Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Jolanta Burdukiewicz-Krawczyk

Sędzia SO Monika Kuźniar (spr.)

Sędzia SR del. Andrzej Michór

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 4 grudnia 2013r.

sygn. akt XIV C 360/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 871,33 zł (osiemset siedemdziesiąt jeden złotych trzydzieści trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od 17 marca 2010r. do dnia zapłaty; zmienia go także w punkcie II w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 464/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w pkt I oddalił powództwo D. G. przeciwko (...) SA w S. o odszkodowanie za skutki wypadku komunikacyjnego; w pkt II zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej 197 zł kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia stanu faktycznego.

W dniu 23 października 2008 r. we W. przy ul. (...) kierująca pojazdem osobowym marki T. (...) o nr. rej. (...) B. D. (dawniej Ś.) doprowadziła do zderzenia z poruszającym się przed nią innym pojazdem mechanicznym. Pojazd T. (...) w chwili wystąpienia tego zdarzenia stanowił własność B. D. oraz A. Ś. oraz posiadał ważną polisę ubezpieczenia autocasco zawartą ze stroną pozwaną, do której miały zastosowanie ogólne warunki ubezpieczenia. Szkoda powstała na powyżej wskazanym pojeździe została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 18 stycznia 2009 r. Pismem z dnia 14 września 2009 r. do strony pozwanej zostało zgłoszone żądanie zapłaty w ramach likwidacji szkody kwoty 9.624,95 zł. Pismem z dnia 18 marca 2010 r. strona pozwana poinformowała właścicieli pojazdu o przyznaniu na ich rzecz kwoty 8.753,62 zł z tytułu odszkodowania za szkodę powstałą na pojeździe marki T. (...) o nr. rej. (...). Kwota ta została wypłacona na konto (...), który wystąpił z żądaniem w piśmie z dnia 14 września 2009 r. Wypłata na rzecz zakładu naprawczego nastąpiła w związku z dokonaniem w ramach jego działalności naprawy uszkodzonego pojazdu. Koszty tejże naprawy zostały ustalone na kwotę 9.624,95 zł (faktura VAT nr (...)). Na kwotę tę składały się normalia części zamiennych wg. A. (procentowo), naprawa pojazdu wg. kalkulacji A. (robocizna), koszty dodatkowe wg. A. (ogółem), koszty części zamiennych wg. wydania, materiał lakierniczy wyliczenie A. (komplet) oraz lakierowanie według kalkulacji A. (robocizna). W ramach powyższego wyliczenia robocizna prac blacharskich została ustalona na poziomie 108,00 zł netto, a prac lakierniczych na poziomie 120,00 zł netto. Zakład naprawczy (...) decyzją (...) z dnia 31 marca 2008 r. został zakwalifikowany jako kompleksowy zakład motoryzacyjny. Jego stan uprawniał go tym samym do stosowania stawki rozliczeniowej za naprawy powypadkowe w wysokości 125,00 zł za usługi mechaniczne, diagnostycznie i elektromechaniczne, w wysokości 125,00 zł za usług blacharskie oraz 135,00 zł za usługi lakiernicze. Wskutek umów zawartych w dniu 23 sierpnia 2010 r. T. G. nabył od poszkodowanych J. Ś. i B. D. wszelkie wierzytelności im przysługujące wobec strony pozwanej w związku ze skutkami zdarzenia z dnia 23 sierpnia 2008 r. T. G. zmarł w dniu 26 września 2010 r. Spadek po nim nabyli w częściach po ½ spadku żona H. G. oraz powód będący jego synem. Na skutek umów o częściowy dział spadku zawartych w dniach 15 grudnia 2010 r. i 27 września 2011 r. na powoda przeszły wszystkie uprawnienia przysługujące spadkodawcy w związku dokonaną naprawą pojazdu T. (...) o nr. rej. (...), w tym wierzytelności wobec strony pozwanej, które zostały nabyte wskutek zawartych w dniu 23 sierpnia 2010 r. umów pomiędzy nią z zmarłym T. G.. Po przejściu na powoda wierzytelności przysługującej wobec strony pozwanej w związku ze szkodą powstałą na pojeździe T. (...) o nr. rej. (...), pismem z dnia strona pozwana została wezwana do zapłaty kwoty 871,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 17 marca 2010 r. do dnia zapłaty, wynikającej z częściowo niezapłaconej faktury VAT nr (...). Strona pozwana odmówiła dopłaty świadczenia w tejże kwocie w piśmie z dnia 20 października 2011 r. Koszt naprawy pojazdu T. (...) o nr. rej. (...) po zdarzeniu z dnia 23 października 2008 r. wyniósł. 6.498,01 zł. Na kwotę te składają się przede wszystkim ceny części i materiałów rozliczone po wzięciu 50% amortyzacji oraz koszty wykonanych usług blacharskich w cenie 108,00 zł za roboczogodzinę i usług lakierniczych w cenie 120,00 za roboczogodzinę.