Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie: SO Anna Walus – Rząsa (spr.)

SO Beata Hass – Kloc

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: P. K.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie
V Wydziału Gospodarczego z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt V GC 1355/13

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 1.200 zł
(jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI Ga 214/14

UZASADNIENIE

Powód P. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 23.976 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 marca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że wskutek kolizji drogowej w dniu 17 grudnia 2012 r. na trasie linii R., E. L. – M. pętla w miejscowości B. uszkodzeniu uległ należący do niego samochód (...) o nr rej. (...). Pozwany, u którego ubezpieczony był sprawca, dokonał częściowej likwidacji szkody, to jest zapłacił kwotę 14.190 zł tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe. Powód prowadzi działalność gospodarczą, do której wykonywania niezbędny mu był uszkodzony pojazd, w związku z czym wynajął pojazd zastępczy na okres od 18 grudnia 2012 r. do 12 lutego 2013 r. Dochodzona w pozwie kwota stanowi koszt wynajmu pojazdu zastępczego przez okres konieczny, na który została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego, którego końcowa data zbiegła się z dniem, w którym ubezpieczyciel wypłacił powodowi odszkodowanie.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. Zdaniem pozwanego powód nie udowodnił dochodzonego roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości, w szczególności nie wykazał, że uszkodzony pojazd nie mógł być zastąpiony przez inne pojazdy będące w jego posiadaniu oraz, że konieczność wynajmu pojazdu zastępczego bezsprzecznie wystąpiła. Wskazał, iż nie jest wystarczające powoływanie się na okoliczność, iż niewykonywanie kursu skoordynowanego przez organ administracji państwowej skutkuje cofnięciem zezwolenia, a w konsekwencji zaprzestaniem działalności gospodarczej. Podniósł, że z zaprezentowanych przez powoda dowodów nie wynika, jaki konkretnie pojazd był przedmiotem najmu oraz, że na podstawie umowy najmu faktycznie korzystał z cudzego pojazdu w okresie i zakresie, na jaki wskazuje w pozwie, a także, że dokonał zapłaty należności za najem osobie, z którą podpisał umowę najmu, i od której przyjął fakturę. Zdaniem pozwanego, odszkodowanie należy się jedynie za okres odpowiadający okresowi pomiędzy dniem wyrządzenia szkody a dniem powzięcia wiadomości przez powoda o rozliczeniu szkody, co w sprawie miało miejsce w dniu 15 stycznia 2013 r. Zarzucił, że powód nie udowodnił, iż po jego stronie pojawiła się konieczność wynajmu pojazdu zastępczego z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą. Pozwany zarzucił również, że przedłożone przez powoda karty drogowe zawierają błędy przez co są niewiarygodne.

Zarzucił też pozwany, że inna jest stawka za kilometr wskazana w umowie a inna w fakturze, a także, że okres najmu w umowie jest do dnia 18 lutego 2013r. a w fakturze do dnia 12 lutego 2013r.

Odnośnie żądania powoda zasądzenia odsetek od dnia 25 marca 2013 r. pozwany wskazał, że powód powinien żądać odsetek od dnia wytoczenia powództwa, jako że pozwany poinformował ostatecznie powoda o braku podstaw do wypłaty odszkodowania ponad przyznaną kwotę pismem z dnia 23 kwietnia 2013 r., zatem nie pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia.

W piśmie procesowym z dnia 14 października 2013 r. powód ustosunkował się do zarzutów strony pozwanej, podtrzymał dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie, w tym wnioski i twierdzenia oraz zgłosił dodatkowe wnioski dowodowe z dokumentów na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności dochodzonej pozwem.

W szczególności powód przedłożył dokumenty na okoliczność zapłaty za najem pojazdu w postaci oświadczenia wynajmującego, a także wyciąg ze swojej księgi obrachunkowej. Powód przyznał, że w grudniu 2012r. zakupił dwa pojazdy tj. M. (...) jednakże były one uszkodzone i wymagały remontu, a ich remont zakończył się w lutym 2013r. Usługi tymi pojazdami powód rozpoczął od dnia 13 lutego 2013r. Odnośnie stawki za najem pojazdu powód podał, iż wynajmujący udzielił mu rabatu stąd też stawka w fakturze była niższa niż wskazana w umowie. Powód wskazał również, że inne pojazdy, które posiada nie nadawały się do świadczenia usług przewozu miejskiego. Powód podał również, że w karcie drogowej nr (...) nastąpiła pomyłka w zakresie okresu najmu. Powołując się na orzecznictwo powód podniósł, że koszty najmu pojazdu, których zasądzenia dochodzi powinny być liczone za okres do dnia wypłaty odszkodowania, tak więc zawiadomienie o rozliczeniu szkody metodą różnicową dokonane przez pozwanego nie jest z tym równoznaczne.

