Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 22 kwietnia 2014 roku Przewodnicząca XI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zwróciła pozew J. M. w sprawie przeciwko Stowarzyszeniu (...) w Ł. o wynagrodzenie.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, że pozew podlega zwrotowi, ponieważ strona powodowa pomimo skutecznego wezwania nie uzupełniła braków formalnych wniesionego pisma. Powód nie złożył 1 odpisu załączonych do pozwu dokumentów, nie wskazał wysokości żądanego wynagrodzenia za każdy miesiąc, nie podał od jakiej daty żąda zasądzenia odsetek oraz terminu płatności wynagrodzenia zgodnie z zarządzeniem Sądu. Korespondencja została przesłana na adres powoda wskazany w pozwie - Ł., ul. (...). W zakreślonym terminie powód nie uzupełnił braków formalnych pozwu. Wobec powyższego na mocy art.130§2 k.p.c. zarządzono zwrot pozwu.

Powołane rozstrzygnięcie w całości zaskarżył powód podnosząc, że nie otrzymał przedmiotowego wezwania z Sądu; w skrzynce odbiorczej nie było ani awiza z dnia 21 marca 2014 r., ani z dnia 29 marca 2014 roku. Zdaniem skarżącego winę za to ponosi operator pocztowy.

Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

- zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że przepis art. 139 k.p.c. reguluje postępowanie wdrażane w przypadku niemożności doręczenia pisma w sposób właściwy lub zastępczy, zróżnicowane w zależności od tego, czy doręczenie dokonywane jest za pośrednictwem operatora publicznego lub innego operatora pocztowego, czy też w inny sposób (przez osoby zatrudnione w sądzie, komornika lub sądową służbę doręczeniową). W pierwszej sytuacji niedoręczone pismo składa się w placówce pocztowej danego operatora, a doręczane w inny sposób - w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym (awizo) w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. Jeżeli w tym czasie adresat nie odbierze pisma, czynność zawiadomienia podlega powtórzeniu. Dwukrotne awizowanie przesyłki stanowi wystarczające spełnienie wymagań dotyczących doręczania pism sądowych przez pocztę, zapewniając realizację konstytucyjnej zasady prawa do sądu (post. SN 2 lipca 2009 roku, II UZ 20/09, niepubl.). Pozostawienie zawiadomienia o miejscu złożenia pisma w sposób przewidziany w art. 139 § 1 k.p.c. uzasadnia przyjęcie domniemania faktycznego, że dotarło ono do adresata najpóźniej z dniem ustania przyczyny, która uniemożliwiała doręczenie zwykłe (post. SN z 14 lutego 2002 roku, V CZ 14/02, Legalis). Doręczenie przewidziane w art. 139 § 1 k.p.c. oparte jest na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Domniemanie to jednak może być przez stronę obalone, a adresat może dowodzić, że pisma nie otrzymał i o nim nie wiedział, gdyż nie został o nim zawiadomiony przez urząd pocztowy, w którym przesyłka była złożona. Skuteczność doręczenia pisma sądowego przez jego złożenie w urzędzie pocztowym warunkuje stwierdzenie, że adresat w sposób nie budzący wątpliwości został zawiadomiony o nadejściu tego pisma oraz miejscu, w którym może je odebrać. Brak tego zawiadomienia, jak też wątpliwość czy dotarło ono do adresata czyni doręczenie bezskutecznym (post. SN z 24 stycznia 2002 roku, III CKN 66/01, Legalis; wyr. SN z 4 lipca 2002 roku, I CKN 861/00, Legalis).

W niniejszej sprawie powód - pomimo prawidłowego wezwania do uzupełnienia braków formalnych pozwu – nie wykonał zobowiązania nałożonego przez Sąd. Stosowne wezwanie z dnia 17 marca 2014 roku zostało prawidłowo doręczone stronie powodowej. Korespondencję sądową w tym przedmiocie przesłano powodowi na jego aktualny – ujawniony w pozwie - adres. Pomimo podwójnego awizowania, przesyłka nie została jednak odebrana. Termin drugiej awizacji przesyłki upłynął bezskutecznie w dniu 5 kwietnia 2014 roku. Słusznie więc uznano, że wezwanie sądowe zostało doręczone w trybie art. 139 § 1 k.p.c. właśnie w tej dacie.

Zwrócić należy uwagę, że żalący nie udowodnił, iż z przyczyn od niego niezależnych przesyłka pocztowa nie dotarła, a co za tym idzie, iż doręczenie wezwania w trybie awizo było nieprawidłowe. Wbrew twierdzeniom skarżącego z załączonej do akt przesyłki wynika, że operator pocztowy dokonał dwukrotnej próby doręczenia powodowi przesyłki sądowej. Pierwsza awizacja miała miejsce w dniu 21 marca 2014 roku, zaś druga 29 marca 2014 roku i obie miały prawidłową formę pozostawienia informacji w tym zakresie w skrzynce pocztowej, a żalący nie wykazał, aby doszło do uchybień w prawidłowym doręczeniu korespondencji przez operatora pocztowego. Zauważyć należy, ze strona należycie dbając o swoje interesy wystąpiłaby do operatora pocztowego z reklamacją. Wtedy byłaby szansa na wykazanie ewentualnego uchybienia w doręczeniu przesyłki pocztowej, ale powód z tej możliwości nie skorzystał. W związku tym nie jest obecnie możliwe uznanie - jedynie na podstawie twierdzeń skarżącego - że faktycznie nie doszło do skutecznego doręczenia przesyłki z sądu.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że zaskarżone zarządzenie jest uzasadnione. Znajduje ono bowiem podstawę w wymienionych okolicznościach procesowych i prawidłowo zastosowanych przepisach prawa.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie, jako bezzasadne.

Przewodniczący Sędziowie