Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska

Protokolant: stażysta Anna Ostromecka

w obecności oskarżyciela publ. M. W.

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2014 r. i 29 września 2014 r. sprawy

J. D.

s. M. i J. z domu G.

ur. (...) w P.

obwinionego o to, że:

w dniu 13 maja 2014r. około godz. 15:55 na drodze nr K-51 199 km 7 hm, gm. O. kierując pojazdem marki J. o nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą i przekroczył prędkość o 36 km/h jadąc z prędkością 106 km/h.

- tj. za wykroczenie z art. 92a kw

ORZEKA:

I.  obwinionego J. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, iż przekroczył dozwolona prędkość o 37 km/h i za to na podstawie art. 92a kw skazuje go na karę 400,- (czterysta) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 40,- (czterdzieści) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 maja 2014r. około godz. 15.55 funkcjonariusz Policji K. W. (1) dokonywał pomiaru prędkości na 109 km 7 km drogi nr (...). W ramach tych czynności dokonał pomiaru prędkości samochodu m – ki J. o nr rej. (...), który poruszał się od strony O.. Pomiar został dokonany na odcinku, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 70km/h, a wymieniony pojazd jechał z prędkością 107 km/h . Kierujący został zatrzymany do kontroli, okazał się nim J. D.. Wymieniony nie przyjął mandatu bowiem miał wątpliwości co do prawidłowości pomiaru.

(dowody: zeznania świadków K. W. k. 23, K. S. k.21v, notatka urzędowa k. 4, świadectwo legalizacji urządzenia k. 17)

Obwiniony J. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Poddał w wątpliwość możliwość precyzyjnego zmierzenia prędkości pojazdu, który znajduje się w odległości ponad 600 metrów od punktu pomiaru.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, bowiem sprzeczne są z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W ocenie Sądu ewidentnie zmierzają do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane wykroczenie.

Sąd w pełni podzielił zeznania funkcjonariuszy policji. K. S. i K. W., którzy przeprowadzali kontrolę pojazdu obwinionego. K. W. (1), który dokonywał pomiaru podkreślił, że zatrzymuje pojazdy do kontroli, jedynie w sytuacji, gdy jest pewien, że to prędkość tego właśnie pojazdu została zmierzona. Gdy nie może właściwie dokonać pomiaru odstępuje od zatrzymania kierującego. W niniejszej sprawie pomiar na pewno dotyczył pojazdu, którym poruszał się obwiniony.

Sąd uznał powyższe zeznania za wiarygodne i w całości dał im wiarę. Są one spójne i logiczne, wzajemnie ze sobą korespondują. Ponadto policjanci zeznawali jedynie na okoliczności związane z wykonywanymi prze nich obowiązkami służbowymi i nie mają powodów aby bezpodstawnie pomawiać obwinionego.

Przesłuchany w sprawie syn obwinionego M. D., zeznał, iż nie wie z jaką prędkością się poruszali, opisał jedynie warunki w jakich poruszali się i samą kontrolę. Jego zeznania nie mogą zatem mieć istotnego wpływu na ustalenia stanu faktycznego.

Urządzenie (...) jest ręcznym miernikiem prędkości. By prawidłowo wykonać pomiar oczywiście potrzebna jest precyzja, bowiem ok. 2 sekund laser musi być skierowany na jeden punkt, najlepiej w okolicach tablicy rejestracyjnej pojazdu. Zatem policjant dokonujący pomiaru musi mieć odpowiednio dużo czasu i dobrą widoczność na pojazd obwinionego, aby móc dokonać pomiaru prędkości. W przypadku zakłóceń, pomiar nie może zostać dokonany i nie jest wyświetlany. Urządzenie posiada celownik optyczny, waży jedynie 1,34 kg, można nim dokonywać pomiaru wybranego pojazdu, nawet w sytuacji gdy porusza się on w kolumnie pojazdów.

Obwinionemu w czasie kontroli okazano wynik pomiaru. Prędkość pojazdu obwinionego została zmierzona przez uprawnioną do tego osoba, która posiada odpowiednie przeszkolenie w zakresie używania laserowych urządzeń do pomiaru prędkości. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyniku uzyskanego za pomocą laserowego miernika prędkości. Urządzenie posiadało aktualną legalizację.

W tym stanie rzeczy, wina obwinionego jest ewidentna i została mu udowodniona. Sąd zmienił w opisie czynu wartość o jaką obwiniony przekroczył dopuszczalną w miejscu kontroli prędkość, albowiem z niewiadomych przyczyn we wniosku określono ją na 36 km/h, gdy tymczasem z materiału dowodowego wynika, iż było to 37 km/h.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze poprzednią karalność obwinionego za wykroczenia w ruchu drogowym, w tym wykroczenia związane przekroczeniem dozwolonej prędkości. ( wydruk z bazy (...) k. 12 – 13)

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny jest w pełni adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz stopnia jego zawinienia. Spełni ona również swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Z uwagi na fakt skazania Sąd obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania i opłatą.