 r. na okres dwóch lat.