Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2012 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S. (1)

przeciwko M. K. (1), R. K. (1) i R. G. (1)

o wydanie i zapłatę

na skutek apelacji powoda oraz pozwanego R. G. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu

z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt I C 971/11

1. z apelacji pozwanego R. G. (1) zmienia zaskarżony wyrok na następujący:

„I, oddala powództwo w całości;

II, zasądza od powoda J. S. (1) z tytułu zwrotu kosztów procesu:

1), na rzecz M. K. (1) kwotę 4.419,40 (cztery tysiące czterysta dziewiętnaście 40/100) złotych;

2), na rzecz R. K. (1) kwotę 3.817,60 (trzy tysiące osiemset siedemnaście 60/100) złotych;

3), na rzecz R. G. (1) kwotę 3.817,60 (trzy tysiące osiemset siedemnaście 60/100) złotych.”

2. umarza postępowanie apelacyjne z apelacji powoda J. S. (1) w stosunku do R. K. (1);

3. oddala apelację powoda J. S. (1) w pozostałym zakresie;

4. ustala wartość przedmiotu zaskarżenia apelacją powoda na kwotę 127.150 złotych;

5. zasądza od powoda J. S. (1) z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego:

a), na rzecz M. K. (1) kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych;

b), na rzecz R. K. (1) 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych;

c), na rzecz R. G. (1) kwotę 5.351 (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden) złotych;

6. nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kaliszu kwotę 2.000 (dwa tysiące) złotych z tytułu brakującej opłaty od apelacji.

Sygn. akt I ACa 812/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy
w Kaliszu nakazał pozwanemu R. G. (1), aby wydał powodowi J. S. (1) samochód ciężarowy marki N. (...), rok produkcji 2005, o numerze rejestracyjnym (...) i numerze indentyfikacyjnym VIN (...), oddalając w pozostałym zakresie powództwo wobec wszystkich pozwanych, tj. M. K. (1), R. K. (1) i R. G. (1) oraz orzekając w przedmiocie kosztów postępowania

(wyrok – k. 184).

Sąd Okręgowy wydał powyższe orzeczenie na podstawie ustaleń faktycznych, z których wynika, że samochód ciężarowy marki N. (...), rok produkcji 2005, o numerze rejestracyjnym (...) i numerze indentyfikacyjnym VIN (...) został zakupiony przez matkę powoda – A. S. w Belgii w grudniu 2007 r. i sprowadzony do Polski w styczniu 2008 r. Rejestracji pojazdu dokonano na nazwisko A. S., której jako właścicielce wydano dowód rejestracyjny i kartę pojazdu. Mąż A. S.– L. Z.uzgodnił z M. K. (2),
z którym oboje utrzymywali stosunki przyjacielskie, że do końca maja
2008 r. sfinalizują umowę sprzedaży powyższego samochodu, którego zakupem M. K. (2) był zainteresowany z uwagi na potrzebę wykorzystania go do prac polowych. Umówiona cena sprzedaży wynosiła 50.000 zł. M. K. (2) zgodził się również, by umowa sprzedaży została zawarta po upływie połowy roku od momentu jego nabycia przez A. S. w celu uniknięcia przez sprzedawcę zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Do czasu zawarcia umowy, A. S. zatrzymała kartę pojazdu, wydając pod koniec maja 2008 r. samochód wraz
z kluczykami i dowodem rejestracyjnym R. G. (1), wykonującemu w gospodarstwie rolnym (...) usługi agrotechniczne. Od tego czasu R. G. (1), za zgodą M. K. (2), wykorzystywał samochód do prac w gospodarstwie (...), jak i własnym. W dniu
3 kwietnia 2008 r. A. S. darowała przedmiotowy samochód powodowi. Zmiana właściciela została odnotowana w karcie pojazdu w dniu 2 kwietnia 2009 r. Na czas przerejestrowania R. G. (1), za zgodą M. K. (2), udostępnił rodzinie S. dowód rejestracyjny. M. K. (2) zgodził się nabyć przedmiotowy samochód od powoda, jako nowego właściciela. W 2009 r. relacje łączące rodziny S. i K. uległy pogorszeniu, prowadząc do wzajemnych sporów sądowych, w trakcie, których R. G. (1) złożył zeznania, wskazując, że jest w posiadaniu samochodu i że włada nim w imieniu M. K. (2). M. K. (2) natomiast złożył rozbieżne zeznania, twierdząc początkowo, że samochód nabył dla siebie i zapłacił cenę, by później zeznać, że samochód miał być nabyty dla jednego z jego dzieci, które wskazałby, gdyby doszło do podpisania dokumentu. Sporny samochód pozostaje wraz z kluczykami i dowodem rejestracyjnym w posiadaniu R. G. (1), który użytkuje go
w dotychczasowy sposób. Rodzina K. przez czas korzystania z pojazdu przez pozwanego G. ponosiła opłaty z tytułu ubezpieczenia OC, ten natomiast ponosił koszty jego eksploatacji, które rozliczał z rodziną K. w ramach czynszu dzierżawnego z tytułu dzierżawienia gospodarstwa rolnego, zarządzanego przez M. K. (2), a należącego formalnie do M. K. (1) i R. K. (1). Wezwanie do wydania samochodu bądź jego równowartości (55.000 zł) oraz do zapłaty kwoty 79.500 zł z tytułu bezumownego korzystania z pojazdu otrzymał syn M. M. (1) K..

