Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02 października 2014r. w O.

sprawy z odwołania M. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 28.03.2014r. znak (...)

orzeka:

1. zmienia zaskarżoną decyzję, w ten sposób, że przyznaje M. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01.04.2014r. do 28.02.2016r.;

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28.03.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił M. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

M. P. decyzję powyższą zaskarżył, wnosząc od niej odwołanie. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że jest uprawniony do renty od połowy lat 90 -tych. Podkreślił, od tamtej pory nie zmieniło się nic w jego stanie zdrowia. Jego kalectwo ma tendencję do utrwalania się i nieodwracalności. Coraz gorzej chodzi, a chora noga ma trwałą tendencję do odchylania się od pionu, mimo jej usztywnienia prętem metalowym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości podnosząc, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS odwołujący został uznany aktualnie za zdolnego do pracy.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 27.11.1996r. ZUS przyznał M. P. rentę inwalidzką według II grupy inwalidów. Od 01.11.1998r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Uprawnienia do renty były odwołującemu kilkakrotnie przedłużane, ostatnio w decyzji z 10.07.2013r. na okres do 31.12.2016r. W związku z pełnieniem nadzoru przez naczelnego lekarza ZUS nad wykonywaniem orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników, sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania w trybie nadzoru. Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 28.02.2014r. ustaliła, że M. P. nie jest niezdolny do pracy. Wobec powyższego ZUS decyzją z dnia 28.03.2014r. wstrzymał M. P. prawo do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy (vide dokumenty z akt rentowych i dokumentacji lekarskiej).

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce zważył co następuje:

Odwołanie M. P. okazało się zasadne i zostało uwzględnione.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a jego niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. W myśl art. 58 ust. 1 pkt 5 powoływanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy, uważa się za spełniony, jeżeli ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeśli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Przy czym zgodnie z ustępem 2 tegoż przepisu okres ten winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust.1-3 powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 61 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy. Przez ustąpienie niezdolności do pracy należy rozumieć zarówno sytuację, kiedy na skutek badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy, jak też sytuację kiedy upłynął okres, na jaki świadczenie przyznano.

W świetle cytowanych wyżej przepisów zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, od której zależała skuteczność odwołania M. P., było ustalenie czy jest on nadal niezdolny do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii i neurologii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego, którzy w złożonej opinii, po przeprowadzeniu badania odwołującego oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą stanu jego zdrowia, rozpoznali u niego: zniekształcenie goleni lewej w 1/3 dalszej na podłożu przebytego wieloodłamowego złamania nasady dalszej goleni powikłanego stawem rzekomym zakażonym, stan po leczeniu operacyjnym i zespoleniu gwoździem śródszpilkowym oraz wygojone ze znacznym przemieszczeniem złamanie kości piętowej prawej. W konkluzji biegli stwierdzili, że stwierdzone schorzenia czynią badanego częściowo niezdolnym do pracy do 28.02.2016r. od dnia wstrzymania renty przez ZUS. W uzasadnieniu biegli podnieśli, że badany ma znaczne zniekształcenie goleni lewej i tyłostopia prawego po przebytym w 1995r. złamaniu wieloodłamowym nasady dalszej goleni lewej oraz wieloodłamowym złamaniu pięty. Leczenie złamania goleni lewej było powikłane stawem rzekomym zakażonym. Pomimo zastosowanego leczenia utrzymuje się znaczne zniekształcenie goleni lewej w 1/3 dalszej oraz tyłostopia prawego, powodując znaczne utrudnienie w chodzeniu, zwłaszcza po nierównym terenie ze względu na zniekształcenie i zniesienie ruchomości w stawie skokowym lewym. W związku z powyższym zdaniem biegłych przez kolejne lata od wypadku z 1995r. stan zdrowia odwołującego nie uległ jakiejkolwiek poprawie, a był on podstawą do orzekania przez orzeczników ZUS częściowej niezdolności do pracy. W związku z powyższym biegli orzekli dalszą częściową niezdolność do pracy odwołującego.

