Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSO Magdalena Dąbrowska

Sędziowie: SSO Michał Pieńkowski

SSO Marek Konrad (spr.)

Protokolant: Marlena Achcińska

przy udziale Prokuratora: Adama Kolbusa

z udziałem oskarżycieli posiłkowych: K. K. iR. R.

po rozpoznaniu w dniu: 11.07.2014r.

sprawy: J. W..

Oskarżonego o popełnienie czynów z art. 158§1kk w zw. z art. 64§1kk i inn.

z powodu apelacji: obrońcy oskarżonego, oskarżonego oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 30.12.2013r. w sprawie IIK 678/13

orzeka:

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne.

II.  Na poczet orzeczonej wobec J. W. w wyroku Sadu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 30.12.2013r. w sprawie IIK 678/13, kary łącznej pozbawienia wolności, zalicza okres pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 31.12.2013r. do dnia 25.04.2014r.

III.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IIKa 211/14

UZASADNIENIE

J. W. oskarżony został o to, że:

I.  W nocy z 27 na 28 kwietnia 2013 roku w P., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z. dokonał pobicia R. R. w ten sposób, że zadając mu uderzenia w okolice głowy, karku i rąk naraził go na bezpośrednie nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k., powodując obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej okolicy potylicznej o długości około 4 cm, otwarte wieloodłamowe złamanie kości potylicznej z niewielkim wgłębieniem odłamów, stłuczenie i podbiegnięcia krwawe karku po stronie lewej o rozmiarach 5cm x 5 cm, liczne drobne otarcia naskórka twarzy, liczne otarcia obu rąk skutkujących rozstrojem prawidłowych czynności organizmu na okres powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  W nocy z 27 na 28 kwietnia 2013 roku w P., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z D. Z. dokonał umyślnego uszkodzenia samochodu osobowego marki O. (...) nr. rej. (...) poprzez zbicie szyby czołowej i tylnej prawej, wgniecenie przykrywy silnika, prawego i lewego słupka, tylnego lewego i prawego błotnika, lewych przednich drzwi oraz tylnego zderzaka, czym spowodował straty w wysokości 3030 złotych na szkodęK. K.,

Sąd Rejonowy w Przasnyszu wyrokiem z dnia 30.12.2013r., w sprawie IIK 678/13 uznał oskarżonego J. W. w ramach zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt.I za winnego tego, że w nocy z 27 na 28 kwietnia 2013 roku w P., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał pobiciaR. R. w ten sposób, że zadając mu uderzenia w okolice głowy, karku i rąk naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k., powodując obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej okolicy potylicznej o długości około 4 cm, otwarte wieloodłamowe złamanie kości potylicznej z niewielkim wgłębieniem odłamów, stłuczenie i podbiegnięcia krwawe karku po stronie lewej o rozmiarach 5cm x 5 cm, liczne drobne otarcia naskórka twarzy, liczne otarcia obu rąk skutkujących rozstrojem prawidłowych czynności organizmu na okres powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazując go za to, na podstawie art. 158 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności

- Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego R. R. w wysokości 5.000zł.,

II. Oskarżonego J. W. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu pisanego w pkt. II, ustalając, iż dokonał go on wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną sobą i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w części wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej K. K. kwoty 1.515 zł..

- na podstawie art. 85 k.k., art.86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. W. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczając oskarżonemu na poczet tej kary okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres tymczasowego aresztowania od dnia 28.04.2013r. do dnia 30.12.2013 r.

-rozstrzygnął także o kosztach sądowych w tym opłacie.

Apelacje od przedmiotowego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, oskarżony oraz pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych.

