Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy VI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Alicja Kiwała

Protokolant: Joanna Maćkowiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy Agnieszki Moryl

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 roku sprawy karnej

W. S.

urodzonego (...) w Ś.

syna J. i S. z domu (...)

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 lutego 2012 roku, sygn. akt VI K 996/10, za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 22 czerwca 2009 roku, na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat próby.

2.  zaocznym Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 12 marca 2012 roku, sygn. akt II K 1111/11, za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 28 września 2010 roku, na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 (pięciu) lat próby, zarządzoną do wykonania prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 sierpnia 2013 roku, sygn. akt II Ko 661/13.

3.  nakazowym Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 3 kwietnia 2012 roku, sygn. akt II K 116/12, za czyn z art. 286 § 3 kk popełniony w dniu 13 maja 2011 roku, na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka.

4.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 6 lutego 2013 roku, sygn. akt VI K 122/12:

a)  za czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w okresie pomiędzy bliżej nieustalonym dniem września 2009 roku, a bliżej nieustalonym dniem października 2009 roku, na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz

b)  za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 12 lipca 2010 roku, na karę roku pozbawienia wolności,

które to kary połączono wymierzając skazanemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

I.  na podstawie art. 85 kk i art. 89 § 1 kk łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego W. S. wyrokami opisanym w punktach 1, 2 i 4 części wstępnej wyroku łącznego i wymierza mu karę łączną 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 577 kpk na poczet orzeczonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku łącznego kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres kar pozbawienia wolności odbytej w sprawie o sygn. akt VI K 122/12 od dnia 22 listopada 2013 roku do dnia 27 listopada 2013 roku,

III.  stwierdza, że w pozostałym zakresie połączone wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu,

IV.  na podstawie art. 572 kpk postępowanie o wydanie wyroku łącznego w sprawie opisanej w punkcie 3 części wstępnej wyroku łącznego – umarza,

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia skazanego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych związanych z wydaniem wyroku łącznego, zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

  Sygn. akt VI K 199/14

W dniu 23 kwietnia 2014 roku W. S. złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego obejmującego wyroki o sygnaturach II K 1111/11 i VI K 122/12. Sąd z urzędu wziął pod uwagę także skazania w sprawach VI K 996/10 i II K 116/12.

I tak Sad ustalił, że W. S. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 lutego 2012 roku, sygn. akt VI K 996/10, za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 22 czerwca 2009 roku, na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat próby.

2.  zaocznym Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 12 marca 2012 roku, sygn. akt II K 1111/11, za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 28 września 2010 roku, na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 (pięciu) lat próby, zarządzoną do wykonania prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 sierpnia 2013 roku, sygn. akt II Ko 661/13.

3.  nakazowym Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 3 kwietnia 2012 roku, sygn. akt II K 116/12, za czyn z art. 286 § 3 kk popełniony w dniu 13 maja 2011 roku, na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka.

4.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 6 lutego 2013 roku, sygn. akt VI K 122/12: z

a)  za czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w okresie pomiędzy bliżej nieustalonym dniem września 2009 roku, a bliżej nieustalonym dniem października 2009 roku, na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz

b)  za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 12 lipca 2010 roku, na karę roku pozbawienia wolności,

które to kary połączono wymierzając skazanemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Dowody:

- akta tut. Sądu sygn. VI K 996/10, II K 1111/11, II K 116/12, VI K 122/12:

- karta karna – k. 11-12.

W warunkach izolacji penitencjarnej skazany przebywa od 22 listopada 2013 roku. W jednostce penitencjarnej nie sprawia kłopotów natury wychowawczej nie mniej jednak biernie uczestniczy w procesie własnej resocjalizacji nie wykazując większego zainteresowania indywidualnym programem oddziaływania. W stosunku do funkcjonariuszy przyjmuje postawę regulaminową i przestrzega zasady porządku wewnętrznego jednostki. Należycie dba o wygląd własny i porządek w miejscu zakwaterowania. Nie odnotowano konfliktów ze współosadzonymi skazany nie prezentuje zachowań agresywnych lub autoagresywnych. Był czterokrotnie nagradzany regulaminowo za dobre zachowanie. Nie był karany dyscyplinarnie. Wobec skazanego nie stosowano środków przymusu. Osadzony nie jest zainteresowany pracą. Nie korzysta z systemu przepustowego, ale odwiedzany jest systematycznie przez konkubinę i czasami przez córkę. W. S. prezentuje krytyczny stosunek do popełnionych przez niego przestępstw. Z opinii o skazanym wynika, że jego zachowanie w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności określić można, jako dobre. Proces resocjalizacji przebiega powoli i nie został jeszcze zakończony.

