Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 sierpnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Szymborska

Protokolant: Anna Domalewska, Tomasz Popis, apl. adw. Katarzyna Książek

w obecności oskarżyciela publicznego: Iwony Gromadzkiej, Tomasza Mioduszewskiego, Iwony Karłowicz, Marleny Franaszczuk, Kariny Sobków

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 28 marca 2013 roku, 17 czerwca 2013 roku, 03 lipca 2013 roku, 30 lipca 2013 roku, 29 października 2013 roku, 18 grudnia 2013 roku, 20 lutego 2014 roku, 14 kwietnia 2014 roku, 16 czerwca 2014 roku i 01 sierpnia 2014 roku w W.

sprawy M. K. (1)

syna K. i W. z domu R.

urodzonego w dniu (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w sierpniu 2002 r. w W.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 38.243,48 zł (...) sp. z o.o.w ten sposób, że w (...) Banku (...) SAzałożył rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy nr (...) i podjął z niego pieniądze w/wym. kwocie, które wpłynęły z tytułu fikcyjnego kredytu samochodowego przyznanego na nazwisko J. T. (1), czym wprowadził w błąd pracowników banku i kredytodawcy, że jest sprzedawcą przedmiotowego samochodu, czym wyrządził szkodę w/wym. wysokości,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

orzeka

I.  oskarżonego M. K. (1) uznaje za winnego popełnienia tego, że 28 sierpnia 2002 roku w W., pomógł do ukrycia pieniądze w kwocie 30.500,00 (trzydzieści tysięcy pięćset) złotych, w sytuacji gdy na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, iż pieniądze te zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, iż udostępnił swój rachunek bankowy numer (...) w (...) Banku (...) SA, na który zostały wpłacone pieniądze we wskazanej powyżej kwocie przez nieustaloną osobę, a następnie pobrano te pieniądze z rachunku, to jest występku z art. 292 § 1 kk i za to na podstawie art. 292 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat próby;

III.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując równowartość jednej stawki w kwocie 10 (dziesięć) złotych;

IV.  na podstawie art. 624 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, zaś wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 387/11

UZASADNIENIE

M. K. (1)pracował w myjni samochodowej na U.w firmie (...)przez okres 4 lat. W tym czasie założył on konto w (...) Banku (...) SAnumer (...), na które to miał odkładać pieniądze.

Dowód:

- wyjaśnienia M. M. K. k. 1600-1601, ujawnione na k. 1976, k. 2105-2106

- opinia k. 1325-1388, ujawniona na k. 2249

Na myjnię, w której pracował M. K. (1) przyjeżdżał mężczyzna o imieniu H. w wieku około 50 lat. Przyjeżdżał on prywatnymi i służbowymi samochodami. Był on stałym klientem myjni. Mężczyzna ten poprosił M. K. (1) o przysługę, aby ten udostępnił mu swoje konto celem przelania na niego pieniędzy pochodzących ze sprzedaży samochodu, które to mężczyzna chciał ukryć przed żoną. M. K. (1) wyraził zgodę. M. K. (1) podał owemu mężczyźnie numer swojego konta.

Dowód:

- wyjaśnienia M. M. K. k. 1600-1601, ujawnione na k. 1976, k. 2105-2106

W dniu 28 sierpnia 2002 roku została podpisana umowa sprzedaży samochodu osobowego marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) na nazwisko M. K. (1) jako sprzedającego i na nazwisko J. T. (1) jako kupującej. Zgodnie z umową, kwota 30.500 złotych miała pochodzić z kredytu uzyskanego na zakup tegoż samochodu. Następnie, za pośrednictwem (...) Grupy (...), została zawarta z (...) Bank (...) SA w W. umowa kredytu dewizowego w kwocie 38243,48 złotych. Kredytobiorcą miała być J. T. (1). Z tytułu uzyskanego kredytu na konto M. K. (1) została przelana kwota 30.500 złotych. Dokumenty stanowiące podstawę do wypłaty kredytu zostały skradzione, a następnie odpowiednio podrobione.