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd podał, że koszty całkowite naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe marki T. (...) o nr. rej. (...) wskutek zdarzenia z dnia 23 października 2008 r. należało ustalić na kwotę 6.498,01 zł. Sąd wskazał, że kwota ta wynika bezpośrednio z opinii uzupełniającej biegłego sądowego, którą Sąd uwzględnił w całości, jako że w sposób nie budzący zastrzeżeń przedstawia elementy składowe tejże kwoty, to jest ceny części i materiałów oraz koszty wykonanych usług blacharskich i lakierniczych oraz w odpowiedni sposób uwzględnia stan sprawy. Sąd podał, że kalkulacja przedstawiona przez powoda, choć była co do zasady prawidłowa, to nie brała pod uwagę wszystkich okoliczności związanych ze stosunkiem prawnym wiążącym stronę pozwaną i poszkodowanego. Sąd podał, że z uwagi na to, że całkowite koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły 6.498,01 zł, a strona pozwana na etapie przedsądowym przyznała na własne ryzyko z tego tytułu kwotę 8.753,62 zł, powództwo w sprawie należało oddalić.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł powód. Sądowi I instancji zarzucił naruszenie art. 233 § 1 kpc w zw. z § 17 ust. 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia poprzez uznanie, że w sprawie nie doszło do uzgodnienia pomiędzy stronami wysokości kosztów naprawy, podczas gdy strona pozwana nie udowodniła, że do takich uzgodnień nie doszło, co powoduje, że wysokość odszkodowania winna zostać wyliczona w oparciu o § 19 ust. 1 OWU, nie zaś w oparciu o § 19 ust. 4 w zw. z § 18 ust. 2 OWU. Dalej zarzucił błędne przyjęcie, że kwestią sporną był całkowity koszt naprawy powypadkowej pojazdu, podczas gdy spór dotyczył jedynie wysokości stosowanych przez powoda stawek za robociznę, przez co niedopuszczalnym było zastosowanie przez Sąd 50% amortyzacji cen części i materiałów, o której mowa w § 18 ust. 2 OWU. Zarzucił też naruszenie art. 6 kc i art. 233 kpc poprzez uznanie, że powód nie udowodnił zasadności swojego żądania. Zarzucił nadto naruszenie art. 227 w zw. z art. 278 kpc poprzez przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność wyceny kosztów naprawy na podstawie § 19 ust. 4 OWU z uwzględnieniem współczynnika amortyzacji wynikającej z § 18 ust. 2 OWU, tj. na okoliczność mniemającą istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem wysokość przyjętych przez strony cen części zamiennych była pomiędzy stronami bezsporna i strony uzgodniły pomiędzy sobą wysokość kosztów naprawy. Powód zarzucił też naruszenie art. 328 § 2 kpc poprzez zaniechanie wskazania w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, na jakiej podstawie i w oparciu o jakie dowody i twierdzenia stron Sąd przyjął, że pomiędzy stronami nie doszło do uzgodnienia kosztów naprawy, co uprawnia Sąd do ustalenia wysokości tychże kosztów w oparciu o § 19 ust. 4 OWU z uwzględnieniem współczynnika amortyzacji cen części zamiennych wynikającego z § 18 ust. 2 OWU.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kwoty 871,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie, liczonymi od dnia 17 marca 2010 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił, na podstawie obowiązujących na dzień zawarcia umowy ubezpieczeniowej, ogólnych warunków ubezpieczenia pojazdów mechanicznych od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia (AUTOCASCO) (...), że ustalenie rozmiaru szkody częściowej może nastąpić w wariancie kosztorysowym lub serwisowym (§ 17). W § 19 ust. 1 pkt 2 OWU wskazano, że w przypadku przyjęcia w umowie ubezpieczenia wariantu serwisowego ustalenie rozmiaru szkody częściowej następuje po przedłożeniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu według uprzednio uzgodnionych kosztów i sposobu naprawy pojazdu przez zakład dokonujący tej naprawy, w oparciu o średnią stawkę za 1 roboczogodzinę adekwatną dla warsztatu naprawczego. W § 19 ust. 4 OWU wskazano, że w razie udokumentowania fakturami naprawy pojazdu dokonanej bez uprzedniego uzgodnienia z (...), koszty naprawy podlegają weryfikacji do średniej arytmetycznej cen usług naprawczych stosowanych a terenie powiatu właściwego dla miejsca stałego zameldowania lub miejsca siedziby firmy Ubezpieczonego (…) Natomiast części zamiennych i materiałów (w tym lakierniczych) podlegają weryfikacji maksymalnie do wartości zawartych w systemie A., pomniejszonych o wysokość zużycia eksploatacyjnego, o którym mowa w § 18 ust. 2 OWU /dowód: OWU, k. 214-229/.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja zasługiwała w całości na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy odmiennie od Sądu Rejonowego ocenił zgromadzony materiał dowodowy, w wyniku czego przyjął, iż powodowi przysługuje odszkodowanie w wysokości dochodzonej pozwem, uznając że Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 805 k.c. w związku z § 17 i § 19 ust. 4 OWU poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Uznaniu temu nie stoi na przeszkodzie fakt, że skarżący nie zarzucał naruszenia art. 805 k.c.w treści apelacji, bowiem naruszenie prawa materialnego Sąd Odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu.