Sąd Okręgowy oddalił powództwo wobec M. K. (1) i R. K. (1), gdyż w postępowaniu nie zostało wykazane, by kiedykolwiek byli oni posiadaczami spornego samochodu. Tym samym nie są oni legitymowani biernie
w niniejszej sprawie, ani w zakresie wydania samochodu, ani tym bardziej w zakresie bezumownego korzystania z niego. W ocenie Sądu I instancji powództwo windykacyjne właściwie zostało natomiast skierowane przeciwko R. G. (1), gdyż, jako dzierżyciel przedmiotowego pojazdu, sprawował nad nim faktyczne władztwo. Zdaniem Sądu Okręgowego między A. S., działającą przez męża a M. K. (2) doszło do zawarcia umowy przedwstępnej sprzedaży tego samochodu, która przestała obowiązywać z momentem przejścia jego własności na powoda. Materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej. M. K. (2) był, zatem posiadaczem tego pojazdu bez tytułu prawnego, co uzasadniało uwzględnienie powództwa windykacyjnego przeciwko pozwanemu R. G. (1). Jednak, jako dzierżyciel korzystał z tego samochodu tylko w imieniu i na rzecz M. K. (2), a zatem brak jest podstawy prawnej do zasądzenia od tego pozwanego wynagrodzenia za korzystanie z pojazdu bez tytułu prawnego i dlatego powództwo w tej części podlegało oddaleniu

(uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k. 193 – 202).

Apelację od powyższego wyroku wywiedli R. G. (1) oraz J. S. (1).

R. G. (1) zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części zobowiązującej go do wydania spornego pojazdu oraz w zakresie obciążenia go kosztami procesu na rzecz powoda (pkt. I i III), zarzucając temu wyrokowi naruszenie:

- prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sporu, tj. art. 233
§ l w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadka A. S., M. K. (2) oraz stron
i w konsekwencji błędne ustalenie, że M. K. (2) nie zapłacił ceny spornego samochodu;

- prawa materialnego, tj. art. 349 – 351 k.c. w zw. z art. 890 § l k.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że przy umowie darowizny zawartej bez wymaganej formy aktu notarialnego przewidziane we wskazanych przepisach sposoby przeniesienia posiadania mają zastosowanie także przed wydaniem ruchomości osobie trzeciej, czyli posiadaczowi zależnemu lub dzierżycielowi.

Ponadto pozwany R. G. wniósł na podstawie art. 382 k.p.c. o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym nowego dowodu w postaci pokwitowania wydania przez niego spornego samochodu M. K. (2), a także dopuszczenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania M. K. (2) i samego pozwanego, na okoliczność, że sporny samochód został wydany po ogłoszeniu wyroku M. K. (2).

