Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2014r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2014 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w O. przy ul. (...)

przeciwko K. C. (1) i J. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 20 marca 2014 roku

sygn. akt I C 732/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1)  zasądza od pozwanych K. C. (1) i J. R. solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w O. przy ul. (...) kwotę 8.623,79 zł (osiem tysięcy sześćset dwadzieścia trzy złote i siedemdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 07 października 2013 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 1.649,- zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 158,- zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I Ca 306/14

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej w O. przy ul. (...) wniosła o zasądzenie od pozwanych J. R. i K. C. (1) solidarnie na swoją rzecz kwoty 8623,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swego stanowiska powódka wskazała, iż pozwani, jako właściciele lokalu w ramach wspólnoty zobowiązani są uiszczać koszty utrzymania własnego lokalu oraz nieruchomości wspólnej, koszty zarządu i zaliczki na fundusz remontowy. Pozwani nie uiszczali ww. opłat w pełnej wysokości, co skutkowało powstaniem zadłużenia wynoszącego na koniec września 2013 r. kwotę dochodzoną pozwem.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 24.10.2013 r. Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwani wnieśli sprzeciw, zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa w całości i wnosząc o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazali, iż roszczenie jest bezpodstawne, gdyż nie istnieje zobowiązanie pozwanych wobec wspólnoty ponieważ: nigdy nie była wyliczana ilość faktycznego zużycia ciepła dla poszczególnych lokali, powódka nie wykazała wysokości żądania, dochodzone roszczenie w zakresie zużycia ciepła oparte jest jedynie na wyliczeniach administratora opartych na średnich opłatach w spółdzielniach mieszkaniowych, a nie w oparciu o zużycia ciepła we wspólnocie i poszczególnych lokalach, w akcie notarialnym, ani uchwale - nie ma wzmianki wskazującej, z jakiego źródła ciepła pozwani mają korzystać dla potrzeb ogrzania swego lokalu. Podkreślali też brak zainteresowania wspólnoty w zakresie rzetelnego rozliczenia kosztów, pomimo, iż pismem z dnia 12.01.2010 r. wnieśli o zamontowanie podzielników ciepła w ich lokalu, co zapewniłoby rzetelny pomiar ciepła. Wobec odmowy ww. zaprzestali partycypowania w kosztach lokalu komercyjnego, w którym właściciel lokalu użytkowego prowadzi działalność gospodarczą. W swoim lokalu dnia 07.02.2011 r. zamontowali ogrzewanie elektryczne, z którego korzystają do ogrzania lokalu stanowiącego ich własność.

Wyrokiem z dnia 20 marca 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt I C 732/13 Sąd Rejonowy w Olecku zasądził od pozwanych J. R. i K. C. (1) solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w O. przy ul. (...) kwotę7264,95 z ustawowymi odsetkami od dnia 7 października 2013 r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie; zasądził od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1389,11 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że K. C. (1) i J. R. są właścicielami po ½ części lokalu mieszkalnego, znajdującego się w ramach wspólnoty mieszkaniowej, położonego w O. przy ul. (...) nr 4 od 28.11.2007 r. W okresie od stycznia 2011 r. do września 2013 r. pozwani nie uiszczali zaliczek na poczet kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, kosztów zarządu oraz zaliczek na fundusz remontowy oraz kosztów CO, sprzątania, eksploatacji, śmieci, wody - w pełnej wysokości ustalonej mocą uchwał wspólnoty oraz w oparciu o regulacje przyjętego uchwałą nr (...)z dnia 11.08.2007 r. regulaminu wspólnoty. W okresie objętym pozwem pozwani regulowali ww. płatności w wysokości przez siebie ustalonej np. w roku 2011 łącznie 93,98 zł oraz 20 zł tytułem ogrzania klatki schodowej. Zadłużenie z tytułu braku ww. płatności według wyliczeń powoda wynosi 8623,79 zł. Saldo należności z tytułu żądania objętego pozwem, nie uiszczonego przez pozwanych w 2011 r. wyniosło według wyliczeń powoda 2947,70 zł za rok 2012 r. – 5976,32 zł, a na wrzesień 2013 r. – 8623,79 zł.