W pierwszej kolejności, Sąd Odwoławczy ustalił treść ogólnych warunków umowy ubezpieczenia auto – casco obowiązujących w dacie zawarcia umowy, ponieważ dokumentu takiego nie było w aktach sprawy.

Przedmiotem żądania powoda była kwota stanowiąca różnicę pomiędzy faktycznym kosztem naprawy samochodu T., a odszkodowaniem wypłaconym przez ubezpieczyciela. Odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie wystawionej przez powoda faktury VAT. Analiza powołanej faktury, jak też pisma strony pozwanej informującego ubezpieczonych o przyznaniu odszkodowania wskazuje, że jedyną zakwestionowaną przez ubezpieczyciela pozycją składającą się na jego wysokość były stawki roboczogodzin za naprawę blacharską i lakierowanie. Wniosek taki też wynika wprost z treści sprzeciwu strony pozwanej od nakazu zapłaty wydanego w sprawie w postępowaniu upominawczym. Ubezpieczyciel nie miał zastrzeżeń do żadnej innej pozycji objętej wystawioną przez powoda fakturą VAT (...), w tym do amortyzacji. Jak wynika z przebiegu niniejszego procesu przed Sądem I instancji, ubezpieczyciel (wypłacając odszkodowanie w oparciu o § 19 ust. 1 pkt 2 OWU, uwzględniając zarówno zakres i sposób dokonanej naprawy, a kwestionując jedynie wysokość stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych), w toku procesu zmienił stanowisko, podnosząc, że do uzgodnień, o których mowa w § 19 ust. 1 pkt 2 OWU, nie doszło, z czego wywodził, że podstawą ustalenia rozmiaru szkody winien być korzystniejszy dla ubezpieczyciela § 19 ust. 4 OWU. Zarzut ten był nowy w stosunku do zarzutu w sprzeciwie i był wynikiem niekorzystnej dla pozwanego treści opinii biegłego.

W ocenie Sądu Odwoławczego, niesłusznym było dopuszczanie dowodu na okoliczności objęte opinią uzupełniającą biegłego, tj. nie mającą znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem wysokość przyjętych przez strony cen części zamiennych była pomiędzy stronami bezsporna, strony uzgodniły pomiędzy sobą wysokość kosztów naprawy w tym zakresie. Czyni to zasadnym zarzuty naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność wyceny kosztów naprawy na podstawie § 19 ust. 4 OWU z uwzględnieniem współczynnika amortyzacji wynikającej z § 18 ust. 2 OWU.

W ocenie Sądu Odwoławczego, dowody zaoferowane przez powoda w pozwie, jak również opinia główna biegłego, potwierdzały zasadność i wysokość przysługującego powodowi odszkodowania. Z załączonej do pozwu kalkulacji stawek do rozliczeń napraw powypadkowych pojazdów w firmie(...), sporządzonej przez Instytut (...) w K. wynikało, że w firmie powoda (wcześniej- jego ojca), zalecono stosowanie stawek rozliczeniowych usług w wysokości 125 zł dla blacharstwa i lakiernictwa pojazdowego. Powołany w sprawie biegły sądowy wskazał, że średnia jednostkowa stawka za roboczogodzinę prac blacharskich i mechanicznych stosowanych w zakładach naprawczych wynosi 110 zł, zaś stawka za roboczogodzinę prac lakierniczych 120 zł, a zatem stawki zastosowane przez powoda mieszczą się w granicach średnich stawek warsztatowych stosowanych przez warsztaty nieautoryzowane.

