Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. w K.

przeciwko(...)Spółce komandytowej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Gospodarczego w Krakowie

z dnia 25 czerwca 2013 r. sygn. akt IX GC 325/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2014 r.

Pozwem z dnia 20 grudnia 2012 r. strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A z siedzibą w K. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki Komandytowej z siedzibą w W. kwoty 96.172,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi: od kwoty: 4.882,40 zł, od dnia 24.10.2011 r. do dnia zapłaty; od kwoty: 4.747,80 zł, od dnia 24.10.2011 r. do dnia zapłaty; od kwoty: 23.781,37 zł, od dnia 30.06.2012 r. do dnia zapłaty; od kwoty: 5.471,79 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; od kwoty: 19.110,44 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; od kwoty: 22.115,02 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; od kwoty: 16.063,32 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie strona powodowa podała, że zawarła ze stroną pozwaną umowę sprzedaży artykułów sportowych w wyniku przyjęcia zamówienia pozwanej z dnia 30 sierpnia 2011 r. a objęty nim towar dostarczyła do hipermarketu w T. przy ul. (...) za potwierdzeniem w dniu 06.09.2011 r. Za zakupiony towar wystawiona została faktura VAT o numerze (...) z dnia 09.09.2011 r. na kwotę 5.815,44 zł, która miała być zapłacona przelewem w terminie 45 dni, wskazanym w fakturze VAT tj. do dnia 24.10.2011 r. Z należności tej pozostaje do zapłaty kwota 4.882,40 zł. Na podstawie zamówienia z dnia 30 sierpnia 2011 r. strona powodowa dostarczyła towar do sklepu pozwanej w K. przy ul. (...) w dniu 06.09.2011 r., objęty fakturą VAT o numerze (...) z 09.09.2011 r. na kwotę 4.747,80 zł, płatną przelewem w terminie 45 dni wskazanym w fakturze VAT tj. do dnia 24.10.2011 r. Na podstawie zamówienia pozwanej z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona powodowa dostarczyła do hipermarketu pozwanej w M. przy ul. (...) w dniu 24.04.2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) z 26 kwietnia 2012 r. na kwotę 23.781,37 zł, płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 30.06.2012 r. Na zamówienie strony pozwanej z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona powodowa dostarczyła do sklepu pozwanej w Ł. przy ul. (...)w dniu 27.04.2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) z 02.05.2012 r. na kwotę 19.433,44 zł, płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Z należności tej pozwana dochodzi kwoty częściowej w wysokości 5.471,79 zł. Na zamówienie strony pozwanej z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona pozwana dostarczyła do sklepu pozwanej w G. przy ul. (...) w dniu 27 kwietnia 2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) z dnia 02.05.2012 r. na kwotę 19.110,44 zł, płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Na zamówienie z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona pozwana do sklepu pozwanej w P. przy ul. (...) w dniu 27.04.2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...)dnia 02.05.2012 r. na kwotę 22.115,02 zł, płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Na zamówienie z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona powodowa dostarczyła do sklepu pozwanej w O. przy ul. (...) w dniu 30.04.2012 r. towar, objęty fakturą VAT o numerze (...) z 02.05.2012 r. na kwotę 16.063,32 zł, płatną przelewem w terminie 65 dni, wskazanym fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Strona pozwana nie zapłaciła powyższych należności w łącznej kwocie 96.172,14 zł, pomimo wezwania do zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 7 stycznia (karta 269-270) strona powodowa, powołując się na częściową spłatę przez stronę pozwaną części roszczenia objętego pozwem, zmodyfikowała żądanie pozwu domagając się zasądzenia kwoty 67.508,37 zł wraz z odsetkami liczonymi: od kwoty: 4.747,80 zł, od dnia 24.10.2011 r. do dnia zapłaty; 5.471,79 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; 19.110,44 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; od kwoty 22.115,02 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; od kwoty 16.063,32 zł, od dnia 06.07.2012 r. do dnia zapłaty; wraz z kosztami procesu. Powyższe należności objęte są fakturami VAT nr: (...) z dnia 09.09.2011 r., (...) z dnia 2.05.2012 r., (...) z dnia 02.05.2012 r., (...) z dnia 02.05.2012 r., (...) z dnia 02.05.2012 r. Ponadto strona powodowa podtrzymała wszystkie pozostałe wnioski, twierdzenia i zarzuty podniesione w pozwie.

Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w Krakowie Sąd Gospodarczy umorzył postępowanie w zakresie roszczenia ponad kwotę 67.508,37 zł. (karta 273). W dniu 5 marca 2013 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając powództwo w zmodyfikowanej postaci (karta 280). Odpis nakazu zapłaty wraz z pozwem doręczony został stronie pozwanej w dniu 20 marca 2013 r. (karta 282).

W sprzeciwie do powyższego nakazu strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa podnosząc między innymi zarzut wygaśnięcia zobowiązania z uwagi na spełnienie przez pozwanego zobowiązań objętych fakturami VAT: (...), (...), (...), (...) w łącznej kwocie 62.760,57 zł. Ponadto podniosła zarzut bezpodstawności w zakresie żądania zapłaty faktury (...), bowiem do zamówienia objętego przedmiotową fakturą została wystawiona jeszcze faktura nr (...) na tożsamą kwotę, która została uregulowana w przelewie z dnia 2 listopada 2011 r., zatem roszczenie jest wobec jego spełnienia bezpodstawne. Pozwany zarzucił nadto niewskazanie przez powoda terminu wymagalności, który uprawniałby go do żądania odsetek za rzekome opóźnienie w spełnieniu świadczenia.

W piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2013 r. strona powodowa dokonała częściowego cofnięcia powództwa z powodu częściowego zaspokojenia roszczenia dochodzonego pozwem w dniu 11 czerwca 2013 r. na poczet należności z faktury VAT nr (...) z dnia 02.05.2012 r.; faktury VAT nr (...) z dnia 02.05.2012 r.; faktury VAT nr (...) z dnia 02.05.2012 r.; faktury VAT nr (...) z dnia 02.05.2012r., oraz w dniu 14 czerwca 2013 r. – na poczet należności wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 09.09.2011 roku. Strona powodowa wnosiła w związku z tym o zasądzenie odsetek ustawowych: od kwoty: 5.471,79 zł objętej fakturą VAT nr (...), od dnia wymagalności w dniu 6.07.2012 r, do dnia zapłaty przez stronę pozwaną w dniu 11.06.2013 roku; od kwoty: 19.110,44 zł objętej fakturą VAT nr (...), od dnia wymagalności w dniu 6.07.2012 r. do dnia zapłaty przez stronę pozwaną w dniu 11.06.2013 roku; od kwoty: 22.115,02 zł objętej fakturą VAT nr (...), od dnia wymagalności w dniu 6.07.2012 r. do dnia zapłaty przez stronę pozwaną w dniu 11.06.2013 roku; od kwoty: 16.063,32 zł objętej fakturą VAT nr (...), od dnia wymagalności w dniu 6.07.2012 r. do dnia zapłaty przez stronę pozwaną w dniu 11.06.2013 roku; od kwoty: 4.747,80 zł objętej fakturą VAT nr (...), od dnia wymagalności w dniu 24.10.2011 r. do dnia zapłaty przez stronę pozwaną w dniu 14.06.2013 toku. W związku z zapłatą części roszczenia dopiero po wniesieniu pozwu, strona powodowa podtrzymała żądanie w zakresie kosztów postępowania w całości, to jest od pierwotnej wartości przedmiotu sporu w wysokości 96.173.00 zł w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział IX Sąd Gospodarczy umorzył postępowanie w zakresie roszczenia głównego; zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej ustawowe odsetki od kwot: 5.471,79 zł za okres od 6.07.2012 r. do 11.06.2013 r., 19.110,44 zł za okres od 6.07.2012 r. do 11.06.2013 r., 22.115,02 zł za okres od 6.07.2012 r. do 11.06.2013 r., 16.063,32 zł za okres od 6.07.2012 r. do 11.06.2013 r., 4.747,80 zł za okres od 24.10.2011 r. do 14.06.2013 r.; oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 6.992 zł tytułem kosztów procesu.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy podał, że strona powodowa domagała się od strony pozwanej zasądzenia kwoty 67.508,37 zł tytułem ceny za sprzedane produkty, z ustawowymi odsetkami od daty płatności należności za poszczególne transakcje. Strona pozwana, która początkowo wnosiła o oddalenie powództwa zmieniła stanowisko i uznała roszczenie dokonując spłaty całości należności głównej w dniach 11 i 14 czerwca 2013r., co dało podstawę do umorzenia postępowania w zakresie roszczenia głównego na podstawie art. 355 k.p.c. Jako podstawę zasądzenia odsetek za cały okres opóźnienia w spełnieniu świadczeń pieniężnych, Sąd pierwszej instancji wskazał art. 481 § 1 i 2 k.c. Uznając stronę pozwaną za przegrywającą spór, Sąd obciążył ją kosztami postępowania na zasadzie art. 98 k.p.c.

