Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku Wydział IV Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariusz Struski

Sędziowie: SO Andrzej Jastrzębski (spr.)

SO Mariola Watemborska

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika K. R.

na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku W. W. podjętą w sprawie Km 279/12 w dniu 2 sierpnia 2012 r., polegającą na ustaleniu kosztów postępowania egzekucyjnego

z udziałem wierzyciela M. B.

na skutek zażalenia dłużnika

na postanowienie Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 17 grudnia 2012 r., sygn. akt I Co 1437/12

postanawia: oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Dłużnik K. R. wniósł skargę na czynność komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku W. W., podjętą w sprawie Km 279/12 w dniu 11 lipca 2012 roku, polegającą na ustaleniu kosztów egzekucji, w tym przyznaniu wierzycielowi zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 150 zł i obciążeniu nimi dłużnika.

W uzasadnieniu wskazał, że nie dał wierzycielowi podstaw do złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, bowiem opóźnienie ze spełnieniem świadczenia nie wynikało z jego winy. Z tego też względu nie powinien ponosić kosztów związanych z jej wszczęciem i prowadzeniem.

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2012 roku, wydanym w sprawie I Co 1437/12, Sąd Rejonowy w Lęborku oddalił skargę dłużnika. W uzasadnieniu wskazał, że organ egzekucyjny, jakim jest komornik sądowy nie jest na podstawie art. 804 k.p.c. uprawniony do badania zasadności i wymagalności świadczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym. Jego obowiązkiem jest wszczęcie i prowadzenie na wniosek wierzyciela postępowania egzekucyjnego do momentu wyegzekwowania dochodzonego świadczenia. Sąd Rejonowy stwierdził również, że postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku z dnia 11 lipca 2012 roku ustalające koszty egzekucji w sprawie Km 279/12 jest zgodne z art. 770 k.p.c.

Powyższe postanowienie zaskarżył zażaleniem dłużnik, domagając się ponownego rozpatrzenia sprawy. Po raz kolejny zakwestionował przy tym zasadność wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie budzi wątpliwości wobec treści art. 804 k.p.c., że organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym, jako że celem postępowania egzekucyjnego nie jest ponowne merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, lecz wykonanie tytułu wykonawczego. W konsekwencji ani sąd, ani komornik działający jako organ egzekucyjny nie może badać zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W ten sposób ustawodawca określił wyraźną granicę pomiędzy postępowaniem rozpoznawczym i egzekucyjnym. Brak tej reguły mógłby doprowadzić do sytuacji, w której organ egzekucyjny dokonywałby samodzielnej oceny kwestii merytorycznych i przejąłby funkcję orzekania zastrzeżoną dla innych organów (Komentarz do art. 804 kodeksu postepowania cywilnego. A. Stangret-Smoczyńska – za pośrednictwem Systemu Informacji Prawnej Lex Omega).

Sam fakt złożenia przez wierzyciela wniosku o wszczęcie egzekucji wraz z tytułem wykonawczym obliguje komornika do wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego. O momencie skierowania tytułu wykonawczego do komornika decyduje przy tym wierzyciel. Fakt dysponowania tytułem wykonawczym jest równoznaczny z tym, iż stwierdzone w jego treści świadczenie jest już wymagalne (dłużnik spóźnia się z jego realizacją) i nadaje się do wyegzekwowania w drodze egzekucji.

W ocenie Sądu Okręgowego nieuprawnione są twierdzenia skarżącego, że nie dał on wierzycielowi podstaw do wszczęcia egzekucji. Powoływanie się na nieprzyznanie mu w terminie lokalu socjalnego nie ma bowiem znaczenia w kontekście spełnienia świadczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym dostarczonym przez wierzyciela. Bezsprzecznie K. R. pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia. Fakt ten dawał wierzycielowi prawo do skorzystania z pomocy komornika.

Komornik sądowy był zatem zobowiązany do wszczęcia na wniosek wierzyciela postępowania egzekucyjnego. Był też uprawniony na podstawie art. 770 k.p.c. do ustalenia kosztów egzekucyjnych poprzez wydanie stosownego postanowienia. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji co do zasadności i prawidłowości rozstrzygnięcia o kosztach, dokonanego przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lęborku W. W.. Przywołany przepis ten stanowi bowiem, że dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji, które są ściągane wraz z egzekwowanym roszczeniem. Ustalane są zaś przez organ prowadzący postępowanie. Jeżeli jest nim komornik, a tak też jest w niniejszej sprawie, ustala on koszty postępowania odrębnym postanowieniem, podobnie jak sąd. Wskazać bowiem należy, że przy ustalaniu kosztów postępowania egzekucyjnego stosuje się uzupełniająco ogólne przepisy o zwrocie kosztów procesu (art. 98 – 110 kpc). Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 lutego 1996 r., III CZP 17/96 (Palestra 1998, z. 7-8, s. 240).

Z tych też względów uznać należy, że skarżący dłużnik nie zdołał podważyć prawidłowości postanowienia Komornika Sądowego w przedmiocie kosztów procesu, jak również zaskarżonego postanowienia Sądu Rejonowego, rozpoznającego skargę dłużnika na przedmiotowe postanowienie. Nie wykazał bowiem, aby doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego (egzekucyjnego), co prowadzi z kolei do wniosku, że zażalenie nie mogło odnieść pożądanego skutku.

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy, na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.