Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2013r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Stachurska

Ławnicy: Tomasz Sowa

Wanda Anna Wach

Protokolant: Mateusz Staniszewski

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2013 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy lub zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę i wynagrodzenie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od M. S. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

M. S. w dniu 26 czerwca 2013 roku złożył pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. żądając zasądzenia kwoty 6 000.00 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę na czas określony.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 1 października 2009 roku został zatrudniony u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas określony zawartej na okres do dnia 30 września 2013 roku. Oświadczeniem z dnia 13 czerwca 2013 roku pozwana wypowiedziała umowę o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia w sytuacji, kiedy stanowisko pracy nie zostało zlikwidowane. Zdaniem powoda pracodawca dzięki rozwiązaniu umowy nie będzie musiał płacić wynagrodzenia, na które powód liczył (k. 1 - 2 i 8).

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm prawem przepisanych (k. 22).

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła, iż wypowiedzenie powodowi umowy o pracę zostało dokonane zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ponadto możliwość taka została przewidziana przez strony w łączącej je umowie. Wskazano również, że zgodnie z brzmieniem art. 30 § 4 k.p. a contrario należy przyjąć, iż pracodawca nie był obowiązany podawać w treści wypowiedzenia umowy o pracę przyczyny swego działania i tym samym jego działanie było prawidłowe (k. 22 – 24).

Na rozprawie w dniu 30 wrzesnia 2013r. pełnomocnik powoda dokonał modyfikacji powództwa wnosząc o przywrócenie powoda do pracy ewentualnie o korzystniejsze rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron z upływem okresu, na który umowa została zawarta oraz o zasądzenie kwoty 6.000,00 zł tytułem wynagrodzenia (k. 64).

Pełnomocnik pozwanego wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (k. 64).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. został zatrudniony w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę z dnia 1 lipca 2009 roku zawartej na okres próbny do dnia 30 września 2009 roku, a następnie na podstawie umowy o pracę z dnia 1 października 2009 roku zawartej na czas określony do dnia 30 września 2013 roku. W przedmiotowej umowie, strony zastrzegły możliwość wcześniejszego jej rozwiązania z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia (k. 27 – 31, 33 – 36).

W trakcie trwania łączącego strony stosunku pracy kilkukrotnie następowała zmiana warunków pracy i płacy powoda (k. 37 – 42). Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto powoda liczone z ostatnich trzech miesięcy pracy wyniosło 4.304,67 zł (k. 43).

Pismem z dnia 13 czerwca 2013 roku strona pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę zawartą na czas określony z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 29 czerwca 2013 roku (k. 3, 47).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy, które zostały ocenione jako wiarygodne tym bardziej, że żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie powoda zgłoszony na rozprawie w dniu 30 września 2013r. na okoliczności dotyczące zatrudnienia, opinii, jaką powód miał w zakładzie pracy, jego planów życiowych i sytuacji rodzinnej (k. 64). W ocenie Sądu przeprowadzenie wskazanego dowodu było bezprzedmiotowe z uwagi na okoliczność, iż zgodnie z art. 299 k.p.c. przeprowadza się go wówczas, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W rozpoznawanej sprawie takich faktów istotnych, które dodatkowo wymagałyby przesłuchania powoda, nie było. Dowody z dokumentów wyjaśniły je bowiem w sposób dostateczny i dlatego przesłuchiwanie M. S. na okoliczność jego planów życiowych czy opinii w zakładzie, było bezprzedmiotowe i niedopuszczalne w świetle powołanego przepisu.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo M. S. nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie bezsporny pozostaje fakt, że powód zawarł z pozwaną spółką umowę o pracę na czas określony. Możliwość taka została przewidziana przez ustawodawcę w art. 25 § 1 k.p. Artykuł 30 § 1 k.p. zawiera natomiast unormowania dotyczące sposobów rozwiązania umowy o pracę wskazując jako jeden z nich oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Oświadczenie takie, zgodnie z przepisem art. 32 § k.p. może złożyć zarówno pracownik jak i pracodawca, a umowa rozwiązuje się z upływem okresu wypowiedzenia. W przypadku umów o pracę zawartych na czas określony w art. 33 k.p. została dodatkowo wprowadzona szczególna regulacja, zgodnie z którą przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.

W przedmiotowej sprawie umowa o pracę na czas określony została zawarta przez strony w dniu 1 października 2009 roku na okres do 30 września 2013 roku, a zatem dłużej niż na 6 miesięcy. W takim przypadku strony mogły więc uzgodnić i uzgodniły w § 3 ust. 3 możliwość jej wcześniejszego rozwiązania z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Dodatkowo pracodawca z takiej możliwości skorzystał i nie podał powodowi przyczyny uzasadniającej swą decyzję. W świetle obowiązujących przepisów i orzecznictwa nie miał jednak takiego obowiązku. A contrario wynika to z regulacji zawartej w art. 30 § 4 k.p. Zgodnie ze wskazanym artykułem, ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek wskazania przyczyn rozwiązania umowy o pracę zawartej jedynie na czas nieokreślony. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest bezprzedmiotowość badania w postępowaniu sądowym, czy przyczyna uzasadniająca rozwiązanie terminowej umowy o pracę istnieje i czy jest uzasadniona (wyrok SN z dnia 4 marca 1999 roku, I PKN 607/98, LEX nr 39629 – uzasadnienie). Wobec powyższego w prowadzonym przez Sąd postępowaniu takie badanie nie było przeprowadzone, a rozwiązanie z powodem umowy o pracę nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Powództwo nie mogło więc podlegać uwzględnieniu.

Dodatkową okolicznością, która wpłynęła na rozstrzygnięcie Sądu, był rodzaj roszczeń, jakie ostatecznie zgłosił pełnomocnik powoda. Roszczenia te nie znalazły żadnego oparcia w przepisach prawa, gdyż zgodnie z art. 50 § 3 k.p. jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. W rozpoznawanej sprawie oprócz tego, iż nie doszło do naruszenia przepisów, to i żądanie przywrócenia powoda do pracy lub zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, nie miałoby podstaw prawnych. Powództwo podlegało więc oddaleniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach znalazło oparcie w art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przedmiotowej sprawie wobec przegrania procesu przez powoda Sąd zasądził na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego w kwocie 60,00 zł zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) oraz na podstawie poglądu wyrażonego w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2011 roku (sygn. akt. I PZP 6/10, OSNP 2011/21-22/268, LEX nr 707475, www.sn.pl, Prok.i Pr.-wkł. 2012/6/32, Biul.SN 2011/2/18).

ZARZĄDZENIE

(...)