Dowody:

- opinia o skazanym z Aresztu Śledczego w Ś. z dnia 7 maja 2014 roku – k.13

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 569§1 kpk określającego przesłanki wydania wyroku łącznego, jego wydanie możliwe jest wówczas, jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej. Zapis ten nakazuje poczynienie ustaleń, czy w sprawie możliwe jest wymierzenie kary łącznej – co pociąga za sobą konieczność sięgnięcia do przepisów o karze łącznej zawartych w kodeksie karnym – w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów. Tak więc, aby można było wydać wyrok łączny, muszą łączeniu podlegać co najmniej dwa prawomocne wyroki skazujące oraz muszą zachodzić warunki do orzeczenia kary łącznej. Warunki te sformułowane zostały w art. 85 kk i są następujące: popełnienie dwu lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy choćby nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw oraz wymierzenie za te właśnie przestępstwa kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu.

Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w sytuacji spełnienia warunków, o których mowa powyżej ma charakter merytoryczny i wiąże się z ukształtowaniem na nowo kary z wyroków podlegających połączeniu, a zatem na nowo kreuje prawomocne skazanie. Z uwagi na fakt, iż kara łączna stanowi odrębną karę zastępującą wszystkie wymierzone kary jednostkowe za pozostające w zbiegu przestępstwa, konieczne jest ustawowe określenie granic wymiaru tej kary, a ściślej mówiąc ustawowe przesądzenie górnej i dolnej granicy, w ramach których Sąd dokona wymiaru kary łącznej.

Oceniając sytuację prawną skazanego Sąd przyjął, że zachodzą podstawy do wymierzenia kary łącznej a tym samym wydania wyroku łącznego.

W rozpoznawanej sprawie pierwszym wyrokiem wydanym wobec skazanego był wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia15 lutego 2012 roku w sprawie o sygn. akt VI K 996/10. Przed tym dniem skazany popełnił w dniu 28 września 2010 roku czyn stanowiący przedmiot zapadłego wobec niego wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 12 marca 2012 roku w sprawie o sygn. akt IIK1111/11, którym to wyrokiem wymierzono mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz czyny I popełniony na przełomie września /października 2009 roku, II popełniony - 12 lipca 2010 roku, za które wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 6 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt VIK122/12 został skazany na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

W wyżej wymienionych sprawach wobec skazanego orzeczono kary podlegające łączeniu zgodnie z dyspozycją art. 89 kk zgodnie, z którą w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności, ograniczenia wolności albo grzywny z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania Sąd może w wyroku łącznym warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 69 kk.

Artykuł 69 kk nakłada na Sąd przy zawieszeniu wykonania kary obowiązek wzięcia pod uwagę przede wszystkim postawy sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. W sprawie o sygnaturze akt VIK 996/10, Sąd Rejonowy w Świdnicy warunkowo zawiesił skazanemu wykonanie orzeczonej wyrokiem z dnia 15 lutego 2012 roku kary 10 miesięcy pozbawienia wolności wyznaczając okres próby 3 lat, dając tym samym skazanemu możliwość przemyślenia swojego dotychczasowego postępowania i uniknięcia powrotu do przestępstwa . Skazany z możliwości tej nie skorzystał dopuszczając się kolejnych przestępstw podobnych. Nie sposób jest przyjąć, że wobec skazanego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczno-penitencjarna. Sąd w niniejszej sprawie uznał, ze skazany W. S. nie zasługuje na możliwość skorzystania z dobrodziejstwa zawieszenia wykonania kary łącznej, bowiem jest sprawcą, który wielokrotnie dopuścił się tożsamego występku z art. 286 §1kk. Dwukrotnie Sąd zawiesił mu wykonanie orzeczonej kary a raz orzekł karę grzywny ,mimo to skazany popełnił kolejny czyn podobny do poprzednich nie wykorzystując należycie danej mu szansy prowadzenia życia zgodnie z ogólnie przyjętymi normami społecznymi.

