Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSO Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Sędziowie: SO Aleksandra Mitros

SO Monika Miller-Młyńska (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2014 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko G. K.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych

na skutek zażalenia pozwanej G. K.na postanowienie Sądu Rejonowego w Myśliborzu IX Zamiejscowego Wydziału Pracy z siedzibą w Choszcznie z dnia 8 lipca 2014 roku, sygn. akt IX P 4/13

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że odmówić pozwanej sporządzenia i doręczenia uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu;

2.  oddalić zażalenie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Myśliborzu IX Zamiejscowy Wydział Pracy z siedzibą w Choszcznie odrzucił wniosek o uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 13 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt IX P 4/13. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku był przedwczesny, albowiem dotyczył orzeczenia nieistniejącego. Wyrok w przedmiotowej sprawie został bowiem ogłoszony dopiero w dniu 16 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że w dniu 13 czerwca 2014 r. nie doszło do ogłoszenia orzeczenia, gdyż sąd postanowił odroczyć jego ogłoszenie o kolejne 3 dni, tj. na dzień 16 czerwca 2014 r. Wskazał przy tym, że nie miał obowiązku zawiadamiania o tym stron postępowania, gdyż taka praktyka na gruncie regulacji art. 326 § 1 k.p.c. w brzmieniu sprzed nowelizacji była akceptowana zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, złożyła zażalenie na powyższe postanowienie, wnosząc o jego uchylenie oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz. W uzasadnieniu zażalenia zakwestionowano prawidłowość przyjęcia przez Sąd I instancji, że złożony w imieniu pozwanej wniosek o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia był przedwczesny. Wskazano, iż wniosek został złożony w dniu 17 czerwca 2014 r., a zatem po wydaniu orzeczenia, którego publikację sąd powtórnie odroczył na dzień 16 czerwca 2014 r. Zarzucono także, że odrzucenie wniosku o uzasadnienie wyroku następuje w przypadku gdy żądanie w tym zakresie jest spóźnione (art. 328 § 1 k.p.c.), tymczasem w analizowanym przypadku żądanie sporządzenia uzasadnienia orzeczenia nie było spóźnione, co więcej nie było również przedwczesne, czy dotyczące nieistniejącego orzeczenia. Zdaniem pełnomocnika pozwanej jego wniosek (mimo wskazania błędnej daty wydania orzeczenia: 13 czerwca 2014 r.) bez wątpliwości da się odczytać jako dotyczący wyroku wydanego w dniu 16 czerwca 2014 r. Wskazano też, iż w przypadku ewentualnych wątpliwości sąd powinien wezwać stronę do sprecyzowania wniosku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Co do zasady należało podzielić stanowisko sądu I instancji, że w analizowanym przypadku brak było podstaw do sporządzenia – na wniosek strony pozwanej – uzasadnienia wydanego w sprawie wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego w analizowanym przypadku zasadne było jednak oddalenie wniosku, nie zaś jego odrzucenie.

Trzeba bowiem wskazać, że w dniu 17 czerwca 2014 r. (data nadania pisma) profesjonalny pełnomocnik pozwanego skierował do sądu pismo zatytułowane „ wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia”. W treści wniosku wskazano, że pełnomocnik, działając w oparciu o pełnomocnictwo załączone do akt sprawy, wnosi o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego, Wydział Pracy z dnia 13 czerwca 2014 r. wydanego w sprawie o sygnaturze akt IX P 4/13 oraz o doręczenie tego orzeczenia wraz z uzasadnieniem na adres pełnomocnika pozwanej. Mając więc na uwadze literalną treść wniosku, trzeba wskazać, że w dniu 13 czerwca 2014 r. nie zostało wydane w niniejszej sprawie żadne postanowienie. Co za tym idzie, wniosek pełnomocnika pozwanej należało uznać za bezprzedmiotowy, nie zaś za przedwczesny. Tymczasem tylko przedwczesność wniosku, w świetle treści przepisu art. 328 § 1 zd. 2 k.p.c., uzasadniałaby jego odrzucenie.

