Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SSO Teresa Kołeczko - Wacławik

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2014 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko G. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I C 641/13

oddala apelację.

SSO T. Kołeczko-Wacławik

Sygn. akt III Ca 666/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Raciborzu oddalił powództwo T. K. przeciwko G. S. o zapłatę 3000 zł. z ustawowymi odsetkami od 12.12.2013r.

Sąd I instancji ustalił, że powód jako osoba prywatna zawarł z pozwanym również jako osobą prywatną, umowę kupna-sprzedaży samochodu B. za cenę 170.000 zł. Powód na poczet ceny wpłacił zaliczkę w wysokości dochodzonej pozwem. Na zdjęciach samochodu zamieszczonych na stronie (...)był widoczny zarysowany halogen, nie było natomiast zarysowania lusterka i uszkodzenia klapy popielniczki. Powód jeszcze dwukrotnie oglądał samochód i domagał się od pozwanego wystawienia pełnej faktury, ale pozwany podkreślając, że sprzedał samochód jako osoba prywatna oświadczył, że może wystawić tylko fakturę VAT marża. W piśmie z 20.11.2012r. powód odstąpił od umowy i zażądał zwrotu zaliczki.

Ustalając powyższe uznał sąd I instancji, że w toku postępowania powód nie wykazał istnienia w samochodzie wad, o których nie mógł wiedzieć w momencie zawierania umowy sprzedaży, ani też, że zarysowanie lusterka i uszkodzenie klapy popielniczki powstały po zawarciu umowy, a ponadto nie udowodnił, że ewentualne wady spowodowały zmniejszenie wartości i użyteczności samochodu. W tych okolicznościach nie może skutecznie realizować uprawnień z tytułu rękojmi za wady rzeczy na podstawie art. 560 k.c. w zw. z art. 556 § 1 k.c. i 557 § 1 k.c. Podstawą odstąpienia od umowy nie może też być fakt nie wystawienia faktury VAT przez pozwanego.

W apelacji powód zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, przy czym zarzutów tych nie skonkretyzował.

W uzasadnieniu apelacji podniósł, że sąd I instancji, wyłącznie na podstawie sprzecznych ze sobą zeznań pozwanego bezpodstawnie ustalił, że pozwany sprzedał samochód jako osoba prywatna, a nie przedsiębiorca w sytuacji, gdy na rozprawie 2 grudnia 2013r. z jednej strony zeznał, że występuje jako osoba prywatna, a z drugiej stwierdził, że może wystawić fakturę VAT marża. Następnie stwierdził, że umawiał się ze skarżącym na zakup samochodu B. (...), a jako osoba prywatna chciał kupić samochód B. (...). Również w sprzeciwie od nakazu zapłaty stwierdził, że może wystawić fakturę VAT marżę co jednoznacznie dowodzi, że jest przedsiębiorcą, a fakt ten potwierdza wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Zarzucił, że błędnie zostały ocenione przeprowadzone w sprawie dowody na okoliczność stwierdzenia uszkodzeń w samochodzie. Mimo bowiem sprzecznych zeznań pozwanego w tym względzie, sąd I instancji bezkrytycznie przyjął, że powód nie wykazał, że samochód miał zarysowane lusterko i klapę popielniczki oraz, że wady te powstały już po zawarciu umowy i w tym zakresie nie dał wiary zeznaniom świadka P. K. i zeznaniom powoda, a oparł się jedynie na zeznaniach pozwanego.

Podniósł, że wyrok jest dla niego krzywdzący, gdyż sąd I instancji odmówił mu prawa odstąpienia od umowy, pomimo, że samochód miał wady i był towarem niezgodnym z umową, a pozwany nie wyraził zgody na obniżenie ceny zakupu samochodu.

Przedstawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości wraz z kosztami procesu, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie jest uzasadniona.