Obrońca oskarżonego, wyrokowi zarzucił:

1.  Obrazę przepisów postępowania karnego, tj. art. 167 KPK, polegające na nieprzeprowadzeniu z urzędu dowodu z zeznań świadka:

- D. Z. na okoliczność przebiegu zdarzenia z nocy 27/28 kwietnia 2013 r. w P. opisanego w akcie oskarżenia,

- właściciela pojazdu F. (...) nr rej. (...), po uprzednim ustaleniu jego tożsamości, na okoliczność przebiegu zdarzenia

2.  Obrazę przepisów postępowania karnego co miało istotny wpływ na treść skarżonego wyroku, w szczególności naruszenie art. 4 KPK, art. 5 § 2 KPK, art. 7 KPK, art. 410 KPK, polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów przeprowadzonych w sprawie niniejszej; czynieniu przez Sąd Rejonowy w Przasnyszu, ustaleń faktycznych na podstawie wyselekcjonowanego materiału dowodowego, co pozostaje w sprzeczności z obowiązkiem uwzględnienia całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie, niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonych dowodów, akcentującej wbrew zasadzie obiektywizmu, okoliczności oparte na domniemaniach, przy jednoczesnym bagatelizowaniu lub całkowitym pomijaniu tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego – wyjaśnień oskarżonego, rozstrzygnięciu wątpliwości, które wyłoniły się w toku postępowania na niekorzyść oskarżonego, wbrew zasadzie in dubio pro reo, co skutkowało uznaniem oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów.

3.  Na podstawie art. 427 § 2 i art. 438 pkt. 4 KPK rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa jakiego miał dokonać oskarżony oraz nieuwzględnienie wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

W konkluzji swojej apelacji ten skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie J. W. za niewinnego popełnienia zarzucanych mu czynów lub,

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

3.  ewentualnie, o inne ukształtowanie orzeczonej wobec J. W. kary i zamiast kary łącznej bezwzględnego pozbawienia wolności, orzeczenia tej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wyrokowi zarzucił:

I.  W punkcie I wyroku

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, poprzez przyjecie, iż oskarżony nie dopuścił się popełnienia czynu z art. 159 k.k., w sytuacji gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego, a w szczególności zeznania świadków oraz opinia biegłego lekarza prowadzą do wniosku, że do bójki doszło z użyciem do broni palnej jak również innego niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki (kija).

- naruszenie art. 11 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. poprzez nieuwzględnienie – mimo ustalenia, że oskarżony doznał rozstroju zdrowia na okres powyżej 7 dni - że czyn, którego dopuścił się oskarżony wyczerpywał znamiona występku z akt. 157 § 1 k.k. i w konsekwencji wymierzenie kary na podstawie przepisu, który pozostawał w zbiegu, a który nie przewidywał najsurowszej kary.

W konkluzji swojej apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Oskarżony J. W., w swojej apelacji nie zawarł skonkretyzowanych zarzutów apelacyjnych. Jego apelacja stanowi zaś obszerną – dokonaną przez samego oskarżonego, ocenę materiału dowodowego oraz dotyczy szeregu kwestii nie związanych nawet z niniejszym postępowaniem.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu Okręgowego, żadna z wniesionych apelacji nie zasługuje na uwzględnienie a podnoszone w nich zarzutu nie znajdują oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

W ocenie Sądu niezasadna jest apelacja obrońcy oskarżonego.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 167kpk.

Trudno bowiem uznać za zasadny zarzut nie przeprowadzenia przez Sąd dowodu z zeznańD. Z.. Poza wątpliwością jest to, iż D. Z. występował w niniejszym postępowaniu w charakterze współsprawcy oraz to, iż ukrywa się on przed wymiarem sprawiedliwości.

Już ta okoliczność niweczy zarzut skarżącego. Warto podnieść, iż w związku z ukrywaniem sięD. Z., rozesłane zostały listy gończe. Pomimo podjęcia wszelkich prób ujęcia D. Z., próby te okazały się nieskuteczne. Podnoszenie zatem zarzutu w treści apelacji, nie przesłuchania D. Z., jest całkowicie niezasadne a jednocześnie sam zarzut budzi wręcz zdziwienie, wobec wniosku obrońcy oskarżonego (k.433 akt), który wnosił o pominięcie dowodu z zeznań tego swiadka.

Podobnie, Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji dotyczącej nie ustalenia przez Sąd Rejonowy właściciela pojazdu o wskazanych numerach rejestracyjnych i typie.