Należności z tytułu kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej oraz funduszu remontowego zostały ustalone na mocy uchwał wspólnoty mieszkaniowej i wynosiły w okresie objętym pozwem: tzw. eksploatacja – 1,10zł/m2, wywóz śmieci 8,10zł/osobę, fundusz remontowy 0,50zł/m2, zarząd – 0,50zł/m2, Co 2,70zł/m2). Należności z tytułu Co były ustalane poprzez podzielenie kosztu poniesionego corocznie wydatku związanego z zakupem węgla (na podstawie faktur VAT i w 2011 r. na podstawie faktury (...) – na kwotę 190 zł) przez powierzchnię grzewczą budynku – 398,60 m2 ( w skład której wliczane były powierzchnie lokali mieszkalnych – łącznie 229,30 m2, powierzchnia lokalu usługowego – 146,50 m2 i powierzchnia garażu – 22,80 m2). Wynik był następnie mnożony przez powierzchnię lokalu (79,50 m2). Powyższe wyliczenia ustalały koszty Co przypadający na lokal pozwanych za rok 2011 – na 2360,36 zł (przy koszcie ogrzania 1 m2 ustalonym na 29,68zł), zaś za rok 2012 – na 2388,18 zł (przy koszcie ogrzania 1m2 ustalonym na 30,04 zł). Ww. koszty były pod koniec lat 2011 i 2012 r. rozliczane w ramach sprawozdań administratora, przyjmowanych przez zastrzeżeń przez właścicieli lokali w ramach wspólnoty, również pozwanego i L. R. – ówczesnych właścicieli lokalu nr (...).

W okresie objętym żądaniem pozwu oraz w okresie go poprzedzającym pozwani zwracali się do administratora wspólnoty M. D. o spowodowanie zamontowania liczników ciepła na kaloryferach oraz wydanie zgody na odłączenie ich lokalu od wspólnej sieci CO. Uchwałą z dnia 21.11.2011r. nr (...) właściciele lokali podjęli uchwałę o niewyrażeniu zgody na odłączenie lokalu pozwanych od CO.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 13 i dalsze ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali - właściciel lokalu obowiązany jest uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Sąd Rejonowy podkreślił, że jak wynika z akt sprawy i co nie było kwestionowane przez pozwanych, w okresie od stycznia 2011 r. do września 2013 r. włącznie nie dokonywali on wpłat na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, kosztów zarządu oraz zaliczek na fundusz remontowy oraz kosztów CO, sprzątania, eksploatacji, śmieci, wody - w pełnej wysokości ustalonej mocą uchwał wspólnoty oraz w oparciu o regulacje przyjętego uchwałą nr (...)z dnia 11.08.2007 r. regulaminu wspólnoty. W okresie objętym pozwem pozwani regulowali ww. płatności w wysokości przez siebie ustalonej np. w roku 2011 łącznie 93,98 zł oraz 20 zł tytułem ogrzania klatki schodowej. Zadłużenie z tytułu braku ww. płatności według wyliczeń powoda wynosi 8623,79zł. Należności te jak wynika z dołączonych do akt treści uchwał wspólnoty mieszkaniowej wynosiły za lata objęte żądaniem pozwu: tzw. eksploatacja – 1,10zł/m2, wywóz śmieci 8,10zł/osobę, fundusz remontowy 0,50zł/m2, zarząd – 0,50zł/m2, Co 2,70zł/m2). Powód nie wykazał, aby zaliczki uległy zmianie, nie złożył bowiem uchwał o ich ustaleniu za lata 2012-2013, co pozwalało na przyjęcie jako obowiązujących w tym okresie zaliczek z 2011r.

Jednocześnie Sąd Rejonowy zauważył, iż pozwani wnosząc o oddalenie pozwu w całości, zarówno w sprzeciwie od nakazu zapłaty, jak i w toku postępowania dowodowego kwestionowali wyłącznie należności z tytułu CO, nie kwestionując pozostałych pozycji w zakresie zaliczek i kosztów. Wobec powyższego Sąd uznał, iż należność tym względzie nie była przez pozwanych kwestionowana i wynika z przedłożonych uchwał, rozliczeń oraz sald.

Sąd Rejonowy stwierdził, iż wobec funkcjonowania powoda w reżimie tzw. małej wspólnoty, do decyzji właścicieli nalazło ustalenia sposobu wewnętrznych rozliczeń, niekoniecznie w oparciu o zapisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Skoro jednak, jak stwierdził powód i potwierdzili właściciele lokali mieszkalnych i użytkowego decyzje min. w zakresie zaliczek na Co zapadały w postaci uchwał wspólnoty, to decyzje takie były obowiązujące, jako przyjęte większością głosów, zgodnie z wielkością posiadanych udziałów w częściach wspólnych. Obowiązywały one zatem również pozwanych, którzy jak wynika z twierdzeń ich samych nie skarżyli tych uchwał do Sądu.