Dowód:

- wyjaśnienia M. M. K. k. 1600-1601, ujawnione na k. 1976, k. 2105-2106

- zeznania J. T. k. 561, ujawnione na k. 2056, k. 2056

- zeznania L. C. k. 1920-1924, ujawnione na k. 2082, k. 2082-2083

- zeznania G. D. k. 1875-1878v, 1887-1890, 1901-1903, 1910-1911, ujawnione na k. 2083, k. 2083-2084

- zeznania K. K. k. 15-16, 342-343, 1731-1747, ujawnione na k. 2233

- umowa kredytu k. 400, ujawniona na k. 2248

- karta weryfikacyjna k. 418, ujawniona na k. 2249

- umowa sprzedaży k. 420-421, ujawniona na k. 2249

- dowód rejestracyjny pojazdy k. 422, ujawniony na k. 2248

- opinia k. 1325-1388, ujawniona na k. 2249

Pieniądze zostały przelane na rachunek bankowy M. K. (1). Następnie M. K. (1) wypłacił pieniądze w powyższej kwocie i przekazał je owemu mężczyźnie.

Dowód:

- wyjaśnienia M. M. K. k. 1600-1601, ujawnione na k. 1976, k. 2105-2106

M. K. (1) był wcześniej karany sądownie.

Dowód:

- karta karna k. 1986, 2141-2142, ujawniona na k. 2249

- odpis wyroku k. 2239-2240, 2246, ujawniony na k. 2249

W toku postępowania przygotowawczego był badany sądowo – psychiatrycznie. Z treści opinii sądowo – psychiatrycznej wynikało, iż stan psychiczny w czasie popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

- opinia sądowo – psychiatryczna k. 1606-1608, ujawniona k. 2249

M. K. (1) , składając wyjaśnienia, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. M. K. (1) opisał swoją wersję, na rozprawie dodając jedynie, iż ów nieustalony mężczyzna miał na imię H.. Sąd uznał wyjaśnienia M. K. (1) za częściowo wiarygodne. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, iż w czasie gdy pracował w myjni samochodowej w 2002 roku na U., założył on konto w Banku (...). Wyjaśnienia te były zgodne z przedłożoną w sprawie opinią grafometryczną. Ponadto, Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, iż na owo konto, na prośbę nieznanego mu, stałego klienta z myjni samochodowej, miały być przelane pieniądze i pieniądze te zostały przelane po podaniu przez M. K. (1) numeru jego konta temu nieznanemu mężczyźnie. Wyjaśnienia oskarżonego co do mechanizmu działania grupy były spójne z zeznaniami G. D. (2), który potwierdził, iż odbierał pieniądze od osób, na konto których przelewane były pieniądze z przyznanych kredytów. Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom oskarżonego, iż wypłacił on pieniądze w kwocie 30.500,00 złotych, które następnie przekazał owemu mężczyźnie. Wskazana kwota, jak to wynikało z dokumentacji kredytowej miała być przelana na konto M. K. (1) zgodnie z umową kredytu na zakup samochodu z dnia 28 sierpnia 2002 roku. Sąd także dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, iż po tejże transakcji nie spotkał on więcej tego mężczyzny, a sam nie dostał za to żadnych pieniędzy. W toku postępowania nie przedłożono jakichkolwiek dowodów, które by wykluczały wyjaśnienia oskarżonego. Na koniec Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia M. K. (1), iż nie znał on wskazanych mu osób, gdyż podane osoby – J. T. (1), J. B., G. S., G. D. (2), J. D. (1) i L. C. (2) zeznali, że nie znali M. K. (1) i w tym fragmencie wyjaśnienia oskarżonego korespondowały z zeznaniami wskazanych świadków. Uwzględniając treść zeznań L. C. (2) i G. D. (2), iż dokumenty stanowiące podstawę do przyznania i wypłaty kredytów zaciągniętych na zakup samochodów były podrabiane, to Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał na swoją rolę w tymże procederze. Do akt załączono dowód rejestracyjny pojazdu na nazwisko M. K. (1), jak i umowę sprzedaży samochodu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), jednak, na co wskazali przesłuchani w sprawie świadkowie – L. C. (2) i G. D. (2), dokumenty te były podrabiane przez osoby z (...) Grupy (...).

