Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania W. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 31 grudnia 2013 roku nr (...)

w sprawie W. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu W. F. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 24 października 2013 roku na okres 2 lat.

Sygn. akt IVU 151/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 8 lipca 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 31.12.2013 r. odmówił W. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 17.12.2013 r. nie został uznany za niezdolnego do pracy.

W. F. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zaskarżona decyzja nie odzwierciedla jego stanu zdrowia, ponieważ z powodu schorzeń nie jest w stanie pracować.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. F. urodzony w dniu (...) r., z wykształceniem średnim technik elektronik, pracował jako walcownik, a następnie prowadził działalność gospodarczą, ostatnio (...). Od 25.04.2013 r. do 23.10.2013 r. pobierał zasiłek chorobowy, dotychczas nie pobierał renty z tytułu niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 23.09.2013 r. wystąpił z wnioskiem o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 23.09.2013 r. –k.1-6 ar czIII)

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u W. F. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Na podstawie osobistego badania i analizy zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego:

- zaburzenia depresyjne nawracające,

i z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia nasilenia biegły uznał odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy okresowo na okres 2 lat od 24.10.2013 r. tj. od ustania zasiłku chorobowego. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący od 2004 r. pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym, początkowo z rozpoznaniem zaburzeń adaptacyjnych a następnie zaburzeń depresyjnych nawracających. Jak wynika z dokumentacji medycznej w wywiadzie szereg traumatycznych wydarzeń życiowych. Badaniem psychologicznym z dnia 25.06.2013 r. i z dnia 19.07.2013 r. stwierdzono bardzo wysoki poziom depresji oraz że profil MMPI wskazuje na zaburzenia depresyjne. W czasie obecnego badania psychiatrycznego u odwołującego rozpoznano zaburzenia depresyjne, znacznie nasilone, obniżenie nastroju i napędu, zaburzenia aktywności złożonej, zaburzenia rytmów biologicznych. Powyższe zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującego w stopniu znacznym i powodują niezdolność do pracy częściową, okresowa na okres 2 lat, od 24.10.2013 r. tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego. Aktualny stan psychiczny czyni odwołującego częściowo niezdolnym do pracy i nie jest możliwe odzyskanie zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.7-9 as/

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego się, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłego sądowego posiadającego odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia ta jest rzetelna, przekonująca i w pełni pozwala ustalić stan zdrowia odwołującego. Specjalista wydał opinie po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego się, a zatem posiadał kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Opinia jest spójna i udziela odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. F. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 31.12.2013 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2 powołanego przepisu). W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z decyzji ZUS wydanej w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej.

Sąd w oparciu o opinię biegłego lekarza psychiatrę sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej stwierdził u ubezpieczonego istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż W. F. z uwagi na zaburzenia depresyjne nawracające spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności do pracy okresowo od dnia 24.10.2013 r. na okres 2 lat.

Mimo leczenia psychiatrycznego u odwołującego utrzymują się zaburzenia depresyjne, znacznie nasilone, obniżenie nastroju i napędu, zaburzenia aktywności złożonej, zaburzenia rytmów biologicznych. Zaburzenia te powodują, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy. Aktualny stan psychiczny czyni odwołującego częściowo niezdolnym do pracy na okres 2 lat od 24.10.2013 r. tj. od ustania prawa do zasiłku chorobowego i nie jest możliwe odzyskanie zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §2 kpc należało orzec jak sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 31.12.2013 r. przyznając W. F. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 24.10.2013 r. na okres 2 lat.