Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Bałtrukowicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2014 r. w Gdańsku

sprawy G. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania G. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 3 października 2013 r. nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt VII U 2394/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił G. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 września 2013 r., która stwierdziła, że jest nie jest on niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony G. F., podnosząc, iż nadal cierpi na przewlekłe dolegliwości neurologiczne lewej dolnej kończyny i pośladka, dodając, iż w 2008 r. uległ wypadkowi przy pracy i od tej pory stan jego zdrowia się nadal pogarsza mimo przebytej operacji. Nadto, ubezpieczony wskazał, iż cierpi na stany depresyjne i lękowe, co ma istotny wpływ na ogólny stan jego zdrowia, zarzucając, iż nie wzięto pod uwagę rodzaju wykonywanej przez niego pracy, której z uwagi na schorzenia nie może wykonywać.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Ubezpieczony G. F., urodzony (...), bez zawodu, wykonujący pracę kierowcy-magazyniera, w dniu 12 lipca 2013 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Okoliczności bezsporne, vide akta rentowe: wniosek z 12.07.2013 r. nienumerowane karty akt rentowych, wywiad zawodowy k. 6 dokumentacji lekarskiej

W związku z powyższym ubezpieczony został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika, który po konsultacji z lekarzem specjalistą neurochirurgiem, rozpoznał u ubezpieczonego: nadciśnienie tętnicze zredukowane, uzależnienie mieszane w okresie abstynencji oraz dyskopatię lędźwiową po leczeniu operacyjnym w sierpniu 2012 r., które w opinii lekarza konsultanta przywróciło ubezpieczonemu pełną sprawność do pracy. Lekarz Orzecznik oceniając stan zdrowia ubezpieczonego, z uwzględnieniem powyższych schorzeń, w orzeczeniu z dnia 27 sierpnia 2013 r. uznał, iż ubezpieczonego za zdolnego do pracy.

vide: opinia lekarska z dnia 27.08.2013 r. – k. 15 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 27.08.2013 r. nienumerowane karty akt rentowych,

W związku ze złożonym sprzeciwem, ubezpieczony został poddany ponownemu badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która potwierdziła rozpoznanie dokonane przez Lekarza Orzecznika i uznała, iż po wyczerpaniu 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego stwierdzone objawy chorobowe i stopień ich nasilenia nie powodują u ubezpieczonego długotrwałej niezdolności do pracy.

vide: sprzeciw – k. 16 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska z dnia 30.09.2013 r. – k. 18 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30.09.2013 r. – nienumerowane kary akt rentowych

W związku z powyższym, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 3 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił G. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

vide: decyzja z dnia 3.10.2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych

W celu ustalenia, czy ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy wymagane były wiadomości specjalne, w związku z czym Sąd, na podstawie art. 279, 284 i 292 k.p.c., dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych neurologa i psychiatry, stosownie do schorzeń występujących u wnioskodawcy. Biegli mieli ocenić, czy stan zdrowia strony wskazuje, iż utraciła ona częściowo lub całkowicie zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Strony nie zgłosiły zastrzeżeń co do osób i specjalności biegłych.

W wyniku zebrania wywiadu i po przeprowadzeniu badań przedmiotowych oraz po dokonaniu analizy dokumentacji lekarskiej w/w biegli rozpoznali u wnioskodawcy :

⚫

mieszane uzależnienie od substancji psychoaktywnych w fazie wielomiesięcznej abstynencji,

⚫

zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu dyskopatii L5/S1 leczonej operacyjnie w sierpniu 2012 r.

Biegły sądowy psychiatra, na podstawie badania w warunkach ambulatoryjnych oraz analizie akt sprawy, w tym dokumentacji medycznej uznał, iż stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia nie uzasadniają uznania go za osobę niezdolną do pracy. Biegły nie stwierdził bowiem u ubezpieczonego cech chorobowy psychicznej, w tym nasilonych zaburzeń depresyjnych, istotnego deficytu funkcji poznawczych, objawów psychoz alkoholowych ani innych zaburzeń psychicznych czyniących go niezdolnym do pracy. Biegły stwierdził również, iż dyskretne zaburzenia emocji, głównie neurasteniczne, bez cech otępienia, nie ograniczają zdolności ubezpieczonego do pracy. Ubezpieczony nie jest upośledzony umysłowo lub otępiały i choć zgłasza zaburzenia typu nerwicowego (głównie neurasteniczne), nasilenie tych objawów nie jest znaczne i nie wpływa istotnie na sprawność ustroju. Zaburzenia te, według biegłego, mogą być leczone ambulatoryjnie, a leczenie może być łączone z wykonywaniem pracy zawodowej. Ubezpieczony aktualnie nie zdradza cech zespołu abstynencyjnego.