Sąd Rejonowy wskazał, że należności z tytułu Co były ustalane poprzez podzielenie kosztu poniesionego corocznie wydatku związanego z zakupem węgla ( na podstawie faktur VAT i w 2011r. na podstawie faktury (...) – na kwotę 190 zł) przez powierzchnię grzewczą budynku – 398,60 m2 (w skład której wliczane były powierzchnie lokali mieszkalnych – łącznie 229,30 m2, powierzchnia lokalu usługowego – 146,50 m2 i powierzchnia garażu – 22,80 m2). Wynik był następnie mnożony przez powierzchnię lokalu (79,50 m2). Powyższe wyliczenia ustalały koszty Co przypadający na lokal pozwanych za rok 2011 – na 2360,36 zł (przy koszcie ogrzania 1 m2 ustalonym na 29,68 zł), zaś za rok 2012 – na 2388,18 zł (przy koszcie ogrzania 1m2 ustalonym na 30,04 zł). Ww. koszty były pod koniec lat 2011 i 2012 r. rozliczane w ramach sprawozdań administratora, przyjmowanych przez zastrzeżeń przez właścicieli lokali w ramach wspólnoty, również pozwanego i L. R. – ówczesnych właścicieli lokalu nr (...).

Sąd Rejonowy podkreślił, iż powyższe rozliczenia, jak już wskazano wcześniej nie były zgodne z systemem rozliczeń we wspólnocie dotyczącym rozliczeń CO wskazywanym przez świadków M. D. i P. M., w zakresie w jakim ustalana była powierzchnia grzewcza budynku. Skoro bowiem, jak wskazali ww. świadkowie, zgodnie z ustaleniami właścicieli lokali, wobec deklarowanego niekorzystania przez pozwanych z garażu, rozliczenie Co pozwanych winno być pomniejszone o tę powierzchnie, która według niekwestionowanych zeznań świadka M. D. wynosiła 22,80 m2. Powyższe oznacza, iż kierując się schematem rozliczeń Co wskazanym na k. 46 i 51, należność z tytułu CO za rok 2011 wyliczona na k. 46 na kwotę 2360,36 zł winna być pomniejszona o kwotę 676,93 zł, zaś należność z tytułu CO wyliczona na k. 51 na kwotę 2388,18 zł winna być pomniejszona o kwotę 684,91zł. Powyższe kwoty wynikają z konieczności pomniejszenia należności za lata 2011 i 2012 o 22,80 m2 powierzchni garażu, zgodnie z twierdzeniami świadków M. D. i P. M. tj. 2360,36 zł – 22,80 m2 x 29,69 zł ( koszty ogrzewania 1m2 lokalu wg schematu k. 46) i 2388,18 zł – 22,80 m2 x 30,04 zł ( koszty ogrzewania 1m2 lokalu według schematu k. 51). Powyższe oznaczało, zdaniem Sądu Rejonowego, niezasadność żądania kwoty 1358,84zł (684,91zł + 676,93zł) i w tym zakresie Sąd oddalił powództwo, jako niezasadne.

Żądanie pozwu w kwocie przewyższającej roszczenie oddalone zostało przez Sąd uwzględnione jako znajdujące oparcie w dokumentacji znajdującej się w aktach i jak wyżej wskazano faktycznie niezakwestionowane skutecznie przez pozwanych. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 22 cyt. wyż. ustawy do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu, a do takich ustawa zalicza min. ustalenie wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu, potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności. Uchwały zapadają większością głosów właścicieli lokali, liczoną według wielkości udziałów, chyba że w umowie lub w uchwale podjętej w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie na każdego właściciela przypada jeden głos (art. 23 ustawy). Jak wynika z treści uchwał za każdym razem za uchwałami dotyczącymi ustalenia zaliczek na poczet kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej i lokali indywidualnych głosowali właściciele wszystkich lokali w ramach wspólnoty, w tym ówcześni właściciele lokalu nr (...) ( z zastrzeżeniem CO (k. 32)), oraz działający w ich imieniu pełnomocnik G. R. (k. 33). Uchwały zostały podjęte większością głosów. Pozwani nie zaskarżyli ich do sądu, podnosząc chociażby ich niezgodność z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali bądź naruszania przez nie zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób naruszania ich interesów. Powyższe oznacza, iż obowiązywały one wszystkich właścicieli lokali, w tym pozwanych, skoro taki system rozliczeń ustalony został jako obowiązujący w przedmiotowej wspólnocie. Odnosząc się do twierdzeń sprzeciwu, należy podkreślić, iż ustawa o własności lokali, ani obowiązujący właścicieli lokali w ramach powodowej wspólnoty Regulamin wspólnoty mieszkaniowej (k. 35-38), nie umożliwia członkowi wspólnoty podejmowania skutecznej względem takowej decyzji o wstrzymaniu opłat, chociażby z tytułu CO.