Wyrok Sądu Okręgowego w części, tj. w punkcie II i III zaskarżyła strona pozwana. Zaskarżonemu wyrokowi strona pozwana zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 i 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu przez Sąd I instancji, iż pozwany opóźnił się z zapłatą za dostawy towaru, pomimo, iż powód nie udowodnił, kiedy nastąpił termin płatności faktur, a tym samym nie wykazał, że doszło do opóźnienia w zapłacie, co uzasadniałoby roszczenie odsetkowe powoda;

2. naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak ich zastosowania w przedmiotowej sprawie, tj. braku dokonania przez Sąd I instancji oceny dowodów zgromadzonych w sprawie oraz braku wskazania, które i dlaczego dowody stanowiły podstawę rozstrzygnięcia sprawy, skutkiem czego jest niemożność podjęcia pełnej polemiki z orzeczeniem sądu, które to naruszenie miało bezpośredni wpływ na treść orzeczenia;

3) naruszenie art. 321 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu przez Sąd I instancji, iż sąd jest związany jedynie żądaną kwotą powództwa, a nie jego podstawą faktyczną, która w niniejszej sprawie została przez powoda oznaczona w sposób jednoznaczny, jako zapłata ceny za towar z tytułu faktur VAT, a nie jako zwrot nienależnego świadczenia, czego skutkiem było orzekanie przez sąd z przekroczeniem oznaczonego przez powoda przedmiotu sporu, które to naruszenie miało wpływ na treść orzeczenia;

4) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na braku uwzględnienia przez Sąd I instancji, iż powód w sprawie dochodził zapłaty faktur nr: (...), (...), (...) oraz (...), które zostały przez pozwanego rozliczone w przelewie z dnia 14 czerwca 2012 r., a nie zwrotu kwoty z noty nr (...) jak też faktu, iż przyczyną zapłaty faktury (...) dopiero w dniu 14 czerwca 2013 r. był wcześniejszy brak przedstawienia przez powoda potwierdzenia dostawy towaru do pozwanego, które to naruszenie miało bezpośredni wpływ na treść orzeczenia;

5) naruszenie art. 98 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, iż to pozwany jest stroną przegrywającą przedmiotowe postępowanie, pomimo, iż roszczenia z faktur objętych pozwem zostały rozliczone w przelewie z dnia 14 czerwca 2012 r., tj. przed wytoczeniem powództwa, natomiast zapłata faktury nr (...) nastąpiła niezwłocznie po przedstawieniu przez powoda dowodów dostawy nią objętą, które to naruszenie miało wpływ na treść orzeczenia w zakresie kosztów procesu.

Podnosząc powyższe zarzuty strona pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu II i III poprzez oddalenie powództwa co do roszczenia odsetkowego oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie punktu II i III i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji; o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie albowiem wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że podstawowym celem postępowania apelacyjnego jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, a sąd drugiej instancji jako sąd nie tylko odwoławczy, lecz także merytoryczny, nie może poprzestać jedynie na zbadaniu zarzutów apelacyjnych lecz powinien poczynić własne ustalenia i samodzielnie ocenić je z punktu widzenia prawa materialnego. Zważywszy, że Sąd pierwszej instancji zaniechał jakichkolwiek ustaleń przyjmując błędnie, że zaspokojenie roszczenia głównego w toku sporu ustaleń takich nie wymaga, Sąd Apelacyjny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy dokonał własnych ustaleń faktycznych:

