Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.)

Sędziowie: SO Małgorzata Tomkiewicz

SO Remigiusz Chmielewski

Protokolant st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2014r.

sprawy M. J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 22 lipca 2014r., sygn. akt II K 237/14

I zaskarżony wyrok w stosunku do M. J. oraz na podstawie art.435 kpk wobec K. R. zmienia w ten sposób, że wysokość nawiązek orzeczonych w pkt. III sentencji łagodzi w stosunku do wymienionych oskarżonych do kwot po 2000 ( dwa tysiące ) zł i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,

II zwalnia oskarżonego M. J. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

III zasądza od oskarżonego M. J. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. N. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VII Ka 926/14

UZASADNIENIE

M. J. i K. R. zostali oskarżeni o to, że w nocy z 31 grudnia 2013 r. na 1 stycznia 2014 r., w O. przy ul. (...), w okolicach stacji paliw (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali pobicia A. N. w ten sposób, że zadawali mu uderzenia z pięści w twarz i kopali po głowie, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy ze złamaniem żuchwy i sińcami, co skutkowało naruszeniem czynności narządu żucia i rozstrój zdrowia A. N., trwające dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 §1 k.k.

tj. o przestępstwo z art. 158 §1 k.k.,

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 22 lipca 2014 r. w sprawie II K 237/14

I oskarżonych M. J. i K. R. uznał za winnych tego, że w nocy z 31 grudnia 2013 r. na 01 stycznia 2014 r., w O. przy ul. (...), w okolicach stacji paliw (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali pobicia A. N. w ten sposób, że zadawali mu uderzenia z pięści w twarz i kopali po głowie, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci sińców, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 kk. tj. przestępstwa z art. 158 § 1 kk. i za to na podstawie art. 158 § 1 kk. skazał każdego z nich na kary po 1 (jednym ) roku pozbawienia wolności

II na podstawie art.69§l i §2 kk oraz art.70§l pkt.1 kk wykonanie orzeczonych wobec M. J. i K. R. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonym na okres lat 3 (trzech) tytułem próby;

III na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec M. J. i K. R. od każdego z nich środek kamy w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego A. N. w kwocie po 4000 ( cztery tysiące ) zł.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego M. J. w części dotyczącej opisu czynu zabronionego, przyjętej przez Sąd kwalifikacji prawnej czynu zabronionego oraz w zakresie orzeczonej kary i środka karnego w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego i zarzucił mu:

- o błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na błędnym uznaniu, iż doszło do narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 kk, co w konsekwencji skutkowało błędnym dokonaniem opisu czynu zabronionego popełnionego przez oskarżonego M. J. oraz jego błędną kwalifikacją prawną,

- rażącą niewspółmierność kary i środka karnego polegające na wymierzeniu oskarżonemu surowej kary i środka karnego w nieadekwatnej wysokości

Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego co do zakwestionowania wysokości zasądzonej nawiązki jest zasadna. Zauważyć przy tym należy, że konieczność złagodzenia wysokości nawiązek na zasadzie art.453 kpk odnosi się także do K. R..

Nie zasługuje natomiast na podzielenie zarzut apelacji dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie uznania oskarżonego za winnego czynu z art.158§1 kk.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie i zasadnie przyjął, że oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Swoje ustalenia Sąd I instancji oparł o trafną analizę materiału dowodowego, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Odnosząc się zatem do zasadniczej argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji nie sposób przyjąć aby podniesione tam zarzuty mogły skutecznie zakwestionować ustalenia co do dopuszczenia się przez M. J. przypisanego mu czynu z art.158§1 kk popełnionego na szkodę A. N.. Podjęcie takiego zachowania przez oskarżonego wynika nie tylko z konsekwentnych zeznań pokrzywdzonego oraz relacji A. R. ale także i z analizy twierdzeń samych oskarżonych, w szczególności z wyjaśnień M. J..

Co do tego ostatniego, to zauważyć należy, że oskarżony nie tylko przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ale wprost podał, że pokrzywdzonego pobił wraz z K. R. a jego zachowanie polegało na uderzaniu A. N. pięściami i kopaniu pokrzywdzonego, który leżał na ziemi-k.77 odw. Z tą relacją w pełni koresponduje wersja K. R., który wyjaśnił, że M. J. uderzał z pięści pokrzywdzonego a po zadawaniu przez K. R. uderzania z pięści i dwukrotnym kopnięciu pokrzywdzonego do tego ostatniego ponownie podszedł M. J. i „dalej go katował, jak A. leżał wyglądało jakby skakał mu po głowie”-k.70.