W następstwie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I przez oddalenie powództwa w całości
oraz w punkcie III przez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego (...)zwrotu kosztów postępowania przez Sądem I instancji stosownie do wniosków składanych w toku tamtego postępowania oraz
o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego R. G. (1) zwrotu
kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych

(apelacja R. G. – k. 215 – 218).

J. S. (1), działając przez pełnomocnika, zaskarżył natomiast wyrok Sądu Okręgowego w części oddającej powództwo oraz orzekającej zwrot kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanych (pkt. II i IV), zarzucając temu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na:

a) błędnym założeniu, że osobą, która bezumownie korzystała
z pojazdu należącego do powoda, jako posiadacz, był wyłącznie M. K. (2), w sytuacji, gdy przedmiotowy samochód był wykorzystywany wyłącznie do pracy na gruntach należących do pozwanych M. K. (1) i R. K. (1). Błąd ten miał istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem przyjęcie, że jedynym posiadaczem spornego samochody był M. K. (2), a nie pozwani R. K. (1) i M. K. (1), skutkowało oddaleniem powództwa wobec tych pozwanych w zakresie zapłaty za bezumowne korzystanie z pojazdu;

b) błędnym przyjęciu, że M. K. (2), nie posiadając żadnego majątku, wyraził chęć zakupu na jego rzecz samochodu marki N. (...), w sytuacji, gdy sam M. K. (2), zeznając przed Sądem Rejonowym
w Ostrowie Wielkopolskim, jako świadek w innej sprawie, pouczony
o obowiązku mówienia prawdy i odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań, zeznał, że samochód ten miał być nabyty na rzecz jednego z jego dzieci, które by wskazał, gdyby doszło do podpisania umowy, a on sam działał, jako pełnomocnik dzieci, a nie w swoim imieniu,

- naruszenie art. 233 § l k.p.c. poprzez spowodowane przekroczeniem ram swobodnej oceny dowodów uznanie, że pozwani M. K. (1) i R. K. (1) nie mieli zamiaru nabycia pojazdu i M. K. (2) nie działał w ich imieniu, jako ich pełnomocnik, w sytuacji, gdy powód na podstawie zeznań A. S. i M. K. (2), złożonych przed Sądem Rejonowym
w Ostrowie Wielkopolskim oraz na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez pozwanych M. K. (2) udowodnił, że pojazd został wydany pozwanym, i to oni bezumownie z niego korzystali dla potrzeb prowadzonych przez nich gospodarstw rolnych,

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej wskazanym przez powoda dowodom w sprawie, zwłaszcza w postaci zeznań świadka A. S., odnosząc się w treści uzasadnienia do przedstawionych przez powoda dowodów w sposób lakoniczny, poprzestając na uznaniu zeznania świadka jako odosobnionych i odmawiając im na tej podstawie wiarygodności i mocy dowodowej.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w objętej apelacją części i zasądzenie od pozwanych M. K. (1) i R. K. (1) powództwa w całości oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania za I instancję według norm przepisanych, a nadto o zasądzenie od pozwanych M. K. (1) i R. K. (1) na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego.

(apelacja pełnomocnika J. S. – k. 231 – 237).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie apelacji swojego pełnomocnika powód dodatkowo wskazał, że zaskarża wyrok Sądu
I instancji w zakresie pkt. I, III oraz IV ppkt. 1, zarzucając orzeczeniu:

- naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, które przejawia się w:

1) błędnym ustaleniu przez Sąd I instancji stanu faktycznego, poprzez przyjęcie, że pozwany R. G. (1) jest dzierżycielem spornego pojazdu N. (...), co pozostaje w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym z zeznań stron, podczas gdy R. G. (1) zeznał, że tylko on korzysta ze spornego samochodu, cały czas jeździ tym autem, ponosząc jednocześnie koszty związane z jego eksploatacją, który to samochód częściowo wykorzystywany jest do własnych celów przez pozwanego R. G. (1) (k. 5, 6, 7 protokołu rozprawy głównej z dnia 3 kwietnia
2012 r.), a także poprzez przyjęcie, że posiadaczem pojazdu jest M. K. (2), a nie M. K. (1), w imieniu, którego w wydawaniu dyspozycji, co do dysponowania pojazdem, działa M. K. (2),

