Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik (spr.)

Sędziowie SO Marta Legeny-Błaszczyk

del. SR Bartłomiej Niedzielski

Protokolant sekr. sądowy Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim - Marcina Polaka

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2014 roku

sprawy P. K.

skazanego prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego:

-

Szczecin - Centrum w Szczecinie sygn. akt IV K 1493/10, sygn. akt V K 1647/10, sygn. akt V K 1107/12, sygn. akt IV K 1392/10;

-

w Drawsku Pomorskim sygn. akt II K 179/11;

-

w Stargardzie Szczecińskim sygn. akt II K 1304/11;

-

w Opocznie sygn. akt II K 355/12

z powodu apelacji wniesionej przez skazanego

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 14 maja 2014 roku sygn. akt II K 78/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok łączny, uznając apelację skazanego za oczywiście bezzasadną;

zwalnia skazanego od zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 494/14

UZASADNIENIE

P. K. został skazany wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 2 marca 2011 r., sygn. akt IV K 1493/10 za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 7 sierpnia 2010 r., na karę grzywny w liczbie 70 stawek dziennych po 10 złotych, nadto orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku;

II.  zaocznym Sądu Rejonowego w Drawsku Pomorskim z dnia 8 września 2011 r., sygn. akt II K 179/11 za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 11 września 2010 r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, nadto orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

III.  Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt II K 1304/11 za czyn z art. 244 kk popełniony w dniu 11 lutego 2011 r., na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 11 maja 2012 r.,
sygn. akt V K 1647/10 za dwa czyny popełnione w dniu 15 sierpnia 2010 r.:,

a)  z art. 178a § 1 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, nadto orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku

b)  z art. 226 § 1 kk na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności,

c)  na karę łączną 4 miesięcy pozbawienia wolności,

V. łącznym Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 13
listopada 2012 r. w sprawie sygn. akt V K 1107/12 łączącym:

a)  kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w pkt. II, III i IV i wymarzającego karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 24 października 2011 r. do 24 sierpnia 2012 r.,

b)  środki karne zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczone wyrokami jednostkowymi opisanymi w pkt. I, II i IV i wymarzającego łączny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 5 lat;

VI. Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 23 lutego 2012 r. w
sprawie sygn. akt IV K 1392/10 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w
Szczecinie z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt IV Kz 677/12 za:

a)  czyn popełniony w okresie od marca do września 2003 r. i od grudnia 2009 r. do lipca 2010 r. z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności,

b)  czyn popełniony w grudniu 2010 r. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 miesiąca pozbawienia wolności,

c)  czyn popełniony w lipcu 2010 r. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

d)  na karę łączną 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres zatrzymania w dniu 12 kwietnia 2010 r.;

VII. Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 4 listopada 2013 r., sygn. akt II K 355/12 za czyn z art. 158 § 1 kk popełniony w dniu 2 czerwca 2011 r., na karę 1 roku pozbawienia wolności;

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem łącznym z dnia 14 maja 2014 r. w sprawie II K 78/14:

1.  na podstawie art. 575 § 1 kpk stwierdził, że traci moc wyrok łączny opisany w punkcie V w zakresie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 569 § 1 kpk, art. 85 kk i art. 86 § 1 kk kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w punktach II, III, IVa, IVb, VIa, VIb, VIc i VII połączył i wymierzył skazanemu P. K. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 577 kpk na poczet orzeczonej w pkt 2 kary łącznej pobawienia wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie sygn. akt V K 1107/12 od dnia 24 października 2011 r. do dnia 24 sierpnia 2012 r. oraz w sprawie sygn. akt IV K 1392/10 w dniu 12 kwietnia 2010 r.,

4.  orzekł, że kary pozbawienia wolności orzeczone w wyrokach opisanych w punktach II, III, IV, VI i VII zostały pochłonięte niniejszym wyrokiem łącznym, zaś w pozostałym zakresie wyroki jednostkowe podlegają odrębnemu wykonaniu,

5.  zwolnił skazanego od kosztów postępowania w sprawie.

Wyrok ten zaskarżył skazany na swoją korzyść.

Apelacja skazanego wywiedziona z treści art. 438 pkt 2 i 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie art. 374 § 1 k.p.k., 128 § 1 k.p.k. i art. 6 k.p.k. poprzez niewłaściwe wezwanie go na rozprawę czym naruszono jego prawo do obrony;

2. rażącą niewspółmierność kary łącznej.

W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie mu kary łącznej w rozmiarze 3 lat pozbawienia wolności ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 23 września 2014r.

Prokurator wnosił o nieuwzględnienie apelacji skazanego i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja skazanego nie podlega uwzględnieniu, a podniesione w niej zarzuty uznać należało za oczywiście bezzasadne.

Na wstępie podnieść należy, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy postępowania. Skazany bowiem zupełnie nie dostrzegł, że rozprawa w przedmiocie wydania wyroku łącznego rządzi się innymi rygorami. Chodzi tu oczywiście o to, że nie ma zastosowania tu art. 374 § 1 k.p.k a art 573 § 2 k.p.k. zgodnie z którym stawiennictwo skazanego nie jest obowiązkowe chyba, że Sąd postanowi inaczej. Zatem w takiej sytuacji nie można mówić o tym, że niestawiennictwo skazanego naruszyło prawo do jego obrony skoro jest ono nieobowiązkowe.

Nadto zważyć należy, iż w aspekcie ugruntowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego w zakresie zasad wymiaru kary i środków karnych wypływa z niego konkluzja, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może nastąpić w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu Odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku, KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku, V KRN 230/72, niepublikowany). Podzielając powyższy pogląd Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy zważył również, iż rażąca niewspółmierność kary określona w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a tą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. w zw. z art. 56 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił całokształt okoliczności rzutujących na wymiar orzeczonej wobec skazanego P. K. łącznej kary pozbawienia wolności. Uznać zatem należy, że sąd pierwszej instancji należycie ustalił i ocenił okoliczności podmiotowe dotyczące osoby sprawcy, jak również prawidłowo umotywował rodzaj zaistniałego między przestępstwami związku podmiotowo-przedmiotowego mającego wpływ na wybór zasady kształtowania kary łącznej pozbawienia wolności.

Tak więc Sąd I instancji prawidłowo zastosował zasadę asperacji przy łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego J. N. określając wymiar kary łącznej na 4 lata pozbawienia wolności

Wymierzając karę łączną sąd ten rozważył również czy okoliczności zaistniałe już po wydaniu poprzedniego wyroku łącznego. Wobec powyższego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły tego typu okoliczności, które rzutowałyby na orzeczenie łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności w postępowaniu odwoławczym.

Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Trudna sytuacja materialna skazanego, pozbawionego wolności i nie posiadającego środków finansowych, uzasadnia zwolnienie go od opłaty i wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.