Na zamówienie pozwanej nr (...) z dnia 30 sierpnia 2011 r. ( karta 37) a objęty nim towar dostarczyła do hipermarketu w T. przy ul. (...) za potwierdzeniem w dniu 06.09.2011 r. Za zakupiony towar wystawiona została faktura VAT o numerze (...) z dnia 09.09.2011 r. (karta 71) na kwotę 5.815,44 zł, która miała być zapłacona przelewem w terminie 45 dni, wskazanym na fakturze tj. do dnia 24.10.2011 r. Z należności tej pozostaje do zapłaty kwota 4.882,40 zł. Na podstawie zamówienia z dnia 30 sierpnia 2011 r. strona powodowa dostarczyła towar do sklepu pozwanej w K. przy ul. (...) w dniu 06.09.2011 r., objęty fakturą VAT o numerze (...) z 09.09.2011 r. (karta 83) na kwotę 4.747,80 zł, płatną przelewem w terminie 45 dni wskazanym w fakturze VAT tj. do dnia 24.10.2011 r. Na podstawie zamówienia pozwanej z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona powodowa dostarczyła do hipermarketu pozwanej w M. przy ul. (...) w dniu 24.04.2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) z 26 kwietnia 2012 r. na kwotę 23.781,37 zł (karta 213), płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 30.06.2012 r. Na zamówienie strony pozwanej z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona powodowa dostarczyła do sklepu pozwanej w Ł. przy ul.(...)w dniu 27.04.2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) z 02.05.2012 r. na kwotę 19.433,44 zł (karta 224), płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Z należności tej pozwana dochodzi kwoty częściowej w wysokości 5.471,79 zł. Na zamówienie strony pozwanej z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona pozwana dostarczyła do sklepu pozwanej w G. przy ul. (...) w dniu 27 kwietnia 2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) z dnia 02.05.2012 r. na kwotę 19.110,44 zł (karta 232), płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Na zamówienie z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona pozwana do sklepu pozwanej w P. przy ul. (...) w dniu 27.04.2012 r. towar objęty fakturą VAT o numerze (...) dnia 02.05.2012 r. na kwotę 22.115,02 zł (karta 240), płatną przelewem w terminie 65 dni wskazanym na fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r. Na zamówienie z dnia 18 kwietnia 2012 r. strona powodowa dostarczyła do sklepu pozwanej w O. przy ul. (...) w dniu 30.04.2012 r. towar, objęty fakturą VAT o numerze (...) z 02.05.2012 r. na kwotę 16.063,32 zł (karta 248), płatną przelewem w terminie 65 dni, wskazanym fakturze VAT tj. do dnia 06.07.2012 r.

W dniu 31 maja 2012 r. strona pozwana wystawiła notę obciążeniową nr (...) na kwotę 62.760,57 zł z tytułu kary umownej za niezrealizowanie przez stronę powodową dostawy, uwzględniając tę kwotę w rozliczeniu ze stroną powodową, co do należności z faktur: (...) z 02.05.2012 r. (...), (...), (...). W dniu 10 kwietnia 2013 r. strona pozwana wystawiła notę korygującą nr (...), anulując naliczoną karę umowną, jako nieuzasadnioną (karta 323). Kwotę 62.760,57 zł Strona pozwana zapłaciła stronie powodowej przelewem w dniu 11 czerwca 2013 r. (karta 324, 325). Kwotę 4.747,80 zł na poczet faktury nr (...) strona pozwana zapłaciła w dniu 14 czerwca 2013 r. (karta 326). Należności z faktur nr (...) z 26 kwietnia 2012 r. na kwotę 23.781,37 zł, i nr (...) z dnia 09.09.2011 r. na kwotę 5.815,44 zł, zostały zapłacone przelewem z dnia 3 stycznia 2013 r. (potwierdzenie przelewu – karta 304; specyfikacja przelewu – karta 305-306)

