Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Załęska

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Kubiczak - Kleśta

po rozpoznaniu na rozprawie

w dniu 25 czerwca 2014 roku w Sieradzu

odwołania U. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

z dnia 8.11.2013 r. Nr (...)

w sprawie U. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje U. S. prawo do emerytury od daty zgłoszenia wniosku.

Sygn. akt IV U 1496/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 08.11.2013. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił U. S. prawa do emerytury na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W odwołaniu z dnia22.11.2013r., pełnomocnik strony ustanowiony w sprawie wnosił o uznanie jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia U. S. w Fabryce (...) w Z. i przyznanie prawa do emerytury od 21.10.1976 – 05.11.1978, 1.10.1989 – 31.12.1991, 1.01.1992 – 31.03.1997.

W odpowiedzi organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że na wymagane 15 lat pracy w szczególnych warunkach, odwołująca udowodniła 7 lat, 5 miesięcy i 6 dni.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

U. S., urodziła się (...), ukończyła 2 - letnią Szkołę (...)przy Zakładach (...) w Z. (...) i Technikum (...) o profilu przędzalnictwo.

W okresie od 21.10.1976 – 5.11.1978, 2.10.1989 – 31.12.1991, była zatrudniona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w Fabryce (...) w Z. jako brakarz – próbiarz na wydziale przędzalni średnioprzędnej, której kierownikiem był W. K.. Wydział ten produkował przędzę anilanową do produkcji koców i było tam 100 przędzarek, około 40 skręcarek, około 30 przewijarek. Praca na wydziale odbywała się na 3 zmiany. Praca U. S. polegała na kontroli międzyoperacyjnej na hali przędzalni , tj. kontroli grubości półproduktu - przędzy anilanowej, co sprowadzało się to do pobierania z przędzarki nawojów, ich ważeniu, odmierzaniu, badaniu grubości przędzy, pobieraniu próbek z maszyn, badaniu taśmy wychodzącej z maszyn zgrzeblarskich. Kolejnym etapem kontroli, był etap niedoprzędu i wnioskodawczyni odwijała kolejne odcinki taśmy. Jeśli okazało się, że poszczególne odcinki nie odpowiadały parametrom, wówczas zgłaszała to mistrzowi , po czym regulowano maszyny. Czynności kontrolne w - i wykonywała w hali przędzalni , na której miała swoje stanowisko pracy - biurko, wagę, przyrząd do badania grubości przędzy, tzw. motak. Na wydziale tym pracowały również prządki obsługujące maszyny przędzalnicze, pracownicy zdejmujący pełne nawoje z maszyn przędzalniczych, tzw. obciągacze, mechanik maszyn przędzalniczych oraz mistrz zmianowy. Odwołująca pracowała na różnych zmianach. Praca odbywała się w hałasie pochodzącym od silników maszyn, zapyleniu, wysokiej temperaturze i wymagała używania odzieży ochronnej: fartucha, obuwia profilaktycznego, maski, zatyczek do uszu, chustki na głowie zapobiegającej wkręceniu włosów w maszynę. Zakład zapewniał mleko i kawę z mlekiem.

W okresie od 06.11.1978 – 26.07.1981, U. S. została zaszeregowana jako brakarz – klasyfikator na wydziale przędzalni średnioprzędnej, a charakter wykonywanej pracy nie zmienił się. Odwołująca miała wyznaczony punkt, tzw. pakownię, do której woziciele przywozili do wnioskodawczyni przędzę z maszyn, po czym U. S. badała specjalnym przyrządem wielkość danego nawoju przędzy, jego wagę. Nawój musiał mieścić się w określonych normach wagowych i rozmiarowych, Te ostatnie zależały od tego, czy nawój był miękki, czy twardy. Nawój miękki przechodził do farbowania i nie mógł przekroczyć normy rozmiarowej, gdyż dochodziła do tego farba, nasączająca nawój. W przypadku stwierdzenia przez wnioskodawczynię nieprawidłowości, nawój był ponownie kierowany na przewijarkę, w celu osiągnięcia prawidłowych parametrów.

Pod względem technologicznym w-czyni podlegała mistrzowi przędzalni W. K., któremu podlegali także pracownicy produkcyjni. Brakarze - próbiarze, brakarze - klasyfikatorzy, laboranci, mieli obowiązek współpracy z mistrzem, potem dyspozytorem, potem zastępcą kierownika. Brakarz - próbiarz i brakarz - klasyfikator wykonywali taką samą pracę.

W okresie od 1.01.1992 – 31.03.1997, powierzono U. S. stanowisko laboranta na wydziale przędzalni średnioprzędnej.

Zmiana nazwy stanowiska pracy wynikała ze zmiany organizacyjnej działu, któremu podlegała wnioskodawczyni. Najpierw był dział kontroli jakości, potem dział zapewnienia jakości , a następnie dział sterowania jakością. Kierownikiem działu jakości była J. L..

Dział kontroli jakości składał się z laboratorium,stanowiącym oddzielne pomieszczenie. Tkalnia, przędzalnia i farbiarnia, podlegały pod laboratorium. Na farbiarni byli brakarze,podlegający pod dział jakości. W – ni w dalszym ciągu wykonywała czynności brakarza - próbiarza i brakarza – klasyfikatora, przypisane do tych stanowisk na wydziale produkcyjnym przędzalni średnioprzędnej.

