Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w Wydziale II Karnym,

w składzie :

Przewodniczący : SSR Antonina Surma

Protokolant : Magdalena Górska

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 roku we Wrocławiu

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Śródmieścia:

Ireneusza Zielińskiego

sprawy karnej z oskarżenia publicznego :

I. P.

ur. (...) w Ż.

córki A. i B. z domu B.

PESEL (...)

oskarżonej o to, że :

w grudniu 2011 roku we W., przywłaszczyła sobie aparat fotograficzny marki C. (...) D wraz z obiektywem o wartości 2.415,97 zł na szkodę B. T. (1)

tj. przestępstwo z art. 284 § 1 k.k.

I.  uniewinnia oskarżoną I. P. od popełnienia zarzucanego jej czynu, tj. przestępstwa z art. 284 § 1 k.k.;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 488/13

UZASADNIENIE

W toku postępowania w sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

I. P. (1) pozostawała w konkubinacie z B. T. (1) od 2008r. do czerwca 2011r. W tym czasie razem mieszkali i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 90, 189, zeznania świadka M. N. – k.

107, 217, 230, zeznania świadka L. T. – k. 123, 192 - 193, zeznania

świadka B. B. – k. 133, 191 – 192, zeznania świadka M. T. – k.

192).

W czasie związku w utrzymaniu I. P. pomagała jej matka B. B. (4), która przekazywała pieniądze na utrzymanie, jak również rodzice B. T.: M. i L. T. (2), którzy dla syna wysyłali paczki żywnościowe. Koszty utrzymania mieszkania ponosiła I. P. (1), która kupowała tez żywność i środki czystości.

B. T. (1), natomiast, pracował dorywczo.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 90, 189, zeznania świadka K. K. – k. 109,

231, zeznania świadka R. T. – 111, 193, zeznania świadka M. T. – k.

121 – 122, 192, zeznania świadka L. T. – k. 123, 192 - 193, zeznania

świadka B. B. – k. 133, 191 – 192).

B. T. (1) i I. P. (1) podjęli decyzję o wspólnym zakupie aparatu fotograficznego w systemie ratalnym. Sprzęt przeznaczony miał być dla I. P., która używała go do pracy.

Zakupiony dnia 26 kwietnia 2010r. aparat marki C. (...) D wraz z kartą pamięci i pokrowcem kosztował 2415,97 zł. Jego cena została rozłożona na 30 rat w kwocie po 99,86 zł każda. I. P. (1) przekazywała B. T. środki na zapłatę rat. Nie żądała potwierdzenia wpłaty.

B. T. opłacił trzy raty, a pieniądze na zapłatę kolejnych rat przekazywała też I. P.. Z uwagi na swoją ciężką sytuację majątkową, B. T. (1) zwrócił się do swojego ojca o pomoc w spłatach

L. T. (2) zgodził się płacić resztę rat, z którego to obowiązku się wywiązał.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 90, 189, 194, zeznania świadka B. T. – k.

4, 124, 190 - 191, zeznania świadka M. N. – k. 107, 217, 230, ze-

znania świadka K. K. – k. 109, 231, zeznania świadka R. T. – 111,

193, zeznania świadka M. T. – k. 121 – 122, 192, zeznania świadka L.

T. – k. 123, 192 - 193, zeznania świadka B. B. – k. 133, 191 –

192, faktura VAT – k. 6, 51, dane sprzętu – k. 9., umowa kredytowa – k. 10 –

12, 52 – 55, historie operacji rachunku L. T. (2) – k. 56 – 58, zesta-

wienia transakcji – k., 125 – 126, potwierdzenie przelewu – k. 127).

We wrześniu 2011r. - po rozstaniu z I. P. - B. T. (1) przyjechał do jej mieszkania i prowadził rozmowy o kontynuowaniu związku. Zapewniał, że aparat należy do I..

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 90, 189, zeznania świadka B. B. – k. 134,

zeznania świadka B. T. – k. 191, korespondencja mailowa – k. 61 –

62).

Po zakończeniu związku, rodzice B. T. (1) zażądali od I. P. zwrotu podarowanej jej sokowirówki i parowaru.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 90, 189).