Co szczególnie istotne, Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku również przyjął, że powód prawidłowo przyjął koszty robocizny na poziomie 108 zł za usługi blacharskie i 120 zł za usługi lakiernicze. Sąd zwrócił uwagę, że poziom i zakres usług świadczonych przez zakład naprawczy uzasadniał przyjęcie z tego tytułu nawet wyższych stawek, gdyż te zastosowane przez powoda mieściły się w stawkach średnich. Skoro zatem żądanie pozwu dotyczyło zapłaty kwoty 871,33 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy kosztem naprawy wynikającym z faktury wystawionej przez powoda a wysokością wypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania – obniżonego wskutek zredukowania przez ubezpieczyciela stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych – a Sąd Rejonowy ustalił, że stawki przyjęte przez powoda były prawidłowe, a nawet mogły być wyższe, powództwo winno było zostać uwzględnione.

Z dołączonych do sprawy w postępowaniu apelacyjnym, obowiązujących na dzień zawarcia umowy ubezpieczeniowej, ogólnych warunków ubezpieczenia pojazdów mechanicznych od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia (AUTOCASCO) (...) wynikało, że w zależności od sposobu ustalania rozmiaru szkody przyjętego w umowie ubezpieczenia, ustalenie rozmiaru szkody częściowej może nastąpić w wariancie kosztorysowym lub serwisowym (§ 17). W § 19 ust.1 pkt 2 OWU wskazano, że w przypadku przyjęcia w umowie ubezpieczenia wariantu serwisowego ustalenie rozmiaru szkody częściowej następuje po przedłożeniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu według uprzednio uzgodnionych kosztów i sposobu naprawy pojazdu przez zakład dokonujący tej naprawy, w oparciu o średnią stawkę za 1 roboczogodzinę adekwatną dla warsztatu naprawczego. W § 19 ust. 4 OWU wskazano, że w razie udokumentowania fakturami naprawy pojazdu dokonanej bez uprzedniego uzgodnienia z (...), koszty naprawy podlegają weryfikacji do średniej arytmetycznej cen usług naprawczych stosowanych a terenie powiatu właściwego dla miejsca stałego zameldowania lub miejsca siedziby firmy (...) (…). Natomiast części zamiennych i materiałów (w tym lakierniczych) podlegają weryfikacji maksymalnie do wartości zawartych w systemie A., pomniejszonych o wysokość zużycia eksploatacyjnego, o którym mowa w § 18 ust. 2 OWU.

Regulacja § 19 ust. 4 OWU stanowi odstępstwo od zasady ustalonej w § 19 ust.1, zgodnie z którą w przypadku przyjęcia w umowie ubezpieczenia - jak miało to miejsce w niniejszej sprawie -wariantu serwisowego, ustalenie rozmiaru szkody częściowej następuje po przedłożeniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu według uprzednio uzgodnionych z (...) kosztów i sposobu naprawy pojazdu przez zakład dokonujący tej naprawy w oparciu o normy czasowe producenta pojazdu ujęte w systemie A., średnią stawkę za 1 roboczogodzinę adekwatną dla warsztatu naprawczego, ceny części i materiałów producenta pojazdu lub oficjalnego importera do stosowania przez ich sieć serwisową.

Wedle Sądu Odwoławczego, skoro strona pozwana w trakcie likwidacji szkody nie powoływała się na brak uzgodnień poprzedzających naprawę, następnie zaś wypłaciła odszkodowanie, dokonując w postępowaniu sądowym całkowitej zmiany stanowiska, winna była udowodnić, że do uzgodnienia kosztu naprawy przed jej wykonaniem nie doszło. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tym samym, skoro strona pozwana powołuje się na możliwość dokonania weryfikacji kosztów naprawy w sposób przewidziany w § 19 ust. 4 OWU, a więc dla niej korzystniejszy - powinna wykazać, iż do uzgodnienia kosztów i sposobu naprawy nie doszło i to z przyczyn od niej niezależnych. Ogólne warunki umowy nie określają ani trybu dokonywania uzgodnień, ani nie nakładają na ubezpieczonego w tym zakresie żadnych obowiązków. Przeciwnie, w myśl § 40 OWU po otrzymaniu zawiadomienia o zajściu wypadku, obowiązkiem ubezpieczyciela jest podjęcie postępowania dotyczącego ustalenia stanu faktycznego związanego z wypadkiem, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia, a także poinformowanie osoby występującej z roszczeniem, jakie dokumenty są potrzebne do ustalenia odpowiedzialności zakładu lub wysokości świadczenia, jeżeli jest to niezbędne do dalszego prowadzenia postępowania. Do obowiązków ubezpieczonego należy zaś jedynie niedokonywanie w pojeździe żadnych zmian oraz nierozpoczynanie naprawy pojazdu bez uprzedniego przeprowadzenia oględzin przez przedstawiciela (...) i uzyskania jego zgody (§ 43 pkt 1 OWU).