Od 1.04.1997 – 31.03.2000, U. S. wykonywała pracę na stanowisku r eferenta ds. ekonomicznych i zajmowała się badaniem przędzy i półproduktów w laboratorium na urządzeniach laboratoryjnych. Jako referent w-czyni kontrolowała także brakarki pracujące w innych jednostkach zakładu w mieście, produkujących przędzę anilanową, bawełnianą (zeznania świadków W. K., J. L., zawarte na płycie CD – 00:01:04 – 00:54:09 k. 39 akt sprawy; angaże, umowy o pracę, podania o zmianę stanowisk pracy, świadectwa pracy).

W dniu 28.10.2013r., U. S. złożyła w ZUS wniosek o emeryturę (wniosek/akta ZUS).

Po jego rozpoznaniu organ rentowy uznał za udowodnione łącznie 26 lat, 1 miesiąc i 3 dni okresów składkowo – nieskładkowych, w tym 7 lat, 5 miesięcy i 4 dni w szczególnych warunkach od 11.08.1974 – 20.10.1976, 6.11.1978 – 8.08.1983, 08.08.1983 – 9.03.1986 (karta przebiegu zatrudnienia k. 11/akta ZUS).

Decyzją z dnia 08.11.2013r., odmówiono U. S. przyznania prawa do emerytury (decyzja k. 10/akta ZUS).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postępowaniu przed organem rentowym.

Ustalenia dotyczące charakteru pracy wnioskodawczyni w Fabryce (...) w Z. od 21.10.1976 – 26.07.1981, 1.10.1989 – 31.12.1991, 1.01.1992 – 31.03.1997, Sąd oparł na dokumentach zgromadzonym w aktach osobowych wnioskodawczyni, zawierających m.in. angaże, umowy o pracę, podania o zmianę stanowisk pracy, świadectwa pracy, a nadto na zeznaniach świadków W. K., J. L., zatrudnionych razem z wnioskodawczynią w Fabryce (...) w Z. w spornym okresie . W ocenie Sądu w.w dowody stanowią wiarogodne źródło dowodowe i nie ma podstaw do ich kwestionowania. Ten materiał dowodowy wskazuje , że U. S. jako brakarz – próbiarz, brakarz – klasyfikator, wykonywała w istocie pracę w ramach kontroli międzyoperacyjnej w spornych okresach, bezpośrednio na wydziale produkcyjnym przędzalni średnioprzędnej , w hałasie, zapyleniu, wysokiej temperaturze. Okoliczność, że w okresie od 21.10.1976 – 5.11.1978 i 1.10.1989 – 31.12.1991, odwołująca była zaszeregowana jako brakarz – próbiarz, nie ma znaczenia dla oceny charakteru jej pracy, bowiem w istocie był taki sam jak na stanowisku brakarza – klasyfikatora, który został uwzględniony przez organ rentowy jako praca w szczególnych warunkach. Podobnie, zaszeregowanie w okresie od 1.01.1992 – 31.03.1997 na stanowisku laboranta , nie spowodowały zmiany miejsca pracy ani też stanowiska pracy , bowiem U. S. nadal wykonywała kontrolę międzyoperacyjną jako brakarz - próbiarz i brakarz – klasyfikator na wydziale przędzalni średnioprzędnej. Dopiero od 1.04.1997r. przeszła do laboratorium jako oddzielnego pomieszczenia na stanowisko referenta d.s ekonomicznych , na co wskazują także zeznania świadków.

Sąd Okręgowy zważył:

Odwołanie U. S. jest zasadne.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009, Nr 153, poz. 1227 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Prawo do emerytury z uwagi na pracę w szczególnych warunkach regulują przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z jego §3 i §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury jeżeli łącznie spełnia warunki: kobieta jeżeli osiągnęła wiek 55 lat, ma wymagany „okres zatrudnienia” 25 lat, w tym przepracowała co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Dla celów ustalania uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Zgodnie z § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia konieczne jest, by praca taka wykonywała była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Ustęp 2 cyt. paragrafu stanowi, że okresy pracy o których mowa w ust. 1 stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie §1 ust. 2 rozporządzenia, lub świadectwie pracy. §1 1 ust. 2 w/w rozporządzenia stanowi, iż właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego niewątpliwie praca wnioskodawczyni w (...) w Z. w spornym okresie od: 21.10.1976 – 5.11.1978, 1.10.1989 – 31.12.1991, 1.01.1992 – 31.03.1997, polegająca na kontroli międzyoperacyjnej produkcji przędzy anilanowej i bawełnianej, jako wykonywana bezpośrednio na wydziale produkcyjnym przędzalni średnioprzędnej, była pracą w szczególnych warunkach, wymienioną w wykazie A działu XIV pkt 24 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku (…).

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) (por. wyrok SN z dnia 19.05.2011r., sygn. akt III UK 174/10).

Reasumując, w ocenie Sądu U. S. spełniła kwestionowany warunek 15 – letniego zatrudnienia w szczególnych warunkach, bowiem wskazane wyżej okresy zatrudnienia, wraz z uwzględnionymi przez ZUS w wymiarze 7 lat 5 miesięcy i 4 dni, stanowią łącznie wymagane 15 lat.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§2 kpc, orzekł jak w sentencji.