Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Podgórska – Sułecka

Protokolant: Renata Jędrasik

przy udziale Prokuratora: -

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07.10.2014 r.

sprawy oskarżonego A. C., ur. (...) w W., s. S. i J. z d. K.

oskarżonego o to, że w dniu 14 maja 2014 r. w W. przy ul. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w Warszawie, sygn. akt III K 1055/09, prawomocnego wyroku, zakazu prowadzenia pojazdów,
w tym roweru, tj. o czyn z art. 244 k.k.

orzeka

I.  w ramach zarzucanego czynu oskarżonego A. C. uznaje za winnego tego, że w dniu 14 maja 2014 r. w W. przy ul. (...) nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 22.12.2009 r. w sprawie o sygn. akt III K 1055/09 zakazu prowadzenia rowerów w ten sposób, że jechał rowerem po drodze publicznej, czym zrealizował znamiona czynu zabronionego określonego w art. 244 kk i za to na tej podstawie skazuje oskarżonego i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 180,00 (stu osiemdziesięciu) zł tytułem opłaty oraz kwotę 90,00 (dziewięćdziesięciu) zł tytułem pozostałych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu 14.05.2014 r. funkcjonariusze Policji post. J. W. oraz st. sierż. J. K. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym. Około godziny 18:50 przy ul. (...) na wysokości skrzyżowania z ul. (...) zatrzymali do kontroli celem wylegitymowania A. C. jadącego rowerem po ww. ulicy. Oskarżony został poddany badaniu na stan trzeźwości, w pierwszym badaniu uzyskano wynik 0,35 mg/l, zaś w drugim 0,36 mg/l.

W trakcie interwencji funkcjonariusze dokonali kontroli A. C. w bazie (...) ustalając, iż wobec ww. prawomocnie orzeczony został zakaz prowadzenia pojazdów w tym również rowerów.

A. C. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 22.12.2009 r. w sprawie o sygn. akt III K 1055/09 (prawomocny z dniem 30.12.2009 r.), w którym orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres 10 lat, którego koniec przypada na dzień 30.12.2019 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego A. C. (k. 23), zeznań świadka J. W. (k. 13 - 14, 97), a także dokumentów w postaci: notatka k. 1, protokół badania k. 3 – 6, 7 – 10, K. k. 25, odpis wyroku k. 37 – 39, 43, 50, w sprawach : III K. 267/09, III K. 428/10, dane o karalności z 03.09.2014 r., informacja z Ewidencji (...) z 02.09.2014 r., które Sąd ocenił jako odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, wobec braku jakichkolwiek wątpliwości co do ich prawdziwości, tym bardziej że żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

oskarżony A. C. w toku postępowania przygotowawczego co prawda przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, lecz wyjaśnił, że wiedział o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, zaś nie wiedział, że obowiązywał go również zakaz prowadzenia rowerów.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, które stanowiły wyraz przyjętej przez niego linii obrony ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Przy tym wskazać również wypada, iż tłumaczenie oskarżonego jakoby nie wiedział, że obowiązywał go również zakaz prowadzenia rowerów uznać wypadało za jedynie nieudolne tłumaczenie swojej sytuacji. Z dołączonych do akt sprawy odpisów wyroków zapadłych wobec oskarżonego, a w szczególności z odpisu wyroku z dnia 22 grudnia 2009 roku Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie sygn. akt III K 1055/09 wynika, iż oskarżonemu orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres 10 lat. Powyższy wyrok uprawomocnił się w dniu 30 grudnia 2009 roku.

Świadek J. W. zeznała, że w dniu zdarzenia zatrzymała oskarżonego, który poruszał się rowerem po ulicy, a po jego wylegitymowaniu i sprawdzeniu w policyjnej bazie danych ustaliła, iż w tym czasie miał on obowiązujący zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz rowerów. Powyższe świadek potwierdziła także przed Sądem. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania tych spójnych i rzeczowych zeznań, nie kwestionowanych również przez oskarżonego.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynu oskarżonego:

mając na uwadze powyższe, w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że wina oskarżonego A. C. nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości.