Odnośnie zeznań A. N., to podnieść należy, że w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa między innymi podał on, że M. J. zadał mu jeden cios z pięści a następnie otrzymał od niego kolejne dwa ciosy, po których był kopany przez obu oskarżonych- k.2 odw. Zauważyć przy tym należy, że wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji analiza zeznań pokrzywdzonego z rozprawy nie wskazuje aby w zakresie opisywania przedmiotowego zdarzenia mającego miejsce w okolicach stacji paliw pokrzywdzony „przypominał sobie” coraz więcej szczegółów- k. 156. W konsekwencji odrzucić należy także zarzut, że rzetelność relacji A. N. może być zakwestionowana przez pryzmat jego wniosków co do ukarania oskarżonych.

Podkreślić należy także i to, że oskarżony M. J. został uznany za winnego pobicia a zatem poprzez znamiona tego czynu należy rozumieć stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu wyroku co do rozbieżności w zakresie sposobu i kolejności zaatakowania pokrzywdzonego-k.151 odw. Oskarżeni działali wspólnie przy czym oczywistym jest, że w ramach zarzutu tak z aktu skarżenia jak i po jego modyfikacji przez Sąd Rejonowy nie przypisywano skutku, który miał spowodować wyłącznie jeden ze sprawców.

W świetle powyższych twierdzeń nie sposób uznać aby relacja A. R. z postępowania pokrzywdzonego mogła stanowić wystarczającą podstawę do uznania, ze zachowanie M. J. wyczerpuje jedynie dyspozycję art. 217§1 kk. Podkreślić bowiem należy, że wymieniona także podała, ze oskarżony M. J. uderzył pokrzywdzonego i kopnął go „w tyłek”- k. 25. Ponadto nie bez znaczenia jest to, że A. R. podczas rozprawy podała, że w czasie zdarzenia była pijana-k.126 odw.

Odnosząc się do zarzutu związanego z rzekomym błędem w zakresie przyjęcia przez Sąd I instancji kopania po głowie, to ta okoliczność wynika z nie budzących wątpliwości zeznań pokrzywdzonego z dnia 6 stycznia 2014 r. –k.2 odw.

Wreszcie odwołać się należy do wniosków płynących z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, z których niezbicie wynika, że zachowanie oskarżonych a zatem i M. J. narażało pokrzywdzonego na wystąpienie skutku art.157§1 kk - porównaj k.63-64, k.141 odw. W opinii wydanej w toku rozprawy biegły B. Z. wprost przy tym stwierdził, że zadawanie uderzeń w twarz z siłą powodującą powstanie ewidentnych sińców naraża na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art.157§1 kk.

W konsekwencji chybiony jest postulat aby M. J. został uznany jedynie za winnego naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego albowiem jak to wskazano wyżej sprzeciwiają się temu ustalenia faktyczne wskazujące na takie zachowanie dwóch osób, które narażało A. N. na wystąpienie skutku z art.157§1 kk.

Zgodzić się natomiast należy z skarżącym co do tego, że wobec okoliczności zdarzenia jak również właściwości i warunków osobistych oskarżonych jako rażąco wysoka jawi się wysokość nawiązek zasądzonych na rzecz pokrzywdzonego. Określając wysokość tego świadczenia na uwadze należy mieć nie tylko tło zajścia ale przede wszystkim faktyczne skutki u pokrzywdzonego wskazane w wyroku Sądu I instancji. Tym samym te okoliczności przemawiały za złagodzeniem wysokości nawiązek do kwot po 2000 zł.

Tak ukształtowane środki winny odpowiadać stopniowi społecznej szkodliwości czynu oraz stopniowi zawinienia oskarżonych a także spełnić cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok w stosunku do M. J. oraz na podstawie art.435 kpk wobec K. R. zmieniono w ten sposób, że wysokość nawiązek orzeczonych w pkt. III sentencji złagodzono w stosunku do wymienionych oskarżonych do kwot po 2000 ( dwa tysiące ) zł i w pozostałej części jako prawidłowy utrzymano go w mocy- art.437§2 kpk, art.438pkt1-4 kpk.

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawiają za tym względy słuszności.

Na podstawie art.636§1 kpk w zw. z art.627 kpk zasądzono od oskarżonego M. J. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. N. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.