J. T. (1) , składając zeznania podała, iż nie znała oskarżonego – M. K. (1). W tym fragmencie Sąd dał wiarę zeznaniom J. T. (1), gdyż były one zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego. J. T. (1) opisała w jakich okolicznościach skradziono jej w 2002 roku dokumenty, w tym dowód osobisty. W tym fragmencie Sąd uznał zeznania J. T. (1) za wiarygodne, gdyż były one zgodne z przedłożonym w sprawie poświadczeniem. J. T. (1) zeznała także, co Sąd uznał za wiarygodne, iż nigdy nie brała kredytu w firmie (...) w W. na zakup samochodu, nie współpracowała z firmą (...), nie kupowała żadnego samochodu. Zeznania J. T. (1) w tym fragmencie były zgodne z przedłożoną w sprawie opinią grafometryczną, w której wykluczono, aby podpisy widniejące na wniosku o przyznanie kredytu i na umowie kredytu były podpisami J. T. (1). Ponadto, zeznania te korespondowały z zeznaniami L. C. (2), G. D. (2) i K. K. (2), którzy wskazali, iż kredyty, w tym kredyt dla J. T. (1), były przyznawane na podstawie podrobionych dokumentów.

J. Ś. (poprzednie jego nazwisko D.) składając zeznania wskazał jedynie, iż nazwisko oskarżonego nic mu nie mówiło. W tym zakresie Sąd uznał zeznania J. Ś. za wiarygodne, gdyż korespondowały one z wyjaśnieniami M. K. (1), który także nie znał J. D. (2). Nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy zeznania J. Ś.. Twierdził, iż nic mu nie wiadomo na temat kredytów zaciąganych w (...) Grupie (...) w W..

L. C. (2) , składając zeznania wskazał na swoją rolę w przestępczym procederze, działającym w celu uzyskania kredytów z (...) Grupy (...). L. C. (2) zeznał, iż kredyty z (...) Grupy (...) były uzyskiwane na podstawie podrobionych dokumentów, zaś dokumenty tożsamości były kradzione i fałszowane. L. C. (2) zeznał również, iż zdarzało się, iż pieniądze były przelewane na konto innych osób niż G. D. (2). L. C. (2) dodał, iż nie był mu znany M. K. (1). Sąd uznał zeznania i wyjaśnienia L. C. (2) za wiarygodne. Korespondowały one z wiarygodnymi w tym zakresie wyjaśnieniami M. K. (1), z zeznaniami J. T. (1) i K. K. (2), a także G. D. (2). Poza tym, fakt, iż dokumenty stanowiące podstawę do wypłaty kredytów przyznanych na zakup samochodów z (...) Grupy (...) w W. były podrabiane wynikało z treści opinii grafometrycznej. W pozostałym zakresie zeznania L. C. (2) nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy.

Konfrontując treść zeznań L. C. (2), G. D. (2), J. ś. i G. S.dotyczących okoliczności przestępczych mechanizmów działania osób zaangażowanych w ów proceder – kto podrabiał dokumenty, kto o tym wiedział w (...) Grupie (...), kto posiadał wiedzę wśród pracowników tejże instytucji o takim działaniu, Sąd zauważył rozbieżności. Jednakże, w ocenie Sądu, w związku z tym, iż treść tych zeznań nie dotyczyła zachowania oskarżonego M. K. (1)i nie wpływała na ocenę jego zachowania pod kątem wypełnienia przez niego znamion zarzucanego mu czynu, gdyż zeznania te dotyczyły zachowania pracowników (...) Grupy (...)i osób z nią współpracujących, to nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.

