Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Ryszard Kozłowski

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko J. S.

o wynagrodzenie i odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanej J. S.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 marca 2014 r. sygn. akt X P (upr) (...)

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Powódka M. M. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej J. S. kwoty 1.600 zł tytułem odszkodowania, kwoty 1.560,45 zł tytułem niewypłaconego wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2013 r., pracę w godzinach nocnych i nadliczbowych oraz kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów porady prawnej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2013 roku do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od pozwanej J. S. na rzecz powódki M. M.: 1. kwotę 1.560,45 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2013 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia; 2. kwotę 100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 listopada 2013 r. do dnia zapłaty (pkt I), dalej idące powództwo oddalił (pkt II), wyrokowi w pkt I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.126 zł brutto (pkt III), nakazał pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa /kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia/ kwotę 50 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy (pkt IV), orzekł, iż pozostałe koszty sądowe ponosi Skarb Państwa (pkt V).

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w części tj. co do kwoty 476,55 zł i zarzucając:

I.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 78 § 1 k.p. poprzez jego błędną wykładnię albowiem Sąd I instancji niewłaściwie przyjął, że część niewypłaconego powódce przez pozwaną wynagrodzenia za pracę za 29 dni czerwca 2013 r. wynosi 1560,45 zł

II.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 505 ³ § 1 i 2 k.p.c. oraz art. 191 k.p.c. albowiem Sąd I instancji nie był uprawniony do zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kwoty 100 zł w punkcie I.2 zaskarżonego wyroku

III.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 230 k.p.c. oraz art. 207 k.p.c. albowiem Sąd I instancji niewłaściwie przyjął, że pozwana przyznała fakty, które stanowiły podstawę dochodzonych przez powódkę w niniejszym procesie roszczeń

IV.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 328 § 2 k.p.c. albowiem Sąd I instancji nie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy prawnej oraz nie przytoczył przepisów prawa w odniesieniu do kwoty 100 zł zasądzonej od pozwanej na rzecz powódki w punkcie I.2 zaskarżonego wyroku

W oparciu o powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1183,47 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2013 r., zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kwoty 297,52 zł z tytułu kosztów procesu przed Sądem I instancji, zasądzenie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwoty 37 zł z tytułu opłaty od pozwu od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu za II instancję, w tym kwoty 90 zł z tytułu kosztów zastępstwa adwokackiego oraz kwoty 30 zł z tytułu opłaty od apelacji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne znajdujące potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, które ocenił zgodnie z obowiązującymi zasadami, wskazał dowody, na których się oparł a nadto wyjaśnił podstawy prawne wyroku z przytoczeniem prawa. Sporządzone uzasadnienie nie narusza art. 328 § 2 k.p.c. zgodnie z którym uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sporządzone uzasadnienie wyroku zawiera elementy pozwalające na weryfikację stanowiska sądu i tym samym umożliwia Sądowi Okręgowemu dokonanie kontroli instancyjnej.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że powódce przysługiwało wynagrodzenie za okres od 1 do 29 czerwca 2013 r. Okoliczność ta została zresztą przyznana przez stronę pozwaną, która w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazała, że nie wypłaciła powódce całego wynagrodzenia za pracę w miesiącu czerwcu 2013 r. Pozwany pracodawca nie odniósł się jednak do kwestii pracy powódki w nadgodzinach oraz w porze nocnej. Zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Strona pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie przedstawiła dokumentacji dotyczącej czasu pracy powódki czy wypłaty wynagrodzenia, a nawet wysokości wynagrodzenia zasadniczego powódki, zatem Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o dokumenty przedstawione przez powódkę słusznie przyjmując, że polegają one na prawdzie. Strona pozwana nie przedstawiając żadnego dowodu na poparcie swojego stanowiska musiała liczyć się z tym, że w takiej sytuacji stanowisko powódki zostanie uznane za zasadne. Nadto Sąd Rejonowy trafnie zauważył, że wynagrodzenie powódki w kwocie 1386 zł było niezgodne z obowiązującymi wówczas przepisami regulującymi kwestię minimalnego wynagrodzenia, które wynosiło od dnia 1 stycznia 2013 r. 1.600 zł.

Powódka wniosła o zasądzenie kwoty 1560,45 zł, w tym 32 zł tytułem dodatku za pracę w godzinach nocnych i 304,64 zł tytułem dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych i taką też kwotę zasądził Sąd I instancji. Gdyby strona pozwana przedstawiła na żądanie Sądu zaświadczenie o zarobkach powódki i wysokości jej wynagrodzenia zasadniczego kwota ta mogłaby zostać zweryfikowana przez Sąd Rejonowy. Jednak pozwany pracodawca tego nie zrobił, przekazując nawet akta osobowe już po ogłoszeniu wyroku w pierwszej instancji. Również do apelacji nie zostało dołączone zaświadczenie wskazujące na wysokość zarobków powódki, a strona pozwana wskazała jedynie, że nie kwestionuje żądań powódki w zakresie sum pieniężnych z tytułu przepracowanych w czerwcu 2013 r. godzin nadliczbowych i pracy w godzinach nocnych. W takiej sytuacji nie można mówić o naruszeniu art. 230 k.p.c., art. 207 k.p.c. czy art. 78 § 1 k.p. i apelacja strony pozwanej we wskazanym zakresie nie mogła przynieść zamierzonego skutku.

Dalej uznać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo zasądził na rzecz powódki kwotę 100 zł jako odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów związanych z koniecznością wytoczenia powództwa. Powódka wykazała fakt poniesienia wskazanej kwoty na poradę prawną przedkładając fakturę VAT. Nie ma natomiast dowodów, że powyższa porada nie dotyczyła niniejszej sprawy. W takiej sytuacji twierdzenia powódki uznać należało za wiarygodne, a poniesione w tym zakresie koszty pozwana winna zwrócić powódce, o czym zasadnie orzekł Sąd Rejonowy.

Skoro apelacja pozwanej okazała się bezzasadna, to na zasadzie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu, co skutkowało orzeczeniem jak w sentencji wyroku.