Rozważania skarżącego o roli tego pojazdu czy raczej jego właściciela w sprawie, w ocenie Sądu Okręgowego są jedynie spekulacjami na temat ewentualnej wartości dowodowej zeznań właściciela pojazdu. Sąd Rejonowy dokładnie wskazał jakimi dowodami kierował się przy wydawaniu wyroku i jakim dowodom dał wiarę, a którym waloru wiarygodności odmówił.

Trudno uznać, by czysto hipotetyczna treść zeznań nieustalonej bliżej osoby mogła zmienić ustalenia poczynione przez Sąd I instancji.

W ocenie Sadu złożenie przedmiotowego wniosku dowodowego służyło wyłącznie przedłużeniu postępowania a podniesienie go ponownie w trakcie postępowania odwoławczego nie znajduje – wobec argumentacji Sądu Rejonowego i samego skarżącego (na okoliczności jakie miałyby być udowodnione przedmiotowym dowodem), jest całkowicie chybione.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał także zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania – art. 4, 5§2, 7 i 410kpk.

Przytoczona na poparcie tezy skarżącego argumentacja jest zdaniem Sądu Okręgowego jedynie własnym osądem skarżącego.

Co więcej, skarżący podnosząc zarzut naruszenia norm prawa procesowego nie wskazał w zasadzie na czym miałyby konkretnie polegać te naruszenia, podając jako argumentację zapisy ustawowe odnoszące się do treści powołanych przepisów.

Skarżący wskazał jedynie, że Sąd Rejonowy błędnie ocenił materiał dowodowy nadając walor prawdziwości dowodom w postaci zeznań świadków R. i K. K. odmawiając zaś takiego przymiotu wyjaśnieniom oskarżonego.

Jednakże z treści bardzo obszernego i szczegółowego uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego wynika wniosek zgoła odmienny.

Materiał dowodowy, został bowiem przez Sąd Rejonowy poddany wyjątkowo wnikliwej, wręcz drobiazgowej analizie, pod kątem ustalenia faktycznego przebiegu zdarzenia. Sąd Rejonowy dokładnie omówił dowody, na których oparł się, ustalając stan faktyczny i z jakich powodów dał im wiarę. Odniósł się także nader szczegółowo do dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego, w tym także do podnoszonej przez skarżącego okoliczności możliwości przebywania oskarżonego w czasie zdarzenia w innym miejscu – ustalając całkowicie prawidłowo, iż oskarżony miał obiektywną możliwość dokonania zarzucanych mu czynów. Sąd Rejonowy pokusił się nawet – czego nie dostrzega skarżący, o dokładne wskazanie czasu zarówno dokonania przez oskarżonego zarzucanych mu czynów jak również faktycznej możliwości przebywania oskarżonego w rejonie stacji benzynowej wskazując, iż przebywanie oskarżonego w okolicach stacji benzynowej nie wyklucza – zważywszy na czas popełnienia czynów przestępczych i odległości pomiędzy miejscem ich dokonania a stacją, ich popełnienia.

Trudno uznać za rzeczowy argument twierdzenie, że oskarżony po dokonanym przestępstwie kontynuował jakieś czynności (wyjazd na dyskotekę, spotkanie z innymi osobami), których kontynuowanie miałoby przeczyć dokonaniu przestępstw.

Paradoksalnie bowiem można uznać, że takie „normalne” zachowania oskarżonego miały właśnie na celu „wyrobienie” sobie alibi.

W czynnościach Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy w żadnej mierze nie dostrzegł dowolnej oceny materiału dowodowego, oparcia się na wyselekcjonowanym materiale dowodowym czy też w końcu niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego jego oceny.

W żadnej mierze w postępowaniu Sądu Rejonowego nie ma złamania zasady obiektywizmu czy też wnioskowania opartego na domniemaniach.

Mając powyższe względy na uwadze, Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy norm prawa procesowego.

Podobnie także, całkowicie niezasadny jest zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych.