Sąd Rejonowy odnosząc się do zarzutów sprzeciwu odnośnie braku regulacji nakładającej na pozwanych obowiązek korzystania z istniejącego we wspólnocie systemu ogrzewania, podkreślił, iż uchwałą wspólnoty może ona zadecydować o zwolnieniu jednemu z jej członków na odłączenie od wspólnej sieci CO. Zagadnienie to było przedmiotem rozważań na zgromadzeniu wspólnoty, lecz odmówiono wyrażenia zgody na powyższe rozwiązanie. Oznacza to, iż pozwani jeżeli dokonali zmian w zakresie instalacji (np. poprzez odcięcie dopływu ciepłej wody do swego lokalu) montując inne urządzenia grzewcze, to działali w tym względzie na własne ryzyko i koszt.

Sposób ustalenia i rozliczenia we wspólnocie opłat miesięcznych w zakresie CO z odniesieniem do 1 m2 powierzchni użytkowej lokali wynika wprost z par. 9 pkt. 3 pdpkt. 1 regulaminu wspólnoty mieszkaniowej (k. 35-38), przyjętego jednomyślnie uchwałą nr (...)z dnia 11.08.2007 r. przez ówczesnych właścicieli lokali w ramach wspólnoty mieszkaniowej. Niekwestionowana okoliczność, iż w dacie podejmowania przedmiotowej uchwały pozwani nie byli jeszcze właścicielami lokalu nr (...) nie oznacza, iż regulamin ich nie wiąże. Wiążą ich bowiem wszystkie uchwały i regulacje prawne zastane w dniu zawarcia aktu notarialnego nabycia.

Pozwani nie wykazali, aby sposób rozliczeń opisany wyżej był krzywdzący lub nie znajdował oparcia w przepisach prawa. Po pierwsze – ich twierdzenia o zawyżonych kosztach, porównywalnych rzekomo ze stawkami obowiązującymi w spółdzielniach mieszkaniowych nie znajdują żadnego uzasadnienia w świetle zgromadzonego w sprawie materiału, zaś z zeznań świadka M. D. wynika, iż wg danych z (...) proponowane przez nich stawki dostarczenia ciepła za m2 są wyższe i wynoszą po 5-6 zł za m2, pod czas gdy w powodowej wspólnocie wynoszę one 2,7 zł za m2. Po drugie, ww. sposób rozliczania CO jest jednym z dopuszczonych sposobów, zgodnie z art. 45 a ustawy z dnia 10.04.1997r. Prawo Energetyczne.

O kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 100 kpc w zw. z § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd miał na uwadze, iż powód wygrał w 84,24 %, zaś poniesione przez niego koszty to opłata sądowa w kwocie 432zł oraz koszty zastępstwa prawnego – 1217 zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła powódka Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej w O. przy ul. (...), zaskarżając powyższy wyrok w części oddalającej powództwo co do kwoty 1358,84 zł oraz w części orzekającej o kosztach postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- rozbieżność ustaleń Sądu ze stanem faktycznym poprzez uznanie, iż pozwani byli obciążeni za ciepło dostarczone do garażu, z którego oni nie korzystają,

- art. 233 § 1 kpc poprzez dowolne uznanie, że w rozliczeniach za centralne ogrzewanie w latach 2011, 2012 pozwani zostali obciążeni kosztami ogrzewania garażu,

2. oraz naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 12 i 13 ust 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali poprzez obciążenie pozwanych mniejszymi kosztami niż wynosi ich udział w nieruchomości.

Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanych J. R. i K. C. (1) na rzecz powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej całej dochodzonej pozwem kwoty, tj. 8.623,79 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 października 2013 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania sądowego, wg norm, liczonymi od całej zasądzonej kwoty oraz wniosła o zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych za postępowanie apelacyjne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację powódki należy uznać za zasadną w całości.

