Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, IV Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Birska

Protokolant: Małgorzata Kozłowska

przy udziale prokuratora Dariusza Tałałaja, Agnieszki Cwaliny, Krzysztofa Wijaty

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2014 roku, 19 maja 2014 roku, 3 lipca 2014 roku, 13 sierpnia 2013 roku

sprawy P. P. , urodzonego w dniu (...) w W., syna A. i A. z domu W.,

oskarżonego o to, że w dniu 10 maja 2008 roku w W. przy ul. (...) naraził M. Z. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez zamachnięcie się ręką z pełną butelką z piwem w głowę,

tj. o czyn z art. 160 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego P. P. od popełnienia zarzuconego mu czynu uniewinnia;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego P. P. kwotę 672 (sześciuset siedemdziesięciu dwóch) złotych tytułem ustanowienia w sprawie obrońcy;

III.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. stwierdza, że koszty procesu ponosi Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 402/10

UZASADNIENIE

P. P. został oskarżony o to, że w dniu 10 maja 2008 roku w W. przy ul. (...) naraził M. Z. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez zamachnięcie się ręką z pełną butelką z piwem w głowę, tj. o czyn z art. 160 § 1 k.k.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawę materiału dowodowego Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 maja 2008 roku P. P. i wynajmujący z nim mieszkanie A. P. po powrocie z pracy A. P. i krótkiej rozmowie, udali się po zakup alkoholu do sklepu monopolowego przy ul. (...). Po powrocie ze sklepu zakupiony alkohol wypili, a następnie udali się ponownie udali się do tego samego sklepu monopolowego, aby dokupić jeszcze alkoholu. Zakupili 0,5 l wódki i cztery piwa butelkowe. P. P. niósł zakupioną wódkę, zaś A. P. piwo. Po wyjściu ze sklepu (...), zaczęli uszkadzać stojące pojazdy. Uszkodzeniu uległy przednia i tylna szyba z prawej strony oraz tylna szyba w pojeździe T. (...) o nr rej. (...) oraz pokrywa silnika w pojeździe D. (...) o nr rej. (...).

Gdy do A. P. i P. P. podbiegli właściciele uszkodzonych samochodów, M. Z. i M. M. (1), M. Z. chwycił jednego z mężczyzn. Drugi z mężczyzn z kolei zamachnął się butelką z piwem na M. Z., żeby uderzyć go w głowę. M. Z. uchylił się i nie został trafiony butelką. P. P. i A. P. zaczęli kopać w samochód M. Z., po czym M. Z. zadzwonił pod numer 112. A. P. i P. P. zaczęli się oddalać. Zostali zatrzymani, gdy idąc chodnikiem rozbijali butelki rzucając je na ziemię.

A. P. i P. P. zostali poddani na zawartość alkoholu we krwi. A. P. o godz. 21.37 miał 0,85 mg/l, a o godz. 21.38 0,82 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu z płuc, P. P. zaś o godz. 21.30 miał 1,33 mg/l, a o godz. 21.34 1,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu z płuc.

W dniu zdarzenia P. P. ubrany był w żółtą koszulkę. P. P. ma 182 cm wzrostu. A. P. ubrany zaś był w szarą koszulkę i ma on 187 cm wzrostu.