W kolejnym piśmie procesowym z dnia 21 stycznia 2014 r. pozwany podtrzymał dotychczasowe twierdzenia i zarzuty.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód P. K. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób na podstawie licencji nr (...) z dnia 13 marca 2003 r. na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób oraz na podstawie zezwolenia P.nr (...) z dnia 1 sierpnia 2012 r. na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym w ramach linii regularnej R., El. L. – M., pętla.

W dniu 17 grudnia 2012 r. w miejscowości B. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do powoda pojazd marki (...), nr rej. (...), obsługujący linię R., E.L. – M. pętla. Sprawca kolizji kierował pojazdem ubezpieczonym w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u pozwanego (...) S.A. w W..

Powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 18 grudnia 2012 r. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, w dniu 12 lutego 2013 r. pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej w pojeździe w kwocie 14.190 zł.

Uszkodzony pojazd był wykorzystywany przez powoda w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w zakresie przewozów osób w krajowym transporcie drogowym w ramach linii regularnej R., El. L. – M., pętla. W czasie, w którym doszło do kolizji, nie posiadał on pojazdu zastępczego, odpowiadającego właściwościom pojazdu uszkodzonego, którym mógłby wykonywać w jego zastępstwie usługi przewozu osób na odsługiwanej przez niego trasie. W związku z tym w dniu 18 grudnia 2012 r. powód zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego na okres od dnia 18 grudnia 2012 r. do dnia 12 lutego 2013 r., odpowiadający rzeczywistemu okresowi wynajmu pojazdu, bowiem od dnia 13 lutego 2012 r. mógł już wykorzystywać do wykonywania przedmiotowych usług dwa pojazdy marki (...)o nr rej.(...)oraz(...), zgłoszone do wykazu środków transportu do licencji w celu wykonywania usług począwszy od dnia 13 lutego 2013 r.

W umowie najmu wynajmujący zobowiązał się wynająć autobus zastępczy bez kierowcy, o liczbie miejsc nie mniejszej niż 40, z kolei najemca zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia za jeden kilometr w wysokości 3,50 zł netto.

Z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego, w dniu 20 lutego 2013 r. wynajmujący wystawił fakturę VAT na kwotę 29.490 zł, przyjmując za podstawę rozliczenia stawkę za kilometr w wysokości 3 zł. Powyższą kwotę powód uiścił w całości.

W dniu 19 lutego 2013 r. powód zwrócił się do pozwanego o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres od dnia 18 grudnia 2012 r. do dnia 12 lutego 2013 r., w kwocie 23.976zł netto. Wobec braku odpowiedzi ze strony pozwanego, powód po raz kolejny wezwał go do zapłaty wymienionej kwoty, jednakże pozwany odmówił zapłaty.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron odnośnie okoliczności pomiędzy nimi bezspornych oraz dowodów z dokumentów.

Dowody z dokumentów prywatnych Sąd uznał za wiarygodne.

Sąd dał wiarę dokumentom w postaci faktury nr (...) i umowy najmu, jako że korespondują one z treścią innych dokumentów. Sąd uznał, iż różnica pomiędzy okresem najmu pojazdu zastępczego wskazanym w umowie, a wynikającym z faktury wynika z omyłki, co znajduje potwierdzenie w karcie drogowej nr (...). Ponadto różnica w stawce za kilometr, wynikająca z tych dokumentów, została ostatecznie ustalona na kwotę niższą 3 zł, co wynika z faktury, a zatem jest korzystna dla pozwanego, dokonującego refundacji kosztów.

Wyrokiem z dnia 20 marca 2014r. sygn. akt V GC 1355/13 Sąd Rejonowy w Rzeszowie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.976,00 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

Sąd Rejonowy wskazał, że stosownie do art. 822 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej za zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego.

Zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powoduje, że ubezpieczyciel zobowiązany jest do wyrównania szkody w razie zaistnienia określonego w umowie wypadku. Uprawnionym do uzyskania odszkodowania jest osoba trzecia, która wskutek zdarzenia ubezpieczeniowego doznała uszczerbku majątkowego lub niemajątkowego. Ubezpieczyciel jest zobowiązanym wobec poszkodowanego z racji umowy wiążącej go z ubezpieczającym.

W przedmiotowej sprawie pojazd, którym kierował sprawca szkody, ubezpieczony był u pozwanego. W związku z tym pozwany, jako ubezpieczyciel, zobowiązany jest względem powoda do naprawienia szkody wyrządzonej wskutek działania sprawcy.

W myśl zasady pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności za normalne następstwa działania lub zaniechania i braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 kc).

Stosownie do art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Obowiązek udowodnienia istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej i wysokość szkody ciąży na powodzie.

Dochodzona pozwem kwota obejmuje należność z faktury VAT, stanowiąca koszt wynajmu pojazdu zastępczego. Przyjąć należy, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego (tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Sąd Rejonowy przyjął, że wynajęcie przez powoda pojazdu zastępczego związane było z faktem prowadzenia przez niego działalności gospodarczej i nastąpiło w celu kontynuowana tej działalności. Poniesienie przez przedsiębiorcę kosztów wynajęcia samochodu zastępczego do kontynuowania działalności gospodarczej pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. Wynajmowanie pojazdu zastępczego do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, w której uszkodzony pojazd służył powodowi w takim właśnie celu, należy ocenić jako prawidłowe działanie poszkodowanego, minimalizujące szkodę, ponieważ dochody utracone w wyniku zawieszenia działalności gospodarczej mogłyby przewyższyć koszty wynajęcia pojazdu zastępczego (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 stycznia 1999 r., II CKN 109/98, w wyroku z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 1916/00).

Konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności do czasu naprawienia szkody stanowi normalne następstwo zniszczenia pojazdu, służącego do prowadzenia działalności gospodarczej. Poszkodowanemu przysługuje wówczas od ubezpieczyciela zwrot wydatków koniecznych (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03).

W ocenie Sądu Rejonowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza zasadność żądania powoda w całości. Powód wykazał w toku postępowania, iż samochód zastępczy był mu rzeczywiście niezbędny, udowodnił konieczność korzystania z tego pojazdu w ramach prowadzonej działalności. W niniejszej sprawie wynajęcie przez powoda pojazdu zastępczego było konieczne z uwagi na charakter prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a także fakt niemożności zastąpienia uszkodzonego pojazdu innym będącym w dyspozycji powoda, a w związku z tym, poniesione z tego tytułu koszty wynajmu były celowe i uzasadnione ekonomicznie. Powód udowodnił swoje roszczenie w zakresie wysokości poniesionych przez niego kosztów wynajmu samochodu zastępczego, czasookresu wynajmu tego samochodu, a także rzeczywisty fakt zapłaty tych kosztów.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał za zasadne żądanie zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego za czas do zapłaty odszkodowania. W ocenie Sądu, uwzględnienie żądania stanowi wypełnienie postulatu pełnego odszkodowania w rozumieniu art. 361 § 2 kc.

Odsetki Sąd Rejonowy zasądził na podstawie art. 481 § 1 kc, zgodnie z żądaniem pozwu. W świetle z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) zakład ubezpieczeń powinien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Żądanie zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w terminie 30 dni licząc od dnia doręczenia wezwania z dnia 19 lutego 2013 r. (k.23) jest całkowicie uzasadnione.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z art. 98 kpc. Na koszty składają się: opłata od pozwu w kwocie 1.199 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany i zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1.  naruszenie art. 328 § kpc 232 kpc oraz 233 kpc poprzez ustalenie niepełnego stanu faktycznego sprawy, brak odniesienia do wszystkich zarzutów przedstawionych przez pozwanego w toku postępowania, przeprowadzenie oceny dowodów w sposób wybiórczy. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd zupełnie pominął wykazanie dlaczego nie uwzględnił zarzutów pozwanego w wyniku czego nie jest możliwe zrozumienie zapadłego orzeczenia, jego motywów,

