Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik

Sędzia SO Tomasz Tatarczyk (spr.)

Sędzia SR (del.) Joanna Łukasińska - Kanty

Protokolant Wioletta Matysiok

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 3 września 2013 r., sygn. akt I C 162/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego 90 (dziewięćdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR( del.) Joanna Łukasińska – Kanty SSO Tomasz Pawlik SSO Tomasz Tatarczyk

Sygn. akt III Ca 1990/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 3 września 2013r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 297,70 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 25 listopada 2012r. do dnia zapłaty, umorzył postępowanie co do kwoty 3400 złotych, oddalił powództwo w pozostałej części i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 751,03 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd ustalił, że K. P. w dniu 14 maja 2012r. przelała na powoda swoją wierzytelność względem pozwanego z tytułu odszkodowania za szkodę wynikającą ze zdarzenia z dnia 13 maja 2012r., w którym uszkodzeniu uległ samochód T. (...). Pozwany ustalił wartość szkody w pojeździe na kwotę 6700 złotych stanowiącą różnicę pomiędzy wartością pojazdu przed szkodą (10.900 złotych ), a wartością uszkodzonego pojazdu (k. 4200 zł). W związku z tym, że poszkodowana sprzedała w dniu 17 sierpnia 2012r. pozostałości samochodu za cenę 800 złotych, pozwany ostatecznie dnia 13 lutego 2013r, przyznał odszkodowanie w kwocie 10.100 złotych. Powód wystawił w dniu 19 sierpnia 2012r. fakturę na kwotę 3.653,10 złotych brutto za wypożyczenie pojazdu przez 27 dni przy stawce za 1 dzień w kwocie 110 złotych netto oraz fakturę na kwotę 540 złotych za parkowanie pojazdu przez taki sam okres czasu przy stawce 20 złotych netto za dzień. Wezwał pozwanego do zapłaty 5923,40 złotych. W dniu 24 października 2012r. pozwany poinformował poszkodowaną o przyznaniu kwoty 270,60 złotych za parkowanie i 1.488,30 złotych za najem pojazdu zastępczego. Przywołał Sąd regulację art. 822 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Wskazał, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stwierdził, że legitymacja procesowa powoda wynika z umowy cesji wierzytelności zawartej z poszkodowaną. Za uzasadnione uznał żądanie wyrównania szkody obejmującej koszty wynajmu pojazdu zastępczego przez okres 17 dni, mianowicie od daty zgłoszenia szkody - 14 maja 2012r. do daty wyceny pojazdu - 23 maja 2012 roku i w ciągu 7 dni potrzebnych na zagospodarowanie uszkodzonego pojazdu. Przyjętą przez powoda stawkę wynajmu - 110 złotych za dobę ocenił jako wygórowaną, za adekwatną uznał stawkę 80 złotych stwierdzając w oparciu o opinię biegłego z zakresu motoryzacji, że jest to stawka uśredniona. W rezultacie określił na 1672,80 złotych brutto uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego. Uznał jako usprawiedliwione poniesienie przez poszkodowaną kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu przez ten sam okres czasu przy stawce 20 złotych netto za dobę, koszty te wyniosły 418,20 złotych brutto. Uwzględniając odszkodowanie już wypłacone i modyfikację żądania pozwu, zasądził różnicę wynoszącą 297,70 złotych. Na podstawie art. 355 k.p.c. umorzył postępowanie w części, w jakiej powód cofnął pozew zrzekając się roszczenia. W pozostałym zakresie żądanie pozwu oddalił. O odsetkach orzekł w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r., o kosztach procesu – po myśli art. 100 k.p.c. przez ich stosunkowe rozdzielenie.

W apelacji powód zarzucił naruszenie prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c. przez błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie, że koszty wypożyczenia auta zastępczego pomimo ich udokumentowania fakturą należy rozliczyć według sztucznie określonych średnich stawek rynkowych, art. 241 k.p.c. przez niezastosowanie, nieuwzględnienie wniosku powoda o uzupełnienie postępowania dowodowego i zobowiązanie biegłego do sporządzenia opinii dodatkowej w zakresie ustalenia czy stawka za wypożyczenie pojazdu żądana przez powoda mieściła się w granicach rynkowych cen za podobne usługi, naruszenie prawa materialnego – art. 363 § 1 k.c. przez uznanie, iż w sytuacji dokonania przez poszkodowanego wyboru sposobu naprawienia szkody ( wypożyczenia konkretnego samochodu zastępczego ) jego roszczenie ogranicza się do prawa refundacji tej usługi według średnich stawek rynkowych a nie ma on prawa domagać się zwrotu kosztów faktycznie poniesionych, art. 6 k.c. przez uznanie, że na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia, że przedstawione faktury zawierają ceny odpowiadające „średnim cenom rynkowym”, których wysokość nie jest nigdzie określona, a sposób ich ustalenia nie jest w żaden sposób sformalizowany. W oparciu o te zarzuty skarżący domagał się zmiany wyroku przez zasądzenie od pozwanego kwoty 925 złotych z odsetkami ustawowymi od 25 listopada 2012r., zasądzenia kosztów postępowania, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

Niesłusznie kwestionuje skarżący zasadność przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że rekompensacie podlegały koszty najmu samochodu zastępczego ustalone według średniej stawki rynkowej. W świetle opinii biegłego za miarodajną uznać należało stawkę 80 złotych netto za jeden dzień najmu samochodu zastępczego.

Na dowód wysokości kosztów najmu samochodu zastępczego powód powołał fakturę VAT, którą wystawił na zbywcę wierzytelności. Pozwany podważył jako zawyżone koszty najmu określone w tej fakturze. W tej sytuacji zasadnie posiłkował się Sąd pierwszej instancji opinią biegłego celem ustalenia prawidłowej stawki jako podstawy określenia wysokości podlegających refundacji kosztów najmu.

Poszkodowany nie był, rzecz jasna, zobowiązany poszukiwać usługodawcy, który zaoferowałby najniższą cenę wynajmu. Nie może jednak żądać zwrotu kosztów najmu w stawkach znacznie przewyższających stawki oferowane na lokalnym rynku. Takie żądanie pozostaje w sprzeczności z powinnością przeciwdziałania powiększeniu się rozmiarów szkody.

Z ustaleń, jakich Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o opinię biegłego wynikało, że powołana przez powoda, określona w fakturze stawka za wynajem samochodu zastępczego była wydatnie wyższa od średnich stawek rynkowych wynajmu pojazdów takiego samego rodzaju, prawidłowo ustalając wysokość odszkodowania przyjął zatem ten Sąd stawkę wskazaną przez biegłego jako stawkę średnią.

Opinii biegłego skutecznie skarżący nie podważył, przeto nie zachodziły podstawy do uzupełnienia postępowania dowodowego w tym zakresie.

W części przewyższającej stawki średnie roszczenie powoda o refundację kosztów najmu samochodu zastępczego podlegało oddaleniu w oparciu o art. 361 k.c.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest więc trafne, a zarzuty apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Dlatego orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c., o kosztach postępowania odwoławczego – po myśli art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c., powód będąc stroną przegrywającą obowiązany jest zwrócić pozwanemu, na jego żądania, koszty postępowania obejmujące wynagrodzenie radcy prawnego.

SSR( del.) Joanna Łukasińska – Kanty SSO Tomasz Pawlik SSO Tomasz Tatarczyk