Biegła sądowa neurolog również nie stwierdziła niezdolności do pracy badanego z powodów neurologicznych. Wskazała, że z powodu bólów w odcinku lędźwiowym kręgosłupa o charakterze mieszanym (korzeniowym i mięśniowo stawowym) wnioskodawca był operowany w sierpniu 2012 r., kiedy to usunięto przepuklinę krążka międzykręgowego L5/S1 na drodze mikrodiskoidectomii. W badaniu neurologicznym biegła stwierdziła resztkowe objawy bólowe okolicy lędźwiowej i jednoczenie nie stwierdziła uszkodzenia korzeni nerwowych w odcinku lędźwiowym. Według biegłej funkcje statyczne i ruchowe kręgosłupa są zachowane

dowód : opinia sądowo – lekarska biegłego psychiatry – k. 30-32 akt sprawy, opinia sądowo – lekarska biegłego neurologa – k. 35-36 akt sprawy

Strony nie złożyły zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych na piśmie.

(okoliczność bezsporna)

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych, dlatego też Sąd w pełni je podzielił. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu wnioskodawcy oraz po analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia i ich wpływ na zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego G. F. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – dalej: ustawa (t.j. Dz. U. z 2013.1440) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki : jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokujące odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Kwestią sporną między stronami była ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do zatrudnienia.

Nie budziło wątpliwości w sprawie, iż ubezpieczony cierpi na określone schorzenia (mieszane uzależnienie od substancji psychoaktywnych w fazie abstynencji oraz zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego), jednakże w ocenie Sądu, to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami może powodować niezdolność do pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 grudnia 2000 r., II UKN 113/00, OSNP 2002/14/343).

Biegli sądowi orzekający w niniejszej sprawie zgodnie stwierdzili, że ww. zmiany chorobowe nie powodują powikłań powodujących u wnioskodawcy częściową lub całkowitą niezdolność do pracy. Biegły psychiatra wyraźnie wskazał bowiem, iż dyskretne zaburzenia emocji mogą być leczone ambulatoryjnie w połączeniu z wykonywaniem pracy zawodowej jak również rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia neurologiczne, zdaniem biegłej tej specjalności, nie ograniczają jego zdolności do pracy, bowiem funkcje statyczne i ruchowe kręgosłupa są zachowane, brak jest uszkodzenia korzeni nerwowych w odcinku lędźwiowym, a objawy bólowe okolicy lędźwiowej mają charakter resztkowy.

W tym stanie rzeczy, przyjąć należało wnioski wypływające z opinii biegłych jako podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem sądów (vide np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998r. II UKN 466/97 OSNAP 1999/1/25) strona, która chce zakwestionować wnioski wyrażone w opiniach winna przedstawiać konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowych opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. Wnioskodawca takowych zastrzeżeń nie zgłosił. Trzeba nadmienić, iż samo przekonanie ubezpieczonego o niezdolności do pracy nie ma wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, albowiem subiektywne odczucia nie potwierdzone medycznie nie stanowią żadnej podstawy do podważenia zawartej w opiniach biegłych sądowych – obiektywnej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy.

Godzi się zauważyć, że orzekając o niezdolności do pracy Sąd bierze pod uwagę szereg elementów, nie tylko stan zdrowia ubezpieczonego, koniecznym jest również uwzględnienie poziomu kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego. Biorąc zatem pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne należy uznać, iż nie jest on niezdolny do pracy.

W konkluzji, Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż odwołujący jest zdolny do pracy i nie spełnia warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego, co skutkuje uznaniem odwołania ubezpieczonego za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Ewa Bałtrukowicz