Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 6 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Iwona Krzeczowska-Lasoń (spr.)

Sędziowie: SA Małgorzata Gerszewska

SA Maria Sałańska – Szumakowicz

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 r. w Gdańsku, na posiedzeniu niejawnym

w sprawie z odwołania G. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

zażalenia G. T. na postanowienie Sądu Okręgowego – VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 10 lutego 2014 r. sygn. akt VII U 1537/13

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i pozostawić rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

.

Sygn. akt III AUz 69 /14

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy – VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. postanowieniem z dnia 10 lutego 2014 r. odrzucił odwołanie ubezpieczonej G. T. z powołaniem się na treść art. 477 ⁹§ 3 ¹ k.p.c., uznając, że ubezpieczona nie wniosła sprzeciwu od decyzji lekarza orzecznika ZUS do komisji lekarskiej ZUS, a jej odwołanie oparte jest wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

Od postanowienia tego ubezpieczona wniosła zażalenie, zarzucając, że Sąd Okręgowy błędnie ocenił, że jej odwołanie oparte jest wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia lekarza orzecznika ZUS od którego nie wniosła sprzeciwu. Skarżąca podniosła, że w odwołaniu wyraźnie wskazała na swoją sytuację, która uniemożliwiła jej podjęcie jakiejkolwiek pracy zarobkowej i uzyskanie środków utrzymania. Ponadto pogorszenie jej stanu zdrowia ma wpływ na orzeczenie o jej niezdolności do pracy, albowiem wskutek zmiany okoliczności zmianie powinien ulec okres niezdolności ustalony przez lekarza orzecznika.

Ubezpieczona wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Zażalenie okazało się uzasadnione.

Trafny okazał się zarzut naruszenia zaskarżonym postanowieniem przepisu art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. stanowiącego, że: "Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. Jeżeli odwołanie opiera się

także na zarzucie nierozpatrzenia wniesionego po terminie sprzeciwu od tego orzeczenia, a wniesienie sprzeciwu po terminie nastąpiło z przyczyn niezależnych od osoby zainteresowanej, sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie. W takim przypadku organ rentowy kieruje sprzeciw do rozpatrzenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych."

W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że ubezpieczona zaskarżyła odwołaniem decyzję organu rentowego z dnia 29 kwietnia 2013 r., odmawiającą jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a więc decyzję "w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy". Równie oczywiste jest, że podstawę faktyczną wydania zaskarżonej decyzji stanowiło orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 kwietnia 2013 r. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest decyzją w rozumieniu art. 477 ⁹ § 3 ¹ zdanie pierwsze k.p.c. Równie bezsporne jest, że ubezpieczona nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia orzecznika ZUS do komisji lekarskiej ZUS.

Jedyną prawną kwestią sporną w niniejszej sprawie jest zatem to, czy odwołanie ubezpieczonej jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia w rozumieniu art. 477 ⁹ § 3 ¹ zdanie pierwsze in fine k.p.c. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uzasadnieniu uchwały z dnia z dnia 15 marca 2006 r. II UZP 17/05 (OSNP 2006 nr 15-16, poz. 245),: "Postępowanie przed lekarzem orzecznikiem ma na celu ustalenie okoliczności związanych z niezdolnością do pracy (niezdolnością do samodzielnej egzystencji). (...) Celem postępowania przed lekarzem orzecznikiem jest nie tylko ustalenie stopnia niezdolności do pracy, czy czasu trwania niezdolności, ale również daty jej powstania. Jeżeli zatem lekarz orzecznik dokonuje tych ustaleń - co znajduje swoje odzwierciedlenie w treści wydawanego przez niego orzeczenia - to również w interesie wnioskodawcy leży, aby były one zgodne z faktami. (...). W tej sytuacji istotą omawianego postępowania jest ustalenie faktów związanych z potocznie rozumianą niezdolnością do pracy, jeśli więc wnioskodawca, wobec którego wydano orzeczenie lekarskie, nie wnosi sprzeciwu, mimo że data powstania niezdolności nie odpowiada rzeczywistej dacie jej powstania, to nie sposób przyjąć, że dopuszczalne jest jej kwestionowanie dopiero w późniejszym postępowaniu odwoławczym przed sądem."

Biorąc pod uwagę treść odwołania Sąd Apelacyjny odmiennie niż Sąd Okręgowy przyjął, że odwołanie ubezpieczonej nie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 kwietnia 2013 r. W ocenie Sądu II instancji w odwołaniu od decyzji z dnia 29 kwietnia 2013 r., która zapoczątkowała postępowanie sądowe w niniejszej sprawie, ubezpieczona nie zakwestionowała orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 kwietnia 2013 r. w zakresie ustalenia stopnia niezdolności do pracy, czasu trwania niezdolności i daty jej powstania, uznając, że były one zgodne z faktami. W odwołaniu ubezpieczona wskazała na przyczyny nieposiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, ciężką sytuację rodzinną i materialną. Powołując się na stwierdzoną całkowitą niezdolność do pracy, wnioskodawczyni wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na wyjątkową sytuację w jakiej się znalazła. Ustanowiony dla wnioskodawczyni pełnomocnik z urzędu adwokat J. T. w piśmie procesowym z dnia 20 grudnia 2013 r. podtrzymała złożone odwołanie, a w jego uzupełnieniu wskazała, że ubezpieczona cierpi na chorobę nowotworowa, jest po amputacji piersi i węzłów chłonnych, a po dacie złożenia odwołania pojawiły sie nowe okoliczności dotyczące jej stanu zdrowia i niezdolności do pracy, albowiem przeprowadzone badania wykazały przerzuty nowotworu do kości i płuc. Pełnomocnik wnioskodawczyni złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu onkologii celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia skarżącej i jej niezdolności do pracy.

Reasumując Sąd Apelacyjny uznał, że w odwołaniu od decyzji z dnia 29 kwietnia 2013 r. skarżąca nie kwestionuje tego, co zostało w orzeczeniu lekarskim z dnia 10 kwietnia 2013 r. stwierdzone tj. stopnia niezdolności do pracy, czasu trwania niezdolności i daty jej powstania.

Sąd pierwszej instancji odrzucając odwołanie na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. w uzasadnieniu nie wskazał przyczyn dla których uznał, że odwołanie ubezpieczonej jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia sąd odniósł się do braku podstaw do kontynuowania przedmiotowego postępowania odwoławczego w kierunku wykazywania zaistnienia nowej okoliczności w zakresie stanu zdrowia ubezpieczonej jako podstawy do uchylenia spornej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania pozwanemu organowi rentowemu (art. 477 ⁹ § 4 k.p.c.). Stwierdził nadto, że fakt pogorszenia się stanu zdrowia ubezpieczonej pozostaje bez wpływu na

ustalony przez pozwanego staż ubezpieczeniowy. Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wskazuje, że w istocie Sąd Okręgowy dokonał oceny przesłanek do uzyskania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy pod kątem stopnia niezdolności do pracy i daty jej powstania (ustalonych przez lekarza orzecznika ZUS i wiążącej Sąd), posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Apelacyjny stwierdził - wbrew stanowisku Sądu I instancji, że nie zaistniały podstawy do odrzucenia odwołania wnioskodawczyni. Treść odwołania wskazuje, że nie kwestionuje ona orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, a ewentualne prawo do renty z zaawansowanej choroby nowotworowej i trudnej sytuacji materialnej.

W tej sytuacji zobligowany był do merytorycznego rozpoznania spornej kwestii uprawnień wnioskodawczyni do świadczenia rentowego.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem prawa, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji stosownie do art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.