Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2014 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w W.

o zapłatę 5 805,51 zł

na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 17.01.2014 r. sygn. akt VGNc upr 2213/13 , który utracił moc w całości

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 433,58 zł (czterysta trzydzieści trzy złote pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 05.12.2013r. do dnia zapłaty,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 18,68 zł tytułem kosztów postępowania po stosunkowym ich rozdzieleniu.

Sygn. akt V GC 116/14 upr

UZASADNIENIE

M. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).pl (...) w pozwie skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie kwoty 5.805,17 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 05.12.2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania wg norm przepisanych i kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że strony łączyły umowy najmu samochodów. Tym tytułem powód wystawił dwie faktury VAT : nr (...) na kwotę z terminem płatności oraz (...) na kwotę z terminem płatności. Do dnia wniesienia pozwu pozwana uiściła jedynie dnia 23.07.2013 r. kwotę 160,84 zł tytułem pierwszej z faktur, natomiast drugą fakturę spłacała w dniach 26,30.07.2013 r., 01.08.2013 r. w kwotach odpowiednio 5000 zł, 5000 zł, 6917,40 zł. Powód wskazał że wobec tego tytułem należności głównych do zapłaty pozostało 4976 zł, a tytułem skapitalizowanych odsetek 829,51 zł. Podał, że wezwania do zapłaty dotychczas kierowane do pozwanej okazały się bezskuteczne.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział V Gospodarczy w sprawie V GNc upr 2213/13 dnia 17.01.2014 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana w sprzeciwie od w/w nakazu zapłaty (k.36) zaskarżyła go w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że faktury VAT objęte roszczeniem pozwu zostały przez nią w całości spłacone zgodnie z umową stron. Podała, że faktura nr (...) została w całości opłacona dnia 18.02.2013 r., natomiast faktura nr (...) została opłacona w dniach 22,25,29,31.07.2013 r. kwotami odpowiednio w wysokości 2.000 zł, 5.000 zł, 5.000 zł, 4.958,40 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami.

(odpis KRS k.11-13, informacja z CEIDG k.10)

Strony łączyła współpraca gospodarcza w toku której zawarły umowy najmu pojazdów. Zgodnie z umowami powód wystawił faktury VAT:

Nr (...) na kwotę 3.136,50 zł z terminem płatności 09.012013 r.,

Nr (...)2013 r. na kwotę 18.917,40 zł z terminem płatności 02.06.2013 r.

Strona pozwana dokonywała wpłat następujących kwot:

3.321,00 zł tytułem „faktury (...)” dnia 18.02.2013 r.,

2.000,00 zł tytułem „zapłaty częściowej faktury” dnia 22.07.2013 r.,

5.000,00 zł tytułem „zapłaty częściowej faktury (...)” dnia 25.07.2013 r.,

5.000,00 zł tytułem „zapłaty częściowej faktury (...)” dnia 29.07.2013 r.,

4.958,40 zł tytułem „dopłaty do faktury (...) wraz z kompensatą faktury (...)” dnia 31.07.2013 r.

Pozwana w dniu 22.07.2013 r. wystawiła na rzecz powoda fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.959,00 zł tytułem „refaktury za zakup opon” z terminem płatności dnia 22.07.2013 r. i w tym zakresie strony skompensowały pozostałą do zapłaty tytułem należności głównej kwotę z faktury Nr (...).

Powód wielokrotnie kierował do pozwanej korespondencję w zakresie wspólnych rozliczeń. Powód wzywał stronę pozwaną wielokrotnie do zapłaty.

(faktura VAT k. 14,40,18,42, 47, raporty rozliczeń k.15-17, potwierdzenia operacji k. 19-21, rozliczenia k.22-25, wyciąg z rachunków bankowych k.41,44-46, wydruk z potwierdzeniem przelewu k. 43, zapisy na koncie k.48-51, wezwania do zapłaty k.60-63,67, noty odsetkowe k.64-66, potwierdzenie salda k.68-69, potwierdzenie wpłaty k.70)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Sąd przydał walor wiarygodności wszystkim dowodom zgromadzonym w sprawie.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że łączyła je współpraca gospodarcza w toku której zawarły umowy najmu pojazdów. Zgodnie z umowami powód wystawił faktury VAT : Nr (...) na kwotę 3.136,50 zł z terminem płatności 09.012013 r., Nr (...). na kwotę 18.917,40 zł z terminem płatności 02.06.2013 r.