W grudniu 2011r. B. T. (1) zażądał zwrotu sprzętu, a kwestia ta była też podnoszona w korespondencji mailowej prowadzonej przez I. P. z B. T.. Wynikało z niej, że zwrotu aparatu domagali się rodzice pokrzywdzonego.

Dnia 20 grudnia 2011r. B. T. (1) wystosował też do I. P. oficjalne wezwanie do zwrotu sprzętu, zakreślając 14 dniowy termin, który upłynął bezskutecznie.

(Dowód: zeznania świadka B. T. – k. 4, 190 - 191, zeznania świadka R. T. –

k. 111, 193, wezwanie do zwrotu – k. 5, 59, potwierdzenie nadania i odbioru

– k. 8, 7, 60, korespondencja mailowa – k. 61 – 62).

W sierpniu 2013r. I. P. (1) zwróciła B. T. podarowany jej aparat fotograficzny.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 189, zeznania świadka B. T. – k. 190).

Oskarżona I. P. (1) to dwudziestosześcioletnia bezdzietna kobieta stanu wolnego.

I. P. (1) uzyskała wykształcenie średnie i jest z zawodu grafikiem komputerowym.

Oskarżona – zgodnie z jej własnym oświadczeniem, nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie była tez karana sądownie.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k. 89, 189, K. – k. 86 – 87).

W toku postępowania oskarżona nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i składała wyjaśnienia.

Dokonując powyższych ustaleń stanu faktycznego, Sad oparł się na jednoznacznych, spójnych i konsekwentnych wyjaśnieniach oskarżonej (k. 89 – 90, 189, 194), która wskazała, że z pokrzywdzonym B. T. pozostawała w związku nieformalnym około trzy lata. W tym czasie wspólnie zamieszkiwali i prowadzili wspólne gospodarstwo. Jak wyjaśniła, w utrzymaniu pomagała jej jej matka, która – przeznaczając dla niej środki pieniężne pomagała również zamieszkującemu z nią B. T., którego sytuacja materialna była gorsza. Kiedy B. T. mógł udokumentować zarobki większe od niej, wspólnie zdecydowali, że zakupią w systemie ratalnym aparat fotograficzny. Sprzęt ten miał być przeznaczony dla niej – fotografa. Jak wskazała oskarżona, raty spłacali wspólnie, a ona przekazywała konkubentowi środki na ich spłatę w części na nią przypadającej. Przekazywała mu środki w gotówce na różne cele – w tym, na zapłatę rat. Jak wyjaśniła, z ceny aparatu zapłaciła około 1000 zł. Oskarżona wskazała, po zakończeniu ich związku, B. T. nadal podtrzymywał, iż przedmiotowy aparat jest jej własnością. Później, natomiast, kiedy jasnym stało się, że nie wróci do niego, zażądał zwrotu sprzętu twierdząc, iż do jego zabrania zmusili go jego rodzice.

- Wyjaśnienia oskarżonej w zakresie tytułu do przedmiotowego sprzętu, sytuacji materialnej jej samej jak i B. T. potwierdzone zostały też zeznaniami K. K. (k. 109, 231), M. N. (k. 107, 216 – 217, 230) i R. T. (k. 111, 193- 194), w oparciu o które Sąd także dokonywał ustaleń faktycznych w sprawie, uznając je za szczere, konsekwentne, logiczne i wewnętrznie spójne. Zgodnie twierdzili oni, bowiem, że aparat fotograficzny marki C. był prezentem B. T. (1) dla I. P., które to informacje przekazywała zarówno oskarżona, jak i B. T. (1). Co więcej, z relacji I. P. wiedzieli, że przedmiotowy sprzęt został zakupiony w systemie ratalnym, a raty za niego spłacała także oskarżona. Każde z nich też zauważyło, że B. T. (1) - w przeciwieństwie do I. P. nigdy nie zajmował się tym sprzętem i go nie używał.

