Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia, 16 kwietnia 2014r

Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Adrian Paluch

Protokolant Agnieszka Mazur

Po rozpoznaniu w dniu: 16 kwietnia 2014r

na rozprawie

sprawy z wniosku A. M.

przy udziale Prokuratora Rejonowego w O.

o przyznanie kompensaty

p o s t a n a w i a

wniosek oddalić.

Z/ kal 21 dni

16.04.2014r

Sygn. akt I Ns 973/13

UZASADNIENIE

A. M. wniosła o przyznanie jej kompensaty przysługującej ofiarom niektórych przestępstw umyślnych na podstawie ustawy z dnia 07.07.2005 r. (Dz.U. Nr 169, poz.1415) w kwocie 12.000 zł.

W uzasadnieniu wniosku podała, ze w dniu 2 października 2011 r. w B. w mieszkaniu przy ul. 3-ego M. 4/1, P. G. pozbawił życia jej córkę – J. M. (1). Za czyn ten został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu. Wskazała, że w związku ze śmiercią córki poniosła koszty pogrzebu w kwocie 1.624,45 zł oraz utraciła zarobki w kwocie 24.776,16 zł.

Wskazując na powyższe wniosła o uwzględnienie jej wniosku.

Prokurator nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił:

W dniu 02 października 2011 r. P. G. pozbawił życia córkę wnioskodawczyni – J. M. (1). Za czyn ten został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu na karę 25 lat pozbawienia wolności.

/bezsporne/

Do 31 maja 2011 r. wnioskodawczyni była zatrudniona w Agencji Handlowej (...). Była tam zatrudniona w wymiarze 3/4 etatu.

Dowód:

- świadectwo pracy, k. 14;

Po rozwiązaniu umowy o pracę (co nastąpiło w związku z likwidacją stanowiska pracy) wnioskodawczyni przebywała na zasiłku dla bezrobotnych (od października 2011 r. miała podjąć pracę u nowego pracodawcy).

Córka wnioskodawczyni mieszkała w wynajmowanym lokalu wraz ze swym konkubentem (sprawcą zabójstwa) oraz synem J. M. (2).

Wnioskodawczyni nie pozostawała na utrzymaniu córki.

Dowód:

- zeznania wnioskodawczyni;

Po śmierci córki wnioskodawczyni wraz z mężem została ustanowiona rodziną zastępczą dla J. M. (2).

Wnioskodawczyni nie podjęła pracy u nowego pracodawcy albowiem pojęła opiekę nad wnukiem (J. M. (2)), którym wówczas chorował i wymagał stałej opieki.

Dowód:

- zeznania wnioskodawczyni;

Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnych środków od sprawcy zabójstwa jej córki.

Poniosła koszty pogrzebu, które wyniosły ponad 6.000 zł. Na ich pokrycie nie wystarczył otrzymany przez nią zasiłek pogrzebowy. Z tego powodu poniosła dodatkowe koszty w kwocie 1.624,45 zł.

Dowód:

- zeznania wnioskodawczyni;

- faktury VAT k.11-13;

Ustalając powyższe Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni, uwzględnił również ujawnione na rozprawie dokumenty w postaci faktur VAT oraz świadectwa pracy.

Fakt skazania sprawcy przestępstwa popełnionego na szkodę córki wnioskodawczyni został stwierdzony wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu (sygn. akt III K 190/12), tak więc okolicznością tą uznano w sprawie za bezsporną.

Sąd zważył:

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 07 lipca 2005 r. o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych przestępstw umyślnych (Dz.U. Nr 169 poz. 1415) określa zasady i tryb przyznawania kompensaty dla ofiar niektórych przestępstw umyślnych (art.1 ustawy).

Z przepisów tej ustawy wynika, że <kompensata> stanowi świadczenie pieniężne przyznawane osobie uprawnionej w trybie określonym tą ustawą (art. 2 pkt.4 ustawy). Przyznaje się ją jedynie wówczas i w takiej wysokości, w jakiej osoba uprawniona nie może uzyskać pokrycia utraconych zarobków, innych środków utrzymania lub kosztów (leczenia, pogrzebu), od sprawcy lub sprawców przestępstwa, z tytułu ubezpieczenia, ze środków pomocy społecznej albo z innego źródła lub tytułu, nie zależnie od tego czy sprawca lub sprawcy zostali wykryci, oskarżeni lub skazani (art. 5 ustawy).

Dodać należy, że ustawa wskazuje, ze kompensatę przyznaje się, jeżeli przestępstwo zostało popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na szkodę osoby mającej obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (art. 4 ustawy).

Omawiana ustawa definiuje pojęcie <ofiary>, <osoby najbliższej> oraz <osoby uprawnionej> (art.2 ustawy).

I tak, &lt;Ofiara&gt; to osoba fizyczna, która na skutek przestępstwa umyślnego, popełnionego z użyciem przemocy, poniosła śmierć albo doznała naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia określonych w art. 156§1 k.k. i art. 157§1 k.k.

Z kolei <osoba najbliższa> to małżonek lub osoba pozostająca z ofiarą we wspólnym pożyciu, wstępny, zstępny, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia, jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art. 2pkt.1 ustawy, osoby te pozostawały na utrzymaniu ofiary, która poniosła śmierć na skutek przestępstwa.

Natomiast <osoba uprawniona> to ofiara lub osoba dla niej najbliższa.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów ustawy o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych przestępstw umyślnych oraz przy uwzględnieniu złożonych przez wnioskodawczynię zeznań, w których kategorycznie i jednoznacznie stwierdziła, że „ nie pozostawała na utrzymaniu córki” oraz, że „ córka nie zamieszkiwała z nią lecz wynajmowała mieszkanie” (vide: protokół rozprawy z dnia 16.04.2014 r.), stwierdzić należy, iż wnioskodawczyni nie jest <osobą uprawnioną> w rozumieniu przepisów w/w ustawy. Z oczywistych względów nie może być również uznana za <ofiarę> w rozumieniu przywołanej ustawy.

Jak to bowiem wyżej wskazano, w przypadku, gdy ofiara przestępstwa poniosła śmierć, <osobą uprawnioną> w myśl przepisów w/w ustawy, jest małżonek lub osoba pozostająca z ofiarą we wspólnym pożyciu, wstępny, zstępny, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia, jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art. 2pkt.1 ustawy, osoby te pozostawały na utrzymaniu ofiary, która poniosła śmierć na skutek przestępstwa.

Ustawa wymaga zatem, aby najbliższy <ofiary> w czasie popełnienia przestępstwa pozostawał na jej utrzymaniu. Tymczasem wnioskodawczyni nie pozostawała na utrzymaniu córki (ofiary). Nie ma zatem kwalifikacji podmiotowych wymaganych w przywołanej na wstępie ustawie. Powyższe stanowi przeszkodę do uwzględnienia jej wniosku.

Mając to wszystko na względzie, orzeczono jak na wstępie.