G. D. (2) składając wyjaśnienia opisał swój udział w przestępczym procederze uzyskiwania kredytów z (...) Grupy (...) w W.. G. D. (2) twierdził, iż odbierał jedynie pieniądze z banku po ich przelaniu na konto danej osoby. Opisał on schemat działania grupy, która uzyskiwała kredyty, wskazując, iż w grupie tej działała także G. S.. G. D. (2) opisał także na czym polegała metoda wyłudzenia kredytu – poprzez fałszowanie dokumentacji kredytowej, w tym dowodu rejestracyjnego pojazdu, dowodu osobistego. Wskazał on także rolę m.in. G. S. w tymże procederze, która zajmowała się kredytem przyznanym na nazwisko J. T. (1). Zeznania G. D. (2) Sąd uznał za wiarygodne, gdyż były one spójne z zeznaniami L. C. (2) i K. K. (2). Fakt, iż dokumenty stanowiące podstawę do przyznania kredytu były podrabiane potwierdzała treść opinii grafometrycznej. Zeznania G. D. (2), iż nie znał on oskarżonego korespondowały z wyjaśnieniami samego M. K. (1). W pozostałym zakresie wyjaśnienia i zeznania G. D. (2) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

A. T. , składając zeznania opisała procedurę przyznawania kredytów obowiązującą w (...) Grupie (...) w W.. Z zeznań A. T. wynikało, iż nie zajmowała się ona kredytem udzielonym na nazwisko J. T. (1). Nie znała ona oskarżonego. W związku z powyższym, nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy zeznania A. T..

J. B. , składając zeznania, opisał swoją rolę w procederze przekazywania pieniędzy uzyskanych z kredytów na zakup samochodów, udzielanych przez (...) Grupę (...) w W.. Jednakże, zeznania J. B. dotyczyły innych osób, którym udzielono kredyt niż J. T. (1). J. B. potwierdził jedynie, iż nie znał oskarżonego – M. K. (1) i w tym fragmencie zeznania świadka były spójne z wyjaśnieniami oskarżonego. W pozostałym zakresie zeznawania J. B. nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy.

G. S. , składając zeznania opisała procedurę jaka obowiązywała w (...) Grupie (...) w W. w związku z udzielaniem kredytu na zakup samochodu. G. S., składając wyjaśnienia będąc podejrzaną o „wyłudzenie” kredytu m.in. na rzecz J. T. (1), twierdziła, iż osoby, na rzecz których sporządzane były umowy kredytowe były w biurze (...) w W., a przed sporządzeniem umowy kredytowej okazywane były dokumenty potwierdzające tożsamość danej osoby, zakup pojazdu oraz dokumenty konieczne do przyznania kredytu. Uwzględniając wiarygodną treść zeznań J. T. (1), to Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom G. S., iż osoby, na rzecz których udzielany był kredyt stawiały się osobiście w siedzibie (...). W tym zakresie zeznania J. T. (1), wykluczające wersję G. S. i wskazujące na jej rolę w przestępczym procederze, korespondowały z zeznaniami L. C. (2), G. D. (2) i K. K. (2). W toku postępowania nie zostało ustalone kto stawił się w siedzibie (...) zamiast J. T. (1) i kto posłużył się w tym zakresie jej dowodem osobistym. W pozostałym zakresie Sąd uznał wyjaśnienia G. S. za wiarygodne. W sposób ogólny opisywały procedurę przyznania kredytu. Zeznania te z uwagi na ich ogólną treść nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy. G. S. potwierdziła jedynie, iż nie kojarzyła nazwiska oskarżonego, co korespondowało z wyjaśnieniami samego oskarżonego, jak i nazwiska J. T. (1). W tym fragmencie Sąd uznał zeznania G. S. za wiarygodne.

W. T. składając zeznania zeznał, iż nie kojarzył nazwiska M. K. (1) ani J. T. (1). W. T. zeznał, iż w (...) Grupie (...) zajmował się weryfikacją wniosków o przyznanie kredytu samochodowego, osób ubiegających się o przyznanie kredytu, nie zajmował się udzielaniem kredytów i nie znał procedury udzielania kredytów. Zeznania W. T. nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy, tym bardziej, że nie dokonywał on weryfikacji danych J. T. (1).