Błąd taki mógłby być spowodowany bowiem, w realiach sprawy niniejszej, naruszeniem przez Sąd Rejonowy norm prawa procesowego dotyczących oceny materiału dowodowego. Jak wskazano powyżej, Sąd Rejonowy oceniając materiał dowodowy nie dopuścił się żądnych uchybień a ocena ta, przeprowadzona w sposób pełny, logiczny i w oparciu o swobodną jego, ocenę doprowadziła do w pełni uzasadnionych wniosków co do sprawstwa oskarżonego.

Wnioski jakie wysnuł Sąd Rejonowy zostały w pełni zaakceptowane przez Sąd Okręgowy.

Za oczywiście niezasadny Sąd uznał także zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej względem oskarżonego.

Oskarżonemu zarzucono bowiem popełnienie przestępstw o niewątpliwie wysokim stopniu społecznej szkodliwości. Skutki czynu z art. 158§1kk, jakiego dopuścił się J. W. w postaci uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, były niewątpliwie poważne. Pokrzywdzony doznał wszak poważnego uszczerbku na zdrowiu.

Podkreślenia wymaga także zupełny brak skruchy czy żalu ze strony oskarżonego. Oskarżony nie przyznając się do popełnienia zarzucanych mu czynów, konsekwentnie starał się wyłączyć swoją odpowiedzialność zarzucając złą wolę po stronie świadków w sprawie.

Dodać także należ, iż oskarżony popełniając zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn z art. 158§1kk działał w warunkach art. 64§1kk

Sąd oceniając sprawę niniejszą całkowicie podzielił argumentację Sądu Rejonowego dotyczącą wymiaru i rodzaju orzeczonych wobec oskarżonego kar – jak podniósł Sąd Rejonowy, na jej rodzaj i wymiar wspływ miał dotychczasowy sposób życia oskarżonego – w szczególności uprzednią wielokrotną karalność, działanie w warunkach art. 64§1kk, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego i stopień winy.

Także w zakresie czynu z art. 288§1kk na niekorzyść oskarżonego przemawia nasilenie złej woli i sposób działania.

Analiza zachowań oskarżonego, doprowadziła Sąd Rejonowy do uznania, iż karą adekwatną do powyżej wskazanych okoliczności, będzie bezwzględna kara pozbawienia wolności orzeczona w wymiarze 3 lat – jako kara łączna.

W ocenie Sądu zważywszy na powyżej wskazane okoliczności, w żadnej mierze nie można uznać, by kara ta była karą niewspółmiernie rażącą.

Zachowania jakich dopuścił się oskarżony – w szczególności w zakresie art. 158§1kk muszą spotykać się z surową reakcją wymiaru sprawiedliwości. Orzeczona wobec oskarżonego kara jest karą słuszną i całkowicie uzasadnioną realiami sprawy. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się jej rażącej niewspółmierności.

Sąd nie uznał także za zasadną apelacji oskarżonego.

Wobec jej treści a ściślej – wobec braku sformułowanych zarzutów, uznać należy, iż apelacja ta dotyczy oceny materiału dowodowego jakiej dokonał Sąd Rejonowy.

Oskarżony J. W. w swojej nader obszernej apelacji ocenia w zasadzie wszelkie dowody, jakie mają przemawiać na jego niekorzyść, wskazując te aspekty, które jego zdaniem mają podważać wiarygodność tychże dowodów.

W szczególności oskarżony odnosi się do dowodu w postaci zeznań świadka K. a nadto do jej zachowania w kontekście nakłaniania pozostałych świadków, do składania zeznań o określonej treści.

Jednocześnie apelacja zawiera w swojej treści supozycje dotyczące stronniczości Sędziego orzekającego w sprawie oraz dotyczy bardzo wielu innych zagadnień całkowicie niezwiązanych z niniejszym postępowaniem.

Apelacja oskarżonego jest całkowicie niezasadna a podnoszone w niej kwestie są jedynie linią obrony oskarżonego. Treść tejże apelacji stanowi jedyne polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji z jednoczesnym wskazaniem innych – czysto hipotetycznych okoliczności, które wskazywać mają na niewinność oskarżonego.