P. P. był wcześniej karany.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 49-50, k. 67, k. 92, k. 305), zeznań M. Z. (k. 13, k. 31v, k. 82v, k. 135, k. 146v, k. 331-334), M. M. (1) (k. 15, k. 308-309), M. M. (2) (k. 19, k. 334-335), A. P. (k. 43-44, k. 87, k. 306-307), dokumentów w postaci: k. 2 ,7 protokołów zatrzymania, k. 4-5,9-10 protokołów użycia urządzenia kontrolno- odznaczeniowego do ilościowego określenia alkoholu w wydychanym powietrzu ze świadectwem wzorcowania, k. 6,11 zleceń, k. 17,18,30,35-36,37-38, protokołów oględzin, k. 33-34 protokołów przeszukania, k. 76, 177 informacji dotyczącej P. P., k. 224-225, k. 339 opinia sądowo- psychiatrycznej oskarżonego, k. 239 informacji ze stowarzyszenia (...) dotyczącej oskarżonego, k. 344-345 wyniku wywiadu środowiskowego, informacji z Krajowego Rejestru Karnego z lipca 2014 roku.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia czynu z art. 160 § 1 k.k. przyznał się do jednego z czynów polegających na uszkodzeniu mienia, jednak przed sądem postępowanie w zakresie czynów z art. 288 § 1 k.k. zostało prawomocnie umorzone.

Oskarżony w dniu 11 maja 2008 roku (k. 49-50) wyjaśnił, że w dniu 10 maja 2008 roku około godziny 13.00 wrócił z pracy do domu, A. P., kolega, z którym P. P. wynajmował mieszkanie, wrócił z pracy około godziny 16.00. P. P. przed przyjściem wypił dwa piwa, a gdy przyszedł kolega trochę rozmawiali i poszli razem do sklepu monopolowego na ul. (...), gdzie kolega kupił pół litra wódki i z zakupionym alkoholem udali się do domu. Po wypiciu tego alkoholu poszli ponownie do sklepu monopolowego, aby dokupić jeszcze alkoholu. Zakupili 0,5 l wódki i cztery piwa butelkowe. Po wyjściu ze sklepu, nie wie dlaczego, podeszli do stojącego blisko samochodu koloru czarnego, nie wie jakiej marki, i kolega ręką uderzył w szybę w drzwiach tylnych. Oskarżony wyjaśnił także, że on zaś uderzył nogą w szybę boczną opuszczoną w przednich drzwiach. Wyjaśnił także, że wychodząc ze sklepu trzymał reklamówkę z wódką, a kolega z piwem. Wyjaśnił, ze szarpał się z jednym z mężczyzn, którzy do nich podbiegli, a kolega z drugim. W tym czasie wypadły im reklamówki na chodnik i potłukły się. W czasie szarpania się z mężczyznami nie zamachnął się na niego żadną butelką.

W trakcie postępowania przed sądem oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i oświadczył, że będzie odpowiadał na pytania tylko swojego obrońcy. Wyjaśnił, że wówczas nie miał zamiaru uderzenia butelką M. Z..

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego wskazać należy, że częściowo są one zgodne z zeznaniami (wyjaśnieniami złożonymi w charakterze podejrzanego) A. P.. A. P., będąc przesłuchanym w dniu 11 maja 2008 roku, potwierdził okoliczności podawane przez P. P. dotyczące zakupu alkoholu. Wskazał również, że piwa, które niósł w reklamówce się rozbiły jak wypadły im butelki na chodnik, nie widział, aby kolega rzucał butelkami.

Zeznania A. P. potwierdzają wersję oskarżonego odnośnie tego, że to A. P. niósł reklamówkę, w której znajdowały się butelki z piwem, P. P. zaś niósł reklamówkę z wódką. Wprawdzie z zeznań M. Z. i M. M. (1) wynika, że sprawcy uszkodzenia pojazdów rzucali w nich butelkami z piwem, to jednak podnieść należy, że zweryfikowanie zeznań M. Z. i M. M. (1) z wyjaśnieniami P. P. i A. P. jest w tym zakresie niemożliwe. Na miejscu zdarzenia nie przeprowadzono bowiem oględzin, które pozwalałoby ustalić jakiego rodzaju szkło – czy z butelki po piwie, czy z butelki po wódce – znajdowało się w miejscu zdarzenia.