Zgodnie z dyspozycją art. 244 kk karze podlega ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje fakt, iż w dniu 14.05.2014 r. oskarżony poruszał się w ruchu lądowym rowerem, czym naruszył orzeczony wobec niego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 22.12.2009 r., sygn. akt III K 1055/09 zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres 10 lat od jego uprawomocnienia się, tj. od dnia 30.12.2009 r.

Całokształt okoliczności sprawy pozwala stwierdzić, iż oskarżony popełniając przedmiotowe przestępstwo działał umyślnie i miał pełną świadomość, iż kierując rowerem, dopuszcza się naruszenia nałożonego na niego prawomocnym wyrokiem zakazu. Oskarżony jako osoba dorosła i w pełni poczytalna miał świadomość, że został mu orzeczony nie tylko zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, ale także rowerów co zupełnie jasno wynika z zapadłego w sprawie o sygn. akt III K 1055/09 rozstrzygnięcia.

Zachowanie przestępcze jakiego dopuścił się oskarżony godziło w istotne dobro chronione prawem jakim jest wymiar sprawiedliwości materializujący się w orzeczeniu sądu, zawierającym zakaz wymieniony w art. 244 kk. Stopień szkodliwości społecznej przestępstwa popełnionego przez A. C. jest zatem znaczny, oskarżony wykazał się kolejny raz znaczącym lekceważeniem obowiązujących przepisów.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę miał na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma odnieść w stosunku do jego osoby. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Toteż mając na uwadze powyższe, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego nie zachodzą przesłanki do zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zgodnie z przepisem art. 69 § 1 kk, Sąd może bowiem warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Z kolei zaś § 2 tego przepisu stanowi, że zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Tymczasem oskarżony jest osobą uprzednio pięciokrotnie karaną (k.73 - 74), w tym trzy razy za prowadzenie pojazdu pomimo orzeczonego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Postawa oskarżonego wskazuje zatem na elementarny brak poszanowania dla ciążących nad nim z mocy orzeczenia sądowego, zakazów. W ocenie Sądu dowodzi to, iż dotychczas wymierzone i nawet wykonane przez oskarżonego kary i środki karne nie przyniosły zamierzonego rezultatu. Dotychczasowa postawa oskarżonego wskazuje, że brak w jego przypadku pozytywnej prognozy kryminologicznej, w związku z tym niemożliwym było zastosowanie środka probacyjnego. Jednocześnie Sąd stwierdza, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniłaby w odniesieniu do oskarżonego swoich celów, a w szczególności nie zapobiegłaby powrotowi do przestępstwa, jeżeli celu tego nie osiągnęła nawet bezwzględna kara pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem SR dla m. st. Warszawy w Warszawie w sprawie III K 428/10.

Podkreślenia wymaga, że oskarżony pomimo kilkukrotnie orzekanego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów, krytycznego dnia poruszał się rowerem i w ocenie Sądu robił to umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony prezentował zatem postawę rażącego, permanentnego lekceważenia porządku prawnego. Co więcej w trzech uprzednich przypadkach, których dotyczyły wspominane wcześniej sprawy III K 428/10 i III K 267/09, a także w niniejszej sprawie oskarżony złamał zakaz sądowy, przy jednoczesnym prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy, jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, który jest znaczny. Oskarżony po raz kolejny, bowiem w ten sam sposób naruszył porządek prawny, godząc w istotne dobro prawne jakim jest powaga orzeczeń sądowych i ogólnie pojęte dobro wymiaru sprawiedliwości. W świetle powyższego nadmienić należy, że taki wymiar kary jest konieczny, aby zapewnić prawidłowe wypełnienie jej celów w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, oraz kształtowania prawidłowych postaw w społeczeństwie. Jest to szczególnie istotne w zakresie zapobieżenia powrotowi do przestępstwa przez oskarżonego.

Z kolei zaś w punkcie II wyroku na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w sprawie, na które złożyła się opłata w kwocie 180 złotych oraz pozostałe koszty sądowe w łącznej kwocie 90 złotych. Sąd uznał bowiem, iż sytuacja majątkowa oskarżonego pozwala mu na ich uiszczenie.