Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 marca 2012r. M. P. wniósł przeciwko Miastu S. W. o ustalenie istnienia stosunku najmu pomiędzy powodem i pozwanym, którego przedmiotem jest lokal mieszkalny nr (...) położonego przy ulicy (...) w W.. Pełnomocnik powoda podniósł, że decyzja o przydziale lokalu mieszkalnego jest równoznaczna z umową najmu w przypadku jej niezawarcia. Podniósł, że umowa najmu zawarta w trakcie trwania małżeństwa dotyczyła obydwojga małżonków.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania cywilnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanego podniósł, że umowa najmu przedmiotowego lokalu była zawarta na czas oznaczony do dnia 31 grudnia 1998r. Pełnomocnik zakwestionował fakt zamieszkiwania powoda w przedmiotowym lokalu. Poza tym, podniósł, że w dniu 13 czerwca 2012r. umowa najmu przedmiotowego lokalu została wypowiedziana z uwagi na nieregulowanie opłat czynszowych (k. 26).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 1982r. A. P. i M. P. otrzymali przydział lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w W. na czas oznaczony do dnia 31 grudnia 1998r. (dowód: decyzja- k.3).

W dniu 18 maja 1982r. umowa najmu przedmiotowego lokalu na czas oznaczony - do dnia 31 grudnia 1998r. została zawarta z A. P. (dowód: umowa najmu- k. 28).

Po upływie terminu wskazanego w umowie najmu A. P. zamieszkiwała nadal w rzeczonym lokalu wraz z synem J. P. (dowody: oświadczenia- k. 32-33).

W dniu 13 czerwca 2012r. A. P. wypowiedziano umowę najmu w związku z nieregulowaniem należności czynszowych z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, tj. ze skutkiem na dzień 31 lipca 2012r. (dowód: wypowiedzenie- akta lokalowe).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dokumentów lub ich odpisów i kopii, które uznał za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości biorąc pod uwagę fakt, że również strony niniejszego postępowania nie podważały ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

W charakterze stron postępowania w sprawie o ustalenie powinny występować podmioty będące stronami stosunku prawnego lub prawa będącego przedmiotem żądania, chyba że z przepisu szczególnego lub ze związków istniejących pomiędzy różnymi stosunkami prawnymi będzie wynikać, że stan zagrożenia lub niepewności odnosić się może także do podmiotu niebędącego stroną stosunku prawnego wskazanego w pozwie albo też będzie chodzić o takie prawa, które ze swojej natury nie mają określonego zakresu podmiotowego, są bowiem skuteczne erga omnes. W takim wypadku o potrzebie ochrony interesu powoda może przesądzać działanie ze strony pozwanego, które zagraża interesom powoda, chociaż nie prowadzi do nawiązania stosunku prawnego między stronami procesu. Za potrzebą uwzględnienia powództwa z art. 189 k.p.c. nie może jednak przemawiać subiektywnie przekonanie o posiadaniu przez powoda interesu prawnego, lecz obiektywne ustalenie istnienia stanu niepewności lub zagrożenia w zakresie dotyczącym stosunku prawnego lub prawa wskazanego w pozwie, stosunku z nim powiązanego albo podejmowania przez pozwanego działania zagrażającego tym stosunkom prawnym (vide wyrok SA w Warszawie, I ACa 1053/12).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, zdaniem Sądu, powód nie wykazał interesu prawnego w dochodzeniu ustalenia istnienia stosunku najmu przedmiotowego lokalu. W przypadku spraw o ustalenie istnienia stosunku najmu, interes prawny zwykle polega na konieczności zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych powoda lub ewentualnie wyraża się w korzyściach finansowych wynikających z możliwości wykupu mieszkania na własność z bonifikatą udzielaną najemcom. Dowody przedstawione przez powoda nie były wystarczające dla wykazania tego interesu, nie może on natomiast pozostawać w sferze przypuszczeń Sądu rozpoznającego sprawę.

W zasadzie powyższe rozważania już na tym etapie uniemożliwiały uwzględnienie powództwa, jednak, w ocenie Sądu zasadnym było również odniesienie się do merytorycznych przesłanek ustalenia stosunku najmu lokalu.

Zgodzić należało się z twierdzeniem powoda, że umowa najmu przedmiotowego lokalu zawarta w dniu 18 maja 1982r. z żoną powoda była skuteczna w stosunku do powoda. Zgodnie bowiem z art.10 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. Prawo lokalowe (Dz. U. 1987, Nr 30, poz. 165) małżonkowie wspólnie zajmujący lokal mieszkalny są z mocy prawa najemcami tego lokalu, chociażby umowa najmu została zawarta tylko przez jednego z nich lub przydział lokalu pozostającego w dyspozycji terenowego organu administracji państwowej nastąpił na rzecz jednego z małżonków. Umowa ta została jednak zawarta na czas oznaczony, do dnia 31 grudnia 1998 roku, po upływie tego terminu wygasła i od tej chwili powód jako wywodzący swe prawo do lokalu od prawa swej małżonki nie dysponuje już żadnym tytułem prawnym do przedmiotowego lokalu. W związku z tym, od tej chwili powoda z pozwanym nie łączył żaden stosunek prawny.

Zdaniem Sądu, nie można uznać, iż po upływie tego terminu pomiędzy powodem a pozwanym doszło do zawarcia umowy najmu w sposób dorozumiany. Na takie przyjęcie nie pozwalały żadne faktyczne zachowania strony pozwanej i powodowej.

W ocenie Sądu, nawet gdyby uznać że od 1999 roku doszło do zawarcia umowy najmu z A. P. w sposób dorozumiany (poprzez zamieszkiwanie najemcy w lokalu) to umowa ta została skutecznie wypowiedziana A. P. ze skutkiem na dzień 31 lipca 2012 roku, a powód nie wykazał by w ogóle w lokalu zamieszkiwał i by stanowiło ono jego centrum życiowe w jakikolwiek okresie czasu. Powód na potwierdzenie tej okoliczności nie przedstawił żadnych dowodów podlegających ocenie Sądu. Wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. C. został natomiast oddalony jako spóźniony. Wskazać należy, że pełnomocnik powoda na zajęcie ostatecznego stanowiska w sprawie miał zakreślony termin 14 dni licząc od dnia 21 maja 2013r. (k.46). Zdaniem Sądu, pełnomocnik powoda w żaden sposób nie uprawdopodobnił, że nie mógł zgłosić tego dowodu w terminie wcześniejszym (vide art. 207 § 6 kpc). Poza wskazanymi rozważaniami dla oceny sytuacji powoda istotne znacznie miały oświadczenia jego małżonki złożone pozwanemu w latach 2000 - 2002, z których to wprost wynika, że powód w przedmiotowym lokalu nie mieszkał. Potwierdzeniem tego był też akta lokalowe, w których to brak było jakiejkolwiek wzmianki o powodzie. Opłaty czynszowe i opłaty eksploatacyjne były ustalane przez pozwanego za dwie osoby, czyli żonę powoda i jego syna.

Dlatego też, mając na względzie powyższe, Sąd nie uwzględnił powództwa powoda o ustalenie istnienia stosunku najmu przedmiotowego lokalu.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i § 2 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia spraw. Powód przegrał sprawę w całości i dlatego obowiązany jest zwrócić pozwanemu te koszty w takim samym stosunku /zasada odpowiedzialności za wynik procesu/.

Koszty poniesione przez stronę pozwaną, a podlegające zasądzeniu na jej rzecz od powoda - to wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 180 zł ustalone w oparciu o § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349).

Z/ Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.