Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar

Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 24 czerwca 2014r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania H. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 14 stycznia 2013r. znak: (...)

w sprawie H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie rehabilitacyjne

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. i przyznaje wnioskodawczyni H. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 19 grudnia 2011r. od dnia 15 listopada 2012r. na okres 3 miesięcy.

Sygn. akt X U 106/13

UZASADNIENIE

Ubezpieczona, H. S., wniosła odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., z dnia 14 stycznia 2013 r. znak (...) odmawiającej przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i domagała się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres.

W uzasadnieniu odwołania, ubezpieczona podniosła, iż wnosi o ponowne przebadanie i nie zgadza się z orzeczeniem komisji ZUS.

*

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, wniósł o jego oddalenie, z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, iż ubezpieczona w dniu 17 czerwca 2012 r. zakończyła okres zasiłkowy w ilości 181 dni. W okresie od 18 czerwca 2012 r. do 14 listopada 2012 r. ubezpieczona pobierała świadczenie rehabilitacyjne – 5 miesięcy. W dniu 04 października 2012 r., ubezpieczona złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Lekarz orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 31 października 2012 r., a następnie komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 10 stycznia 2013 r. w oparciu obowiązujące przepisy ustaliły, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Ponieważ orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego, została wydana decyzja odmawiająca ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego .

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona, H. S., ur. (...) z zawodu introligator, ostatnio prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą w dniu 19 grudnia 2011r. uległa wypadkowi przy pracy. W okresie od 18 czerwca 2012r. do 14 listopada 2012r. przez okres 5 miesięcy wnioskodawczyni pobierała świadczenie rehabilitacyjne w związku z wypadkiem przy pracy.

W dniu 04 października 2012 r., ubezpieczona złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne na dalszy okres. Lekarz orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 31 października 2012 r., a następnie komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 10 stycznia 2013 r. w oparciu obowiązujące przepisy ustaliły, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Ponieważ orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego, została wydana decyzja odmawiająca ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego .

Decyzją z dnia 14 stycznia 2013r., znak (...), organ rentowy, w związku z art. 18 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: akta zasiłkowe i dokumentacja orzecznicza ZUS.

Postanowieniem z dnia 18 lutego 2013r., Sąd na zasadzie art.468 § 1 i § 2 pkt 4 i § 4 kpc podjął czynności wyjaśniające przez zasięgnięcie opinii biegłego sądowego psychiatry, chirurga ortopedy i neurologa na okoliczność ustalenia czy wnioskodawczyni była nadal od dnia 15 listopada 2012r. niezdolna do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy, i czy może mieć przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego licząc od dnia 15 listopada 2012r. na okres nie dłużej niż 7 miesięcy.

W wydanej w dniu 15 czerwca 2013r. opinii biegły sądowy chirurg ortopeda i neurolog rozpoznali u wnioskodawczyni min. stan po urazie wielonarządowym na skutek potrącenia przez samochód i na podstawie analizy dokumentacji lekarskiej oraz osobiście przeprowadzonego badania uznali, iż ubezpieczona od dnia 15 listopada 2012 r. była zdolna do pracy i nie wymagała dalszych świadczeń rehabilitacyjnych.

Dowód: opinia biegłych sądowych z dnia 15.06.2013 r. - k. 72 as.

W wydanej w dniu 18 października 2013r. opinii biegły sądowy psychiatra rozpoznał u wnioskodawczyni min. zaburzenia stresowe pourazowe i na podstawie analizy dokumentacji lekarskiej oraz osobistego przeprowadzonego badania uznał, iż ubezpieczona od dnia 15 listopada 2012 r. była nadal niezdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a leczenie i rehabilitacja dawały nadzieję na odzyskanie zdolności do pracy w okresie dalszych 3 miesięcy.

Dowód: opinia biegłego sądowego z dnia 18.10.2013 r. - k. 98 as.

Pismem procesowym z dnia 21 stycznia 2014 r. organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego psychiatry wraz z wnioskiem o wydanie opinii uzupełniającej.

W ocenie organu rentowego biegli sądowi w swojej opinii nie uwiarygodnili iż występujące u wnioskodawczyni schorzenie po 15 listopada 2012r. czyniło ją nadal niezdolną do pracy. Opis stanu psychicznego biegłego sądowego nie różni się od opisu dokonanego przez komisję i psychiatrę konsultanta ZUS, którzy uznali wnioskodawczynię za zdolna do pracy.

Dowód: 1) zarzuty organu rentowego z 21.01.2014 r. - k. 108 as.

Sąd uwzględnił wniesione przez stronę pozwaną zastrzeżenia do wydanej opinii i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej.

W wydanej w dniu 07 marca 2014r. opinii uzupełniającej biegły sądowy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i odniósł się do zastrzeżeń strony pozwanej.

Dowód :opinia uzupełniająca z dnia 07.03.2014r. – k. 112 as.

Strona pozwana zgodziła się z wydana w sprawie opinią.

Do wydanej opinii uzupełniającej strona pozwana złożyła kolejne zastrzeżenia, które nie zostały uwzględnione.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd zważył co następuje:

Odwołanie jako zasadne, zasługiwało na uwzględnienie.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie, a w szczególności z akt ZUS i znajdującej się tam dokumentacji medycznej oraz z opinii biegłych sądowych, Sąd Rejonowy znalazł podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku (tj.: Dz. U. z 2014 r., poz. 159), o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

W ocenie biegłego, który rozpoznał u ubezpieczonej zaburzenia stresowe pourazowe i uznał, że była ona nadal od dnia 15 listopada 2012 r. niezdolna do pracy na okres 3miesięcy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokowały nadzieję na odzyskanie zdolności do pracy. Wnioskodawczyni w tym okresie kontynuowała leczenie psychiatryczne, a po doznanym urazie proces wychodzenia z leczenia był przedłużony. W okresie dalszych 3 miesięcy wnioskodawczyni rokowała powrót do zdrowia.

W ocenie Sądu, wydana w sprawie opinia biegłego sądowego psychiatry jest rzetelna, oparta na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonej i Sąd w pełni podzielił dokonane w niej ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłego. Tym bardziej, że wydana opinia przez biegłego sądowego zawiera pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Biegły sądowy obowiązany jest orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem jego pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonej przez biegłego opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości, co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że jest to specjalista z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym. Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłego, jak i jego rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Jednocześnie, Sąd nie podzielił i nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego z dnia 30 maja 2014 r. złożonych do opinii uzupełniającej biegłego sądowego. Zastrzeżenia te są niczym nie poparte polemiką z oceną biegłego. Zdaniem Sądu nie istnieje też potrzeba zasięgnięcia dalszej opinii uzupełniającej.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c., pozostawione jest uznaniu sądu.

Zdaniem Sądu biegły sądowy psychiatra, co do oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni wypowiedział się w opinii z dnia 18 października 2013r., i w opinii uzupełniającej z dnia 07 marca 2013r. w sposób logiczny oraz stanowczy. W wydanej opinii wyczerpująco uzasadnili swoje stanowisko, co do niezdolności do pracy ubezpieczonej od dnia 15 listopada 2012 r. na okres 3 miesięcy.

Oceny stanu zdrowia dokonanej przez biegłego sądowego psychiatry nie stanowi na przeszkodzie ocena dokonana przez chirurga ortopedę i neurologa, gdyż przyczyną niezdolności do pracy wnioskodawczyni od dnia 15 listopada 2012r. były schorzenia psychiczne.

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej H. S. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 19 grudnia 2011r., od dnia 15 listopada 2012 r. na okres dalszych 3 miesięcy.