W ocenie Sądu powód niezasadnie domagał się zasądzenia tytułem należności głównej kwoty 4.976 zł. Strona pozwana wykazała bowiem dowodami z dokumentów, że należności główne zostały spłacone.

Zgodnie z dyspozycją art. 451 § 1 k.p.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Wedle § 2 jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu. Natomiast jak stanowi § 3 w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego.

W kontekście powyższego nie uszło uwadze Sądu, że pozwana wskazywała (poza jednym wyjątkiem o którym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia) w tytułach przelewów tytułem której faktury VAT dokonuje zapłaty. Zatem zgodnie z jej wskazaniami powód zobligowany był mocą art.451 § 1 k.c. rachować jej wpłaty. Zaliczenie wpłat wbrew woli strony pozwanej na poczet innego zobowiązania było zdaniem Sądu nieuprawnione i nie mogło korzystać z ochrony prawnej.

Istotne było, że tytułem faktury VAT Nr (...) do zapłaty pozostawała kwota 3.136,50 zł, która została zapłacona w dniu 18.02.2013 r. zgodnie z tytułem przelewu. Powód nie wykazał jakich kwot dotyczyły pozostałe faktury VAT (...) objęte tytułem tegoż przelewu i jak zarachował wpłatę kwoty 3.321,00 zł na ich poczet. Powód nie przedstawił dowodów z dokumentów dlaczego uznał i wskazał w pozwie, że dnia 23.07.2013 r. tytułem tej faktury pozwana zapłaciła kwotę 160,84 zł i dlaczego jego zdaniem do zapłaty tytułem należności głównej pozostało jeszcze 2.975,66 zł. Powód wobec twierdzeń strony pozwanej zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty (podawała, że należności główne spłaciła w całości) zobligowany był przez Sąd zarządzeniem z dnia 18.03.2014 r. (k.55) do ustosunkowania się do tychże twierdzeń i zaoferowania środków dowodowych pod rygorem skutków z art.207,229 i 230 k.p.c. W tej sytuacji dowodami z dokumentów należało wykazać zasadność swoich zarachowań wpłat dokonywanych przez pozwaną. Powód takowej inicjatywy nie wykazał. Przedstawił co prawda dowody w postaci wezwań do zapłaty jednakże stanowiły one dowód na wielokrotne kierowanie do pozwanej wezwań do zapłaty a nie na zasadność obliczeń powoda w zakresie rachowania należności głównych ze spornych faktur. Zatem Sąd doszedł do wniosku, iż należało przyjąć za pozwaną, że w/w faktura została zapłacona w całości w zakresie należności głównej.

Z dowodów z dokumentów wynikało także, iż faktura VAT Nr (...) r. na kwotę 18.917,40 zł została zapłacona w dniach 22,25,29,31.07.2013 r. wpłatami częściowymi odpowiednio na kwoty 2.000,00 zł, 5.000,00 zł, 5.000,00 zł , 4.958,40 zł ,a nadto kompensatą na podstawie faktury VAT (...) na kwotę 1.959,00 zł. Powód, pomimo zobowiązania zarządzeniem z dnia 18.03.2014 r. (k.55), nie wykazał na poczet jakiej innej faktury zaliczył wpłatę 2.000,00 zł z dnia 22.07.2013 r. Ponadto istotne jest, że wymieniony nie zakwestionował zasadności i kwoty kompensaty na sumę 1.959,00 zł (faktura VAT nr (...) na kwotę 1.959,00 zł tytułem „refaktury za zakup opon” z terminem płatności dnia 22.07.2013 r.).

Wobec powyższego należało dojść do wniosku, że należności główne wskazane na dwóch spornych fakturach VAT zostały zapłacone.

