Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Stefańska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2014 r.

sprawy Z. N.

obwinionego o wykroczenie z art. 90 kw, art. 95 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 10 kwietnia 2014r. sygn. akt XI W 3335/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowanie odwoławczego.

IX Ka 976/ 14

UZASADNIENIE

Z. N. został obwiniony o to, że:

I.  w dniu 22 lipca 2013 r. około godz. 15. 00 w K.zaparkował pojazd marki P. (...)o nr rej. (...)na skrzyżowaniu ul. (...)z ul. (...)w miejscu utrudniającym ruch i widoczność innym kierującym oraz pieszym

tj. o wykroczenie z art. 90 kw

II.  w miejscu i czasie jak w pkt. 1 kierując pojazdem marki P. (...)o nr rej. (...)nie posiadał przy sobie w trakcie kontroli drogowych dokumentów w postaci dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz zaświadczenia opłaty polisy OC

tj. o wykroczenie z art. 95 kw

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie XIW 3335/ 13 orzekł, co następuje:

I.  obwinionego Z. N. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów stanowiących wykroczenia z art. 90kw, co do czynu w pkt. 1 wniosku o ukaranie i z art. 95 kw, co do czynu z pkt. 2 wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 90 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w kwocie 200(dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionego Z. N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez obwinionego Z. N., który jak należy wnosić z treści jego apelacji, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony popełnił zarzucane mu we wniosku o ukaranie czyny, pomimo faktycznego braku wiarygodnych dowodów sprawstwa. Wskazał w skardze, iż w obszarze gdzie parkował swój samochód znajdowała się droga wewnętrzna, natomiast w obecności interweniujących funkcjonariuszy nie prowadził pojazdu. Treść skargi apelacyjnej wskazuje, iż zmierza ona do zmiany zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna.

Wbrew twierdzeniom apelacji sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o rzeczową analizę całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności, opierając się na kryteriach określonych w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw.

Ocena więc dowodów jako swobodna a nie dowolna podlega ochronie prawa procesowego. Swoje stanowisko odnośnie wskazania jakie fakty uznał za udowodnione a jakie za nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, w tym dlaczego tylko częściowo dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego Z. N., sąd orzekający właściwie i szczegółowo umotywował w odpowiadającym wymogom procesowym uzasadnieniu wyroku. Odmienne zatem twierdzenia apelacji, pomijające wręcz ustalenia sądu i wywody przedstawione w części motywacyjnej wyroku, stanowią więc tylko polemikę z trafnymi ustaleniami Sądu I instancji sprowadzającymi się do przedstawienia odmiennego, dowolnego poglądu. Nie inaczej bowiem należy traktować podnoszoną przez skarżącego okoliczność, iż miejsce gdzie stał zaparkowany jego samochód to droga wewnętrzna, w sytuacji gdy przecież z informacji Spółdzielni Mieszkaniowej(...)w zarządzie której pozostaje skrzyżowanie ulicy (...)objęte jest znakiem D- 40 a więc strefa zamieszkania (k. 33). Twierdzenie obwinionego w apelacji iż znak „Strefa ruchu” obowiązuje dopiero od 29 kwietnia 2014 r. a więc już po wydaniu orzeczenia przez Sąd I instancji jawi się całkowicie dowolnym, zwłaszcza iż informacja SM (...) dotyczyła całkiem innego znaku drogowego niż ten, o którym wspomina w apelacji obwiniony. Dodać w tym miejscu należy, iż przecież obwiniony na rozprawie w dniu 2 grudnia 2013 r. (k. 23) złożył własną dokumentację fotograficzną, mającą obrazować, jakie znaki są umieszczone przy wspomnianej ulicy (k. 20 i 21), i na obu tych zdjęciach widać oznaczenie znakiem D. 40, a więc strefa zamieszkania. Stąd więc już nawet w świetle dowodów, jakie zaoferował sam obwiniony, trudno mówić, by sąd poczynił błędne ustalenia faktyczne. Sąd I instancji obszernie uzasadnił też, dlaczego dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy, których relacje co do okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem osądu są rzeczowe, konsekwentne i mają adekwatne odzwierciedlenie w dokumentacji fotograficznej obrazującej usytuowanie pojazdu obwinionego (k. 43). To ostatnie słusznie zostało uznane przez sąd za wystarczające do uznania, że sposób ustawienia samochodu Z. N.ewidentnie ograniczał widoczność innym uczestnikom ruchu drogowego. Faktem jest, że policjanci nie widzieli momentu, jak obwiniony przyjechał i zaparkował pojazd. Tym niemniej sąd prawidłowo wyciągnął wnioski, w oparciu o okoliczność podjętej interwencji przez funkcjonariuszy, podawanych wówczas przez obwinionego okoliczności, dla jakich zaparkował w przedmiotowym miejscu samochód, na jak długo się oddalił, iż w krytycznym czasie kierował on pojazdem nie posiadając dokumentów w postaci dowodu rejestracyjnego pojazdu oraz zaświadczenia opłaty OC, i dokumentów tych nie posiadał także w trakcie kontroli drogowej, jaką wobec niego podjęli funkcjonariusze, chcąc go ukarać mandatem za niewłaściwe parkowanie. W konsekwencji słusznie też sąd uznał wyjaśnienia obwinionego co do istoty jako wyraz prezentowanej przez niego linii obrony.

Reasumując Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do winy, kwalifikacji prawnej przypisanych obwinionemu wykroczeń jak i w zakresie rozstrzygnięcia o karze, która w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową.

Orzeczenie oparto na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw zaś o kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto po myśli art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpsw.

(SSO Zbigniew Karamara)