Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r. sprawy, przeciwko K. S. c. M. i M. z domu K. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W dniu 02 kwietnia 2013 r., o godz. 16:18 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...),

tj. za wykroczenie z art. 92§1 KW w związku z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz. U. Nr 170 poz. 1393.

Orzeka

1)  Obwinioną K. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3841/13

UZASADNIENIE

K. S. została obwiniona o to, że w dniu 02 kwietnia 2013 r., o godz. 16:18 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony - zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...),

tj. za wykroczenie z art. 92§1 KW w związku z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002r w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz. U. Nr 170 poz. 1393/.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 kwietnia 2013 roku K. S. kierowała samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...).O godz. 16:18 na skrzyżowaniu ulicy (...) w W. zastosowała się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony i wjechała za sygnalizator.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej K. S. /k. 34-35/, dokumentacji fotograficznej /k. 4/, świadectwa legalizacji /k. 5/ oraz płyty CD dołączonej przez przedstawiciela Straży Miejskiej w dniu 5 czerwca 2014 roku /k. 33/.

Obwiniona K. S. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Zaprzeczyła, aby przejechała na czerwonym świetle. Wskazała, iż w dniu zdarzenia miała miejsce mżawka, dlatego nie jechała ona szybko. Na światłach sygnalizacji świetlnej zatrzymała się na linii. Najechała jednak kołem na wyzwalacz fotoradaru. Z uwagi na to, iż była ona w ciąży, miała wówczas przesunięty fotel.

Po okazaniu jej zdjęć dostarczonych przez Straż Miejską z miejsca zdarzenia, wskazała, iż drugie zdjęcie jest jej zdaniem manipulacją. /k. 34-35 wyjaśnienia obwinionej K. S. /

K. S. ma 29 lat. Pracuje jako sprzedawca w firmie (...). Posiada wykształcenie średnie ogólnokształcące. Jest matką jednego dziecka. Nie była karana. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 34 wyjaśnienia obwinionej K. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę K. S. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci źródeł pozaosobowych z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej K. S.. Sąd dał im wiarę tylko częściowo, tj. w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła swoją obecność na miejscu zdarzenia. Jako nieistotne należało uznać jej wyjaśnienia w zakresie, w którym wskazywała ona, iż w dniu zdarzenia była ona w ciąży i dlatego też miała wysunięty fotel kierowcy. Jednocześnie Sąd nie dał wiary jej wyjaśnieniom w zakresie, w jakim zaprzeczała ona, iż w dniu zdarzenia o godz. 16:18 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator. Twierdzenia obwinionej w tym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez nią linię obrony.

W opozycji do tej części jej wyjaśnień znajdują się zebrane w sprawie dowody z dokumentów w postaci: dokumentacji fotograficznej, świadectwa legalizacji oraz płyty CD dołączonej przez przedstawiciela Straży Miejskiej w dniu 5 czerwca 2014 roku. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność.

Z dołączonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej /k. 4/ oraz z materiałów zdjęciowych załączonych na płycie CD dostarczonej przez przedstawiciela Straży Miejskiej w dniu 5 czerwca 2014 roku wynika, iż obwiniona faktycznie w dniu 02 kwietnia 2013 r., o godz. 16:18 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator.

Obwiniona dopuściła się wykroczenia kwalifikowanego z art. 92 § 1 kw. Wykroczenia określonego w tym przepisie dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego.

W przedmiotowej sprawie obwiniona nie zastosowała się do sygnalizatora S-1, nadającego dla jej kierunku ruchu sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator, wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy K. S., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniona była człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym, zdającym sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionej.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranej.

Przy wymiarze kary, Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, a za przesłankę obciążającą uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinioną, której zachowanie w rażący sposób wykracza przeciwko przepisom mającym na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach, stwarzając zagrożenie innym uczestnikom.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 200 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn K. S.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinioną od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.