Jak wskazano wyżej, Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej i rzetelnej oceny wszelkich dowodów w sprawie w szczególności dowodów przemawiających za sprawstwem oskarżonego. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy wolna jest o jakichkolwiek luk czy błędów. To, iż oskarżony nie zgadza się z nią, wskazując na szereg okoliczności – w znacznej mierze będących jedynie domysłami samego oskarżonego, w żadnej mierze nie deprecjonuje postępowania Sądu Rejonowego w zakresie oceny materiału dowodowego.

Sąd nie uznał także za zasadną apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych.

Podkreślenia wymaga, iż zarzucany w pkt I apelacji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, jakiego miałby się dopuścić Sąd Rejonowy, mógłby wynikać z naruszenia przez tenże Sąd norm prawa procesowego, jakich przy ocenie materiału dowodowego mógłby się on dopuścić. Konstruując taki zarzut skarżący winien tym samym w treści środka odwoławczego wyartykułować określone zarzutu natury procesowej, wskazując ewentualnie na czym błędy te miałyby polegać.

Zarzutów takich brak.

Jedynie z treści uzasadnienia apelacji wynika, iż błąd w ustaleniach faktycznych wynikać ma z błędnej oceny zeznań świadków - K. K., M. K. iR. R. a także z błędnej oceny dowodu w postaci opinii uzupełniającej biegłego.

Pogląd skarżącego jest jednakże błędny.

Co prawda w istocie świadkowie w sprawie zeznali, iż słyszeli odgłosy rzekomych strzałów, lecz w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie trudno uznać, by sprawcy w trakcie pobicia posługiwali się bronią a w szczególności bronią palną. Ustalenia na, podstawie których Sąd wydaje wyrok, muszą wszak być ustaleniami przekonującymi i pewnymi – w pełni udowodnionymi. Sąd wyrokując nie może się opierać na domniemaniach czy przypuszczeniach. Niewątpliwie zaś w sprawie nie zabezpieczono ani broni, z której miałyby być oddane strzały ani także nie stwierdzono jakichkolwiek śladów jej użycia.

Podobne uwagi odnoszą się do używania przez sprawców kija bądź innego tego typu narzędzia.

Co więcej, a co pomija ten ze skarżących, biegły w swojej opinii stwierdził (k. 397akt), iż o ile obrażenia pokrzywdzonego R. wskazywałyby raczej na użycie jakiegoś narzędzia, o tyle mogły powstać jeżeli osoba zadająca ciosy posiadałaby odpowiednią siłę (była wyszkolona w sztukach walki) bądź też mogły powstać – zważywszy na miejsce zdarzenia od uderzenia czy uderzeń pokrzywdzonego w drzwi pojazdu (zamknięte bądź otwarte).

Całkowicie chybiony jest zarzut sformułowany w pkt II apelacji, a który według skarżącego miałby polegać na naruszeniu przez Sąd I instancji art. 11§2i3kk w zw. z art. 157§1kk.

Dla przyjęcia, iż sprawca wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. 157§1kk niezbędne jest bowiem wykazanie, iż określony sprawca spowodował u osoby pokrzywdzonej konkretne obrażenia ciała.

Kwestia ta nie budzi wątpliwości i nie wymaga szerszego omawiania.

W realiach niniejszej sprawy, poza wątpliwością jest to, iż niemożliwym jest ustalenie, które z odniesionych przez pokrzywdzonego R. obrażeń spowodował konkretnie oskarżony W. a które – drugi ze współsprawców.

Konsekwencją tego faktu, jest uznanie, iż sprawca, bądź sprawcy dopuścili się właśnie czynu z art. 158§1kk, który w swojej treści zawiera przesłankę odpowiedzialności w postaci nastąpienia skutku określonego w treści art. 157§1kk.

Dlatego też Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów podnoszonych przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych.

Mając powyższe względy na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Zważywszy na fakt pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie, poza okresem zaliczonym przez Sąd I instancji, od dnia 31.12.2013r. do dnia 25.04.2014r. Sąd Okręgowy zaliczył tenże okres na poczet kary pozbawienia wolności, orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Przasnyszu w sprawie IIK 678/13