Z powyższego jednoznacznie wynika, że zapłata dochodzonej przez stronę powodową należności nastąpiła dopiero w toku sporu, a nie, jak twierdzi strona pozwana, w dniu 14 czerwca 2012 r. Całkowicie chybiony jest przy tym zarzut naruszenia art. 321 k.p.c. Strona powodowa dochodziła w niniejszym sporze zapłaty ceny za dostarczony stronie pozwanej towar i właśnie to roszczenie było podstawą rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. Skoro strona powodowa wykazała, że sprzedała stronie pozwanej określony towar i dostarczyła go do jej sklepów, to strona pozwana winna była wykazać, że spełniła świadczenie wzajemne według treści art. 535 k.c., tj. zapłaciła cenę. Strona pozwana nie wykazała, by do spełnienia przez nią świadczenia w zakresie kwoty 62.760,57 zł doszło przed wytoczeniem powództwa. Z samych twierdzeń strony pozwanej wynika, że za formę spełnienia świadczenia w wymienionym zakresie, uważa ona oświadczenie o potrąceniu (kompensatę umowną ?) wzajemnego roszczenia przysługującego jej względem strony powodowej z tytułu kary umownej, a objętego notą obciążeniową nr (...) z dnia 31 maja 2012 r. Jednakże strona powodowa nie przedstawiła żadnego oświadczenia o potrąceniu stosownie do art. 499 k.c., a przede wszystkim nie bierze pod uwagę tego, że karę umowną sama anulowała notą korygującą nr (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. uznając ją za bezpodstawnie naliczoną. Oznacza to, że roszczenie strony pozwanej z tytułu kary umownej w kwocie 62.760,57 zł nigdy nie istniało, a strona powodowa nigdy nie była jej dłużnikiem.

Należy podkreślić, że przepis art. 498 § 1 k.c. uzależnia dokonanie potrącenia od istnienia następujących przesłanek: wierzytelności przedstawione wzajemnie do potrącenia muszą istnieć i dotyczyć tych samych osób, które są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami; przedmiotem obu wierzytelności muszą być sumy pieniężne albo rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku; przedstawione do potrącenia wierzytelności musza być wymagalne i charakteryzować się tym, że mogą być dochodzone przed sadem. Przyjmuje się, że w razie sporu co do wzajemnego umorzenia wierzytelności niezbędne jest wykazanie wszystkich przesłanek skuteczności potrącenia (wyrok SN z dnia 16 listopada 2006 r., II CSK 173/2006,lex nr 488982.). Spór między stronami co do istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia lub jej rozmiarów nie wyłącza dopuszczalności zarzutu potrącenia (wyrok SN z dnia 11 września 1987 r., I CR 184/87, LEX nr 8839). Jednakże dla uznania, że potrącenie wywołało skutek prawny w postaci wygaśnięcia (umorzenia) wzajemnych wierzytelności, nie wystarcza samo powoływanie się przez składających oświadczenie o potrąceniu na fakt przysługiwania im wierzytelności przeznaczonej do potrącenia. Musi jeszcze zostać udowodnione istnienie tej wierzytelności (wyrok SN z dnia 14 listopada 2006 r., II CSK 192/2006, lex nr 233059.).

Wierzytelność z tytułu kary umownej w kwocie 62.760,57 zł stronie pozwanej nie przysługiwała, co zostało przez nią przyznane poprzez wystawienie noty korygującej, zatem nie mogło dojść do umorzenia wierzytelności strony powodowej z tytułu zapłaty ceny w tej samej kwocie. Wierzytelność ta pozostała niezaspokojona aż do chwili uiszczenia przez stronę pozwaną wymienionej kwoty przelewem z dnia 11 czerwca 2013 r. (karta 324).

Z powyższych względów nie może być uznany za trafny podniesiony przez apelującego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji, iż należności z faktur nr: (...), (...), (...) oraz (...), których powód dochodził zapłaty, zostały przez pozwanego rozliczone w przelewie z dnia 14 czerwca 2012 r. Jak wyżej wskazano, w dniu tym nie doszło do spełnienia świadczenia bowiem, według pozwanego, rozliczenia miało nastąpić w formie potrącenia wierzytelności z tytułu kary umownej, która to wierzytelność nie istniała. Wbrew zarzutom strony pozwanej Sąd Okręgowy nigdy nie przyjmował, że przedmiotem roszczenia pozwu jest zwrot kwoty 62.760,57 zł objętej notą nr (...)jako nienależnego świadczenia. Ani nota obciążeniowa ani tym bardziej nota korygująca, nie kreują żadnej wierzytelności. Zapłata wymienionej kwoty, nawet jeśli dokonana w wyniku wystawienia takiej noty korygującej, stanowiła zapłatę ceny za towar, na co wskazano powyżej.