K. K. (2) składając zeznania wskazał jedynie, iż G. S. ze strony (...) Grupy (...) zawarła m.in. umowę kredytu na zakup samochodu z osobą o danych J. T. (1). W tym zakresie Sąd uznał zeznania K. K. (2) za wiarygodne. Były one spójne z wyjaśnieniami złożonymi przez G. S., która nie kwestionowała faktu zawarcia takiej umowy, a także były zgodne z przedłożoną w sprawie umową o kredyt na zakup samochodu z dnia 28 sierpnia 2002 roku. K. K. (2) opisał również mechanizm działania osób, które działały w ramach wyłudzenia kredytu z (...), wskazując m.in. na rolę G. S.. Sąd w tym fragmencie uznał zeznania K. K. (2) za wiarygodne. Zeznania te korespondowały z zeznaniami L. C. (2) i G. D. (2). Były one zgodne z przedłożoną w sprawie opinią grafometryczną, z której wynikało, iż dokumenty stanowiące podstawę wypłaty kredytu na zakup samochodu były podrabiane. W tym miejscu należało dodać, iż K. K. (2) nie był bezpośrednim świadkiem zawierania umowy pomiędzy G. S. jako przedstawicielem (...) a osobą podającą się za J. T. (1). W pozostałym zakresie zeznania K. K. (2) nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

M. S. dokonywał weryfikacji klientów ubiegających się o kredyt na zakup samochodów. Składając zeznania, M. S. opisał w jaki sposób przeprowadzał weryfikację. Opisał on w jaki sposób przeprowadził weryfikację kredytobiorców, lecz jego zeznania nie dotyczyły J. T. (1). Zeznania M. S. nic nie wniosły do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii sądowo – psychiatrycznej w sprawie M. K. (1). Z treści opinii wynikało, iż stan psychiczny M. K. (1) w chwili zarzucanego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznawania znaczenia czynu oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem. Poczytalność oskarżonego zarówno w czasie czynu, jak i w czasie postępowania nie budziła wątpliwości. Opinia niniejsza została sporządzona na potrzeby przedmiotowego postępowania. Została ona sporządzona przez biegłych lekarzy psychiatrów – osoby posiadające odpowiednią wiedzę i odpowiednie doświadczenie zawodowe w danej dziedzinie. Opinia ta nie była kwestionowana przez strony ani nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd również w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii wydanej na podstawie ekspertyzy komparatystycznej grafizmu, wydanej w toku postępowania. Z treści opinii, sporządzonej na podstawie przeprowadzonych badań wynikało, iż podpisy usytuowane na dokumencie zatytułowanym (...), datowanym na dzień 22.08.2002 rok dotyczącym rachunku (...) są autentycznymi podpisami oskarżonego M. K. (1). Jednocześnie, z treści tejże opinii wynikało, iż wniosek o przyznanie kredytu z dnia 26 sierpnia 2002 roku oraz umowa kredytu z dnia 28 sierpnia 2002 roku nie zostały podpisane przez m.in. J. T. (1). Opinia niniejsza została sporządzona przez Laboratorium Kryminalistyczne (...) przez osoby posiadające odpowiednią wiedzę i doświadczenie zawodowe w przedmiotowej dziadzienie. Opinia ta nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. W tym miejscu należało dodać, iż nie wszystkie dokumenty przedłożone w sprawie, a stanowiące podstawę przyznania kredytu zostały poddane badaniu przez biegłego.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne przeprowadzone dowody z dokumentów. Zostały one sporządzone w przypisanej im formie i przez organy do tego powołane. Nie były kwestionowanie przez strony postępowania ani nie budziły wątpliwości Sądu.