2) naruszeniu art. 233 § l k.p.c. poprzez ocenę materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, w świetle całokształtu okoliczności sprawy, wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, w sposób mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego zeznań stron i świadka A. S. oraz świadka M. K. (2), potwierdzających, że pozwany R. G. (1) wykorzystywał pojazd N. (...) do własnych celów związanych
z prowadzonym gospodarstwem, a także do prowadzenia prac
w gospodarstwie pozwanego M. K. (1), oraz tego, że nabycie pojazdu miało nastąpić na rzecz M. K. (1),

- naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) przez błędną wykładnię art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. polegającą na przyjęciu, że przesłanką powstania roszczenia o wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania w stosunku do pozwanego R. G. (1) nie jest faktyczne korzystanie przez niego z rzeczy na potrzeby własne, jako posiadacza zależnego w złej wierze i niewłaściwe zastosowanie art. 338 k.c. zwalniającego pozwanego R. G. (1), jako dzierżyciela,
z obowiązku zapłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania
z pojazdu,

2) niezastosowanie art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. i nie zasądzenie od pozwanych solidarnie, jako posiadaczy w złej wierze, kwoty 87.150 zł wraz z odsetkami tytułem bezumownego korzystania ze spornego pojazdu.

Wskazując powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości co do pozwanych solidarnie oraz o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, jeśli pełnomocnik będzie działał
w sprawie w imieniu powoda

(pismo powoda – k. 242 – 250).

W odpowiedzi na apelację strony powodowej R. G. (1) wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie w stosunku do niego oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego wg. norm przepisanych

(odpowiedź R. G. na apelację powoda – k. 265 – 266 verte).

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwana R. K. (1) wniosła
o oddalenie apelacji pełnomocnika powoda oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych

(odpowiedź R. K. na apelację powoda – 271 – 272).

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany M. K. (1) wniósł
o oddalenie apelacji pełnomocnika powoda oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych, a nadto o wezwanie powoda do uiszczenia opłaty od osobiście wniesionej apelacji i w wypadku jej nieuiszczenia - o odrzucenie tej apelacji, zaś w przypadku jej uiszczenia -
o jej oddalenie z każdorazowym orzeczeniem o kosztach postępowania apelacyjnego

(odpowiedź M. K. (1) na apelację powoda – k. 283 – 285 verte).

W piśmie procesowym z dnia 19 października 2012 r. pozwany R. G. (1) wniósł dodatkowo o przeprowadzenie dowodu z protokołu rozprawy przeprowadzonej przed Sądem Okręgowym w Legnicy w dniu 14 września 2012 r., w zakresie obejmującym zeznania świadka L. Z. na okoliczność przekazywania sobie z M. K. (2) pieniędzy bez potwierdzania tego na piśmie.

(pismo pozwanego R. G. – k. 280).

Strona powodowa nie zaprzeczyła okoliczności wydania spornego samochodu przez R. G. (1), po ogłoszeniu wyroku przez Sąd I instancji, M. K. (2), natomiast, wyraziła pogląd, że fakt ten nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Nie zaprzeczono także treści aktu notarialnego z dnia 11 grudnia 2007 r. w zakresie pełnomocnictwa udzielonego przez M. K. L. Z..

(pismo strony powodowej – k. 288 – 289).

W toku rozprawy apelacyjnej z dnia 8 listopada 2012 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że przedmiotem zaskarżenia był pkt. 2 wyroku,
w związku, z czym cofnął apelację wobec R. K. (1) w całości, podtrzymując żądanie pozwu w całości w stosunku do pozostałych pozwanych.

(oświadczenie pełnomocnika powoda – k. 306 verte).

Sąd Apelacyjny ustalił dodatkowo, ponad ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, które podziela i uznaje za własne, co następuje.