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił organ rentowy podnosząc, że biorąc pod uwagę młody wiek ubezpieczonego oraz wywiad zawodowy – posiada wykształcenie średnie techniczne, po urazie podjął pracę na stanowisku dostępnym z istniejącymi dysfunkcjami i pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy na poziomie posiadanych kwalifikacji, stąd nie ma podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy. Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o powołanie innych biegłych.

Sąd powyższy wniosek organu rentowego w oparciu o art. 217 § 3 kpc oddalił uznając, że sporne okoliczności zostały już wyjaśnione. Argumenty podniesione w piśmie procesowym organu rentowego z dnia 11 września 2014 roku nie uzasadniają zdaniem Sądu stanowiska, że istniała obiektywnie potrzeba skorzystania z opinii kolejnych biegłych. Odmienna ocena stanu zdrowia odwołującego w kontekście jego zdolności do pracy dokonana przez organ rentowy, nie zawierająca konkretnych i przekonujących argumentów podważających miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddających w wątpliwość, nie może zdaniem Sądu decydować o zasadności dopuszczenia dowodu z kolejnego zespołu biegłych. Wskazać też należy, że zarówno doktryna jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( vide wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, potrzeby powołania kolejnego zespołu biegłych, nie widział. Sąd podzielił wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są zbieżne, spójne i logiczne. Biegli występujący w sprawie, wydali popartą logiczną argumentacją opinię, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego czyni go nadal okresowo częściowo niezdolnym do pracy. Niewątpliwym jest też, że stan zdrowia odwołującego od czasu kiedy pobierał on rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie uległ poprawie, na co wskazywali biegli.

Wskazać w tym miejscu należy, że uznaje się za osobę częściowo niezdolną do pracy osobę, która wobec naruszenia sprawności organizmu nie jest w stanie wykonywać prawidłowo czynności związanych z zawodem, gdy zachowała zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych albo niewymagającej żadnych kwalifikacji), lecz jednocześnie utraciła w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje, przy czym dla oceny poziomu tych kwalifikacji znaczenie ma także uzyskanie rzeczywistych umiejętności, mających wpływ na karierę zawodową, np. decydujących o uzyskaniu wyższych zarobków niż pracownicy mający takie same kwalifikacje formalne, przesądzających o awansach lub możliwości znajdowania nowego miejsca pracy. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 25.01.2010r., w sprawie o sygn. I UK 215/09. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni ten pogląd podziela i aprobuje.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że sam fakt podjęcia i kontynuowania przez M. P., już w czasie kiedy był on uprawniony do renty, pracy zawodowej, nie może skutkować przyjęciem tezy o jego pełnej zdolności do pracy. Odwołujący przesłuchany w charakterze strony podał, że aktualnie pracuje jako menadżer – kierownik ds. kontraktów. Praca ta wymaga obecności na budowach. Odwołujący podkreślił, że gdyby był w pełni zdrowy, to ze swoim wykształceniem byłby w stanie zarobić dużo więcej jako kierownik budowy. Mógłby wtedy kontrolować większą liczbę budów i tym samym dużo więcej zarobić, a nawet prowadzić własną firmę. Z uwagi na stan zdrowia jedynie część czasu przebywa na budowach, a część czasu w biurze. Dodał, że pracodawca zaakceptował jego ułomność i wyraził zgodę na taką formę pracy. Podkreślił, że to, iż pracuje powoduje, że ma poważne problemy z chodzeniem, zwłaszcza wieczorem. Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom odwołującego uznając, że są one szczere i wiarygodne. Znajdują one w pełni potwierdzenie w pozostałych dowodach przeprowadzonych w sprawie, w tym opinii biegłych sądowych.

W takim stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego w pełni zasadne jest przyjęcie, że odwołujący jest w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy. Nie może budzić wątpliwości, że nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującego w stosunku do okresu kiedy odwołujący kwalifikowany był do inwalidów i uzyskiwał z tego tytułu przez blisko 20 lat rentę.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz treść cytowanego wyżej art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i w pkt. 1 wyroku przyznał M. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres tj. od dnia 01.04.2014r. do 28.02.2016r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty już na etapie postępowania przed ZUS. Kwestia oceny czy odwołujący jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, w tym przesłuchania odwołującego w charakterze strony, co możliwe było dopiero przed Sądem. Z tych względów orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.