Zawarte w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego i procesowego nie zostały skonkretyzowane gdyż powód nie wskazał, naruszenia jakich przepisów dotyczą, ale z uzasadnienia apelacji wynika, że dotyczą błędnego w ocenie apelującego zastosowania w okolicznościach faktycznych sprawy, przepisów kodeksu cywilnego regulujących odpowiedzialność sprzedawcy za wady fizyczne rzeczy sprzedanej, czyli art. 556 § 1 i n. k.c. ( rękojmia za wady), a w zakresie prawa procesowego przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Ponieważ oceny naruszenia prawa materialnego dokonuje się w kontekście okoliczności faktycznych sprawy będących podstawą rozstrzygnięcia, w pierwszym rzędzie oceny wymaga zarzut sprzeczności istotnych ustaleń sądu z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy trafnie ustalił, że umowa dotycząca zakupu samochodu B. (...) była umową zawartą między osobami prywatnymi, a nie przedsiębiorcami. Fakt, iż pozwany prowadzi działalność gospodarczą, w tym, w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, nie jest wystarczające dla przyjęcia, że w takim charakterze pozwany występował zawierając umowę z powodem. Nawet deklaracje pozwanego, że może wystawić fakturę VAT marża nie wskazują, iż zawierając umowę z powodem występował jako przedsiębiorca.

Firma pozwanego występuje pod nazwą (...) G. z siedzibą w D. ( wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej RP k. 4 akt).

Powód wskazując na złożoną przez pozwanego, na stronie internetowej, ofertę sprzedaży samochodu B. (...) nie wykazał, np. poprzez dołączenie wydruku oferty, że pozwany działał jako Firma. Składając oświadczenie o odstąpieniu od umowy i wzywając pozwanego do zwrotu zaliczki ( pisma k. 9-12) kierował pisma do pozwanego wskazanego z imienia i nazwiska na adres do C., a nie do Firmy ( Przedsiębiorcy) na adres jej siedziby.

W tych okolicznościach zarzut błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że pozwany sprzedał powodowi samochód jako osoba prywatna nie mógł odnieść skutku, a tym samym nietrafny okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego. Zasadnie bowiem, zważywszy na powyższe okoliczności, sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na przepisach kodeksu cywilnego regulujących odpowiedzialność sprzedawcy za wady rzeczy sprzedanej ( rękojmia za wady uregulowana w art. 556 i n. k.c.), a nie jak chce skarżący - na co wskazuje końcowy fragment uzasadnienia apelacji - na przepisach ustawy o sprzedaży konsumenckiej.

Nie jest też uzasadniony zarzut błędnej oceny zeznań świadka P. K. i zeznań stron w zakresie stwierdzenia uszkodzeń w samochodzie. Wbrew zarzutom apelacji, z zeznań świadka P. K. nie wynika, że w dniu, kiedy po raz pierwszy samochód był oglądany, nie było uszkodzeń klapy popielniczki i zarysowania lusterka. Świadek P. K. zeznał, że kiedy oglądał z powodem samochód po raz pierwszy, to mogli w ogóle nie dotknąć klapki popielniczki i nie widzieli, że lusterko było przerysowane. Następnie dodał, że tych uszkodzeń na pewno nie było za pierwszym razem i oświadczenie to dotyczyło również uszkodzenia halogenu ( zeznania świadka k. 34 akt). Skoro więc przy pierwszych oględzinach powód i świadek nie oglądali tak dokładnie samochodu, że jak zeznał świadek mogli nie zauważyć uszkodzeń (które przy dokładnych oględzinach mogły zostać zauważon), zasadnie przyjął Sąd Rejonowy, że powód nie udowodnił, że uszkodzenia te powstały po zawarciu umowy.

Z tych przyczyn nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny zebranych w sprawie dowodów i poczynienie sprzecznych z materiałem dowodowym ustaleń.

Przede wszystkim jednak trafna jest konstatacja Sądu Rejonowego, że powód nie wykazał, iż uszkodzenia stwierdzone w samochodzie, które przy dokładnych oględzinach byłyby zauważone, spowodowały zmniejszenie wartości lub użyteczności samochodu. A tylko wykazanie przez powoda, iż samochód na skutek stwierdzonych uszkodzeń jest wadliwy w takim stopniu, że nie może być użyty zgodnie z określonym w umowie przeznaczeniem, stanowiłoby podstawą do skorzystania przez niego jako kupującego, z uprawnień przewidzianych przepisem art. 560 § 1 k.c.

Mając powyższe na uwadze, ponieważ wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu , apelacja jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 505 12 § 3 k.p.c.

SSO Teresa Kołeczko – Wacławik