Sąd nie dysponował zatem wystarczającym materiałem dowodowym, by wyjaśnieniom oskarżonego, jak i zeznaniom świadka w tym zakresie odmówić wiary. Jednocześnie podnieść należy, że trudno uznać, by oskarżony i A. P. ustalali między sobą wersję zdarzenia. Wskazać należy, że byli oni przesłuchani tego samego dnia, a nadto nie sposób przyjąć, że A. P. swoimi zeznaniami chciałby chronić P. P.. Skoro bowiem zatrzymano tylko dwie osoby związane z całym zdarzeniem chronienie P. P. mogłoby narazić na odpowiedzialność karną za czyn z art. 160 § 1 k.k. właśnie świadka A. P..

Powyższe uzasadnia ponadto fakt, że wyjaśniając w dniu 11 maja 2008 roku podawali oni odmienne wersje dotyczące uszkodzenia pojazdu T. (...). W tym miejscu podnieść należy, że sąd nie dokonywał szczegółowych ustaleń poszczególnych uszkodzeń pojazdów i który ze sprawców konkretnie tych uszkodzeń dokonał, albowiem postępowanie w tym zakresie zostało prawomocnie umorzone i rozpoznaniu podlegał jedynie czyn z art. 160 § 1 k.k.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy sąd miał na względzie, że całe zdarzenie miało szybki, dynamiczny przebieg, praktycznie cały czas tak P. P., A. P., jak i właściciele uszkodzonych pojazdów, M. Z. iM. M. (1), znajdowali się w ruchu, co mogło mieć wpływ na spostrzeżenia świadków i co nie pozostaje bez wpływu na treść tych spostrzeżeń.

Oceniając zaś wyjaśnienia oskarżonego dotyczące czynu z art. 160 § 1 k.k. odnieść się należy do zeznań M. M. (1) i M. Z., pokrzywdzonego czynem z art. 160 § 1 k.k.

Przechodząc do oceny zeznań M. Z. nie uszło uwadze sądu, że świadek 10 maja 2008 roku zeznał na okoliczności związane z uszkodzeniem mienia w postaci prawej przedniej szyby w pojeździe. Odnośnie czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania świadek zeznał, że złapał jednego z mężczyzn i zapytał dlaczego wybił mu szybę w samochodzie, on się zaśmiał, a drugi wyciągnął butelkę po piwie i chciał uderzyć go w głowę.

Oceniając zeznania M. Z. sąd miał na względzie, że więcej szczegółów odnośnie wyglądu sprawców świadek wskazywał nie w dniu 10 maja 2008 roku bezpośrednio po zdarzeniu, lecz w dniu 11 maja 2008 roku.

Podnieść należy, że w dniu składania pierwszych zeznań, tj. w dniu 10 maja 2008 roku, świadek nie był w stanie doprecyzować, który z mężczyzn zamachnął się na niego butelką po piwie, wskazując „jeden z mężczyzn”. Świadek zeznał również, że nie pamięta jak mężczyźni byli ubrani, mieli na sobie koszulki i spodnie oraz że nie jest w stanie ich rozróżnić, bo był bardzo zdenerwowany (k. 13). Z kolei w dniu 11 maja 2008 roku świadek zeznał, odnośnie sprawców uszkodzenia samochodów i zamachnięcia się butelką, że „jeden z nich ubrany w jaskrawą koszulkę podszedł do kasy bez kolejki i poprosił o piwo (…), wtedy zauważyłem, że ma koszulkę poplamioną krwią na wysokości brzucha”. Wskazał, że wyższego mężczyznę chwycił za szyję i ramię i odwrócił go. Wywiązała się szarpanina, wtedy niższy mężczyzna wyjął butelkę z piwem z reklamówki i trzymając ją w ręku zamachnął się na świadka, żeby uderzyć go w głowę.

