Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy w L. VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Aneta Murawska
Protokolant:	sekr. sądowy Andrzej Janas

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2014 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa E. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w Ł. na rzecz powódki E. R. kwotę 4.400,00 zł (słownie: cztery tysiące czterysta złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 13.04.2013 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.737,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w L.) kwotę 246,27 zł tytułem nieuiszczonych kosztów postępowania.

Sygn. akt VII C 1324/13

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 13 sierpnia 2013 roku a skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. powódka E. R. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kwoty 4.400 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 13 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz obciążenie strony pozwanej poniesionymi przez nią kosztami procesu. W uzasadnieniu żądania pozwu, powódka wskazała, że w dniu 19.09.2012 roku w L. kierująca pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) PO G. D. nie zachowała należytej ostrożności zbliżając się do przejścia dla pieszych doprowadzając do potrącenia powódki.

Na skutek wypadku powódka doznała obrażeń ciała.

Sprawca wypadku był ubezpieczony z tytułu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła powódce kwotę 1600 złotych tytułem zadośćuczynienia. W ocenie powódki przyznane jej zadośćuczynienie jest niewystarczające i nieadekwatne do wysokości krzywdy będącej następstwem zdarzenia szkodowego.

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana - (...) SA w Ł., wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o obciążenie powódki poniesionymi przez stronę pozwaną kosztami postępowania w sprawie. W uzasadnieniu przyjętego stanowiska, strona pozwana wskazała m.in. że żądanie zapłaty tytułem zadośćuczynienia uzupełniającego kwoty 4.400 złotych nie znajduje oparcia w ustalonym stanie faktycznym i prawnym, zaś kwotę wypłaconą przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego w wysokości 1600 złotych traktować należy jako sumę odpowiednią w myśl art. 445§1 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 września 2012 roku w L. kierująca pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) PO G. D., nie zachowała szczególnej ostrożności zbliżając się do przejścia dla pieszych doprowadzając do potrącenia powódki.

W wyniku wypadku powódka doznała obrażeń ciała.

Sprawca zdarzenia G. D. posiadała u strony pozwanej ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych aktualne na dzień zdarzenia.

Dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody

W dniu wypadku powódka G. D. została przewieziona do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w L., gdzie wykonano badanie RTG kości barku i ramienia. W wyniku wypadku u powódki stwierdzono stłuczenie klatki piersiowej ramienia lewego. Powódka otrzymała elektrolity.

Zalecono powódce kontrolę w POZ.

- Dowód:

- karta informacyjna ze szpitala- k. 82.

Po wypadku powódka leczyła się neurologicznie.

Powódka była kierowana i odbywała zabiegi rehabilitacyjne.

- Dowód:

- historia choroby- k. 84-100.

W następstwie w/w zdarzenia szkodowego powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 8 %. Na uszczerbek na zdrowiu powódki wpływ miało: uraz kręgosłupa szyjnego, objawowy zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego, uraz klatki piersiowej bez następstw neurologicznych, uraz barku i ramienia lewego, zespół lękowy, według pozycji 94 a w wysokości 2 %.

W wyniku wypadku z dnia 19.09.2012 r. powódka E. R. doznała urazu obu stawów kolanowych z obustronną chonodromalacją rzepek, doznała stłuczenia klatki piersiowej bez następstw oraz stłuczenia lewego stawu barkowego bez następstw.

Powódka w wyniku wypadku doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6 % z pkt. 156.

Pierwotna struktura stawów kolanowych powódki została trwale uszkodzona.

- Dowód:

- Opinia biegłej neurolog- k. 77-81.

- Opinia biegłego ortopedy- k. 142-144.

W wyniku wypadku powódka doznała zaburzeń stresowych pourazowych, które nie skutkowały trwałym lub długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu.

Powódka w codziennym życiu7 funkcjonuje bez zakłóceń, stopień nasilenia okresowych zakłóceń stanów emocjonalnych miał charakter przemijający.

Powódka nie podejmowała leczenia psychiatrycznego, ani psychologicznego.

Obecnie powódka funkcjonuje dobrze, nie zgłasza żadnych skarg natury emocjonalnej, funkcjonuje społecznie i zawodowo bez zakłóceń.