Nietrafne są także zarzuty strony pozwanej co do nieuwzględnienia przez Sąd pierwszej instancji, że wobec nieprzedstawienia przez powoda potwierdzenia dostawy towaru do pozwanego, zapłata ceny z faktury (...) dopiero w dniu 14 czerwca 2013 r. była usprawiedliwiona. Strona pozwana nie kwestionowała faktu, iż towar objęty tą fakturą otrzymała 30 sierpnia 2011 r., a co potwierdziła na dokumencie wydania. Otrzymała także fakturę dotyczącą tego towaru a odmowę zapłaty opierała jedynie na zarzucie, że kwota z niej wynikająca jest tożsama z kwotą objętą fakturą nr (...). Nie jest to jednak okoliczność, która miałaby być wystarczającą podstawą do odmowy zapłaty. Niemożność zweryfikowania danych we własnej dokumentacji, nie może obciążać strony powodowej.

Brak jest wreszcie podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w zakresie odsetek za opóźnienie. Strona pozwana nie kwestionowała faktu, że zarówno towar, jak i obejmujące cenę faktury otrzymała, na co wskazuje także fakt, że cenę tę częściowo regulowała. Strona powodowa wykazała fakt nadania powyższych faktur przesyłką poleconą, a zważywszy na terminy wyznaczone na zapłatę (45 i 65 dni) nie sposób przyjąć, by przesyłki te doszły do rąk strony pozwanej później. Tym samym należało przyjąć, że strona pozwana – nie regulując należności w terminach – dopuściła się opóźnienia, za które strona powodowa może domagać się odsetek na podstawie art. 481 k.c.

Na koniec należy wskazać, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niedokonanie przez Sąd I instancji oceny dowodów zgromadzonych w sprawie oraz niewskazanie, które i dlaczego dowody stanowiły podstawę rozstrzygnięcia sprawy. Naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. nie może być kwalifikowane jako naruszenie przepisów postępowania wpływające w istotny sposób na wynik sprawy, albowiem uzasadnienie sporządzane jest już po wydaniu wyroku. Ponadto uchybienie przez Sąd pierwszej instancji przepisowi art. 328 § 2 k.p.c. nie jest przyczyną, która samodzielnie powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Postępowanie apelacyjne, którego granice określa m.in. art. 378 § 1 k.p.c., polega także na rozpoznaniu sprawy (por. uzasadnienie uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/2007, OSNC 2008, nr 6, poz. 55), a w konsekwencji Sąd odwoławczy, rozpoznając apelację, jest zobowiązany do dokonania samodzielnych ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji, jak również w postępowaniu apelacyjnym (art. 380 k.p.c.). Zważywszy, że materiał dowodowy sprawy był obszerny, Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę dokonał w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dowody ustaleń faktycznych przedstawiając własną podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, jak powyżej.

Brak jest także podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w zakresie kosztów procesu. Zastosowany przez Sąd przepis art. 98 k.p.c. statuuje dwie podstawowe zasady rozstrzygania o kosztach procesu: zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. W orzecznictwie obowiązuje także zasada, że zaspokojenie przez stronę pozwaną roszczenia w toku procesu należy uznać za jednoznaczne z przegraniem sprawy przez tę stronę; w tym przypadku stronie pozwanej należą się koszty procesu tylko wtedy, gdy nie dała ona powodu do wytoczenia procesu (zob. postanowienie SN z dnia 12 sierpnia 1965 r., I CZ 80/65, OSNC 1966, nr 3, poz. 47; postanowienia SN: z dnia 20 sierpnia 1979 r., I CZ 92/79, Lex nr 8188 i z dnia 6 listopada 1984 r., IV CZ 196/84, Lex nr 8642). Skoro, jak wyżej wskazano, do zaspokojenia roszczeń strony powodowej doszło już po wytoczeniu powództwa, obciążenie strony pozwanej kosztami procesu było uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny oddalił apelację strony pozwanej jako bezpodstawną, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do wyniku sporu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U nr 163 poz. 1349 z późn. zm.).