Odnosząc się do argumentacji skarżącego, że sąd powinien domyślić się, że wniosek z dnia 17 czerwca 2014 r., w rzeczywistości dotyczył wyroku wydanego w dniu 16 czerwca 2014 r., należy podkreślić, że sąd nie ma kompetencji do nadawania pismom procesowym innego znaczenia niż to, które z ich treści w sposób oczywisty wynika. Trzeba też zwrócić uwagę, że w obecnym stanie prawnym - po nowelizacji art. 5 k.p.c. - ograniczeniu uległ zakres obowiązku informacyjnego; rola sądu nie może też sprowadzać się do wyręczania stron w podejmowaniu czynności procesowych. Mając to na uwadze, trzeba przypomnieć, iż w analizowanym przypadku wniosek został sporządzony przez profesjonalnego pełnomocnika, a zatem powinien on być sporządzony z zachowaniem należytej, zawodowej staranności. Rzeczą profesjonalnego pełnomocnika jest bowiem dochowanie szczególnej staranności przy sporządzaniu każdego pisma procesowego i zamieszczenie w nim w prawidłowy sposób wszystkich niezbędnych elementów, zaś sąd nie ma obowiązku wyinterpretowywania z jego treści elementów brakujących lub przytoczonych w nieprawidłowy sposób, bądź domyślania się celu, w jakim strona występuje z danym wnioskiem. Sąd Okręgowy w niniejszym składzie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 6 września 2013 r. (V CZ 38/2013, LEX nr 1375248) oraz wyroku z dnia 19 kwietnia 2012 r. (IV CSK 384/2011, LEX nr 1215060), że brak jest dostatecznych podstaw do przypisywania czynnościom procesowym podejmowanym w formie pisemnej przez profesjonalnych pełnomocników innego znaczenia niż wynikające z ich jednoznacznej treści. Wykładnia oświadczeń składanych przez fachowego pełnomocnika może, a wręcz powinna być dokonywana według surowszych mierników; istnieją powody, aby takie oświadczenia były wykładane przez sąd raczej z uwzględnieniem dyrektyw językowych niż celowościowych. W wypadku czynności procesowych dokonywanych w formie piśmiennej przez profesjonalnych pełnomocników, wykładnia językowa w zasadzie zawsze przesądza o treści czynności. Wynika to z założenia znajomości przez te osoby prawa, poszczególnych jego instytucji, znajomości języka prawnego i prawniczego, oraz rozróżniania podstawowych czynności procesowych (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2010 r., II PZP 7/2010 (OSP 2011, nr 7-8, poz. 98).

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy, jeszcze raz trzeba przypomnieć, że sporne pismo złożone przez pełnomocnika pozwanej zawierało wyraźne żądanie doręczenia postanowienia sądu z dnia 13 czerwca 2014r. z uzasadnieniem. Prowadzi to do konkluzji, że nieuwzględnienie przez Sąd Rejonowy owego wniosku, wskazującego zarówno błędną datę (13.06.2014 r.), jak i formę wydanego orzeczenia (postanowienie, zamiast wyrok) nie może być poczytane za skrajny formalizm. Brak bowiem podstaw, aby wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia z dnia 13 czerwca 2014r. traktować jako wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 16 czerwca 2014 r., tylko dlatego, że został złożony dzień po ogłoszeniu wyroku.

Na zakończenie zaakcentować należy, że skoro obowiązujące przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują doręczenia stronom z urzędu orzeczenia z uzasadnieniem (poza przewidzianą w przepisie art. 387 § 3 k.p.c. sytuacją, gdy ogłoszenia nie było), to każda ze stron działając we własnym interesie powinna zadbać o uzyskanie informacji na temat treści i daty wydanego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 24 stycznia 1997 r., sygn. akt I PKN 1/97, opubl. w OSNP z 1997 r. Nr 18, poz. 342, LEX nr 30005).

Mając powyższe na uwadze powyższe, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., sąd odwoławczy orzekł jak w punkcie I sentencji postanowienia. Sąd Okręgowy uznał bowiem, że niektóre z podniesionych w zażaleniu zarzutów są częściowo uzasadnione (odnośnie braku podstaw do odrzucenia wniosku), co jednak nie wpłynęło na ostateczne stanowisko, że w analizowanym przypadku brak było podstaw do uznania zasadności żądania pozwanej wyrażonego we wniosku z dnia 17 czerwca 2014 r. i sporządzenia uzasadnienia wydanego w sprawie wyroku. Mając to na uwadze, w punkcie II sentencji postanowienia sąd oddalił zażalenie pozwanej w zakresie, w jakim żądała uchylenia zaskarżonego postanowienia.