Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Bogdan Kijak (spr.)

Sędziowie: SSO Anna Pater

SSR del. Jerzy Bogacz

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Olszowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Gajdy

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2014r.

sprawy R. K.

oskarżonego o przestępstwo z art.178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Limanowej

z dnia 10 kwietnia 2014r. sygn. akt II K 149/13

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną a kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 241/14

UZASADNIENIE

R. K. oskarżony był o to, że:

- w dniu 11 listopada 2012 roku w miejscowości N., rejonu (...) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwym, gdzie wynik badania na urządzeniu Alcotest wykazał: I badanie 1,11 mg/l, II badanie 1,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 20.04.2014 r., sygn. II K 149/13 Sąd Rejonowy w Limanowej uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją prokurator.

Zarzucając:

a/ obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść wyroku, a zwłaszcza – art. 5 § 2 kpk i art. 201 kpk, polegającą na zastosowaniu zasady, iż nie dających się usunąć wątpliwości nie rozstrzyga się na niekorzyść oskarżonego, bez uprzedniego wykorzystania istniejących możliwości dowodowych pozwalających na usunięcie powziętych wątpliwości faktycznych, poprzez zasięgnięcie opinii instytutu, zakładu lub instytucji naukowej w sytuacji wystąpienia sprzeczności w treści opracowanych opinii retrospektywnych przez: R. C.z Laboratorium (...) oraz Instytutu Ekspertyz Sądowych w K. w zakresie określenia wielkości stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonego R. K. w momencie popełnienia zarzuconego mu czynu;

b/ art. 7 i 410 kpk, polegającą na pominięciu przy ustalaniu stanu faktycznego i nie przyjęcia za podstawę orzeczenia okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonego R. K. złożonych w toku postępowania przygotowawczego w trakcie konfrontacji ze świadkiem, jak i wyjaśnień złożonych przed Sądem I-szej instancji, w których potwierdził, iż przed kierowaniem pojazdu spożywał alkohol w postaci piwa oraz treści opinii z dnia 13 lutego 2014 r., opracowanej przez Instytut Ekspertyz Sądowych w K., w której ustalono, że „gdyby oskarżony spożył rzeczywiście, przed zdarzenie 250-500 ml piwa /jak wynikało z jego wyjaśnień/…// to zawartość alkoholu w jego organizmie w dniu 11 listopada 2012 r. około godziny 14 prowadziłaby do stężenia wynoszącego 0,2-0,4 promila, a tym samym przytoczone dowody wskazywałyby na prowadzenie przez oskarżonego pojazdu po życiu alkoholu i przemawiały za przyjęciem, iż R. K. dopuścił się wykroczenia z art. 87 § 1 kw,

wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Limanowej do ponownego rozpoznania.

W pisemnym uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż wydane w niniejszej sprawie opinie były niepełne i sprzeczne, dlatego konieczne było podjęcie czynności o jakich mowa w art. 201 kpk, a przedwczesne było sięgnięcie do nakazu z art. 5 § 2 kpk. Zarzucił, iż Sąd Rejonowy nie uwzględnił tej części opinii biegłej z Instytutu Ekspertyz Sądowych, w której podała ona, iż zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego prowadziła do stężenia wynoszącego 0,2 – 0,4 promila.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna. Sąd Rejonowy po poprawnie i wnikliwie przeprowadzonym postępowaniu, w pisemnym uzasadnieniu wyroku ustosunkował się do całości materiału dowodowego zebranego w sprawie, a następnie w sposób rzeczowy i przekonujący podał, na jakich dowodach oparł ustalenia faktyczne i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie narusza zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w związku z tym mieści się w granicach prawa do swobodnej ich oceny, określonego w art. 7 kpk. Apelacja oceny tej skutecznie nie podważa, dlatego też uznać ją należy wyłącznie za polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami faktycznymi Sądu Rejonowego.

Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów apelacji, stwierdzić należy, co następuje.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy art. 5 § 2 kpk i art. 201 kpk. Sąd Rejonowy wyczerpał wszelkie możliwości dowodowe w niniejszej sprawie, a w takim stanie rzeczy uprawniony był, a wręcz zobligowany do sięgnięcia do nakazu o jakim mowa w art. 5 § 2 kpk. Za nieporozumienie uznać przy tym należy zarzucenie Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 201 kpk, skoro sąd ten postąpił w zgodzie z tym przepisem, przeprowadzając dwukrotnie w postępowaniu sądowym dowód z opinii biegłej toksykolog z Instytutu Ekspertyz Sądowych w K.. Konieczność przeprowadzenia tych dowodów wynikała z tego, że to właśnie opinia uzyskana w postępowaniu przygotowawczym przez prokuratora zawierała wady o jakich mowa w art. 201 kpk. Po uzyskaniu pierwszej opinii z Instytutu Ekspertyz Sądowych, Sąd Rejonowy zażądał opinii uzupełniającej – kierując się tym, by wyczerpująco wyjaśnić wszelkie mające dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Sąd Rejonowy postąpił zatem zgodnie z tym, do czego obliguje art. 201 kpk w razie wystąpienia przewidzianych w tym przepisie przesłanek. Nie można przy tym zasadnie twierdzić, by między opiniami biegłej z Instytutu Ekspertyz Sądowych, a opinią biegłego R. C. zachodziły sprzeczności uzasadniające konieczność uzyskania stanowiska od wszystkich biegłych, tym bardziej powołanie innych biegłych. Opinie biegłej z Instytutu Ekspertyz Sądowych były bardziej szczegółowe i tym samym pełne, a nadto biegła podała na czym polegał błąd biegłego R. C. – przyjęcie, że konsumpcja 250 ml piwa mogła doprowadzić do stanu nietrzeźwości (k. 145). W tych okolicznościach, nie było powodów, by ponawiać dowód z opinii biegłych toksykologów. Nie było też wewnętrznej sprzeczności w opinii biegłej z Instytutu Ekspertyz Sądowych – opinia uzupełniająca precyzowała nie dość jednoznaczny wniosek opinii zasadniczej. Oczywistym jest przy tym, że nie można upatrywać naruszenia art. 201 kpk w tym, że uznana końcowo za miarodajną opinia, zawiera wnioski podważające zasadność postawionego oskarżonemu zarzutu.

Chybiony jest zarzut obrazy art. 7 i art. 410 kpk. Stwierdzić należy, iż to konstrukcja tego zarzutu polega na wybiórczym i fragmentarycznym odwołaniu się do materiału dowodowego sprawy. Bezsporne jest, iż biegła toksykolog z Instytutu Ekspertyz Sądowych wyraziła pogląd podany w omawianym zarzucie. Rzecz jednak w tym, iż powołany w zarzucie cytat nie wyczerpuje całości opinii biegłej. W opinii uzupełniającej biegła stwierdziła bowiem, iż spożycie przez oskarżonego 250 ml piwa mogło prowadzić do maksymalnego stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego wynoszącego 0,2 promile, „ nie jest jednak możliwe określenie, czy oskarżony rzeczywiście osiągnął takie stężenie” (k. 143-145) . Z opinii tej wynika zatem jedynie prawdopodobieństwo osiągnięcia w organizmie oskarżonego stężenia pozwalającego mu przypisać prowadzenie samochodu w stanie po użyciu alkoholu – nie ma jednak pewności, co jest niezbędnym warunkiem przypisania winy.

Chybionym zabiegiem jest w związku z powyższym powoływanie się jedynie na część wypowiedzi biegłej dla wykazania rzekomego błędu Sądu Rejonowego.

Podejmując próbę podważenia trafności zaskarżonego wyroku, skarżący powołał się na część dowodów, pomijające te, których treść zdecydowała o wydaniu wyroku uniewinniającego, nie dostrzegł też podejmowanych przez Sąd Rejonowy czynności dowodowych zmierzających do należytego wyjaśnienia sprawy. Z tych powodów apelację uznano za bezzasadną w stopniu oczywistym.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniesionej apelacji i uznając ją za oczywiście bezzasadną, na podstawie art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, a kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.