M. K. (1)zarzucono, iż w sierpniu 2002 roku w W.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 38.243,48 zł (...) sp. z o.o.w ten sposób, że w (...) Banku (...) SAzałożył rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy nr (...) i podjął z niego pieniądze w/wym. kwocie, które wpłynęły z tytułu fikcyjnego kredytu samochodowego przyznanego na nazwisko J. T. (1), czym wprowadził w błąd pracowników banku i kredytodawcy, że jest sprzedawcą przedmiotowego samochodu, czym wyrządził szkodę w/wym. wysokości - o czyn z art. 286 § 1 kk

W myśl art. 286 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Korzyścią majątkową jest korzyść osiągana dla siebie lub dla kogo innego, w myśl definicji zawartej w treści art. 115 § 4 kk. Stronę podmiotową tego przestępstwa charakteryzuje umyślność w zamiarze bezpośrednim. Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem materialnym, zaś jego skutkiem – niekorzystne rozporządzenie mieniem w postaci zmniejszenia stanu majątkowego pokrzywdzonego (post. SN z 2 lutego 2004 roku, IV KK 322/03, OSNwSK 2004/1/233). Od strony podmiotowej, przestępstwo to jest zaliczane do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych, a ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działania musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (wyr. SN z 14 stycznia 2004 roku, IV KK 192/03, LEX nr 84458).

Na podstawie zebranego materiału dowodowego oraz poczynionych ustaleń, Sąd doszedł do przekonania, iż M. K. (1)dopuścili się popełnienia tego, że 28 sierpnia 2002 roku w W., pomógł do ukrycia pieniądze w kwocie 30.500,00 złotych, w sytuacji gdy na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, iż pieniądze te zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, iż udostępnił swój rachunek bankowy numer (...) w (...) Banku (...) SA, na który zostały wpłacone pieniądze we wskazanej powyżej kwocie przez nieustaloną osobę, a następnie pobrano te pieniądze z rachunku, to jest występku z art. 292 § 1 kk.

W myśl art. 292 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega kto rzecz, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Artykuł 292 § 1 kk tworzy typ podstawowy paserstwa nieumyślnego. Do przypisania sprawcy nieumyślności konieczne jest wykazanie, że podejmując określone czynności w konkretnym układzie okoliczności towarzyszących nie powziął przypuszczenia o przestępnym pochodzeniu rzeczy, przy czym ów brak wynikał z pewnego mankamentu jego zachowania, który można określić mianem naruszenia reguł prawidłowego, ostrożnego postępowania w danych okolicznościach (M. Dąbrowska-Kardas, Komentarz do art. 292 Kodeksu karnego (w:) A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze 2006). Okoliczności winny mieć charakter obiektywny i winny być uświadomione przez sprawcę. Strona podmiotowa charakteryzuje się tu istnieniem nieumyślności w odniesieniu do znamienia pochodzenia rzeczy z czynu zabronionego. Sprawca nie zdaje sobie sprawy z tego, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, choć może i powinien to przypuszczać. Chodzi tu o tzw. nieświadomą nieumyślność (M. Kulik, Komentarz do art. 292 Kodeksu karnego (w:) M. Mozgawa (red.), Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2013). Podkreślić należy, że nieumyślność dotyczy tu tylko samego pochodzenia rzeczy. Tutaj sprawca ma możliwość powzięcia przypuszczenia, że rzecz pochodzi z czynu zabronionego. Nie chodzi tu o uzyskanie pewności, ponieważ wówczas sprawca dopuściłby się paserstwa umyślnego. Wystarczy możliwość powzięcia przypuszczenia. Tym bardziej znamiona omawianego czynu są wypełnione, jeżeli sprawca powziął wspomniane przypuszczenie (M. Kulik, Komentarz do art. 292 Kodeksu karnego (w:) M. Mozgawa (red.), Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2013)

W zakresie przypisanego oskarżonemu czynu Sąd nie miał wątpliwości co do ich winy i sprawstwa przypisanego mu czynu. Sąd nie znalazł dowodu na uznanie M. K. (1) winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 kk.