Wykorzystano też - szczere zeznania matki oskarżonej – B. B. (4) – w zakresie, w jakim opisała związek oskarżonej z B. T. (k. 132 – 134, 191). Wskazała w szczególności, że aparat – zakupiony przez B. T. - podarowany został I. P., a w konkubinacie przekazywała córce gotówkę na utrzymanie, które to pieniądze miały być też przeznaczone dla jej konkubenta. Jak zeznała, sytuacja finansowa B. T. była wówczas ciężka, a jego rodzice byli w błędzie uważając, iż ich syn pracuje. Zgodnie z jej wiedzą, nie miał, bowiem stałego zatrudnienia, a jej córka kilkakrotnie dokładała do studiów swojego konkubenta.

Świadek potwierdziła też, że po rozpadzie konkubinatu w sprawie zwrotu aparatu fotograficznego interweniował u niej ojciec B. T., który domagał się też zwrotu podarowanego jej córce sprzętu kuchennego. Twierdził, ze aparat należy do jego syna, który go zakupił, a za który on spłaca raty.

B. B. (4) wskazała też, że jej zdaniem to rodzice B. T. nakazali mu zażądanie zwrotu aparatu, co potwierdza też korespondencja mailowa pomiędzy jej córką a jej byłym konkubentem.

Sąd jedynie częściowo, natomiast, wykorzystał zeznania B. T. (1) (k. 4, 124, 190 - 191). Posłużył się nimi, w zakresie, w jakim pokrzywdzony wskazał, że raty za zakup przedmiotowego aparatu - za wyjątkiem trzech pierwszych – płacił jego ojciec, co zresztą potwierdził ten ostatni, dokumentując to również odpowiednimi potwierdzeniami przelewów. Nie dał mu, natomiast wiary, co do stwierdzenia, że I. P. zapłaciła jedynie połowę z trzech uiszczonych przez niego rat, co stoi w oczywistej sprzeczności z uznanymi przez Sąd za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonej, jak i zeznaniami M. N. i R. T..

Nie wykorzystano też tej części jego zeznań, w której wskazał, że przedmiotowy aparat znajdował się u niego do października, kiedy to przekazał go I., która sporządzić miała określone prace. Kiedy zażądał zwrotu sprzętu w listopadzie, natomiast, dziewczyna odmówiła oddania. – Zeznania te bowiem, są niezgodne z jego własnymi relacjami złożonymi w toku rozprawy głównej, kiedy to stwierdził, że po zakończeniu związku jego wolą było, by aparat został u oskarżonej, jednak dopiero później sprawę przemyślał i doszedł do wniosku, iż należy się on jemu.

Nie wykorzystano też jego zeznań (k. 25 – 26, 190), dotyczących miejsca zamieszkania I. P., które nie dotyczą zarzucanego jej czynu.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie, Sąd także częściowo wykorzystał zeznania matki pokrzywdzonego – M. T. (2) (k. 121 – 122, 192), w zakresie, w jakim potwierdziła ona, że ciężar spłaty rat za przedmiotowy aparat fotograficzny – w zakresie przekraczającym trzy raty - przejął jej mąż. Wykorzystano tez jej relacje co do pomocy finansowej i żywnościowej, jakiej wspólnie z mężem udzielała B. T., a co potwierdziła też oskarżona.

Nie dano, natomiast, wiary co do relacjonowanej przez świadka okoliczności, iż przekazanie aparatu fotograficznego przez jej syna oskarżonej nastąpiło dopiero jesienią 2011r., kiedy to I. P. (1) poprosić miała B. T., by zostawił jej aparat, który był jej potrzebny do wykonania pracy na uczelni. – Takie reakcje, bowiem, stoją w oczywistej sprzeczności nie tylko z wypowiedziami I. P., R. T., M. N., ale też zeznaniami samego pokrzywdzonego. Co więcej, jak podkreśliła M. T., nie była ona świadkiem żadnych ustaleń dotyczących przedmiotowego aparatu fotograficznego, jakich jej syn miałby dokonywać z oskarżoną.