- Dowód:

- Opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna- k. 165-168.

Powódka w następstwie zdarzenia szkodowego przeszła rehabilitację- 10 zabiegów.

Po zdarzeniu powódka przez okres około 3 tygodni przebywała na zwolnieniu lekarskim. Przed wypadkiem powódka na nic nie chorowała. Aktualnie ma zalecone ćwiczenia i basen, ale nie korzysta z tych zaleceń z powodu braku środków finansowych.

Powódka zarabia 2800 zł netto. Jest po rozwodzie.

Ma na utrzymaniu córkę.

Powódka mieszka razem z niepełnosprawną matką.

Przed wypadkiem powódka była aktywna sportowo, dużo jeździła na rowerze, lubiła wędrówki górskie.

Aktualnie powódka nie uprawia żadnego sportu.

Dowód:

- akta szkody,

- przesłuchanie powódki - k. 66-67

Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę oraz roszczenie o zapłatę tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania w dniu 19 września 2012 roku. Decyzją z dnia 12 kwietnia 2013 roku strona pozwana wypłaciła powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 1600 złotych, zwrot kosztów leczenia i dojazdów w wysokości 1005,46 zł oraz odszkodowanie za zniszczoną odzież w wysokości 150 zł.

Dowód:

- akta szkody .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W sprawie pozostawało bezspornym, że sprawca zdarzenia, któremu uległa powódka w dniu 19 września 2012 roku był ubezpieczony z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Wątpliwości nie budzą ani okoliczności zdarzenia, ani odpowiedzialność sprawcy, a także brak przyczynienia się powódki do przedmiotowego zdarzenia. Istota sporu sprowadzała się w zasadzie do ustalenia następstw zdarzenia szkodowego na zdrowiu powódki i ewentualnej krzywdy, jakiej doznała ona na skutek kolizji, a dalej wysokości zadośćuczynienia.

Na wstępie wymaga przytoczenia art. 822 k.c. statuujący odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczyciela. Jego odpowiedzialność sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Szczegóły tej odpowiedzialności są unormowana w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz.1152). Według art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani - na podstawie przepisów prawa cywilnego - do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odpowiedzialność tą reguluje również ustawa z dnia 22 maja 2003 r. działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 124, poz. 1151).

Zgodnie z treścią art. 436 kc w zw. z art. 435 kc samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 kc naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Szkoda majątkowa jest to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał, gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 kc wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

W orzecznictwie i w doktrynie przyjęte jest, że za szkodę powstałą w wyniku ruchu pojazdu mechanicznego odpowiadają in solidum posiadacz (kierowca) tego pojazdu i ubezpieczyciel, przy czym poszkodowany może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, iż odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. W świetle zaś art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie, o którym mowa w w/w przepisie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Są to zarówno koszty leczenia, nabycia protez i innych koniecznych aparatów. Nadto w świetle art. 362§2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Sąd może przyznać nadto poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy, wobec czego utrata zdolności do pracy zarobkowej może mieć wpływ na wysokość zadośćuczynienia tylko o tyle, o ile łączy się z poczuciem krzywdy spowodowanej niemożnością wykonywania wybranego i wyuczonego zawodu. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Sąd orzekając w zakresie zadośćuczynienia za punkt wyjścia uznał przede wszystkim ustalenie rzeczywistych następstw zdarzenia, jakiemu uległa powódka- od ich skali zależy bowiem nie tylko ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a leczeniem i rehabilitacją powódki, ale także wysokość zadośćuczynienia przyjmując w uproszczeniu, że im więcej urazów, tym większa krzywda powódki.

Z uwagi na to Sąd przyjął za opiniującymi w sprawie biegłymi z zakresu ortopedii oraz neurologii, iż w następstwie zdarzenia szkodowego powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 8 %. Jak wskazali w sporządzonej opinii biegli sądowi w następstwie tego wypadku powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 8 %. Na uszczerbek ten składa się:

uraz kręgosłupa szyjnego, objawowy zespół bólowy korzeniowy kręgosłupa szyjnego, uraz klatki piersiowej bez następstw neurologicznych, uraz barku i ramienia lewego, zespół lękowy, według pozycji 94 a w wysokości 2 %.