W ocenie Sądu, zachowanie M. K. (1) wypełniło znamiona przestępstwa nieumyślnego paserstwa z art. 292 § 1 kk. W dniu 26 sierpnia 2002 roku została zawarta umowa sprzedaży samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Jako strony umowy wskazano M. K. (1) jako sprzedającego i J. T. (1) jako kupującą. Część pieniędzy, w kwocie 30.500,00 złotych, tytułem zapłaty za ów samochód miała pochodzić z kredytu uzyskanego na podstawie umowy z dnia 28 sierpnia 2002 roku. W tym momencie M. K. (1) udostępnił on swój rachunek bankowy w Banku (...), aby na tenże rachunek zostały przelane pieniądze z kredytu, pochodzące z (...) Grupy (...). Umowa kredytowa została zawarta na dane osobowe J. T. (1). Następnie, M. K. (1) wypłacił ze swego konta pieniądze pochodzące z przedmiotowego kredytu w kwocie 30.500,00 złotych i przekazał je temu mężczyźnie. M. K. (1) powyższych uzgodnień i czynności dokonał z nieustalonym mężczyznom – stałym klientem myjni samochodowej, w której pracował M. K. (1). W ocenie Sądu, oskarżony, uwzględniając całokształt okoliczności zdarzenia, mógł i powinien przypuszczać, że pieniądze, które następnie, zgodnie z ustaleniami, zostały przekazane owemu mężczyźnie, zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego. Na podstawie tychże okoliczności oskarżony mógł i winnien przypuszczać, że pieniądze te będą pochodziły z „nielegalnego źródła”, w sytuacji gdy dowiedział się, że będą one pochodziły ze sprzedaży samochodu. Pieniądze wpłacone na konto oskarżonego tytułem zapłaty, były dalej przekazane owemu mężczyźnie w kwocie pochodzącej z kredytu. W ten sposób, udostępniając swoje konto, a następnie wypłacając z niego pieniądze, które zostały przekazane nieznanemu mu mężczyźnie, M. K. (1) pomógł do ich ukrycia. Jak wynikało ze spójnych zeznań L. C. (2), G. D. (2) i K. K. (2), dokumenty stanowiące podstawę wypłaty kredytu były podrabiane, w tym dowody rejestracyjne pojazdów, dowody osobiste kredytobiorców. Fakt, iż wniosek o przyznanie kredytu i umowa kredytu nie zostały podpisane przez J. T. (1) został potwierdzony w treści opinii grafometrycznej.

W ocenie Sądu, w toku niniejszego postępowania nie przedstawiono dowodów, które by pozwoliły na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu. Nie przedstawiono dowodów, które by świadczyły o tym, iż M. K. (1) wiedział, miał świadomość, jak to wymagają znamiona przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kk, iż kredyt, z którego pochodziły pieniądze stanowiące część należności z tytułu sprzedaży pojazdu, nie będzie spłacany, tym bardziej, iż to nie on był stroną umowy kredytowej. Nie było przedstawionych dowodów, iż M. K. (1) współdziałał z innymi nieustalonymi osobami, wprowadzając w błąd pracowników banku i w konsekwencji doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...), tym bardziej, iż umowa kredytowa została zawarta za pośrednictwem (...) Grupy (...), reprezentowanej przez G. S.. Takiego wniosku nie można było wyprowadzić opierając się na zasadach logiki. Nie było dowodu świadczącego o tym, iż to M. K. (1) podpisał umowę sprzedaży samochodu, tym bardziej, jak to wynikało z zeznań L. C. (2), dokumenty te były podrabiane, a następnie przedkładane w (...) Grupie (...), aby w ten sposób uzyskać kredyt. Umowa kredytowa została zawarta na nazwisko J. T. (1), a jak wynikało z jej zeznań oraz treści opinii grafometrycznej, nie ona zawierała ową umowę. Pieniądze przekazane na podstawie tejże umowy na konto M. K. (1), a potem przekazane nieustalonemu mężczyźnie, nie zostały spłacone. Jednak, w toku postępowanie nie zostało wykazane, że oskarżony działał w tym przestępczym procederze w ten sposób, że miał świadomość w momencie zawierania umowy, wszystkich tych okoliczności, które już nastąpiły po zawarciu umowy i kiedy, jak to wynikało z wyjaśnień oskarżonego, nie miał on już kontaktu z owym mężczyznom. Jak to wskazano powyżej, w tym fragmencie Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, gdyż nie było dowodów obalających wersję oskarżonego, a przeciwnego do wersji oskarżonego stanu faktycznego nie dało się wywieść także na podstawie zasad logiki i doświadczenia. W takiej sytuacji, w ocenie Sądu, nie można było przypisać oskarżonemu popełnienie zarzucanego mu czynu, a jedynie pomoc do ukrycia pieniędzy w kwocie 30.500,00 złotych, w sytuacji gdy na podstawie towarzyszących okoliczności oskarżony mógł i powinien przypuszczać, iż zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego. Jak wynikało z zeznań L. C. (2) i G. D. (2), ludzie, na konto których wpłacano pieniądze byli „wykorzystywani” jedynie jako pośrednicy, a następnie pieniądze te były od nich odbierane. Przy przestępstwie oszustwa sprawca musi działać umyślnie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.