W dniu 13 kwietnia 2012 r. M. K. (2) potwierdził przyjęcie od R. G. (1) samochodu marki N. (...) o nr rej. (...) i numerze indentyfikacyjnym VIN (...) wraz z kluczykami oraz dowodem rejestracyjnym (dowód: oświadczenie – k. 220).

M. K. (2) w dniu 21 listopada 2007 r. uzyskał od swoich dzieci M. K. (1), R. K. (1) i K. K., bardzo szerokie pełnomocnictwo do zawierania w ich imieniu umów dotyczących nieruchomości, ruchomości itp., opisanych w akcie notarialnym rep. (...) (dowód: kopia aktu – k. 152 – 154).

Przejawem dobrych relacji pomiędzy matką i ojcem powoda a M. K. (2), było udzielone w dniu 11 grudnia 2007 r. przez M. K. L. Z., pełnomocnictwo do reprezentowania przed Agencją Nieruchomości Rolnych wraz z uczestnictwem w przetargach i rokowaniach organizowanych przez tę agencję, co znalazło wyraz w akcie notarialnym rep. (...) (okoliczność niesporna).

Powyższy stan faktyczny został ustalony dodatkowo w oparciu o powołane dowody. Sąd Apelacyjny dokonał tego na podstawie art. 382 k.p.c. wobec faktu, że obie apelacje kwestionowały ustalenia faktyczne Sądu I instancji, a sąd odwoławczy jest sądem merytorycznym, orzekającym na podstawie całości materiału dowodowego zebranego w sprawie. Szczególnie, że z uwagi na zmianę stanu faktycznego dotyczącego posiadania spornego samochodu, zachodziła konieczność uzupełnienia ustaleń o nowe fakty. Okoliczności związane z relacjami pomiędzy matką i ojcem powoda a M. K. (2) zostały ustalone już przez Sąd Okręgowy, ale wymagały doprecyzowania, co też nastąpiło.

Sąd II instancji oddalił pozostałe wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego R. G. (1) z uwagi na to, że tezy dowodowe dotyczące przesłuchania M. K. (2) i pozwanego R. G. zostały wykazane dowodem z oświadczenia z dnia 13 kwietnia 2012 r., a ponadto nie były kwestionowane przez stronę powodową. Pozostałe wnioski naruszały zasadę bezpośredniości przeprowadzania dowodów w procesie cywilnym, wynikająca z art. 235 § 1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Wobec cofnięcia apelacji powoda w całości w stosunku do pozwanej R. K. (1), w tym zakresie należało umorzyć postępowanie apelacyjne na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. i orzec o kosztach postępowania jak przy cofnięciu pozwu, to jest zgodnie z art. 98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana była w postępowaniu apelacyjnym reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zajęła stanowisko wobec apelacji powoda, która pierwotnie zaskarżyła w stosunku do niej całość oddalonego żądania, zarówno, co do wydania samochodu, jak i zapłaty kwoty 87.150 zł. z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z samochodu marki N. (...). Z tego względu na podstawie § 13 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 6 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) orzeczono, jak w pkt. 5 ppkt. b wyroku.

W tym miejscu należy od razu wskazać, że zakres zaskarżenia wyroku sądu I instancji wskazany w apelacji powoda nie korespondował ze wskazaną w apelacji wartością zaskarżenia, co doprowadziło do błędnego wyliczenia opłaty od apelacji na kwotę 4358 zł., podczas gdy powinna być ona równoważna opłacie od pozwu, to jest kwocie 6358 zł., co spowodowało konieczność ściągnięcia brakującej kwoty 2000 zł., wobec nadania biegu apelacji. Podstawę tej decyzji stanowi art. 130 ³ § 2 k.p.c.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji R. G. (1) należy wskazać, że wobec zmienionego stanu faktycznego, apelacja ta jest w pełni zasadna. Podkreślenia wymaga fakt, że nikt ze stron procesu oraz świadków przesłuchanych w tej sprawie nie kwestionowali okoliczności, że R. G. był jedynie dzierżycielem przedmiotowego samochodu, o czym wprost zeznawała nawet matka powoda na karcie 134 – 137 akt sprawy. Ten pozwany korzystał z samochodu jedynie z woli, na rzecz i w imieniu M. K. (2). O ile było dyskusyjne w toku postępowania przed Sądem I instancji zagadnienie czy roszczenie windykacyjne oparte o art. 222 k.c. ma zastosowanie wobec dzierżyciela, o tyle nie ma ono obecnie znaczenia. Samochód znajduje się, bowiem w dyspozycji M. K. (2), który nie jest pozwanym w sprawie. Z tego względu należało uwzględnić apelację pozwanego w całości i zmienić zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie powództwa o wydanie samochodu.