Sąd miał przy tym na uwadze, że strona pozwana nie opłacała należności wynikających z w/w faktur VAT w terminach ich płatności. Zatem co do zasady powodowi przysługiwało roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych. Jak bowiem stanowi art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…). Zgodnie z art. 482 §1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Skoro więc faktura VAT Nr (...) na kwotę 3.136,50 zł miała termin płatności dnia 09.012013 r., natomiast faktura VAT Nr (...) r. na kwotę 18.917,40 zł miała termin płatności dnia 02.06.2013 r. to należało obliczyć ustawowe odsetki uwzględniwszy daty nieterminowych wpłat pozwanej. Tak więc roszczenie powoda uzasadnione było w zakresie ustawowych odsetek od kwoty:

3.136,50 zł od dnia 10.01.2013 r. do dnia 18.02.2013 r. i wynosiło 44,68 zł (faktura VAT Nr (...)),

18.917,40 zł od dnia 04.06.2013 r. do dnia 22.07.2013 r. i wynosiło 330,15 zł (faktura VAT Nr (...)),

16.917,40 zł od dnia 23.07.2013 r. do dnia 25.07.2013 r. i wynosiło 18,08 zł,

11.917,40 zł od dnia 26.07.2013 r. do dnia 29.07.2013 r. i wynosiło 16,98 zł,

6.917,40 zł od dnia 30.07.2013 r. do dnia 31.07.2013 r. i wynosiło 4,93 zł.

Łącznie roszczenie w tym zakresie opiewało na kwotę 414,82 zł i wobec spłaty reszty należności głównej z dniem 31.07.2013 r. (dnia 31.07.2013 r. nastąpiła wpłata na kwotę 4.958,40 zł + kompensata na kwotę 1.958,00 zł) przysługiwały od niej odsetki od dnia 01.08.2013 r. do dnia 04.12.2013 r. i wynosiły 18,76 zł. Łącznie więc roszczenie w zakresie odsetek ustawowych opiewało na sumę 433,58 zł (414,82 zł + 18,76 zł) i od tejże kwoty od daty wniesienia pozwu (05.12.2013 r.) powód mógł zasadnie żądać dalszych odsetek ustawowych.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku i w punkcie II dalej idące powództwo zobligowany był oddalić.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł na dyspozycji art. 100 k.p.c. stanowiącego o stosunkowym rozdzieleniu kosztów procesu. Zważyć zatem należało, że powód domagał się zapłaty kwoty 5.805,17 zł, zaś zasądzono od strony pozwanej sumę 433,58 zł. Biorąc pod uwagę kwotę żądaną oraz zasądzoną Sąd stwierdził, iż powód w 7,47% wygrał niniejszy spór sądowy, zaś pozwana w 92,53%. Wynik procentowy należało więc odnieść do kosztów poniesionych przez strony. Sąd miał na uwadze, że powód poniósł koszty w kwocie 1.467 zł (250 zł – opłata od pozwu, 1.217,00 zł - koszty zastępstwa procesowego), natomiast strona pozwana nie poniosła żadnych kosztów. Pomnożywszy koszty powoda przez procentową wygraną tzn. 1.467 zł x 7,47% Sąd uzyskał wynik 109,58 zł. Kwotę tę należało zasądzić ją od strony pozwanej na rzecz powoda – co odzwierciedla punkt III wyroku.

Sąd podczas rozprawy dnia 16.06.2014 r. postanowił oddalić wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron albowiem jest to zazwyczaj dowód obarczony dużą dozą subiektywizmu z tej przyczyny, że strona zainteresowana jest uzyskaniem dla siebie korzystnego rozstrzygnięcia. W związku z tym dopiero gdy treść tego dowodu ma oparcie w spójnych z nią innych środkach dowodowych może stanowić wiarygodny dowód. Tymczasem w niniejszej sprawie brak było takich innych środków dowodowych, w szczególności dowodów z dokumentów na okoliczność poprawności rachowań powoda. Ponadto jest to dowód subsydiarny przeprowadzany w sytuacji gdy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego pozostają okoliczności niewyjaśnione tymczasem w niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca (art. 299 k.p.c.).