Uznając M. K. (1) za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, na podstawie art. 292 § 1 kk, Sąd wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, przy ustawowym zagrożeniu karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Za okoliczność obciążająca Sąd uznał wcześniejszą karalność oskarżonego, w czasie orzekania, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Sąd miał na uwadze również wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa. Za okolicznością łagodzącą, Sąd uznał także fakt, iż oskarżony złożył wyjaśnienia, które przyczyniły się do dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Poza tym, Sąd uwzględnił również, iż karalność oskarżonego dotyczyła czynów popełnionych już po popełnieniu czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd miał na względzie także rolę jaką pełnił oskarżony w tymże procederze.

Zgodnie z art. 69 § 1 i 2 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej 2 lat, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Przepis art. 70 § 1 pkt 1 kk, stanowi, iż okres próby w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wynosi od 2 do 5 lat.

Sąd stanął na stanowisku, iż zasadnym było w stosunku do oskarżonego skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Sąd wskazując maksymalny 5 – letni okres próby, wziął pod uwagę wcześniejszą karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, jednak Sąd miał na względzie, iż skazanie to nastąpiło za przestępstwa popełnione po popełnieniu przypisanego mu w niniejszym postępowaniu czynu. Sąd miał na względzie także wiek oskarżonego. Sąd uwzględnił także, iż oskarżony obecnie uczył się w liceum ogólnokształcącym. Zawieszając warunkowo wykonanie kary, Sąd miał na względzie czas jaki upłynął od momentu popełnienia przestępstwa do momentu orzekania. W ocenie Sądu, zastosowanie wobec M. K. (1) instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności w wystarczający sposób uświadomi mu karygodność jego zachowania i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, nawet w przypadku zawieszenia wykonania tej kary.

Sąd, obok kary pozbawienia wolności, z uwagi na działanie oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na podstawie art. 33 § 2 kk, wymierzył karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przyjmując równowartość jednej stawki na kwotę 10,00 złotych. Ustalając ilość stawek dziennych grzywny, Sąd miał na względzie, wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa oraz jego karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Ustalając zaś wartość jednej stawki dziennej grzywny, Sąd miał na względzie możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonego. W ocenie Sądu, tak wymierzona grzywna będzie stanowiła dla oskarżonego realną dolegliwość i będzie urealniała jej odpowiedzialność za przypisany mu czyn.

Zdaniem Sądu kara wymierzona wobec oskarżonego jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, spełniać będzie także cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a poniesionymi wydatkami, obciążył Skarb Państwa, uznając, iż sytuacja majątkowa i rodzinna oskarżonego wskazuje na to, iż uiszczenie kosztów sądowych byłoby zbyt uciążliwe dla niego i jego rodziny. M. K. (1) nie pracuje, będąc uczniem liceum ogólnokształcącego, pozostaje na utrzymaniu żony z dochodem miesięcznym około 1.400,00 złotych. Ponadto ma na utrzymaniu małoletnią córkę.