W świetle powyższych regulacji należy uznać, iż w sytuacji, gdy ubezpieczony zawiadomi o zajściu zdarzenia, a następnie wstrzyma się z naprawą pojazdu do czasu przeprowadzenia oględzin przez przedstawiciela ubezpieczyciela - nie jest on w obowiązku dokonywania, a w szczególności inicjowania dalszych uzgodnień, o niezbędności których decyduje ubezpieczyciel. Natomiast wskazanie w protokole szkody sposobu i zakresu naprawy, jak również brak zakreślenia w nim, iż naprawa może być ekonomicznie nieuzasadniona - należy poczytywać za udzielenie zgody na rozpoczęcie naprawy. Brak udowodnienia przez pozwanego tego, że do naprawy pojazdu doszło bez uprzedniego uzgodnienia kosztów i sposobu naprawy - wykluczał możliwość zastosowania § 19 ust. 4 OWU co do zasady.

W tym stanie rzeczy, jak wskazano wyżej, przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego na okoliczność kosztu naprawy przy zastosowaniu amortyzacji 50% na części i materiały, zgodnie z § 18 ust. 2 OWU należało ocenić jako niedopuszczalne.

Należy też zwrócić uwagę na rozdźwięk pomiędzy treścią opinii uzupełniającej, a powołaną przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacją jej wniosków. Biegły wykonał dwie kalkulacje, jedną przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę prac blacharskich – 108 zł i lakierniczych – 120 zł oraz cen części nowych i materiałów użytych do naprawy obowiązujących w październiku 2008 r., drugą przy uwzględnieniu tych samych stawek za roboczogodzinę i z zastosowaniem 50% amortyzacji na części i materiały. Biegły przedstawił, zgodnie ze zleceniem Sądu, dwie alternatywne kalkulacje, przy czym – wbrew treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku – nie wskazał, że koszt naprawy winien zostać skalkulowany z uwzględnieniem 50% amortyzacji na części i materiały, a wręcz – choć ocena ta dla Sądu nie jest istotna – wskazał, że kwestią sporną była jedynie stawka za roboczogodzinę, natomiast zakres, sposób dokonania naprawy, jak i koszt naprawy został zaakceptowany przez pozwanego poprzez fakt przyznania odszkodowania w kwocie 8.753,62 zł.

Natomiast, nie ulega wątpliwości, że stawka za roboczogodzinę została określona przez warsztat w sposób prawidłowy. Decyzją (...) ustalono, że ogólne zainwestowanie, wyposażenie, organizacja pracy i wyszkolenie pracowników oraz obowiązujące przepisy o cenach uprawniały T. G. - prowadzącego działalność gospodarczą (...) - do stosowania stawek za 1 godzinę rozliczeniową napraw powypadkowych w następującej wysokości: za prace blacharskie i mechaniczne - w kwocie 125 zł oraz za prace lakiernicze - w kwocie 135 zł. Powyższe stawki należy zatem uznać za adekwatne dla warsztatu dokonującego naprawy pojazdu, a tym samym zgodne z wymogami § 19 ust. 1 pkt 2 OWU.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda 871,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 17 marca 2010r. do dnia zapłaty; zmienił go także w punkcie II w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono jak w pkt I sentencji. Na kwotę 227 zł złożyła się opłata od pozwu w wysokości 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz kwota 180 zł kosztów zastępstwa procesowego, wyliczona w oparciu o § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, zawarte w pkt II sentencji, zapadło w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zgodnie z wynikiem postępowania. Na zasądzoną kwotę 120 zł złożyła się opłata od apelacji w wysokości 30 zł oraz kwota 90 zł kosztów zastępstwa procesowego, wyliczona w oparciu o § 6 pkt 2 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.