Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2014r. w S.

odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 13 czerwca 2013 r. Nr (...)

w sprawie S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala S. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia (...)roku.

Sygn. akt IV U 858/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia (...). organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu S. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Od decyzji tej odwołanie wniósł ubezpieczony S. K. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty. W uzasadnieniu decyzji podniósł, iż stan jego zdrowia nie uległ poprawie; ma ataki padaczki, ciśnienie, cukrzycę i bóle serca. Aktualny stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie zatrudnienia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł te same argumenty co w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony S. K., urodzony (...), do dnia 30 kwietnia 2013r. był uprawniony do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (k. 401 a.r.). W dniu 27 marca 2013r. wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 443 a.r.). Po przeprowadzeniu badania lekarskiego Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 30 kwietnia 2015r. (k. 445 a.r.). W związku ze zgłoszonym zarzutem wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez komisję Lekarską Zakładu (k. 446 a.r.). Komisja Lekarska ZUS po stwierdzeniu u wnioskodawcy padaczki, organicznych zaburzeń osobowości, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy t II leczonej doustnie uznała go za zdolnego do pracy (k. 18-19 a.l., k. 450 a.r.). Badając sporną okoliczność niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa, psychiatry, diabetologa i kardiologa. Biegli zawnioskowali o powołanie do zespołu biegłych biegłego psychologa. Biegli wymienionych specjalności w swojej opinii (k. 9-13 a.s.) stwierdzili u ubezpieczonego: padaczkę lekooporną, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2, organiczne zaburzenia osobowości i zachowania. Schorzenia te, zdaniem biegłych, powodują częściową niezdolność do pracy w okresie od 1 maja 2013r. do 30 kwietnia 2015r. Dodatkowo biegły psycholog stwierdził u badanego aktualne funkcjonowanie intelektualne w granicach dolnej normy i cechy zespołu psychoorganicznego.

Organ rentowy kwestionował przedmiotową opinię i wniósł o powołanie innego zespołu biegłych kardiologa, neurologa, diabetologa, psychiatry i psychologa. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. stwierdził, że biegli nie uwzględnili w opinii przebiegu pracy zawodowej ubezpieczonego, który leczy się z powodu padaczki od dzieciństwa, zdobył z rozpoznaniem schorzenia zawód, pracował wykonując różne prace dostępne dla osób z padaczką do maja 2012r. Dokumentacja medyczna nie potwierdza znaczącego nasilenia częstości napadów, które uzasadniałoby orzeczenie niezdolności do pracy. Hospitalizacja, na którą powołują się biegli z lutego 2013r. była spowodowana wzrostem częstości napadów, ale po prowokacji nieregularnym przyjmowaniem leków, zatem rozpoznanie padaczki lekoopornej jest nieuprawnione. Nie stwierdzono również ew. powikłań cukrzycy i nadciśnienia tętniczego, nie ma również danych na złą kontrolę ciśnienia tętniczego i poziomu glikemii – rozpoznanie i leczenie ww schorzeń nie powoduje niezdolności do pracy. Istniejące deficyty poznawcze – funkcjonuje intelektualnie na dolnej granicy normy oraz cechy organicznych zaburzeń osobowości i zachowania – przebiegające łagodnie wg biegłych powodują ograniczenia w zatrudnieniu – jak dla osób z padaczką i nie skutkowały ograniczeniami aktywności zawodowej – biorąc pod uwagę okres wieloletni (k. 22-24 a.s.).

Sąd zwrócił akta biegłym w celu ustosunkowania się do zarzutów organu rentowego.

W opinii uzupełniającej biegli w całości podtrzymali postawione rozpoznania i wnioski końcowe opinii głównej. Podniesiono, m.in. że analiza braku dostatecznej skuteczności leczenia p/padaczkowego z punktu widzenia neurologa stanowi o uznaniu nadal częściowej niezdolności do pracy. Schorzenie w zakresie kardiologii – nadciśnienie tętnicze samodzielnie nie powoduje niezdolności do pracy, podobnie jak cukrzyca typu 2. Schorzenia te oceniane w ramach kompleksowej oceny stanu zdrowia przyczyniają się do uznania częściowej niezdolności do pracy. Ocena stanu psychicznego – organiczne zaburzenia osobowości i zachowania uzasadniają uznanie częściowej niezdolności do pracy (k. 30 a.s.).

Organ rentowy kwestionował powyższą opinię i wnosił o powołanie innego zespołu biegłych.

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2014r. pełnomocnik organu rentowego popierał wniosek dowodowy, wnosił o oddalenie odwołania.

Wniosek ten Sąd oddalił, uznając, iż sporna okoliczność została już dostatecznie wyjaśniona.

S. K. z zawodu jest ślusarzem. Pracował 5 lat. Choroba ujawniła się w trakcie zatrudnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki zawarte w tym przepisie. Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd podzielił opinię biegłych, ponieważ została wydana przez lekarzy odpowiedniej specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z jego dokumentacją lekarską. Sąd podzielił wnioski płynące z wyżej omówionej opinii biegłych diabetologa, kardiologa, neurologa, psychiatry i psychologa. Przy ocenie opinii wydanej w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, który uznali, że S. K. jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawcy. Sąd Najwyższy wy­jaśniał w przeszłości, że do dowodu z opinii biegłego nie mo­gą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 kpc, a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, Lex nr 7404). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania (wyrok SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869). Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii oraz, że nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych przekonanie ubezpieczonego o utrzymującym się stanie inwalidztwa (wyroki SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, póz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161).

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy nie występowały okoliczności, które przemawiałyby za dopuszczeniem kolejnych opinii biegłych lekarzy, gdyż wszystkie niezbędne zagadnienia zostały wszechstronnie wyjaśnione w opinii już w sprawie sporządzonej. Biegli odnieśli się też do zarzutów postawionych przez organ rentowy.

W ocenie Sądu wnioski zawarte w opinii powołanych w sprawie biegłych są prawidłowe i logicznie uzasadnione. Opinia ta jest zupełna, jasna, zaś zawarte w niej stwierdzenia są kategoryczne. Biegli w sposób wyczerpujący i skrupulatny dokonali oceny stanu zdrowia opiniowanego, zaś wynikające z przeprowadzonych badań przedmiotowych i podmiotowych wnioski mają walor dowodowy.

Podnieść należy, iż przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Biegli zasadnie wskazali, że stan zdrowia S. K. kwalifikuje go do osób częściowo niezdolnych do pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych "niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu". Jednocześnie w art. 12 ust. 3 ustawy wskazano, iż "częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". Ubezpieczony posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu ślusarza. W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z tych względów niezasadny jest również wniosek pełnomocnika ZUS o powołanie innych biegłych tej samej specjalności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art.477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w wyroku.