Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16. czerwca 2014. roku

Sąd Okręgowy w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:

sędzia SO Tomasz G. Całkiewicz

protokolant: Anna Kopeć

przy udziale prokuratora: Krystyny Nogal – Załuskiej

po rozpoznaniu w sprawie P. Ł., skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Koronnego w C. z 16. maja 2012. roku, sygn. (...)

wniosku władz brytyjskich o wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec obywatela polskiego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

na podstawie art. 611tk § 3 pkt 1 kpk, art. 9 ust. 1 lit. a) Decyzji Ramowej Rady 2008/909/WSiSW z 27. listopada 2008. roku o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności - w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej oraz art. 611ts kpk

postanawia

1.  odmówić wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec P. Ł. prawomocnym wyrokiem Sądu Koronnego w C. z 16. maja 2012. roku, sygn. (...);

2.  obciążyć Skarb Państwa kosztami postępowania sądowego.

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem Sądu Koronnego w C. z 16. maja 2012. roku, sygn. (...), P. Ł. został skazany za przestępstwa zabójstwa i usiłowania zabójstwa (art. 1 ust. 1 ustawy z 1981. roku o usiłowaniu przestępstwa - „Criminal Attempts Act 1981”), a także podpalenia i lekkomyślnego narażenia życia (art. 1 ust. 2 i 3 ustawy z 1971. roku o przestępstwach przeciwko mieniu - „Criminal Damage Act 1971”). Wymierzono mu m.in. karę dożywotniego pozbawienia wolności za przestępstwo zabójstwa. Powyższy wyrok uprawomocnił się 16. maja 2012. roku (zaświadczenie: k. 64 – 72).

Strona brytyjska w trybie Decyzji Ramowej Rady 2008/909/WSiSW z 27. listopada 2008. roku o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności złożyła za pośrednictwem Ministerstwa Sprawiedliwości wniosek o wykonanie kary na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (wniosek: k. 61).

Sąd wezwany – zgodnie z art. 611ti § 3 kpk oraz art. 9 ust. 3 wspomnianej Decyzji Ramowej – zwrócił się o uzupełnienie wniosku poprzez wskazanie miejsca na terytorium Polski, gdzie skazany posiada stałe lub tymczasowe miejsce pobytu oraz podanie, czy skazany wyraził ustnie bądź pisemnie zgodę na przekazanie go i czy został pouczony o treści art. 18 Decyzji Ramowej Rady, uprzedzając jednocześnie o możliwości odmowy wykonania orzeczenia w sytuacji nieudzielenia odpowiedzi (zarządzenie: k. 120-121).

Państwo wydania orzeczenia do chwili obecnej nie udzieliło odpowiedzi.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: wniosek o wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Koronnego w C. wobec obywatela polskiego nie kwalifikował się do uwzględnienia.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zgoda skazanego na przekazanie nie jest wymagana, jeżeli skazany jest obywatelem polskim i jednocześnie posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (art. 611tk § 1 pkt 3 kpk). Zarówno we wniosku, jak i w zaświadczeniu przesłanym przez władze brytyjskie, nie zostało wskazane miejsce pobytu P. Ł. na terytorium Rzeczpospolitej. Brak na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałego czy też czasowego miejsca pobytu może natomiast stanowić o możliwości odmowy wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 611tg § 1 kpk (art. 611 tk § 3 pkt 3) kpk). Z akt sprawy wynika, że P. Ł. pochodzi z W., jednak jeszcze w 2009 roku przeprowadził się do Wielkiej Brytanii, aby dołączyć do mieszkającej już tam rodziny (streszczenie sprawy o sygn. akt (...): k. 89). Władze brytyjskie – jak wyżej wskazano – nie odpowiedziały na wezwanie do wskazania miejsca pobytu skazanego na terytorium Polski.

Państwo postulowanego wykonania kary może odmówić współpracy, jeżeli nie są spełnione przesłanki zastosowania danego instrumentu albo nie ma pewności, czy przesłanki te są spełnione, a państwo wydania nie uczyniło zadość wezwaniu do przekazania koniecznych dokumentów lub danych. Państwo wykonania musi mieć bowiem możliwość upewnienia się, czy spełnione są przesłanki danego instrumentu, a więc czy istnieje podstawa prawna uznania i wykonania obcego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 611tk § 3 pkt 1) kpk, jak i art. 9 ust.1 lit. a) decyzji ramowej 2008/909/WSiSW, można odmówić wykonania orzeczenia o karze pozbawienia wolności, jeżeli m.in. zaświadczenie jest niekompletne. Możliwość odmowy wykonania orzeczenia z powyższych względów uzależniona jest od uprzedniego wezwania przez sąd właściwego sądu lub innego organu państwa wydania orzeczenia do uzupełnienia informacji. Jeżeli polski sąd zwraca się o uzupełnienie informacji, to jednoczesne określenie konsekwencji niezastosowania się do tego wezwania w jasny sposób czyni zadość obowiązkowi przewidzianemu w art. 611tk § 5 kpk. Za stosowaniem takiego trybu przemawia również wzgląd na sprawność postępowania w przedmiocie wykonania orzeczenia.

Jeżeli zgoda skazanego jest warunkiem przekazania orzeczenia do wykonania, to Sąd bada, czy została ona w sposób skuteczny wyrażona. Oświadczenie skazanego o wyrażeniu zgody na przekazanie nie może być dotknięte wadą oświadczenia woli. Istotnym jest kwestia świadomości skazanego co do konsekwencji jego przekazania. Ma to tym bardziej znaczenie wobec okoliczności, że rodzina P. Ł. najprawdopodobniej przebywa w Wielkiej Brytanii oraz brak jest informacji, czy skazany dysponuje dostateczną znajomością języka angielskiego (streszczenie sprawy o sygn. akt (...): k.89, zaświadczenie: k. 66).

Warto zwrócić uwagę, że przepis art. 6 ust. 3 Decyzji Ramowej 2008/909/WSiSW nakłada na państwo wydania orzeczenia obowiązek przekazania państwu wykonania orzeczenia pisemnego oświadczenia skazanego o zgodzie na przekazanie, a jeżeli było ono złożone ustnie – obowiązek udostępnienia jego treści, co może przejawiać się np. w przekazaniu odpisu protokołu, w którym utrwalono to oświadczenie. W razie jakichkolwiek wątpliwości co do skuteczności zgody skazanego, sąd zwraca się na podstawie art. 611ti § 3 kpk do właściwego organu państwa wydania orzeczenia o wyjaśnienie tych wątpliwości lub przedstawienie dodatkowych informacji.

W niniejszej sprawie strona brytyjska, pomimo prośby o uzupełnienie wniosku o istotne informacje, niezbędne do prawidłowego rozpoznania przedmiotowego wniosku – nie uczyniła tego, pomimo że strona polska poinformowała o konsekwencjach niezastosowania się do wezwania. Wobec powyższego, zdaniem Sądu, zaistniała sytuacja przewidziana w art. 611tk § 3 pkt 1) kpk.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł, jak na wstępie.