Przechodząc do apelacji powoda trzeba powiedzieć, że okazała się ona nietrafna i podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Skarżący nie przedstawił żadnych zarzutów jurydycznych, logicznych lub wynikających z doświadczenia życiowego, które podważałyby ocenę prawną relacji pomiędzy stronami, którą co do zasady Sąd II instancji także podziela.

Przede wszystkim nietrafne są zarzuty błędnego założenia, że osobą, która bezumownie korzystała z pojazdu należącego do powoda, jako posiadacza, był wyłącznie M. K. (2), w sytuacji, gdy przedmiotowy samochód był wykorzystywany wyłącznie do pracy na gruntach należących do pozwanych M. K. (1) i R. K. (1), co samo w sobie decyduje o tym, że ci pozwani korzystali z samochodu i odnosili z tego tytułu jakąkolwiek korzyść. Pomijając okoliczność, że cofnięcie apelacji wobec R. K. (1) znacznie osłabia moc tego zarzutu, to trzeba podnieść, iż żaden z dowodów zaoferowanych przez powoda nie wskazuje na jakikolwiek związek pozwanego M. K. (1) ze spornym samochodem. Co czyni roszczenie windykacyjne zupełnie nietrafnym. Natomiast okoliczność, bardzo podkreślana przez skarżącego powoda, że sam M. K. (2), zeznając przed Sądem Rejonowym w Ostrowie Wielkopolskim, jako świadek w innej sprawie, pouczony o obowiązku mówienia prawdy i odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań, zeznał, że samochód ten miał być nabyty na rzecz jednego z jego dzieci, które by wskazał, gdyby doszło do podpisania umowy, a on sam działał, jako pełnomocnik dzieci, a nie w swoim imieniu, nie oznacza, że do umowy doszło. Dalej, nie oznacza, że M. K. (2) dokonał wyboru dziecka w imieniu, którego działał, a ponadto, że dzieckiem tym jest M. k., aktualnie jedyne pozwane dziecko M. K. (2). Należy zwrócić uwagę, że nigdy pozwaną w tym procesie nie była druga córka świadka, K. K.. Sam fakt posiadania szerokiego pełnomocnictwa do reprezentowania dzieci nie może jeszcze oznaczać pewności, że wszelkie działania pełnomocnika są dokonywane tylko i wyłącznie w imieniu dających umocowanie. Podobnie formalny brak własnych środków pieniężnych, jak wskazuje doświadczenie życiowe, nie stanowi przeszkody do zawierania różnego rodzaju umów.

W odniesieniu do R. G. (1), trzeba powiedzieć, że żądanie odszkodowania za bezumowne korzystanie z samochodu jest oparte na art. 405 k.c., czyli bezpodstawnym wzbogaceniu. Nie wykazano, w jaki sposób pozwany, będąc jedynie dzierżycielem, uzyskał korzyść majątkową i to w żądanej wysokości.

Reasumując powództwo nie zostało udowodnione i jako takie podlega oddaleniu.

Wobec oddalenia apelacji powoda w całości, o pozostałych kosztach postępowania apelacyjnego także orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie § 13 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 6 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) orzeczono, jak w pkt. 5 ppkt. a i c wyroku, uwzględniając koszty opłaty od apelacji i złożone zestawienie kosztów na karcie 305 akt sprawy.