Wydając wyrok łączny Sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 86§1 kk granice kary łącznej określa z jednej strony najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, zaś z drugiej strony, suma kar podlegających łączeniu (przy uwzględnieniu zawartego w tym przepisie limitu kary łącznej, który dla kary pozbawienia wolności wynosi 15 lat). Należy zatem przyjąć, iż w tym przypadku Sąd dysponował możliwością orzeczenia wobec W. S. kary łącznej w granicach od roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z kar jednostkowych) do 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar jednostkowych).

Wymierzając skazanemu karę łączną 3(trzech)lat i 2(dwóch) miesięcy pozbawienia wolności Sąd nie zastosował zasady pełnej absorpcji,(kiedy najwyższa z kar pochłania kary niższe),ani zasady kumulacji(kiedy to kara łączna jest sumą wszystkich kar jednostkowych). W niniejszej sprawie Sąd zastosował zasadę asperacji uznając, że kara łączna w wymiarze 3 lat i 2 miesięcy będzie karą adekwatną do stopnia zawinienia skazanego w popełnionych przez niego czynach.

W ocenie Sądu posłużenie się w przedmiotowej sprawie zasadą pełnej absorpcji stanowiłoby niczym nieuzasadnione uprzywilejowanie skazanego. Stanowisko takie byłoby prawidłowe,gdyby naruszenie przez W. S. porządku prawnego miało charakter incydentalny. Skazany jest sprawcą niepoprawnym i jako okoliczności obciążające go Sąd potraktował jego karalność, podobieństwo przestępstw i ich zbieżność czasową. W związku z tym zasadniczo brak jest podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologiczno–penitencjarnej, która to mogłaby przemawiać za przyjęciem zasady pełnej absorpcji i dlatego też orzeczona kara łączna jest karą wyższą.

Równocześnie w ocenie Sądu niecelowym było zastosowanie w przedmiotowej sprawie zasady kumulacji. Na taką ocenę niewątpliwie wpływ miała treść opinii o skazanym z Aresztu Śledczego w Ś. z której wynika, iż osadzony nie sprawia kłopotów natury wychowawczej nie mniej jednak biernie uczestniczy w procesie własnej resocjalizacji nie wykazując większego zainteresowania indywidualnym programem oddziaływania. Z opinii o skazanym wynika, że jego zachowanie w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności określić można jako dobre. Proces resocjalizacji przebiega jednakże powoli i nie został jeszcze zakończony. W świetle powyższego trudno zatem uznać skazanego za sprawcę, który zasługuje na szczególnie ostre potraktowanie i zastosowanie względem niego zasady kumulacji.

Na poczet orzeczonej kary łącznej 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności Sąd - biorąc za podstawę art. 577 kpk - sąd zaliczył skazanemu okres odbytej kary w sprawie VI K 122/12 od dnia 22 listopada 2013 roku do dnia 27 listopada 2013 roku (pkt II części dyspozytywnej wyroku).

W punkcie III części dyspozytywnej wyroku Sąd orzekł, iż w pozostałym zakresie połączone w punkcie I wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu.

Sąd nie mógł przy wydaniu wyroku łącznego uwzględnić skazania w sprawie II K 116/12 ponieważ za przestępstwo, którego skazany się dopuścił wymierzona została kara grzywny. Byłoby to sprzeczne z dyspozycja zawarta w art. 85 kk. Z uwagi na to na podstawie art. 572 w odniesieniu do pkt 3 części wstępnej wyroku Sąd umorzył postępowanie (pkt IV części dyspozytywnej wyroku).

Z uwagi na sytuację majątkową skazanego, na mocy art. 624§1 kpk, Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.