Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2014 r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w M.

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Grażyna Wójcik

Protokolant: Agnieszka Hasiak

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. w Miliczu

sprawy z powództwa (...) Finanse S.A. we W.

przeciwko S. D.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami postępowania obciąża stronę powodową w zakresie przez nią poniesionym.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

- (...)

- (...)

3.  (...)

4.  (...)

M., (...)

Sygn. akt V C upr 298/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Finanse S.A. we W., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, w dniu 16 stycznia 2014 r. skierowała do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym i wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, by pozwany S. D. zapłacił stronie powodowej kwotę 396,57 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz innych kosztów w wysokości 0,54 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwany i (...) S.A. w W. zawarli umowę abonencką w zakresie dostępu do programów telewizyjnych o nr klienta (...), na podstawie której pozwany otrzymał dostęp do usług świadczonych przez (...) S.A. i zobowiązał się do opłat abonamentowych określonych w umowie. Jednocześnie w celu realizacji postanowień umowy zostało mu udostępnione urządzenie dekodujące. Pozwany nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania uiszczania opłat abonamentowych, wobec czego niespłacona kwota stała się wymagalna wraz z odsetkami za opóźnienie. Pozwany nie zwrócił także w terminie użyczonego sprzętu, wskutek czego wierzyciel pierwotny wystawił notę obciążeniową tytułem kary umownej za niezwrócony sprzęt. Strona powodowa wezwała pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia, ale bezskutecznie. Jednocześnie strona powodowa wskazała szczegółowo kwoty poszczególnych abonamentów i skapitalizowanych odsetek, których suma stanowi kwotę żądania pozwu. Następnie podniosła, że w dniu 5 września 2013 r. zawarła z pierwotnym wierzycielem umowę przelewu wierzytelności, o czym poinformowała pozwanego pismem z dnia 17 października 2013 r.

Postanowieniem z dnia 6 marca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

Strona powodowa - na wezwanie tutejszego Sądu - w dniu 18 czerwca 2014 r. wykazała swoje umocowanie, przedkładając pełnomocnictwo procesowe wraz z odpisem oraz wypis z KRS.

Pozwany – prawidłowo wezwany - nie stawił się na rozprawę, nie złożył odpowiedzi na pozew ani nie żądał rozpoznania sprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 września 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł ze strona powodową (...) Finanse S.A. we W. umowę sprzedaży wierzytelności. Przedmiotem wyżej wskazanej umowy była m.in. wierzytelność w stosunku do pozwanego S. D. w wysokości 355,89 zł, wynikająca z umowy nr (...) zawartej w dniu 12 lutego 2011 r.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z 05.09.2013 r. k. 25-26;

wyciągi z elektronicznego wykazu wierzytelności k. 27-30)

(...) S.A. w dniu 17 października 2013 r. sporządził pismo dotyczące zawiadomienia pozwanego o cesji wierzytelności .

(dowód: pismo z 17.10.2013 r. k. 31)

Strona powodowa w dniu 17 października 2013 r. sporządziła wezwanie do zapłaty kierowane do pozwanego.

(dowód: pismo strony powodowej z 17.10.2013 r. k. 32)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz w art. 6 k.c. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem w rozpatrywanej sprawie na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania zasadności powództwa i wysokości dochodzonego roszczenia.

Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z treści przepisu art. 509 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Pamiętać należy, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Strona powodowa formułując żądanie w niniejszej sprawie zaoferowała jako materiał dowodowy umowę cesji wraz ze stanowiącymi jej załączniki wyciągami z elektronicznego wykazu wierzytelności oraz pisma informujące pozwanego o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty.

W ocenie Sądu przedłożone przez powoda dokumenty są niewystarczające dla uwzględnienia żądania. Strona powodowa wykazała jedynie, że przysługuje jej legitymacja czynna w niniejszej sprawie. Nie udowodniła natomiast w żaden sposób – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – istnienia zobowiązania, zasad obciążania pozwanego opłatami przez pierwotnego wierzyciela i dat powstania zaległości w płatności. Powołała się w zakresie istnienia, wysokości i terminów płatności zadłużenia na umowę abonamentową oraz notę obciążeniową z tytułu kary umownej, lecz nie dołączyła ich do pozwu. Nie wiadomo zatem, jakiej treści była ta umowa, kiedy i dlaczego została rozwiązana, na jakich zasadach pozwanego obciążono opłatami abonamentowymi wskazanymi w pozwie oraz z czego wynikają daty powstania zaległości w płatnościach. Nie zostało też udowodnione na jakiej podstawie została wystawiona nota obciążeniowa, z czego wynika wysokość kary umownej i jaki był termin jej płatności. Uniemożliwia to dokonanie weryfikacji żądania przez Sąd.

Zgodnie z art. 339 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przy czym w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W niniejszej sprawie - w świetle powyższych rozważań - takie wątpliwości zachodziły, co obligowało Sąd do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które jednak nie pozwoliło uznać dochodzonego żądania za wykazane.

Z tych względów orzeczono w pkt I sentencji wyroku zaocznego o oddaleniu powództwa w całości.

O kosztach w pkt II sentencji wyroku orzeczono na podstawie przepisu art.98 § 1 k.p.c.

(...)

1.  (...)

2.  (...) –(...) K. J.– K.;

3.  (...)

4.  (...)

M. (...)