Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Maria Mrozik-Sztykiel

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński

SA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz -spr.

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2014 r.

sprawy B. M.

oskarżonego z art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 7 kwietnia 2014 r. sygn. akt V K 114/13

- zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec B. M. karę pozbawienia wolności łagodzi do
3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy i na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia 22 kwietnia 2013 r.;

- w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

- zwalnia B. M. od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. R. – Kancelaria Adwokacka w W. 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł, w tym 23% VAT, za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

B. M. został oskarżony o to, że w dniu 20 kwietnia 2013 r. w W. w okolicy Ronda (...) posługując się nożem usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy na szkodę M. B., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego i interwencji Policji –

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2014 r. sygn. akt V K 114/13 oskarżonego B. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 14
§ 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięć) lat pozbawienia wolności;

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia 22 kwietnia 2013 r.;

na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. B. kwotę 300,00 (trzysta) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. R. – Kancelaria Adwokacka, ul. (...) (...), (...)-(...) W., kwotę 1.033,20 (jeden tysiąc trzydzieści trzy, 20/100) złotych, w tym stawka podatku VAT, tytułem obrony oskarżonego z urzędu;

kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten został zaskarżony w całości przez obrońcę, która na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (zwłaszcza art. 5 § 2 k.p.k.), który to błąd wyraża się w przyjęciu tezy, że zgromadzone w niniejszej sprawie materiały pozwalają na przyjęcie, iż zachowanie B. M. (M.) nosiło znamiona cech przestępnego działania w postaci usiłowania dokonania, przy użyciu noża, zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy na szkodę M. B., podczas, gdy prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony B. M. (M.) nie usiłował dokonać czynu, o którym mowa
w art. 280 § 2 k.k. na szkodę w/wym. pokrzywdzonego.

Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzut apelacji jest niezasadny a tym samym na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek tego środka odwoławczego.

Na wstępie stwierdzić należy, że w uzasadnieniu środka odwoławczego apelująca przytoczyła warunki, w których ma zastosowanie zasada in dubio pro reo i z tym poglądem należy się zgodzić. Zważyć jednak trzeba, że w niniejszej sprawie te warunki nie zostały spełnione albowiem analiza i ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów zezwoliła na wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności i na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych. Zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. można stawiać tylko wtedy, gdy Sąd orzekający poweźmie wątpliwości i nie rozstrzygnie ich na korzyść oskarżonego lub gdy materiał dowodowy jest tego rodzaju, że wątpliwości takie powziąć powinien, a tego nie uczynił, lecz w niniejszej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca.

Sąd I instancji rozstrzygnięcie swoje oparł na pełnym materiale dowodowym ujawnionym w toku rozprawy głównej. Zebrane dowody ocenił w ramach przynależnej mu swobody, zakreślonej art. 7 k.p.k.
i z prawidłowo ocenionych dowodów wysnuł niebudzący wątpliwości wniosek co do zawinienia oskarżonego w kształcie przypisanym mu zaskarżonym wyrokiem.

Słusznie Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego
i uznał je za linię jego obrony, natomiast za wiarygodne uznał zeznania pokrzywdzonego M. B.. Świadek ten konsekwentnie zeznawał o posługiwaniu się nożem przez oskarżonego przy żądaniu pieniędzy a różnicę w relacji co do tego, czy oskarżony uczynił to jeden raz czy dwukrotnie, w sposób logiczny wytłumaczył.

Wbrew stanowisku skarżącej, zeznania świadka E. Ł. nie dają podstaw do poddania w wątpliwość depozycji pokrzywdzonego o grożeniu mu nożem przez oskarżonego. W szczególności nie świadczy o tym fakt, iż świadek ta nie widziała noża, skoro podczas zdarzenia przy ogrodzeniu (...) była zdenerwowana i nie patrzyła na pokrzywdzonego
i oskarżonego a tylko usłyszała „jakieś pstryknięcie”. Natomiast na przystanku, jak sama zeznała na rozprawie, siedziała na ławce, zaś M. B. spacerował koło ławki, raz był zwrócony do niej plecami, raz bokiem, raz twarzą. Nadto jeszcze na tym przystanku pokrzywdzony mówił świadkowi, że wyraźnie widział nóż w rękach oskarżonego i taką też relację przekazał interweniującym funkcjonariuszom policji P. S. i P. W.. Oceniając dowód z zeznań pokrzywdzonego zasadnie Sąd I instancji uwzględnił treść nagranego na płytę CD zgłoszenia pokrzywdzonego o zdarzeniu, dokonanego telefonem komórkowym
z przystanku autobusowego, tuż po odejściu oskarżonego. Spontaniczna, złożona „na gorąco” przez pokrzywdzonego informacja o straszeniu nożem przez napastnika podczas żądania pieniędzy, potwierdza wiarygodność jego zeznań.

Powołując się na wyjaśnienia oskarżonego skarżąca pomija, że zaprzeczał on nie tylko faktowi grożenia nożem ale też żądania pieniędzy
i przebieg zajścia z pokrzywdzonym przedstawiał odmiennie niż M. B. i E. Ł.. Trudno zaakceptować stanowisko skarżącej co do tego, że istnieje wątpliwość co do tego czy oskarżonemu towarzyszyło dwóch mężczyzn skoro wynika to zarówno z zeznań wyżej wymienionych świadków, jak też wyjaśnień oskarżonego.

Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu orzekającego w kwestii winy oskarżonego i oceny prawnej jego działania,
a tym samym nie uwzględnił zarzutu i wniosku środka odwoławczego.

Sąd Apelacyjny uznał jednak, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności jest rażąco surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i dlatego też zmienił wyrok i złagodził karę do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet stosowny okres rzeczywistego pozbawienia wolności.

Sąd I instancji uwzględnił wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, jednakże tym obciążającym nadał zbyt dużą rangę. Przestępstwo zakończyło się w fazie usiłowania a oskarżony jest młodocianym a zatem orzeczona niniejszym wyrokiem kara spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak też generalnej.

Sytuacja finansowa oskarżonego, pozbawionego wolności spowodowała, że Sąd Apelacyjny zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i wydatkami obciążył Skarb Państwa. Na wniosek obrońcy z urzędu zasądził od Skarbu Państwa koszty nieopłaconej obrony w stawce podstawowej, powiększonej o podatek VAT.

Z tych względów Sad Apelacyjny orzekł jak w wyroku.