Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania Z. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 26 września 2013 r. Nr (...)

w sprawie Z. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (wysokość renty)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala Z. Ś. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia(...)

Sygn. akt IV U 1241/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 26 września 2013r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu Z. Ś. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od (...).

W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że niezdolność do pracy nie powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia (zgodnie z orzeczeniem z 8 sierpnia 2008r. niezdolność do pracy powstała 11 lipca 2006r.) natomiast ostatnie ubezpieczenie ustało dnia 31 grudnia 2013r. Nadto ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Od decyzji tej odwołanie wniósł ubezpieczony Z. Ś. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty. W uzasadnieniu decyzji podniósł, iż choruje na serce, jest pod opieką Poradni Pulmonologicznej i Cukrzycowej, ma udokumentowane 32 lata i 2 miesiące okresów składkowych. Wiek i stan zdrowia nie pozwalają mu na podjęcie pracy. Załączył karty informacyjne leczenia szpitalnego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że ubezpieczony nie przedstawił dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji ZUS.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. Ś., ur. (...), od 1 czerwca 2008r. do 30 czerwca 2013r. był uprawniony do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (k. 113, 129, 193, 213, 227 a.r.). W dniu 12 czerwca 2013r. wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 231 a.r.). Po przeprowadzeniu badania lekarskiego Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 lipca 2016r. (k. 233 a.r.). Ubezpieczony wniósł sprzeciw od tego orzeczenia i sprawa została przekazana Komisji Lekarskiej ZUS. Komisja Lekarska ZUS po stwierdzeniu u wnioskodawcy przewlekłej choroby wieńcowej, przebytego w 2006r. zawału serca, leczonego P. (...) z wszczepieniem stentu oraz przebytego P. (...) z wszczepieniem (...)– 2008r., a także ponownie P. (...) – sierpień 2013r., (...) i obturacyjnego bezdechu sennego uznała go za częściowo niezdolnego do pracy do 28 lutego 2017r. (k. 14 a.l., k. 238 a.r.).

Badając sporną okoliczność niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy kardiologa, pulmonologa i diabetologa. Biegli wymienionych specjalności w swojej opinii (k. 12-16 a.s.) stwierdzili u ubezpieczonego: (...) postać umiarkowana, obturacyjny bezdech senny leczony (...), chorobę wieńcową z nawracającymi objawami ostrych zespołów wieńcowych, stan po zawale ściany dolnej leczony (...) z założeniem stentu (2006r.), angioplastykę (...) z implantacją stentu (2008r.), angioplastykę GO z implantacją stentu DES (VIII.2013r.), zaostrzenie przewlekłej choroby wieńcowej – angioplastyka restenozy w (...) w GO z implantacją DES (XII 2013r), nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2 wyrównaną. Schorzenia te, zdaniem biegłych, powodują całkowitą niezdolność do pracy.

Organ rentowy kwestionował opinię i wniósł o powołanie innego zespołu biegłych kardiologa i pulmonologa. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. stwierdził, że biegli nie wykazali objawów naruszenia sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym ubezpieczonemu wykonywanie jakiejkolwiek pracy. W badaniu Komisji Lekarskiej ZUS nie stwierdzono cech niewydolności oddechowej oraz krążenia. Nie ma danych medycznych aby po ostatniej interwencji kardiochirurgicznej przebieg choroby wieńcowej był niestabilny. Nie ma danych o pogorszeniu stanu zdrowia i zaostrzeniu przebiegu schorzeń od czasu badania przez komisję lekarską ZUS do dnia badania przez biegłych. Istniejące schorzenia w obecnym stanie ich zaawansowania oraz po uwzględnieniu wieku i przebiegu pracy zawodowej ubezpieczonego nie rokują istotnej poprawy i odzyskania pełnej zdolności do pracy, ale obecnie uzasadniają orzeczenie częściowej niezdolności do pracy (k. 23 a.s.).

Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2014r. ubezpieczony wskazał, że z zawodu jest mechanikiem samochodowym i tokarzem. Pracował jako lakiernik. Przeszedł zawał. Po badaniu u lekarza orzecznika wstawiono mu trzeci i czwarty stent.

Sąd zwrócił akta biegłym w celu ustosunkowania się do zarzutów organu rentowego.

W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali swoją opinię główną. Wskazali, że całkowita niezdolność do pracy powstała u ubezpieczonego 12 czerwca 2013r. i okres jej trwania ustalili do 12 czerwca 2015r. (k. 30 a.s.).

Organ rentowy kwestionował powyższą opinię i wnosił o powołanie innego zespołu biegłych. W ocenie Przewodniczącej Komisji Lekarskiej ZUS opinia uzupełniająca nie wniosła nic nowego do sprawy, biegli nie wykazali znacznego naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy.

Na rozprawie w dniu 4 września 2014r. pełnomocnik organu rentowego popierał wniosek dowodowy, wnosił o oddalenie odwołania.

Wniosek ten Sąd oddalił, uznając, iż sporna okoliczność została już dostatecznie wyjaśniona.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.58 ust.1 pkt 5 i ust.2 ustawy warunek posiadania okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, przy czym ów 5-letni okres ubezpieczenia powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. W myśl ust.4 art.58 ustawy spełnienie tego ostatniego warunku nie jest wymagane, jeżeli ubezpieczony osiągnął okres składkowy wynoszący w przypadku mężczyzny co najmniej 30 lat oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, że ubezpieczony spełnia warunki do przyznania mu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd podzielił opinię biegłych, ponieważ została wydana przez lekarzy odpowiedniej specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z jego dokumentacją lekarską. Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionej opinii biegłych diabetologa, kardiologa i pulmonologa. Przy ocenie opinii wydanej w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, który uznali, że Z. Ś. jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawcy. Sąd Najwyższy wy­jaśniał w przeszłości, że do dowodu z opinii biegłego nie mo­gą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 kpc, a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, Lex nr 7404). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania (wyrok SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869). Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii oraz, że nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych przekonanie ubezpieczonego o utrzymującym się stanie inwalidztwa (wyroki SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, póz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161).

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy nie występowały okoliczności, które przemawiałyby za dopuszczeniem kolejnych opinii biegłych lekarzy, gdyż wszystkie niezbędne zagadnienia zostały wszechstronnie wyjaśnione w opinii już w sprawie sporządzonej. Biegli odnieśli się też do zarzutów postawionych przez organ rentowy.

W ocenie Sądu wnioski zawarte w opinii powołanych w sprawie biegłych są prawidłowe i logicznie uzasadnione. Opinia ta jest zupełna, jasna, zaś zawarte w niej stwierdzenia są kategoryczne. Biegli w sposób wyczerpujący i skrupulatny dokonali oceny stanu zdrowia opiniowanego, zaś wynikające z przeprowadzonych badań przedmiotowych i podmiotowych wnioski mają walor dowodowy.

Podnieść należy, iż przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Biegli zasadnie wskazali, że stan zdrowia Z. Ś. kwalifikuje go do osób całkowicie niezdolnych do pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych "niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu". Jednocześnie w art. 12 ust. 2 ustawy wskazano, iż "całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy”.

Należy również zauważyć, że ubezpieczony miał przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w okresie od 1 czerwca 2008r. do 30 czerwca 2013r. Lekarze (...) Lekarskiej ZUS w orzeczeniu z 11 września 2013r. nie wyjaśnili na czym miałaby polegać poprawa stanu zdrowia Z. Ś..

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art.477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w wyroku.