Sąd Okręgowy po analizie i ponownej ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie przed Sądem pierwszej instancji, uznał, że orzeczenie w zaskarżonej części nie odpowiada prawu, gdyż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu nie pokrywają się ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że zobowiązania pozwanych ograniczają się jedynie do kwoty 7.264,95 zł. W tym kontekście ponownej analizy wymagają zgromadzone w sprawie dowody.

Jak wynika z aktu notarialnego z dnia 28 listopada 2007 r. lokal będący współwłasnością pozwanych, a poprzednio K. C. (2) i małżonków J. A. i L. R., ma powierzchnię 79,50 m ². Na tę powierzchnię składa się lokal mieszkalny trzypokojowy z kuchnią, łazienką i korytarzem usytuowany na pierwszym i drugim poddaszu (umowa k. 39-42). Taka też powierzchnia lokalu brana była pod uwagę przy obliczaniu kosztów centralnego ogrzewania.

Na powierzchnię grzewczą budynku – 398,60 m ² składa się suma powierzchni lokali mieszkalnych (...) m ², powierzchnia lokalu usługowego (...) m ², powierzchnia garażu (...) m ². Sąd pierwszej instancji słusznie zauważył, że w 2011 r. koszt ogrzania 1 m2 powierzchni grzewczej budynku ustalony został na poziomie 29,68 zł (11.833,17: 398,60= 29,69 zł), zaś w 2012 r. na 30,04 zł (11.975,21 : 398,60=30,04 zł).

Powódka określając wysokość należnego od pozwanych kosztu ogrzania lokalu pomnożyła stawkę przez powierzchnię lokalu, co dało w 2011 r. wynik 2.360,36 zł (29,69 zł x 79,50= 2.360,36 zł), zaś w 2012 r. 2.388,18 zł (930,04 x 79,50= 2.388,18 zł). Nie ulega więc wątpliwości, że powódka obciążając pozwanych należną kwotą wzięła pod uwagę obowiązujące stawki ciepła za 1 m ² liczonej tylko i wyłącznie w stosunku do ich powierzchni mieszkania. Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż w dokumentach na karcie 46 i 51 wyliczenie kosztów centralnego ogrzewania, jakimi zostali obciążeni pozwani, zawiera koszt ogrzania garażu. Jest to wniosek sprzeczny z powołanymi dokumentami. W przedstawionym tam wyliczeniu całość kosztów poniesionych na centralne ogrzewanie w danym roku podzielona przez ogólną powierzchnię ogrzewaną kotłownią - 398,60 m ², co dało koszt ogrzania 1 m i następnie uzyskany koszt został pomnożony przez powierzchnię mieszkania pozwanych, czyli przez 79,50 m ². Te wyliczenia prowadzą do wniosku, że w stosunku do pozwanych zastosowano przyjętą przez powodową Wspólnotę zasadę, iż oni są zwolnieni z kosztów ogrzewania garażu, z którego nie korzystają. Sąd Rejonowy błędnie więc przyjął, że od wskazanych kwot, którymi obciążono pozwanych należy odjąć koszt ogrzania garażu. Koszt ten nie był bowiem w ogóle doliczany do rachunku pozwanych.

Powyższe wymagało korekty orzeczenia, o czym orzeczono na zasadzie art. 386 § 1 w zw. z art. 13 i dalsze ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali zmieniając wyrok w pkt I i zasądzając od pozwanych K. C. (1) i J. R. solidarnie na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w O. przy ul. (...) kwotę 8.623,79 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 07 października 2013 roku do dnia zapłaty.

Powyższe skutkowało również korektą orzeczenia w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji, o czym orzeczono na zasadzie art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 98 kpc w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd miał na uwadze, iż powódka wygrała w 100 %, zaś poniesione przez nią koszty to opłata sądowa od pozwu w kwocie 432 zł oraz koszty zastępstwa prawnego – 1217 zł.

O kosztach postępowania przed Sądem II instancji orzeczono na zasadzie art. 98 kpc w zw. z § 6 ust 3 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, gdyż apelacja powódki została w całości uwzględniona. Na sumę kosztów poniesioną w tym postępowaniu składają się koszty zastępstwa procesowego fachowego pełnomocnika- 90 zł i opłaty od apelacji 68 zł, co daje łącznie 158 zł.