Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący - SSO Małgorzata Korfanty

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2014 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż.

przeciwko A. W.

o zapłatę w postępowaniu uproszczonym

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 10 lutego 2014 r., o sygn. akt VI GC 583/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od pozwanej A. W. na rzecz powódki Przedsiębiorstwa (...)
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż. następujące kwoty:

a)  5.155,62 zł (pięć tysięcy sto pięćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty,

b)  1.666,68 zł (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
18 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty

oraz kwotę 1.467 zł (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od pozwanej A. W. na rzecz powódki Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż. kwotę 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Małgorzata Korfanty

Sygn. akt X Ga 265/14

UZASADNIENIE

Powódka Przedsiębiorstwo (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. W. kwoty 6.822,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami
i kosztami postępowania tytułem zapłaty za dostarczoną jej wodę.

Sąd Rejonowy w Rybniku nakazem zapłaty uwzględnił powództwo
w całości.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów postępowania zarzucając, że dochodzona pozwem kwota nie może jej obciążać na podstawie zawartej z powódką umowy, gdyż wynika
z utraty wody na skutek awarii instalacji znajdującej się poza nieruchomością pozwanej.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 14,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami, oddalił powództwo
w pozostałej części i zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka zawarła z pozwaną umowę
o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków dla nieruchomości położonej
w Ż. przy ul. (...). Zgodnie z umową miejscem dostarczania wody jest zawór za wodomierzem głównym, § 6 umowy statuuje natomiast szereg obowiązków pozwanej, wynikających z zawartej umowy, w tym m.in. utrzymywania przyłączy i urządzeń w stanie nie powodującym ich uszkodzenia.

Pozwana nie użytkuje przedmiotowej nieruchomości, wobec czego główny zawór doprowadzający wodę do budynku został przez nią zakręcony
i w rezultacie koszty miesięcznego zużycia wody i odprowadzania ścieków obejmowały miesięcznie wyłącznie stałą kwotę 14,58 złotych. Wodomierz główny na przyłączu wodociągowym dla nieruchomości pozwanej znajduje się daleko poza obszarem jej nieruchomości. W listopadzie 2011 roku poinformowano pozwaną o dużym, w porównaniu do poprzednich okresów rozliczeniowych, poborze wody na jej nieruchomości. W trakcie oględzin zauważono w piwnicy budynku sąsiada wyciek wody. O powyższym poinformowano powódkę, która odcięła dopływ wody do nieruchomości pozwanej. W oparciu o odczyt wodomierza powódka wystawiła na rzecz pozwanej faktury, z których jej zdaniem do uregulowania pozostała kwota 6.822,30 złotych. Pozwana pomimo początkowej próby negocjacji warunków spłaty zobowiązania, ostatecznie odmówiła wypłaty wskazując, iż nie może być obciążona kosztami zaistniałej na innej nieruchomości awarii.

Zdaniem Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w nieznacznej części.

Sąd Rejonowy uznał, że należność, której zapłaty dochodzi powódka nie wynika ze zużycia przez pozwaną dostarczanej wody, a jedynie z awarii instalacji doprowadzającej wodę do jej nieruchomości, w miejscu zlokalizowanym poza terenem nieruchomości będącej własnością pozwanej.

Zdaniem Sądu Rejonowego pozwana nie była właścicielką sieci przebiegającej nie tylko przez jej nieruchomość, ale także poza granicami tej nieruchomości, aż do lokalizacji głównego wodomierza, umiejscowionego
w budynku szkoły przy ul. (...). Według Sądu Rejonowego powódka powinna była, chcąc egzekwować odpowiedzialność odbiorcy wody za stan sieci lub jej części, umieścić główny wodomierz lub punkt odbioru wody w taki sposób, aby odbiorca miał rzeczywistą możliwość temu zobowiązaniu uczynić zadość, w granicach jego gruntu.

W apelacji powódka zaskarżyła wyrok w części oddalającej powództwo
i zarzuciła wyrokowi naruszenie: przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. przez ich nieprawidłowe zastosowanie, polegające na nierozważeniu całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyprowadzeniu wniosków i ustaleń faktycznych, sprzecznych ze zgromadzonym materiałem

w sposób wykraczający poza granicę swobodnej oceny dowodów; art. 328 § 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie – niewyjaśnienie w wyroku
z jakich przyczyn odmówiono mocy niektórym postanowieniom umowy, a także niewyjaśnienie z jakich przyczyn nie zastosowano art. 5 ust. 2 ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków;
art. 49 § 1 k.c. w zw. z art. 191 k.c. poprzez ich nieprawidłową wykładnię
i zastosowanie i błędne przyjęcie, iż z chwilą przyłączenia do sieci przyłącze stało się własnością przedsiębiorstwa, a to pomimo odmiennego uregulowania tej kwestii w umowie łączącej strony; art. 5 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków oraz art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie wyrażające się w pominięciu okoliczności, że zawarta pomiędzy stronami umowa regulowała kwestię odpowiedzialności za utrzymanie przyłączy i urządzeń w należytym stanie.

Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji
i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania uznając wyrok Sądu I instancji za słuszny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona i zasługiwała na uwzględnienie.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał procesowy Sąd I instancji poczynił właściwe ustalenia, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Jednakże na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy dokonał odmiennej niż Sąd I instancji wykładni prawa materialnego, co miało wpływ na treść orzeczenia.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do rozstrzygnięcia czy pozwana była odpowiedzialna za zaistniałe znaczne zużycie wody wskutek awarii wodociągu na odcinku za zaworem głównym, na nieruchomości sąsiada pozwanej.

Zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli Sąd II instancji nie prowadzi postępowania dowodowego uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji nieprawidłowo zastosował przepisy art. 49 k.c. Zgodnie z § 1 wskazanego przepisu urządzenia służące
do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Jak słusznie wskazała powódka wskazany przepis nie stanowi samoistnej podstawy prawnej przejścia urządzeń służących do doprowadzania wody na własność właściciela przedsiębiorstwa przez ich połączenie z siecią należącą do tego przedsiębiorstwa. Powyższe podkreśla treść przepisu § 2 wskazanego artykułu, zgodnie z którym osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń do doprowadzania wody i jest ich właścicielem może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia
do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem chyba,
że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca. Wskazane przepisy świadczą o pewnej swobodzie stron – przedsiębiorcy dostarczającego wodę oraz odbiorcy dostarczonej wody w zakresie ustalania prawa własności wymienionych urządzeń, w tym wodociągu. Z zebranego materiału dowodowego nie wynika w żaden sposób, aby powódka była właścicielem odcinka wodociągu za zaworem głównym do nieruchomości pozwanej. Nie była nawet jego posiadaczem. Z materiału dowodowego wynika mianowicie to,
że przyłącze prowadzące do nieruchomości pozwanej nie znajdowało się
w posiadaniu powódki. Część przyłącza znajdowała się w posiadaniu pozwanej, a co do części pozwana godziła się, aby przebiegało przez nieruchomość sąsiednią. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazywał również
na fakt, że pozwana wystąpiła do powódki z żądaniem nabycia części sieci
na własność przez powódkę za odpowiednim wynagrodzeniem.

Uwzględniając powyższe nie sposób było uznać odpowiedzialności powódki za powstałą awarię, w szczególności w sytuacji, gdy nie miała bezpośredniego dostępu do przyłącza pozwanej.

Należy również wskazać na treść przepisu art. 5 ust. 2 ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków zgodnie, z którym jeżeli umowa o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków nie stanowi inaczej, odbiorca usług odpowiada za zapewnienie niezawodnego działania posiadanych instalacji i przyłączy wodociągowych lub instalacji i przyłączy kanalizacyjnych z urządzeniem pomiarowym włącznie.

Pozwana nie udowodniła, aby istniała łącząca strony umowa, w której powódka przejęłaby odpowiedzialność za zapewnienie niezawodnego działania przyłączy wodociągowych. Przeciwnie wolą stron zawartej umowy
o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków było to, aby obowiązkiem odbiorcy, a więc pozwanej było utrzymywanie przyłącza w stanie nie powodującym pogorszenia warunków eksploatacji sieci, albowiem powódka nie była posiadaczem przyłącza prowadzącego do nieruchomości pozwanej,
ze wszystkimi konsekwencjami oraz utrudnieniami z tym związanymi, również dotyczącymi przebiegu przyłącza.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., uznając,
iż nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego oraz mając na względzie, iż Sąd pierwszej instancji rozpoznał istotę sprawy, lecz wyciągnął błędne wnioski z dokonanych ustaleń faktycznych należało, w oparciu o powołany przepis orzec, jak w sentencji.

O kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego oraz odwoławczego orzeczono na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c.

Pozwana, która przegrała sprawę zobowiązana jest do uiszczenia kosztów poniesionych przez powódkę.

Koszty poniesione przez powódkę w postępowaniu przed Sądem
I instancji to :

- opłata sądowa od pozwu – 250 zł

- opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł

- wynagrodzenie pełnomocnika – 1.200 zł.

Na koszty poniesione przez powódkę w postępowaniu odwoławczym złożyły się:

- opłata od apelacji – 250 zł

- wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł.

Wysokość zasądzonego wynagrodzenia radcy prawnego Sąd ustalił
w oparciu o przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1349 z późn. zm.).

SSO Małgorzata Korfanty