Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2014 roku

sprawy przeciwko Ł. Z. synowi K. i A. z domu Ć.

urodzonego (...) w Z.

obwinionego o to, że

w dniu 27 września 2013 r. około godz. 8:56 we W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki O. nr rej. (...) jadąc lewym pasem ruchu al. (...) od strony ul. pl. (...) w kierunku al. (...) nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznego odstępu od pojazdu poprzedzającego w wyniku czego na wysokości posesji nr (...) doszło do kolizji drogowej z samochodem marki T. nr rej. (...), którego kierujący jechał w tym samym kierunku ruchu i po wcześniejszej zmianie pasa ruchu na lewy rozpoczął hamowanie z przyczyn wynikłych w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 19 pkt 3 ust. 2 prd

******************

I.  uznaje obwinionego Ł. Z. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 19 pkt 3 ust. 2 prd i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2013 roku Ł. Z. kierował samochodem marki O. (...) nr rej. (...). Jechał lewym pasem ruchu al. (...), w kierunku Placu (...).

W tym samym kierunku poruszał się kierujący samochodem marki T. nr rej. (...), D. P.. Jechał on prawym pasem ruchu, następnie zaś - omijając znajdujące się przed nim pojazdy -wykonał manewr zmiany pasa ruchu na lewy, w wyniku czego znalazł się bezpośrednio przed pojazdem obwinionego.

Kierujący samochodem marki T., lewym pasem ruchu, przejechał 20-30 metrów, po czym zaczął hamować. Inny pojazd poruszający się bowiem prawym pasem ruchu, zmienił pas, wjeżdżając przed pojazd D. P..

Jadący za nim O. (...), Ł. Z., nie zatrzymał pojazdu przed samochodem marki T. i uderzył w jego tył.

W następstwie uderzenia oba pojazdy uległy uszkodzeniu.

W samochodzie O. (...)- przedni zderzak i pokrywa silnika.

W samochodzie T. (...)- tylny zderzak.

dowód:

zeznania D. P. k.41 akt;

opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków k. 44-50;

kosztorys (...) k.38akt;

notatka urzędowa k.3 akt.

Ł. Z. nie był karany sądownie za popełnienie przestępstwa.

dowód:

karta karna k.17 akt.

Ł. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach stwierdził, że kierujący samochodem marki T., wykonał manewr zmiany pasa ruchu bez jego sygnalizowania kierunkowskazem, następnie zaś, po wjechaniu na pas ruchu, którym poruszał się O. (...), rozpoczął gwałtownie hamować, co doprowadziło do najechania na tył T. przez pojazd obwinionego.

Analiza materiału dowodowego, a w szczególności rodzaju uszkodzeń w obu pojazdach - ich kształtu, charakteru, umiejscowienia i rozmiaru, pozwalają na nie budzące wątpliwości ustalenie, że samochód marki T. - przed uderzeniem w niego przez pojazd obwinionego –zajął w całości pas ruchu, na którym poruszał się O. (...) i znajdował się na wprost kierunku jazdy.

Manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy, wykonał - przy uwzględnieniu dopuszczalnej prędkości w miejscu kolizji (40 km/h) - w czasie 2,1 sekundy. Oznacza to, że obwiniony, reagując prawidłowo na powstałą sytuację w ruchu ( w czasie średnio 0,8 sekundy), miał około 1,3 sekundy na zmianę prędkości i odstępu względem poprzedzającego go samochodu marki T..

Tymczasem opisane wyżej uszkodzenia pojazdów wskazują jednoznacznie, że nie wykonał on żadnego manewru obronnego, mając możliwość, przy należytej obserwacji przedpola jazdy i zachowania należytego odstępu od poprzedzającego go pojazdu, bezkolizyjnego zatrzymania pojazdu.

Na fakt, że obserwacja obszaru, po którym poruszał się pojazd obwinionego, była przez niego niewłaściwa wskazuje również twierdzenie Ł. Z., że nie widział on kierunkowskazu, który włączył D. P., zmieniając pas ruchu. Okoliczność ta ma jednak drugorzędne znaczenie. Czas bowiem, w jakim nastąpiła zmiana pasa ruchu przez T., która – jak wyżej zaznaczono – przed uderzeniem w nią, w całości znalazła się na pasie ruchu O., był na tyle długi, by mógł on, przestrzegając dopuszczalnej prędkości jazdy, na hamowanie kierującego T. odpowiedzieć manewrem obronnym i zatrzymać się przed tym pojazdem. Tymczasem zachował się tak, jakby nie tylko włączonego kierunkowskazu w T. nie widział, lecz w ogóle nie dostrzegł tego pojazdu ( i z tego względu nie wykonał żadnego manewru obronnego).

Zaznaczyć przy należy, że D. P., po zmianie pasa ruchu przejechał jeszcze ok.20-30 metrów, zanim rozpoczął hamowanie T., co dawało obwinionemu dodatkowy czas na reakcję.

Okoliczności powyższe wynikają wprost z treści opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i dokonanych przez niego obliczeń.

Opinia biegłego jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności - nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).

Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron (Ł. Z., poza ogólnymi sformułowaniami, że nie zgadza się z treścią opinii, nie wskazał na żadne uchybienia, które mogłyby podważyć jej przydatność w postępowaniu jurysdykcyjnym).

Przy uwzględnieniu zatem treści opinii biegłego oraz mając na względzie przedstawioną wyżej ocenę materiału dowodowego Sąd uznał, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Kierując bowiem samochodem marki O. (...), stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, nie zachowując należytej ostrożności i bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu T. (...), w wyniku czego doprowadził do kolizji z tym samochodem, gdy jego kierowca, po zmianie pasa ruchu, rozpoczął hamowanie z przyczyn wynikłych w ruchu drogowym.

Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce, czas jego popełnienia oraz rodzaj naruszonych elementarnych zasad ruchu drogowego to okoliczności, które Sąd miał na względzie wymierzając obwinionemu karę grzywny.

Jest ona współmierna do stopnia jego zawinienia, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani - tym bardziej - odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. Uwzględniono bowiem również społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć nieprawidłowość niewłaściwość jego zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.