Sąd częściowo również wykorzystał relacje ojca B. L. T. (k. 123, 192 – 193), w zakresie w jakim wskazał, ze syn zwrócił się do niego o pomoc w spłacie rat za aparat fotograficzny, a on raty te spłacił do końca. Zeznawał również na okoliczność pomocy finansowej przeznaczonej na utrzymanie syna. – Także i on – podobnie jak M. T., natomiast, zeznał, że przedmiotowy aparat został I. P. użyczony. – O innych nim rozporządzeniach, jak wskazywał, nie miał wiedzy. – Ponownie, jednak, takie relacje stoją w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonej, oraz zeznaniami świadków M. N. i R. T., w związku z czym, Sąd nie dokonywał w oparciu o nie ustaleń stanu faktycznego.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie, Sąd wykorzystał, natomiast, faktury VAT za zakupiony sprzęt fotograficzny (k. 6, 51), obrazujące jego cenę, kopię umowy kredytowej (k. 10 – 12, 52 – 55), wskazującej na warunki ratalnych spłat ceny aparatu, jak też historią operacji na rachunku bankowym L. T. (k. 56 – 58), potwierdzające relacje dotyczące spłaty przez niego ceny zakupionego sprzętu fotograficznego.

Wykorzystano również niekwestionowane przez strony wystosowywane przez pokrzywdzonego do oskarżonej wezwanie do zwrotu rzeczy (k. 5,59) wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru (k.7, 8, 60), świadczących o żądaniu B. T. zwrotu przedmiotowego aparatu.

Posłużono się również, podobnie, niekwestionowaną korespondencją mailową (k. 61 – 62) pomiędzy B. T. i I. P., z której wynika, iż oskarżona i pokrzywdzony wcześniej uzgodnili, iż aparat zatrzyma I. P. (1). – Świadczą o tym, zdaniem Sądu, słowa „Muszę ci cofnąć to, co Ci wcześniej mówiłem, nie możesz go zatrzymać…” , co potwierdza relację B. T. na rozprawie w tym przedmiocie (k. 191). Nadto z treści tej korespondencji wynika również, iż wolą pokrzywdzonego było, by oskarżona przedmiotowy sprzęt zatrzymała, a przyczyną dla której ostatecznie zdecydował inaczej, była presja jego rodziców.

Wykorzystano również sporządzoną przez uprawnione podmioty kartę karną oskarżonej (k. 86 – 87), wskazującą na jej uprzednią niekaralność.

Mając powyższe na względzie oskarżoną I. P. uniewinniono od tego, że w grudniu 2011 roku we W., przywłaszczyła sobie aparat fotograficzny marki C. (...) D wraz z obiektywem o wartości 2.415,97 zł na szkodę B. T. (1).

Zauważyć, bowiem, należy, iż odpowiedzialności karnej za przestępstwo przywłaszczenia podlega ten, kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, a – zgodnie z poglądem przyjmowanym w doktrynie - przestępstwa tego dopuścić się można jedynie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, a zatem celem działania sprawcy musi być włączenie cudzej rzeczy ruchomej do majątku sprawcy.

W niniejszej, natomiast, sprawie, do takiej sytuacji nie doszło: oskarżona – jak wynika z jej wyjaśnień, ale tez zeznań R. T. (2), M. N. (2) i K. K. (2), działała w przeświadczeniu, ze aparat fotograficzny marki C. (...) D, stanowi jej własność – tym bardziej, że przekazywała środki na częściową zapłatę rat za niego. – Nie można zatem nawet twierdzić, że dopuściła się przywłaszczenia rzeczy jej powierzonej. Okoliczność, natomiast, iż aparat może zatrzymać potwierdził też jesienią 2011r. B. T. (1) kiedy odwiedził I. P. we W., co bezzasadnym czyni również rozważania, czy I. P. przywłaszczyła udział B. T. w przedmiotowym sprzęcie.

Jedynie na marginesie wskazać należy, iż przekazanie przez B. T. I. P. aparatu na własność, było rezultatem świadomości nakładów (także finansowych) jakie na ich wspólne utrzymanie poniosła oskarżona. Na zmianę jego decyzji, natomiast – jak wynika z załączonej do akt korespondencji mailowej – wpłynęli jego rodzice, którzy jednak – o czym świadczą ich zeznania, nie mięli pełnego wglądu w sytuację finansową i emocjonalną B. T. (1) i I. P..

W związku z tym, oskarżoną uniewinniono od popełnienia czynu z art. 284 § 1 k.k.

O kosztach postępowania – wobec uniewinnienia oskarżonej – orzeczono na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k., zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.