Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Ciechanowicz (spr.)

Sędziowie: SO Violetta Osińska

SO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 września 2014 r. w S.

sprawy ze skargi dłużnika K. K. (1)

na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) K. K. (2)w sprawie Km 1677/13 z dnia 5 sierpnia 2013 r. w postaci zawiadomienia o zajęciu rachunków bankowych

przy udziale wierzyciela (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S.

oraz dłużnika T. B.

na skutek zażalenia dłużników

na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2013 r., sygn. akt IX Co 6025/13

postanawia:

I.  oddalić zażalenie,

II.  zasądzić od dłużników solidarnie na rzecz wierzyciela kwotę 77 (siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie sygn. akt IX Co 6025/13 odrzucił zażalenie z dnia 28 listopada 2013 r. złożone przez dłużnika K. K. (1) na postanowienie z dnia 5 listopada 2013 r. w przedmiocie oddalenia skargi.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, na postanowienie w przedmiocie oddalenia skargi na zajęcie rachunków bankowych czy też w przedmiocie art. 759 § 2 k.p.c. w zakresie wydania bądź odmowy wydania poleceń komornikowi nie przysługuje zażalenie, albowiem nie jest to czynność kończąca postępowanie w sprawie egzekucyjnej. Nadto przepisy szczególne nie wskazują, iż w tym zakresie przysługuje zażalenie. Wobec powyższego sąd zażalenie odrzucił jako niedopuszczalne na podstawie art. 370 k.p.c.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiedli dłużnicy i zaskarżając je w całości wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania od wierzyciela.

W uzasadnieniu zarzucili, iż Sąd Rejonowy wydając zaskarżone rozstrzygnięcie naruszył prawo materialne, gdyż w żaden sposób nie zajął się faktem związanym ze spłatą wierzycielowi całości zadłużenia oraz faktem, iż postępowanie o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności jest w toku. Dalsze działania komornika powodują zatem niezasadne generowanie kosztów postępowania egzekucyjnego. Ponadto wskazali, iż od dnia 15 czerwca 2013 r. brak jest uzasadnienia na prowadzenie postępowania egzekucyjnego do wierzytelności, a w związku z brakiem postępowania o kosztach brak jest również podstaw do egzekucji tych kosztów.

W odpowiedzi na zażalenie wierzyciel wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od dłużników solidarnie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie podlegało oddaleniu.

O dopuszczalności zażalenia na postanowienie sądu rozpoznającego skargę na czynności komornika decydują dwa przepisy, mianowicie art. 767 ⁴ k.p.c. oraz art. 13 § 2 k.p.c. Pierwszy z nich stanowi, że zażalenie na postanowienie sądu przysługuje w wypadkach wskazanych w ustawie tj. części trzeciej (postępowanie egzekucyjne) Kodeksu postępowania cywilnego. Drugi zaś nakazuje przepisy o procesie stosować odpowiednio do innych rodzajów postępowań unormowanych w tym kodeksie, chyba ze przepis szczególny stanowi inaczej. W postępowaniu egzekucyjnym ma, więc zastosowanie art. 394 § 1 k.p.c. Przepis ten mówi, że środek zaskarżenia, jakim jest zażalenie przysługuje tylko na postanowienie sądu I instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia Sądu I instancji i zarządzenia przewodniczącego enumeratywnie wymienione w pkt 1-12 tego przepisu.

Postanowienie sądu, oddalające skargę na czynność komornika, polegającą na zajęciu rachunków bankowych nie zawiera się w katalogu rozstrzygnięć znajdującym się w punkcie od 1 - 12 art. 394 § 1 k.p.c. Należy, więc odpowiedzieć na pytanie czy tego rodzaju postanowienie kończy postępowanie w sprawie. W postanowieniu z dnia (...)., (...)Sąd Najwyższy stwierdził - podkreślając, że przyjęte w postępowaniu rozpoznawczym rozumienie pojęcia „orzeczenie kończące postępowanie w sprawie” wymaga w postępowaniu egzekucyjnym uwzględnienia specyfiki i charakteru tego postępowania- że w sprawie egzekucyjnej orzeczeniem kończącym postępowanie jest nie tylko orzeczenie kończące postępowanie jako całość, ale także postanowienie sądu definitywnie zamykające samodzielną, zasadniczą część postępowania egzekucyjnego.

Nie jest możliwe przyjęcie, że rozstrzygnięcie sądu, oddalające skargę na czynność komornika, polegającą na zajęciu rachunków bankowych jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie egzekucyjnej. Nie kończy także części tego postępowania. Postępowanie egzekucyjne toczy się bowiem dalej. Również żaden z przepisów regulujących postępowanie egzekucyjne nie wskazuje, ażeby zaskarżalnym było takiego rodzaju postanowienie.

Pozbawienie dłużnika możliwości zaskarżenia pewnych orzeczeń sądu nie pozbawia go jednak w zupełności sądowej kontroli prawidłowości czynności egzekucyjnych, gdyż założeniem art. 759 § 2 i art. 767 k.p.c. jest zapewnienie ciągłego nadzoru judykacyjnego nad tokiem egzekucji. Postępowanie to ma jednak charakter wykonawczy i dlatego ogranicza się w zasadzie w jednej instancji. Tylko w szczególnych wypadkach ustawodawca dopuścił ponowną weryfikację czynności egzekucyjnej przez sąd II instancji. Dodatkowym zabezpieczeniem dłużnika jest możliwość żądania umorzenia egzekucji poprzez złożenie wniosku komornikowi, jeżeli uważa, że prowadzone przeciwko niemu postępowanie jest niedopuszczalne. Na postanowienie sądu rozpoznające skargę w tym przedmiocie przysługuje zażalenie (art. 828 k.p.c.), co również umożliwia instancyjną kontrolę prowadzenia postępowania egzekucyjnego. (tak, Sąd Najwyższy w uchwale z dnia(...) (...)W przypadku zaś, gdy dłużnik kwestionuje zasadność i wymagalność obowiązku stwierdzonego tytułem wykonawczym w ogólności, przysługuje mu droga postępowania rozpoznawczego. Skutki prawne stąd wynikające mogą być bowiem stwierdzone wyłącznie w drodze procesu przewidzianego w art. 840 k.p.c. tj. w trybie powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości albo w części.

Reasumując skoro zarówno w świetle przepisów regulujących postępowanie egzekucyjne, jak i w świetle art. 394 § 1 k.p.c. postanowienie sądu I instancji o oddaleniu skargi na czynność komornika o zajęciu rachunków bankowych jest niezaskarżalne, to dłużnikom nie przysługiwał żaden środek zaskarżenia. Powyższe ustalenie zaś prowadziło do oddalenia zażalenia na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c., o czym Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie I sentencji.

Wierzyciel wygrał również postępowanie zażaleniowe. Na koszty postępowania zażaleniowego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 60 złotych, wynikającej z § 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z §12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia (...)r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i ponoszenia przez(...)kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ((...) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Łącznie koszty wyniosły 77 zł i w takiej też wysokości zostały zasądzone. Podstawę prawną orzeczenia o kosztach stanowi przepis art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Orzeczenie zostało zawarte w punkcie II sentencji.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)