Wątpliwym w ocenie sądu jest fakt, że w dniu 11 maja 2008 roku świadek podawał dużo więcej szczegółów odnośnie ubioru osób, które uszkodziły pojazdy i które nabywały w sklepie alkohol. Nadto, w sytuacji gdy cały przebieg zdarzenia miał charakter dynamiczny, osoby zaangażowane znajdowały się w ruchu, wskazanie przez pokrzywdzonego, że chwycił mężczyznę wyższego wzrostu, podczas gdy A. P. i P. P. różnią się, jeśli chodzi o wzrost, jedynie 5 cm, pozostawia wiele wątpliwości. Wątpliwości są tym bardziej uzasadnione, że pokrzywdzony, składając zeznania w dniu 11 maja 2008 roku, wskazywał, że jeden ze sprawców był ubrany w jaskrawą koszulkę. Skoro zatem P. P. w dniu 10 maja 2008 roku był ubrany w żółtą koszulkę, A. P. zaś w szarą, to rozróżnienie mężczyzn po kolorze koszulek byłoby bardziej wyraziste i nie winno stanowić dla świadka większych problemów, albowiem to właśnie różnica kolorów koszulek sprawców bardziej się rzuca w oczy.

Sąd nie neguje, że pokrzywdzony mógł dostrzec różnicę we wzroście sprawców, jednakże dla oceny dowodów w niniejszej sprawie i dla oceny sprawstwa oskarżonego, sąd miał na względzie zeznania M. M. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym. Otóż świadek zeznał, że „ (mężczyzna) ubrany w jasną koszulkę z krótkim rękawem zamachnął się ręką w kierunku M., aby go uderzyć, jednakże mój kolega schylił się i uniknął uderzenia” (k. 15v). Z zeznań świadka nie wynika zatem, by to właśnie mężczyzna ubrany w jasną koszulkę zamachnął się na M. Z. butelką z piwem. Dodać w tym miejscu należy, że przed sądem M. M. (1) zeznał, że stał pół metra za M. (k. 309), a zatem zasadnym jest wnioskować, że świadek z tak bliskiej odległości widziałby zamachnięcie butelką na M. Z., gdyby to faktycznie miało miejsce. Świadek zeznawał zaś jedynie o zamachnięciu ręką, nie wspominając nic o butelce.

Nadto w zeznaniach M. M. (1) nie znajdują potwierdzenia zeznania M. Z., że był on kopany przez jednego z mężczyzn.

Wprawdzie M. M. (1) wskazał, że drugi mężczyzna ubrany w ciemną koszulkę stał biernie, nic nie mówił, co wskazywałoby, że to P. P. był sprawcą czynu z art. 160 § 1 k.k., jednakże w tym zakresie, w ocenie sądu, nie można przejść obojętnie nad zeznaniami M. Z., który wskazał, że złapał jednego ze sprawców za szyję i ramię, wywiązała się szarpanina, wtedy niższy wyjął butelkę z piwem i się zamachnął. Zeznania M. Z. wskazują zatem na aktywność zarówno P. P. jak i A. P.. Niewykluczonym jest zatem, że tym mężczyzną uchwyconym przez M. Z. był P. P., odnośnie którego M. M. (1) zeznał o zamachnięciu się ręką, nie mówiąc nic, by osoba ta miała w reku butelkę z piwem. Kwestią wątpliwą i w ocenie sądu na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niemożliwą, pozostaje jednak dokonanie ustalenia, który z mężczyzn, A. P. czy P. P., zamachnął się butelką z piwem na M. Z..

W tym miejscu podnieść należy, że sąd nie znalazł żadnych podstaw do nieobdarzenia wiarą zeznań M. Z. i M. M. (1). Wprawdzie między ich zeznaniami zachodzą pewne sprzeczności, jednakże nie da się tych sprzeczności zweryfikować na podstawie innych zgromadzonych w sprawie dowodów, a tym samym ocenić zeznania świadków.

Sąd obdarzył wiarą zeznania M. M. (2), albowiem jego zeznania dotyczyły przebiegu interwencji z dnia 10 maja 2008 roku w związku z czynnościami służbowymi. Wskazać dodatkowo należy, że w trakcie postępowania przed sądem świadek nie przypominał sobie szczegółów przebiegu interwencji.