2.  naruszenie art. 232 kpc poprzez przyjęcie, iż powód wykazał, że poniósł koszty wynajmu pojazdu zastępczego podczas gdy powód nie przedłożył żadnego dokumentu mającego moc dowodową, potwierdzającego dokonanie zapłaty należności z faktury nr (...) za wynajem pojazdu zastępczego,

3.  naruszenie art. 361 § 1 kpc w zw. z art. 6 kc poprzez przyjęcie , iż powód wykazał, że skorzystanie z pojazdu zastępczego przez powoda ze względu na konkretne okoliczności było niezbędne i winno zostać zakwalifikowane jako pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą , a także poprzez przyjęcie, iż powód wykazał fakt korzystania z pojazdu zastępczego w okresie najmu,

4.  naruszenie art. 361 § 2 kc poprzez przyjęcie, iż konieczność wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania działalności gospodarczej stanowi normalne następstwo zniszczenia pojazdu i z samego tego faktu ( zniszczenia pojazdu) wynika obowiązek ubezpieczyciela zwrotu kosztów tego wynajmu, niezależnie od tego czy koszty te zostały rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego,

5.  naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż przedłożone przez powoda dowody z dokumentów prywatnych nie budziły wątpliwości co do prawdziwości, a ich treść nie została zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania, w sytuacji kiedy pozwany stanowczo kwestionował wiarygodność i moc dowodową przedłożonych przez powoda dokumentów, w szczególności umowy najmu z dnia 18 grudnia 2012r., faktury VAT nr (...), kart drogowych, oświadczenia o zapłacie faktury z dnia 20 lutego 2013r.,

6.  naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że powód udowodnił swoje roszczenie w zakresie wysokości poniesionych przez niego kosztów wynajmu samochodu zastępczego, czasokresu wynajmu tego samochodu, a także rzeczywistego faktu zapłaty tych kosztów,

7.  naruszenia art. 481 § 1 kc poprzez zasądzenie odsetek od dnia 25 marca 2013r. a nie od dnia wydania wyroku.

Mając na uwadze powyższe pozwany wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa radcy prawnego według norm przepisanych

ewentualnie o

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy rozstrzygając niniejszą sprawę nie dopuścił się naruszenia przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, na które wskazał pozwany w apelacji.

Stan faktyczny ustalony przez Sąd Rejonowy nie został ustalony z naruszeniem przepisów art. 328 § 2 kpc, 232 kpc oraz 233 kpc.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 9 maja 2013r., zgodnie z którym skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego , to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze ( doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu ( sygn. akt VI ACa 1379/12 Lex nr 1331150).

Sąd Rejonowy oceniając dowody z dokumentów, które stanowiły podstawę uwzględnienia powództwa dał wiarę takim dokumentom jak : faktura nr (...) za najem pojazdu, umowa najmu, wskazując, że ich treść koresponduje ze sobą , zaś różnica pomiędzy okresem najmu pojazdu zastępczego wskazanym w umowie, a wynikającym z faktury, wynika z omyłki, gdyż okres ten został wskazany w karcie drogowej nr (...).

Wskazał, że różnica w stawce za kilometr wynikająca z dokumentów , została ostatecznie ustalona na kwotę niższą , co wynika z faktury, i jest stawką korzystniejszą dla pozwanego.

Innych dowodów z dokumentów Sąd Rejonowy nie ocenił , co zarzuca pozwany w apelacji, jednakże brak jednoznacznej oceny pozostałych dokumentów nie oznacza, że Sąd Rejonowy odmówił im wiarygodności.

Przepis art. 382 kpc, zgodnie z którym sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, daje możliwość oceny Sądowi Okręgowemu materiału dowodowego zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji. Stąd też, mając na uwadze zarzuty apelacji, Sąd Okręgowy uznał, oceniając dowody przedłożone przez powoda, iż powód wykazał , że poniósł koszty najmu pojazdu zastępczego. Wynika to wprost z oświadczenia wynajmującego w którym przyznał on, że powód za wynajem pojazdu zapłacił, a poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego są ujęte w księdze obrachunkowej powoda ( k. 152,153).

Powyższe dokumenty te są wiarygodne i stanowią potwierdzenie dokonanej zapłaty. Kolejnym zarzutem apelacji jest to, że pozwany w toku sporu zakwestionował wiarygodność i moc dowodową przedłożonych przez powoda dokumentów , w szczególności umowy najmu z 18 grudnia 2012r., faktury VAT nr (...), kart drogowych oraz oświadczenia o zapłacie faktury z dnia 20 lutego 2013r.

