Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SO Beata Janusz

SO Włodzimierz Czechowicz (spr.)

Protokolant: Marcin Kamionowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2014 r. w W.

sprawy z odwołania T. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 kwietnia 2014 roku sygn. akt VI U 316/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz T. Z. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt VII Ua 33/14

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 14 października 2013 r. T. Z., przy pomocy profesjonalnego pełnomocnika złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 12 września 2013r., znak: (...). Odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, iż doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 44% oraz przyznanie mu z tego tytułu odszkodowania w łącznej kwocie 30.976 zł tj. 18.304 zł dotychczas przyznanego odszkodowania plus 12.672 zł tytułem odszkodowania wskazanego w odwołaniu.

W uzasadnieniu odwołujący się wskazał, iż w jego ocenie organ rentowy w nieprawidłowy sposób ustalił wysokość długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Odwołujący się wskazał, iż doznał urazu w postaci stawu rzekomego kości promieniowej, co oznacza, że komisja lekarska ZUS powinna orzec 25% uszczerbek na zdrowiu. Następnie odwołujący się podniósł, że komisja nie uwzględniła urazu dotyczącego ograniczenia ruchomości dużego stopnia w obrębie nadgarstka w następstwie jego uszkodzeń, a także nie uwzględniła urazowego zespołu korzonkowego w odcinku szyjnym kręgosłupa. Odwołujący się stwierdził, że sumarycznie uszczerbek na jego zdrowiu powinien zostać określony na poziomie, co najmniej 44%.

W odpowiedzi na odwołanie, pismem z dnia 15 listopada 2013r., organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 września 2013 r. przyznał i wypłacił odwołującemu się jednorazowe odszkodowanie w wysokości 18.304 zł, przyznając 704 zł za każdy procent długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. odwołujący się wniósł o ustalenie łącznego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 36% oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy
Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania T. Z. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 12 września 2013 znak (...)- (...)- (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu się T. Z. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 31 sierpnia 2012 r. w wysokości 36% stałego uszczerbku na zdrowiu z uwzględnieniem 26% przyznanych w zaskarżonej decyzji oraz zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującego się T. Z. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Orzeczeniem z dnia 23 lipca 2013 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, iż odwołujący się doznał wskutek wypadku przy pracy z dnia 31 sierpnia 2012 r. 16% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Orzeczeniem z dnia 10 września 2013 r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, iż odwołujący się wskutek wypadku przy pracy z dnia 31 sierpnia 2012 r. doznał 26% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Decyzją z dnia z dnia 12 września 2013r. znak: (...), ZUS (...)/O w W. przyznał odwołującemu się jednorazowe odszkodowanie w kwocie 18.304 zł z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy, jakiemu odwołujący się uległ w dniu 31 sierpnia 2012 r.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy celem ustalenia, czy odwołujący się wskutek zdarzenia, które miało miejsce dnia 31 sierpnia 2013 r. doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a jeżeli tak to w jakiej procentowej wysokości. Sąd polecił także biegłemu wydanie opinii w powyższej kwestii na podstawie dokumentacji lekarskiej, akt sprawy oraz badania odwołującego się.

W opinii sądowo – lekarskiej z dnia 23 grudnia 2013 r., biegły sądowy lekarz z zakresu (...) - po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach sprawy oraz przeprowadzeniu badania lekarskiego odwołującego się w dniu 23 grudnia 2013 r. stwierdził, że stały uszczerbek na zdrowiu odwołującego się wynosi: po przebytym złamaniu kości lewego przedramienia 30% wg p. 123b załącznika do Rozporządzenia MPiPS z dnia 18 grudnia 2002 roku, z powodu znacznego ograniczenia zakresów ruchomości lewego stawu nadgarstkowego, pourazowych dolegliwości bólowych stawów łokciowego i nadgarstkowego; po przebytym jatrogennym oderwaniu kolca biodrowego przedniego górnego prawego 5% wg p. 98 Rozporządzenia, z powodu wygojenia złamania z przemieszczeniem 4 cm; z powodu pourazowej blizny okolicy czoła 1% wg p. 19a Rozporządzenia. Łącznie biegły określił uszczerbek na zdrowiu odwołującego się na 36%. Biegły wskazał, iż odwołujący się podczas badania nie zgłosił dolegliwości bólowych kręgosłupa stawu barkowego prawego, a także brak było w dokumentacji medycznej dowodów na prowadzone leczenie i diagnostykę tych dolegliwości. Biegły wskazał, że z tego powodu nie można ich uwzględnić przy ustalaniu uszczerbku na zdrowiu.