W toku niniejszego postępowania została sporządzona opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca oskarżonego. Biegli we wnioskach zaopiniowali, że nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali u niego uzależnienie od heroiny i przyjmowanie innych środków psychoaktywnych. Powyższy stan psychiczny w odniesieniu do zarzucanego oskarżonemu czynu nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu, ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie psychicznym może uczestniczyć w postępowaniu karnym.

W toku postępowania dopuszczono również dowód z opinii sądowo – lekarskiej.

Oceniając powyższe opinie sąd miał na względzie, że zostały one sporządzone przez osoby posiadające wiadomości specjalne i jej treść nie budzi wątpliwości. W ocenie sądu opinie są jasne, pełne i rzetelne, nie zawierają sprzeczności, wobec czego mogą uchodzić za pełnowartościowe dowody w sprawie.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty i ich treść nie była kwestionowana w toku postępowania.

Sąd odstąpił od przesłuchania świadka W., albowiem jego zeznania dotyczyły jedynie uszkodzenia pojazdu, zaś postępowanie w tym zakresie zostało prawomocnie umorzone.

W ocenie sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwala na uznanie, że popełnienie właśnie przez oskarżonego P. P. zarzuconego mu czynu zostało udowodnione.

Sąd miał na względzie, że jedynym niebudzącym wątpliwości faktem jest ten, że oskarżony w czasie zdarzenia był z A. P. w miejscu zdarzenia, że wcześniej zakupili oni alkohol.

W ocenie sądu, na podstawie zeznań M. Z. i M. M. (1), z uwzględnieniem wyjaśnień P. P. i zeznań A. P., nie sposób jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości ustalić, że to właśnie P. P. zamachnął się butelką z piwem na M. Z.. Powrócić tu bowiem raz jeszcze należy do wyjaśnień P. P. i zeznań A. P., z których wynika, że P. P. niósł wódkę, zaś A. P. piwo. Nie przeprowadzono w niniejszej sprawie dowodu, który pozwoliłby wersję oskarżonego i A. P. w tym zakresie uznać za nieprawdziwą. Brak bowiem, co zostało wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia, oględzin, które być może pozwoliłyby ustalić jakiego rodzaju szkło znajdowało się w miejscu zdarzenia.

Wszelkie wątpliwości dotyczące zgromadzonych dowodów uniemożliwiające poczynienie jednoznacznych ustaleń zostały wykazane w części dotyczącej oceny materiału dowodowego i nie ma potrzeby ich powtarzania. Wątpliwości te są jednak tak istotne, że ustalenie, iż to właśnie P. P. popełnił czyn z art. 160 § 1 k.k. stanowiłoby, w ocenie sądu, naruszenie dyrektywy płynącej z przepisu art. 5 § 2 k.p.k.

Dlatego też sąd, po gruntownej ocenie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doszedł do przekonania, że materiał ten nie pozwala na uznanie w sposób niebudzący wątpliwości, że to właśnie oskarżony dopuścił się czynu z art. 160 § 1 k.k. wobec braku precyzyjnych zeznań świadków w tym zakresie. Warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest bowiem udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego (arg. ex art. 3 § 2 i 3 k.p.k.). Przepisem art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje dodatkowo intepretowanie wątpliwości na korzyść oskarżonego.

W uzasadnieniu wskazano jakie wątpliwości pojawiły się w realiach niniejszej sprawy i dlaczego ich rozwianie jest na chwilę obecną niemożliwe.

W tym stanie rzeczy jedynym słusznym rozstrzygnięciem jest w ocenie sądu uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. sąd zasądził ze Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego P. P. kwotę 672 złotych tytułem ustanowienia w sprawie obrońcy.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 632 pkt 2 k.p.k.

Z powyższych względów sąd orzekł jak w wyroku.