W przedmiocie prawidłowości zapłaty za najem Sąd Okręgowy uznał zarzut pozwanego za bezzasadny o czym wyżej wskazano.

Odnośnie umowy najmu i faktury pozwany zarzucił, że dokumenty te są niewiarygodne z uwagi na różnice pomiędzy okresem najmu pojazdu zastępczego wskazanym w umowie a wynikającym z faktury, kwestionując, że mogło to nastąpić na skutek omyłki.

Zdaniem Sądu Okręgowego w określeniu czasu najmu pojazdu mogła zaistnieć omyłka gdyż umowa przewidywała ten okres do 12 lutego 2013r. a z faktury wynika, że okres ten upłynął 18 lutego 2013r. Faktyczny okres najmu jednak został wskazany w karcie drogowej nr (...) gdzie ostatnią wpisaną datą jest 12 luty 2013r. ( k.33), a nie 18 lutego 2013r. Powód liczy jednak za najem pojazdu za ilość przejechanych kilometrów w określonym czasie wynikającym z załączonych kart drogowych a nie za dzień stąd też różnice w dacie nie mają wpływu na wyliczoną wartość najmu, tym, bardziej, że w karcie drogowej wskazano datę 12 lutego 2013r., a więc wcześniejszą niż w umowie. Pozostając przy ocenie kart drogowych pozwany w toku sporu zarzucił, że są wypełnione nieczytelnie tzn. nie zawierają wszystkich podpisów kierowców, brak pieczęci osoby, która ją wystawiła, nie zawierają zapisów o ich weryfikacji, brak wpisów godzin rozpoczęcia i zakończenia pracy kierowcy, a tam gdzie są można dostrzec pracę kierowcy non stop w wymiarze 14 godzin, co sprzeczne jest z obowiązującymi przepisami dotyczącymi czasu pracy kierowców. Brak również, zdaniem pozwanego, wykazania przez powoda na jakich podstawach i zasadach stosuje u siebie jako pracodawcy karty drogowe.

Wskazane wyżej zarzuty, zdaniem Sądu Okręgowego, pozostają bez wpływu na prawidłowość wydanego w sprawie wyroku. Niedokładności w wypełnieniu kart drogowych nie mogły być podstawą ich dyskwalifikacji jako dokumentu na podstawie, którego wykonywano przewóz. Pozwany zarzucił również, iż wydaje się przy próbie policzania danych z kart, że suma kilometrów w nich wskazana nie jest zgodna z liczbą kilometrów jaką podano w fakturze. Zarzut ten również nie zasługuje na uwzględnienie albowiem w kartach drogowych wskazano 7999 km zaś z faktury wynika, że powód dochodzi zapłaty za 7992 km, a więc za ilość mniejszą niż faktycznie przejechana. Wskazane wyżej zarzuty, zdaniem Sądu Okręgowego nie miały wpływu na wysokość roszczenia , a ilość przejechanych kilometrów pojazdem zastępczym , za którą powód domaga się zapłaty odszkodowania jest mniejsza niż wskazano w kartach drogowych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że wynajęcie pojazdu zastępczego związane było z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą w zakresie usług przewozowych i nastąpiło w celu kontynuowania tej działalności. Powód wykazał, że nie mógł zastąpić uszkodzonego pojazdu innym pojazdem będącym w jego dyspozycji w związku z tym poniesione koszty wynajmu pojazdu zastępczego były celowe i uzasadnione ekonomicznie. Powód udowodnił swoje roszczenie w zakresie wysokości poniesionych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, czasookresu wynajmu tego samochodu, a także rzeczywisty fakt zapłaty tych kosztów.

Poniesienie przez przedsiębiorcę kosztów wynajęcia samochodu zastępczego do kontynuowania działalności gospodarczej pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 kc.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 kpc.

W zakresie zasądzenia odsetek za opóźnienie w zapłacie Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zastosował przepis art. 481 § 1 kc przy uwzględnieniu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. 2013r. poz. 392) dlatego też zarzuty pozwanego w tym zakresie są bezzasadne.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 w zw. z art. 108 § 1 kpc.