Pismem z dnia 25 lutego 2014 r. organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy. Równocześnie organ rentowy przedstawił stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 lutego 2014 r. Odnosząc się do opinii biegłego ortopedy Przewodniczący Komisji Lekarskich wskazał, iż nie zgadza się co do wysokości przyznanego uszczerbku. Przewodniczący Komisji Lekarskich wskazał, iż wobec różnych wątpliwości w ocenie ruchomości przedramienia w krótkim odstępie czasowym, wnioskuje o powołanie innego biegłego.

W opinii uzupełniającej z dnia 16 marca 2014 r. biegły sądowy lekarz z zakresu (...) podtrzymał swoją podstawową opinię. Biegły wskazał, że ograniczenie zakresów ruchów rotacyjnych jest spowodowane przebytym złamaniem kości promieniowej lewej, powikłanym zaburzeniami zrostu i koniecznością przeprowadzenia skomplikowanego zabiegu operacyjnego.

Pismem z dnia 8 kwietnia 2014 r. organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy. Równocześnie organ rentowy przedstawił stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 kwietnia 2014 r. Odnosząc się do opinii uzupełniającej Przewodniczący Komisji Lekarskiej ponownie wniósł o powołanie innego biegłego ortopedy. Przewodniczący Komisji Lekarskich podniósł, że opina uzupełniająca nie wyjaśniła dużych rozbieżności w ocenie stanu przedmiotowego dokonanej przez biegłego oraz Komisję Lekarską ZUS.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sądowych i aktach rentowych w zakresie opisanym powyżej z przywołaniem odpowiednich kart akt sprawy. Autentyczność i treść dokumentów stanowiących podstawę ustalenia stanu faktycznego, nie była kwestionowana przez żadną ze stron, toteż Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że odwołanie jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie wskazując, że kwestię uprawnień do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy reguluje ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (zwana dalej ustawą wypadkową).

W związku z faktem, że rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie wymagało wiedzy specjalistycznej i zbadania odwołującego się, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy w celu zweryfikowania stanu zdrowia T. Z. i tym samym ustalenia, czy w wyniku zdarzenia z dnia 31 sierpnia 2013 r. odwołujący się doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a jeżeli tak to w jakiej procentowej wysokości.

Sąd przywołał opinię, w której biegły sądowy lekarz z zakresu (...) stwierdził, że stały uszczerbek na zdrowiu odwołującego się wynosi łącznie 36% precyzując jednocześnie procentowe części składowe tego uszczerbku. Sąd Rejonowy powtórzył w uzasadnieniu wyroku wskazania biegłego sądowego, że odwołujący się podczas badania nie zgłosił dolegliwości bólowych kręgosłupa stawu barkowego prawego, a także brak było w dokumentacji medycznej dowodów na prowadzone leczenie i diagnostykę tych dolegliwości. Biegły wskazał, że z tego powodu nie można ich uwzględnić przy ustalaniu uszczerbku na zdrowiu. Uzupełniając swoją opinię biegły wskazał, że ograniczenie zakresów ruchów rotacyjnych jest spowodowane przebytym złamaniem kości promieniowej lewej, powikłanym zaburzeniami zrostu i koniecznością przeprowadzenia skomplikowanego zabiegu operacyjnego

W ocenie Sądu opinia biegłego oraz jej uzupełnienie nie budziły wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania. Zdaniem Sądu opinia podstawowa oraz opinia uzupełniająca były wyczerpujące i spójne. Sąd zwrócił uwagę na to, iż organ rentowy wniósł zarzuty do podstawowej opinii biegłego, na które biegły odpowiedział w opinii uzupełniającej. Zarzuty organu rentowego opierały się jedynie na odrębnych stwierdzeniach komisji lekarskiej ZUS oraz biegłego w kwestii oceny zakresu stopnia ruchomości przedramienia odwołującego się. W ocenie Sądu w opinii uzupełniającej biegły dostatecznie jasno wyjaśnił dlaczego uznał, że odwołujący się doznał takiego, a nie innego procentowego uszczerbku na zdrowiu w wyniku przebytego urazu na skutek wypadku.

Przedstawione ustalenia wskazywały zdaniem Sądu Rejonowego, że odwołujący się w wyniku wypadku z dnia 31 sierpnia 2013 r. doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 36%. Brak było przy tym jakichkolwiek podstaw, by kwestionować zasadność opinii biegłego oraz jej uzupełnienia. Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności opinię biegłego i jej uzupełnienie za wiarygodne i kompletne dowody, które stały się podstawą rozstrzygnięcia w sprawie i w związku z tym uznał za zasadne odwołanie T. Z.. Sąd w konsekwencji zmienił decyzję organu rentowego i przyznał odwołującemu się prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 31 sierpnia 2013 r. w wysokości 36% stałego uszczerbku na zdrowiu, z uwzględnieniem przyznanych 26% w zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu podstawę prawną i sposób rozstrzygnięcia o kosztach procesu przywołując przepis art. 98 § 1 k.p.c. oraz
§ 11 ust 2 w zw. z § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu zasądzając kwotę 60 zł.

Wyrok został zaskarżony w całości apelacją organu rentowego, który zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie w szczególności art. 3 ust.1 i art. 11 ust.1 Ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz prawa procesowego art. 233 1 k.p.c. przez zbyt swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, że odwołujący się w wyniku wypadku przy pracy doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 36%.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że nie podziela stanowiska Sądu Rejonowego opartego na opinii orzeczenia biegłego sądowego ortopedy, ponieważ narusza ono wskazane przez skarżącego przepisy prawa oraz pozostaje w sprzeczności z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skarżący podniósł nadto, że Sąd oddalając wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy wydał zaskarżone orzeczenie bez wyjaśnienia istotnych wątpliwości mających wpływ na rozstrzygnięcie, a wydane orzeczenie narusza zdaniem skarżącego wskazane w apelacji przepisy prawa.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik odwołującego się wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pełnomocnik odwołującego się odniósł się do zarzutów sformułowanych w apelacji organu rentowego uznając je za całkowicie nieuzasadnione.

Po rozpoznaniu apelacji organu rentowego Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja organu rentowego jako niezasadna podlegała oddaleniu. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z wymogami procedury, a także nie dopuścił się uchybień, które skutkowałyby koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o opinię biegłego ortopedy i jej uzupełnienie na skutek zarzutów organu rentowego oraz dokonał właściwej subsumcji przepisów. Sąd Okręgowy przyjął ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu przed Sądem Rejonowym za własne i przyjął, że wbrew zarzutowi apelacji przepisy prawa materialnego zostały prawidłowo zastosowane.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie jest zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego i procesowego oparty na tym, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił wniosku dowodowego organu rentowego w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego ortopedy. Sąd Okręgowy zważył, że nie można skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia
25 sierpnia 2011 r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa.

Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia
25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania (stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskich) argumentów skutkujących podważeniem trafności konkluzji opinii biegłego sądowego ortopedy ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że opinia biegłego nie wyjaśniła rozbieżności oceny stanu zdrowia odwołującego się dokonanej przez biegłego sądowego i komisję lekarską. Trafnie też podniósł w odpowiedzi na apelację pełnomocnik odwołującego się, że organ rentowy nie złożył zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c., co pozbawia go możliwości powoływania się w dalszym toku postępowania na decyzję Sądu odmawiającą dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego ortopedy.

Odnosząc się natomiast do zarzutu apelacji odnośnie naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. należy stwierdzić, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu dotyczącego zasad oceny dowodów wymaga wykazania, że ocena ta dokonana została w sposób rażąco wadliwy lub oczywiście błędny, uchybiający zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie może ono natomiast ograniczać się do zaprezentowania własnego przekonania o innej wadze i wiarygodności przeprowadzonych dowodów, czy też przedstawienia własnej wersji stanu faktycznego sprawy (orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.; z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732; z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000, nr 7 - 8, poz. 139; z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, OSNC 2000, nr 10, poz. 189). Skarżący nie wskazał zwłaszcza, na czym miałaby polegać „zbyt swobodna ocena zebranego materiału dowodowego” dokonana przez Sąd Rejonowy, ani też na czym miałaby polegać sprzeczność orzeczenia z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Orzeczenie zostało oparte na opinii biegłego sądowego ortopedy posiadającego wiedzę specjalną w myśl art. 278 k.p.c., przy czym Sąd wskazał w uzasadnieniu dlaczego opinia ta została uznana za merytorycznie prawidłową, nie budzącą wątpliwości z punktu widzenia metodologii, rzetelności i poprawności rozumowania. Zdaniem Sądu Okręgowego nie może podważyć trafności konkluzji tej opinii fakt, że Przewodniczący komisji lekarskich organu rentowego nie zgodził się z wysokością procentowego uszczerbku na zdrowiu odwołującego się tylko dlatego, że komisja lekarska ustaliła wysokość tego uszczerbku na 26%, a nie jak biegły sądowy na 36%.

Apelujący wnosił alternatywnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy, jednak nie przedstawił żadnego uzasadnienia takiego wniosku. W ocenie Sądu Okręgowego nie zaistniała też żadna przesłanka wskazana w art. 386 § 4 k.p.c., ani też nie doszło do nieważności postępowania (art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art. 379 k.p.c.).

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku oddalając apelację organu rentowego.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 roku poz. 490) stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego, zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz T. Z. kwotę 60 zł tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.