W wyniku wypadku z dnia 19.09.2012 r. powódka E. R. doznała urazu obu stawów kolanowych z obustronną chonodromalacją rzepek, doznała stłuczenia klatki piersiowej bez następstw oraz stłuczenia lewego stawu barkowego bez następstw.

Powódka w wyniku wypadku doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6 % z pkt. 156.

W następstwie zdarzenia szkodowego powódka przeszła rehabilitację- 10 zabiegów.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu rzutują na wysokość przyznanego powódce zadośćuczynienia w łącznej kwocie 4.400 złotych, która to kwota uwzględnia przyznane w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w wysokości 1.600 złotych.

Sąd rozstrzygając w tym zakresie miał przy tym na uwadze, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa (wyrok SN z dnia 3 maja 1972 r., I CR 106/72, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 4). Zadośćuczynienie z art. 445 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno być nadto dokonane z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a m.in. również wieku poszkodowanego i czasu trwania jego cierpień.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała 8 % uszczerbku na zdrowiu, przebyła leczenie i rehabilitację. To wszystko sprawia, że zasądzona wyrokiem kwota 4.400 złotych jest adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy biorąc pod uwagę świadczenie wypłacone przez ubezpieczyciela w postępowaniu przesądowym. Należy zauważyć, że zdrowie i życie człowieka to wartości, które niezmiernie trudno wycenić.

Powódka w dacie wypadku była osobą zdrową.

Wypadek pokrzyżował powódce plany rodzinne i życiowe.

Powódce od zasądzonego świadczenia należą się odsetki ustawowe.

Zgodnie z art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powyższa regulacja jest koherentna tak z treścią art. 455 k.c. oraz w poglądem judykatury, a dalej z poglądem przedstawicieli piśmiennictwa w w/w zakresie. Wskazuje się, że skoro świadczenie z czynów niedozwolonych, jest świadczeniem bezterminowym, to zobowiązany do jego spełnienia, w tym także ubezpieczyciel, winien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W realiach przedmiotowej sprawy na w/w niezwłoczność należy patrzeć przez pryzmat art. 817§1 k.c. Z chwilą wezwania do zapłaty( co powoduje przekształcenie zobowiązania bezterminowego w terminowe) oraz z upływem terminu do spełniania świadczenia, w tej sprawie z upływem 30 dni od daty wezwania, dłużnik- tu pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem danego świadczenia. Orzekając w tym przedmiocie Sąd miał na uwadze żądanie powódki w tym zakresie oraz odpowiednio datę zgłoszenia roszczenia powódki stronie pozwanej oraz datę wydania ostatniej decyzji w przedmiocie przyznania zadośćuczynienia w wysokości 1600 złotych, t.j. dzień 12 kwietnia 2013 roku. W ocenie Sądu z upływem tej daty, a zatem od dnia 13 kwietnia 2013 roku strona pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem na rzecz powódki świadczenia w wysokości dochodzonej pozwem.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie z pkt II sentencji wyroku znajduje oparcie w art. 98 k.p.c. Powódka jest stroną wygrywającą sprawę, a zatem na jej zgłoszone żądanie, zasadnym jest obciążenie pozwanego poniesionymi przez nią kosztami postępowania w sprawie. Na koszty te składa się: opłata sądowa od pozwu, zaliczka na wynagrodzenie opiniujących w sprawie biegłych, opłata za udzielone w sprawie pełnomocnictwo w wysokości 17 złotych, koszty zastępstwa prawnego ustalone w oparciu o §6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w kwocie 600 złotych, łącznie kwota 1.737 złotych.

Rozstrzygnięcie z pkt III sentencji wyroku znajduje uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c. Poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa koszty sądowe to kwota 246,27 złotych. Kwota ta to suma kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa w związku z przyznanym wynagrodzeniem opiniującym w sprawie biegłym ponad kwotę zaliczki uiszczonej przez powódkę.

Pozwany jest stroną przegrywającą postępowanie. Z uwagi na powyższe pozwany winien uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę w całości wydatkową ze środków budżetowych, t.j. kwotę 246,27 złotych.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji